Αν ήταν το gay parade στο Σάο Πάολο, είχα τι να φορέσω (έχω στολή παγoνιού-νοσοκόμας). Γιατί στο καρναβάλι της Βραζιλίας δεν μασκαρεύονται, μασκαρεύονται στο gay parade, ανάποδοι άνθρωποι... Η πόλη στολίζεται με μπαλόνια και τεράστιες πεταλούδες και εκατομμύρια κόσμος χορεύει και φασώνεται μέχρι το πρωί...
Αλλά για το τρίτο gay pride της Αθήνας δεν ήξερα τι να βάλω. Τελικά έβαλα ένα t-shirt που έγραφε «nobody knows I 'm a lesbian». Όχι ότι είχα και καμιά πρωτότυπη ιδέα, όλοι με μπλουζάκια εμφανίστηκαν. Ενός έγραφε «Blowjob is better than nojob». Ο Γουίλ είχε τυπώσει ένα φλιτζάνι καπουτσίνο και κανέλα να πέφτει (σσ. «βάζεις κανέλα στον καπουτσίνο σου;» Είναι μια έκφραση της μόδας και σημαίνει «είσαι γκέι;»). Αλλά ποιος να το καταλάβει; Πολύ φοβάμαι ότι ο Γουίλ τα χάνει τώρα που μεγαλώνει, και σύντομα θα αναγκαστούμε να τον δένουμε κι αυτόν από ένα δέντρο -όπως τον παππού της φίλης μου της Μ στην Κέρκυρα- για να μην τον ψάχνουμε σε βουνά και σε λαγκάδια. Ωστόσο θα έπρεπε κάποιος να είχε τυπώσει ένα μπλουζάκι με τους τριακόσιους του Λεωνίδα με μποά κι από κάτω «Tonight we die in hell-Athens Gay Pride».
Αργοσβήναμε στην πλατεία Κλαυθμώνος με TON καύσωνα. Ο Γουίλ έφυγε στο μισάωρο. «Πάω κάτω από το air condition, σύντροφε», είπε, «συνέχισε εσύ τον αγώνα». Μα εγώ είμαι στρέιτ και παντρεύτηκα. Το θέμα είναι αν θα μπορέσει να παντρευτεί ποτέ ο Γουίλ τον αγαπημένο του με πολιτικό γάμο. Ευτυχώς που ήρθε και η Η, μια φίλη μου που μένει Νέα Υόρκη κι είχα παρέα -τον Ροντρίγκο δεν τον κυκλοφορώ σε events με gay, γιατί του την πέφτουν και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
«Και τι κάνεις στη Νέα Υόρκη;» ρωτώ την Η. «Dating» μου λέει. Γιατί έτσι είναι σε αυτήν την πόλη, σου μιλάνε όλοι, στο δρόμο, στο μετρό, στο σούπερμάρκετ, και σου ζητούν date. «Στην αρχή την ψώνισα», έλεγε η Η. «Μετά κατάλαβα ότι απλά εγώ ερχόμουν από αλλού -οι Έλληνες είμαστε ανευ λόγου ψώνια. Σε άλλες κοινωνίες, πάντως, έχουμε πέραση». Την φαντάστηκα στη Νέα Υόρκη, κάτι σαν την Πηνελόπη με τους είκοσι μνηστήρες. «Κάτι ανεμιστήρες έχω προς το παρόν και τους δουλεύω στο φουλ - καύσωνα έχουμε κι εκεί», μου είπε. «Στη Νέα Υόρκη, μετά το πρώτο σεξ θα σε πάρει τηλέφωνο, θα σου πεί εκατό φορές πόσο ωραία πέρασε χθες βράδυ και τι σούπερ κορίτσι είσαι και μετά θα εξαφανιστεί. Ενώ ο Έλληνας απλά δεν θα σου ξαναμιλήσει - ποτέ». «Άρα δεν κατέληξες ακόμη με κάποιον;» τη ρωτώ. Κατέληξε. Στον γκέι κολλητό της στη Νέα Υόρκη. Είναι ένας γκέι Βραζιλιάνος παίδαρος, ο μόνος που την καταλαβαίνει -και μένα μάλλον- αφού είναι φαν της στήλης και του τη μεταφράζει η Η στο ίντερνετ. «Μου ζήτησε να συζήσουμε», λέει η Η, «α!» λέω εγώ, «θα είμαστε σούπερ ζευγάρι, αν εξαιρέσεις ότι δεν θα κάνουμε σεξ». «Κελεπούρι μου ακούγεται» μουρμουρίζω...
«Είναι απαράδεκτο που οι τρανσέξουαλ ακόμη πρέπει να εργάζονται σαν πόρνες. Σε καμιά άλλη δουλειά δεν τις δέχονται», είπα στην Η όταν ξεκίνησε το drug show και συμφώνησε. Θυμηθηκα μια φορά στην Ταϊλάνδη, περίμενα στην ουρά μιας τράπεζας να μου στείλει ένας πρώην μου χρήματα να γυρίσω πίσω. Εκεί η βουδιστική κοινωνία δεν τραβά τέτοια ζόρια, οπότε η μια υπάλληλος ήταν τρανσέξουαλ. Κι είπαμε τα πάντα για τις λευκαντικές κρέμες και τα σούπερ παπούτσια της, που τα είχε πάρει από το Λονδίνο. (Σήκωσε το πόδι πάνω στο γραφείο για να τα δώ!) Θέλω να πω... τώρα, ας πούμε, που έχω να κάνω κάτι δουλειές στην εφορία, κι όλο το αποφεύγω σαν ο διάολος το λιβάνι... Αν ήταν μια τρανσέξουαλ υπάλληλος, δεν θα πήγαινα με μεγάλη χαρά; Θα υπήρχε κι ένας νορμάλ άνθρώπος να συννενοηθώ, ανάμεσα στους μουντρούχους κι αιωνίως τσαντίλες δημοσίους υπαλλήλους...
«Βαρετό το ελληνικό gay pride», λέει η Η. Καλύτερα. Το πρώτο gay pride της Μόσχας πέρσυ δεν ήταν βαρετό, γιατί ήρθε στους διαδηλωτές να καταθέσουν στεφάνι στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη (στο Κρεμλίνο!). Ομάδες φανατικών ορθόδοξων, κουνώντας εικόνες και φωνάζοντας «Η Μόσχα δεν είναι Σόδομα», μαζί με νεοφασίστες άρχισαν να λιντσάρουν τους ακτιβιστές ομοφυλόφιλους. Άρα, ή η Αθήνα είναι Σόδομα ή αρχίζουμε να γινόμαστε άνθρωποι.
«Ένα air condition», σφάδαζε η Η και καταλήξαμε να τα πίνουμε σε ένα μπαρ για να μπορούμε να μείνουμε περισσότερο στη δροσιά. Γύρισα σπίτι λιώμα και παίξαμε με τον Ροντρίγκο τον «Εξορκιστή». Εκείνος κήρυττε, εγώ ξερνούσα. (συνεχίζεται).
σχόλια