Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω επιστημονικά, πίστευα μικρός ότι οι αριστεροί είναι πιο έξυπνοι από τους δεξιούς. Ίσως να μου είχε μείνει από το σχολείο, όπου οι σπασίκλες ήταν συνήθως συντηρητικών αντιλήψεων, αντίθετα από με τους μπαχαλάκηδες, που και την πλάκα τους έκαναν και τελικά περνούσαν τα μαθήματα. Σίγουρα η πεποίθηση ενισχύθηκε από την κωμικοτραγική χούντα, με τους ηλίθιους και αμόρφωτους συνταγματάρχες που προέρχονταν από τους κόλπους της Δεξιάς. Στο πανεπιστήμιο, τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, ήταν σχεδόν αυτοκτονία να δηλώνεις δεξιός: οι περισσότεροι τύποι της ΔΑΠ φάνταζαν κουτοί, τη στιγμή που, αν ήθελες να κάνεις πολιτική καριέρα, έπρεπε να ενταχθείς στην Αριστερά ή το ΠΑΣΟΚ. Όταν το τελευταίο ήρθε στα πράγματα το 1981, παρουσίασε νέα στελέχη που έμοιαζαν πιο καλλιεργημένα και με μεγαλύτερες ικανότητες από τους οπισθοδρομικούς υπουργούς της Νέας Δημοκρατίας.
Σκεφτόμουν όλα τα προηγούμενα με αφορμή την κρίση που έχει ξεσπάσει στην Αριστερά μετά τις ευρωεκλογές. Δεν μιλάω για το ΚΚΕ που, παρ' ότι βγήκε χαμένο και σε ποσοστά και σε ψήφους, αντιμετωπίζει τα πράγματα με αισιοδοξία γιατί δεν έχασε ποτέ την παραδοσιακή αριστερή εξυπνάδα: η κυρία Παπαρήγα έχει ευφυώς προφητέψει ότι θα έρθει κάποια μέρα η Δευτέρα Παρουσία με τη μορφή του κομμουνισμού και μέχρι τότε περιμένει ταπί (στην παρέμβαση στις εξελίξεις της χώρας) αλλά ψύχραιμη. Αναφέρομαι κυρίως στον Συνασπισμό-ΣΥΡΙΖΑ, που μπήκαν σε βαθιά κρίση παρά το ότι το ποσοστό τους (4,7%) κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα ή είναι και καλύτερο απ' αυτά που κέρδιζε ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς σε όλες τις προηγούμενες εκλογές. Η απογοήτευση μελών και στελεχών οφείλεται στο γεγονός ότι οι περσινές δημοσκοπήσεις έδιναν στο κόμμα τους διψήφιο ή, τέλος πάντων, αρκετά μεγαλύτερο ποσοστό απ' αυτό που έβγαλαν οι πρόσφατες κάλπες.
Πράγματι, πέρσι ο Συνασπισμός είχε, εξαιτίας της κρίσης που περνούσε το ΠΑΣΟΚ, μια μοναδική ευκαιρία να παίξει ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Μπροστά του είχε δύο επιλογές: είτε να συμπεριφερθεί σαν κόμμα που φιλοδοξεί να διοικήσει τη χώρα ή να παραμείνει ένα κόμμα διαμαρτυρίας. Στην πρώτη περίπτωση σίγουρα διακινδυνεύεις να φθαρείς από συνεργασίες και παιχνίδια εξουσίας, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να σε υποστηρίξουν περισσότεροι άνθρωποι. Γιατί μπορεί ο ακτιβισμός για τα δένδρα που κόβει ο Κακλαμάνης, η εναντίωση στο εμπορικό κέντρο στο Βοτανικό ή οι αγώνες της νεολαίας να είναι απαραίτητες ενέργειες αλλά ο περισσότερος κόσμος περιμένει να έρθεις στα πράγματα για να βελτιώσεις τη ζωή του. Αν λοιπόν επιλέξεις τη λύση του κόμματος διαμαρτυρίας, δεν πρέπει να περιμένεις θαύματα στις εκλογές. Να παρακαλάς να είσαι γύρω στο 5%, όταν μάλιστα στην πιάτσα κυκλοφορούν και άλλα κόμματα που ψαρεύουν ψήφους διαμαρτυρίας όπως το ΚΚΕ, οι Οικολόγοι Πράσινοι και ο ΛΑΟΣ.
Παρατηρούσα την τακτική του τελευταίου με το που πήρε 7% στις ευρωεκλογές. Ο Καρατζαφέρης πλαγιοκοπεί τη ΝΔ από την επόμενη μέρα, προτείνοντας κυβέρνηση συνεργασίας ή καλώντας τους δυσαρεστημένους βουλευτές της ΝΔ να πλαισιώσουν το κόμμα του. Μπορεί να μην πιστεύει ότι θα πετύχει όλους τους στόχους του, αλλά παίζει στο παιχνίδι και διαμορφώνει την ημερήσια διάταξη στην πολιτική σκηνή: φέρεται έξυπνα, όπως οι παλιοί Αριστεροί. Αντίθετα, ο Συνασπισμός πέφτει σε κρίση, γιατί δεν πήρε ποσοστά που θα κέρδιζε μόνο αν συμμετείχε στο παιχνίδι. Στο σχολείο μου (όπου θεωρούσαμε τους Αριστερούς έξυπνους) αυτοί που δεν διάβαζαν, δεν γκρίνιαζαν για τους βαθμούς τους ούτε έπεφταν σε μελαγχολία όταν έπαιρναν το ενδεικτικό. Γιατί αυτό δεν είναι έξυπνο και ίσως ούτε «αριστερό».
σχόλια