Ματαίωση, αγωνία αναγνώρισης, συγκρίσεις και ανταγωνισμοί, ζήλια, φθόνος, μίσος, επιθετικότητα αρνητικά συναισθήματα . Αυτά φέρει στην κοινωνική ζωή η παρατεταμένη οικονομική κρίση. Ένα πένθος και μια κατάθλιψη, που σχετίζονται με την απώλεια του παρελθόντος του. Δεν έχει χάσει μόνο τα υλικά αγαθά και τα προνόμια που μπορεί να διέθετε, αλλά και την ιδέα που είχε για τον κόσμο.
Τα κυρίαρχα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν την ζωή μας; Είναι τέσσερα: Απόγνωση, οργή, φόβος και αγωνιώδης αναμονή. Η απόγνωση είναι μια ψυχική αίσθηση ένα βήμα πιο πέρα από την απελπισία (την έλλειψη ελπίδας). Η απελπισία, λοιπόν, αφήνει χώρο στον απελπισμένο για να αντιδράσει στην κατάσταση που ζει, είτε με φυγή είτε με πάλη. Η απόγνωση, όμως, δεν αφήνει τέτοια περιθώρια. Η έκταση και η ένταση της αγωνιώδους αναμονής που διακατέχει τους Έλληνες σήμερα έχει ήδη οδηγήσει τις στατιστικές στην καταγραφή μιας θεαματικής αύξησης των περιστατικών που χρειάζονται ψυχιατρική βοήθεια, με ή χωρίς φαρμακευτική αγωγή. Δεσπόζουν ακριβώς τα περιστατικά με συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης.
Η αγωνιώδης αναμονή εκδηλώνεται και στο επίπεδο της προσωπικής και διαπροσωπικής λειτουργίας, με μορφές οικείες και αναγνωρίσιμες και από μη-ειδικούς: «Δεν με χωράει ο τόπος»∙ «τρώγεται με τα ρούχα του»∙ ένταση, δυσανεξία («δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του») και ετοιμότητα για παρεξήγηση, καυγάδες και γαϊδουριές· νευρικότητα σε όλη τη συμπεριφορά. Στο πεδίο της ψυχικής ζωής, ως εμπλοκή της σκέψης και διάλυση της συναισθηματικής ζωής των ανθρώπων, που οδηγεί στο πένθιμο μούδιασμα ̶ το διακριτικό γνώρισμα της ψυχολογίας της κρίσης.
Και στο πεδίο της εξωτερικής πραγματικότητας, ως αποσάθρωση του κοινωνικού δεσμού. Που συγκεκριμενοποιείται στη φράση «Σώσε το τομάρι σου, καθένας για πάρτη του, όλοι εναντίον καθενός, όλοι εναντίον όλων, φα "τους να μη σε φάνε». Μια τέτοια προπαγάνδα αποβλέπει σκοπό στην εμπέδωση ενός τερατώδους υποδείγματος κοινωνικής συμβίωσης χωρίς κοινωνικό δεσμό, που έχει για λογική του την εντολή «Μισείτε αλλήλους».
Ξεχάσαμε μια βαθιά τέχνη του ζην που υπήρχε επί δεκαετίες σε αυτή τη χώρα παρά τη φτώχεια της και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε». Στη δύσκολη ώρα ας μη διστάσουμε να απευθυνθούμε στον κύκλο μας για να μας υποστηρίξει και να μας συμπαρασταθεί, χωρίς να φοβόμαστε (λόγω εγωισμού) ότι θα ταπεινωθούμε.
Επιστρέφοντας στους ανθρώπους και στις αξίες της ανθρωπιάς.
σχόλια