Η ιστορία επαναλαμβάνεται μονότονα και βασανιστικά. Κάθε τόσο η ανθρωπότητα συγκλονίζεται από γεγονότα ή ασχολείται με θέματα που κρίνουν το παρόν και το μέλλον της. Σε κάθε χώρα παρουσιάζονται εξελίξεις ή ξεκινούν συζητήσεις ώστε να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα. Υπάρχει όμως μια χώρα που μοιάζει με χωριό όχι Γαλατών αλλά ηλιθίων, η οποία περί άλλα τυρβάζει, χωρίς να παίρνει χαμπάρι από τις διεθνείς εξελίξεις: η Ελλάδα.
Τα περιστατικά αφθονούν. Το 1989 πέφτει το Τείχος του Βερολίνου, αλλά η χώρα ασχολείται με το σκάνδαλο Κοσκωτά και την αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης. Τη δεκαετία του '90, όλες οι δυτικές χώρες προσπαθούν να καλύψουν το κενό από την πτώση του κομμουνισμού, καταλαμβάνοντας θέσεις στο νέο ευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας. Η Ελλάδα απορροφάται για μήνες από το θέαμα ενός πρωθυπουργού που αργοπεθαίνει στο Ωνάσειο. Νωρίτερα, τα έχει μπλέξει άσχημα με το όνομα μιας γειτονικής δημοκρατίας, υιοθετώντας ακραίες θέσεις (δεν δεχόμαστε κανένα μακεδονικό παράγωγο), ξεκινώντας έτσι μια κωμικοτραγική διαμάχη που την απομονώνει διεθνώς και η οποία συνεχίζεται, παρά την πλήρη αποτυχία της «εθνικής» πολιτικής που έχει υιοθετηθεί.
Πέρσι τέτοια εποχή ξεσπάει διεθνής οικονομική κρίση, η οποία όμως δεν αγγίζει παρά ελάχιστα την καλά οχυρωμένη Ελλάδα, μας βεβαιώνει ο τότε πρωθυπουργός. Λίγο αργότερα θα ανακαλύψουμε ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας δεν περιγράφεται με όρους χρήσης αλλά εθνικής χρεοκοπίας. Αυτές τις μέρες όλος ο πλανήτης συζητάει τις κλιματικές αλλαγές με αφορμή τη Διάσκεψη της Κοπεγχάγης. Πολύ καλά ενημερωμένες και ευαισθητοποιημένες, οι αφρικανικές χώρες αποχωρούν κι ύστερα επανέρχονται, δίνεται, τέλος πάντων, μια μάχη χαρακωμάτων που παρακολουθεί όλη η ανθρωπότητα. Σχεδόν όλη. Μιας και η Ελλάδα της πράσινης -τρομάρα της- ανάπτυξης ασχολείται καθυστερημένα με το εθνικό χρέος και την κατάστασή της, αφού μόλις τώρα έχει μάθει ότι βρίσκεται στην εντατική. Παρακολουθείς τα δελτία ειδήσεων και σε ορισμένα δεν υπάρχει ούτε καν αναφορά για την Κοπεγχάγη. Η χώρα θα ασχοληθεί με το φαινόμενο του θερμοκηπίου όταν από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας η πλατεία Συντάγματος θα γίνει παραλία.
Η βαλίτσα πάει ακόμη πιο μακριά. Το '68 και τα επόμενα χρόνια, από το Μεξικό και την Πράγα μέχρι το Σαν Φρανσίσκο και το Παρίσι, όλος ο κόσμος συνταράσσεται από τους διάφορους Μάηδες '68 και το κίνημα αμφισβήτησης. Στην Ελλάδα βασιλεύει ο Παττακός που κόβει κοντά τα μαλλιά των μαθητών και απαγορεύει τις μίνι φούστες. Τη δεκαετία του '70 έχουμε στη Γερμανία και ιδίως στην Ιταλία το φαινόμενο της διάχυτης τρομοκρατίας, αυτό δηλαδή που ζούμε με 35 χρόνια καθυστέρηση στη σημερινή Ελλάδα. Σίγουρα, ο ετεροχρονισμός έχει τις ρίζες του στον εμφύλιο των χρόνων '46-'49, μια ακόμη ευρωπαϊκή πρωτιά: την ώρα που οι άλλες χώρες γλείφουν τις πληγές τους και αρχίζουν την ανοικοδόμηση από την καταστροφή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Έλληνες αλληλοσκοτώνονται ξύνοντας τις δικές τους πληγές για δεκαετίες.
Τη δεκαετία του '90, την περίοδο δηλαδή της υπερπατριωτικής υστερίας και του αποχαυνωτικού νεοπλουτισμού που τώρα αποδεικνύεται πως στηριζόταν σε δανεικά, η ελληνική ιδιαιτερότητα παρουσιαζόταν ως μαγκιά. Την ώρα δηλαδή που οι άλλοι ήταν πάνω στα δέντρα κι έτρωγαν καρπούς, εμείς είμαστε πολύ προχωρημένοι, ως γνήσιοι απόγονοι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Τώρα που αποκαλύπτεται ότι οι μάγκες όχι μόνο δεν υπάρχουν πια αλλά πιάστηκαν και «κώτσοι», έχει απομείνει η καθυστέρηση: σε μια τηλεοπτική συζήτηση τις προάλλες, ένας από τους καλεσμένους, επικεφαλής παρακαλώ του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου επί ΝΔ, πρότεινε ως συνταγή για την έξοδο από την κρίση την οικονομική πολιτική που ακολούθησε ο (Αμερικανός Πρόεδρος) Ρόναλντ Ρέιγκαν. Για όσους δεν είναι τόσο παλιοί, τα «ριγκανόμικς» εφαρμόστηκαν τη δεκαετία του '80 και θεωρούνται υπεύθυνα για την κρίση που μαστίζει σήμερα τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο. Εκτός φυσικά από την Ελλάδα, που θα μάθει την αλήθεια 30 χρόνια μετά.
σχόλια