Όταν η γυναίκα του διαγνώστηκε με καρκίνο, αυτός ο τύπος αποφάσισε να κάνει κάτι πραγματικά αξέχαστο

Πάντως εγώ θυμάμαι, πριν κάτι λίγα χρόνια έβγαινα με την Π., ετών 33, η οποία είχε πάθει καρκίνο στον τράχηλο της μήτρας στα 25 της. Η αλήθεια είναι, την περίοδο των αγωγών και της υστερεκτομής την ανέφερε ως τη δυσκολότερη της ζωής της. Ακόμα θυμάμαι όμως, τις λίγες φορές που μιλήσαμε εκτεταμένα για το τόσο τραυματικό γι' αυτήν κεφάλαιο του καρκίνου, πως δίπλα-δίπλα με τον πόνο που βίωσε, δεν παρέλειπε να βάζει την ευγνωμοσύνη και το σεβασμό για τους γιατρούς που τότε την περιέθαλψαν και κάποιοι από τους οποίους συνέχισαν να την παρακολουθούν. Τη θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει "ευτυχώς, μέσα από αυτή τη διαδικασία, γνώρισα εξαιρετικούς επιστήμονες και ανθρώπους".Τον λίγο καιρό που ήμασταν μαζί, έτρεμα - όπως ενίοτε κι εκείνη - στην ιδέα της μετάστασης. Αλλά ήμουν - όπως και εκείνη - πανευτυχής για το ότι κατάφερε να κερδίσει την πρώτη μάχη της με τον καρκίνο, αλλά και για το ότι με τακτική παρακολούθηση θα μπορούσε πιθανότατα να προλάβει την όποια μετάσταση σε αρχικό στάδιο - κάτι που μακάρι να είχε μπορέσει να κάνει και στα 25 της. Δεν έχουμε κρατήσει πια επαφή, αλλά ομολογώ πως καμιά φορά την ψάχνω στα social media της, μόνο και μόνο για να βεβαιώνομαι πως είναι, αν μη τι άλλο, ζωντανή και γερή. Από ό,τι φαίνεται, ως σήμερα δεν έχει χρειαστεί να πολεμήσει με τον καρκίνο για δεύτερη φορά.Ξέρω πολύ καλά πώς είναι η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου από καρκίνο - μπορώ να θυμηθώ αρκετούς ανθρώπους, κάποιους μάλιστα αρκετά κοντινούς, που μου πήρε αυτή η ασθένεια. Αυτό δεν έπεται ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που κερδίζουν τη μάχη τους, δεν έπεται ότι δεν υπάρχουν γιατροί που κάνουν ότι μπορούν, δεν αναιρεί ότι η ιατρική παραμένει ένα από τα πιο δύσκολα αντικείμενα σπουδών (κατ' εμέ είναι τεράστια υποτίμηση η μη θεώρηση του γιατρού ως επιστήμονα, όταν μιλάμε για ανθρώπους που αν μη τι άλλο περνάνε γύρω στα 7-8 χρόνια τουλάχιστον στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κάνοντας ένα από τα δυσκολότερα προγράμματα σπουδών - βρείτε μου κάποιο άλλο αντικείμενο, αν μπορείτε, το οποίο να απαιτεί τέτοιο όγκο σπουδών σε επίπεδο κάτω του μεταπτυχιακού), δεν ακυρώνει την τεράστια πρόοδο, πάνω στο θέμα του καρκίνου, που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια - ακόμα κι αν κάποιοι αρνούνται να τη δουν.Δεν πρόκειται να συμμετάσχω στο ανεκδιήγητο flame war που βλέπω να εξελίσσεται, απλά θα πω αυτό: το ότι στο περιβάλλον σου δεν έχεις cancer survivors κάτω των 45, δεν έπεται ότι δεν υπάρχουν. Ομοίως και οι άνθρωποι που ξεπερνούν κατά πολύ την πενταετία χωρίς μετάσταση. (On a personal note, αν είναι κάτι τόσο απτό ως εγχείρημα η ανακάλυψη φαρμάκου "για τον καρκίνο", ε βρες το εσύ, που προφανώς είσαι καλύτερος από τους κομπογιαννίτες γιατρούς και τις καταραμένες φαρμακευτικές που κράζεις επί δύο σελίδες. Αλλιώς απλώς σταμάτα να απαξιώνεις συλλήβδην ανθρώπους που κάθε μέρα αναλαμβάνουν μια τεράστια ευθύνη και ένα τεράστιο φορτίο που εσύ ο ίδιος αποποιείσαι, μέσω της συνειδητής σου απόφασης να μην ασχολείσαι ενεργά με την ιατρική. Γενικότερα grow up.)

Φίλε, η τελευταία παράγραφος είναι αυτό που εσύ κατάλαβες, με την διαφορά ότι ούτε καν αυτό δεν μπόρεσες να εκφράσεις σωστά. Πρώτον, τα αγγλοελληνικά σου είναι γελοία. Κατόπιν, με την "παράδοξη" φράση "απτό εγχείρημα", άλλο ήθελες να πεις και άλλο έγραψες. Δεν πειράζει - κατάλαβα.Εν συνεχεία, το να κρίνει ένας άνθρωπος την εργασία κάποιου άλλου - εφόσον επηρεάζεται από αυτήν - είναι δικαίωμά του. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει την υποχρέωση να τον υποκαταστήσει. Αν κρίνεις εσύ έναν πολιτικό επί παραδείγματι, δεν σημαίνει ότι έχεις την υποχρέωση να γίνεις κι εσύ πολιτικός για να τον υποκαταστήσεις / αντικαταστήσεις. Η χονδροειδής προτροπή "ε, βρες το εσύ", δείχνει ότι έγραψες το σχόλιο μεταξύ φραπόγαλου και παρτίδας τάβλι. Τις "καταραμένες φαρμακευτικές" σε δικό μου σχόλιο, τις είδες στον ύπνο σου. Το ότι απαξιώνω συλλήβδην ανθρώπους (τους γιατρούς), μού κάνει τεράστια εντύπωση ότι προκάλεσε τέτοια αντίδραση σε μία χώρα όπου ένα από τα συχνότερα κουτσομπολιά είναι τα φακελάκια των γιατρών και η γενική παραδοχή ότι είναι παραδόπιστοι. Πράγμα που εγώ ΠΟΤΕ δεν έθιξα, ούτε υπονόησα, ούτε θα έβαζα στη συζήτηση. Στις δε εφημερίες, μόνο ξύλο που δεν τρώνε οι γιατροί. Εδώ σας έπιασε όλους η κωλοπιλάλα να τους υπερασπίσετε.Κι ύστερα έχεις και το θράσος να μου λες "γενικότερα grow up". Το "γενικότερα" μού άρεσε...Κάνεις και διαχωρισμούς μεταξύ γενικού και ειδικού - είσαι μεγάλος διανοητής.

Στο μόνο στο οποίο θα συμφωνήσω μαζί σου είναι το πόσο δύσκολη παραμένει η αντιμετώπιση και πόσο μάλλον η ίαση του καρκίνου. Ωστόσο, δεν καταλαβαίνω την επιμονή σου να ισοπεδώνεις κάθε πρόοδο που έχει γίνει ως σήμερα. Κάτι που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι ο καρκίνος δεν είναι μία ασθένεια, είναι πολύπλοκη τόσο η αιτιολογία του όσο και η συμπεριφορά του σε κάθε όργανο. Αυτό ακριβώς είναι και το βασικό πρόβλημα στην αντιμετώπιση του.Γίνεται πρόοδος στην αντιμετώπιση του, με πολλές μελέτες τόσο κλινικές όσο και σε μοριακό επίπεδο με σκοπό να βελτιωθεί η επιβίωση και σε κάποιες περιπτώσεις, που παλαιότερα θα ήταν χαμένες, επιτυγχάνεται ύφεση ή και ίαση. Ακόμα, γίνεται προσπάθεια στην πρόληψη με εξετάσεις, αλλαγές στον τρόπο ζωής ή και απλή παρακολούθηση. Γιατί, στην πλειοψηφία των καρκίνων, το να το βρείς νωρίς κάνει τη διαφορά. Δες τα ποσοστά 5ετούς επιβίωσης ή και ίασης ανά στάδιο για να δεις τη διαφορά.Τώρα, το ότι η πρόοδος δεν γίνεται όσο γρήγορα το θες, το καταλαβαίνω, μακάρι να θεραπεύονταν όλοι αύριο, αλλά το ότι αυτό δεν γίνεται τόσο άμεσα μην το ρίχνουμε στους μόνους ανθρώπους που κάνουν κάτι για αυτό. (Ναι, μαζί με τους εργαστηριακούς εννοώ) Κι έχε στο νου σου ότι ό,τι ανακαλύπτεται τώρα ως ελπιδοφόρο (που πολλά τέτοια στοιχεία υπάρχουν ανά καρκίνωμα) θα εφαρμοστεί και θα έχουμε ουσιαστικά αποτελέσματα μετά από χρόνια. Δεν φταίνε οι γιατροί για αυτό, ούτε κανείς άλλος. Την οργή σου για την ασθένεια την καταλαβαίνω μια χαρά. Δεν καταλαβαίνω μόνο γιατί την ρίχνεις στους γιατρούς. Λες και αυτοί ή το περιβάλλον τους εξαιρείται από την ασθένεια. Όλοι προσπαθούν να βοηθήσουν και το κάνουν. Στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει και μεγαλύτερο ποσοστό επιβίωσης και πιο γρήγορες τεχνικές ανίχνευσης του καρκίνου. Σε άλλες, είμαστε ακόμα πολύ πίσω. Μην ψάχνεις για ευθύνη.