Πάντως εγώ θυμάμαι, πριν κάτι λίγα χρόνια έβγαινα με την Π., ετών 33, η οποία είχε πάθει καρκίνο στον τράχηλο της μήτρας στα 25 της. Η αλήθεια είναι, την περίοδο των αγωγών και της υστερεκτομής την ανέφερε ως τη δυσκολότερη της ζωής της. Ακόμα θυμάμαι όμως, τις λίγες φορές που μιλήσαμε εκτεταμένα για το τόσο τραυματικό γι' αυτήν κεφάλαιο του καρκίνου, πως δίπλα-δίπλα με τον πόνο που βίωσε, δεν παρέλειπε να βάζει την ευγνωμοσύνη και το σεβασμό για τους γιατρούς που τότε την περιέθαλψαν και κάποιοι από τους οποίους συνέχισαν να την παρακολουθούν. Τη θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει "ευτυχώς, μέσα από αυτή τη διαδικασία, γνώρισα εξαιρετικούς επιστήμονες και ανθρώπους".Τον λίγο καιρό που ήμασταν μαζί, έτρεμα - όπως ενίοτε κι εκείνη - στην ιδέα της μετάστασης. Αλλά ήμουν - όπως και εκείνη - πανευτυχής για το ότι κατάφερε να κερδίσει την πρώτη μάχη της με τον καρκίνο, αλλά και για το ότι με τακτική παρακολούθηση θα μπορούσε πιθανότατα να προλάβει την όποια μετάσταση σε αρχικό στάδιο - κάτι που μακάρι να είχε μπορέσει να κάνει και στα 25 της. Δεν έχουμε κρατήσει πια επαφή, αλλά ομολογώ πως καμιά φορά την ψάχνω στα social media της, μόνο και μόνο για να βεβαιώνομαι πως είναι, αν μη τι άλλο, ζωντανή και γερή. Από ό,τι φαίνεται, ως σήμερα δεν έχει χρειαστεί να πολεμήσει με τον καρκίνο για δεύτερη φορά.Ξέρω πολύ καλά πώς είναι η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου από καρκίνο - μπορώ να θυμηθώ αρκετούς ανθρώπους, κάποιους μάλιστα αρκετά κοντινούς, που μου πήρε αυτή η ασθένεια. Αυτό δεν έπεται ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που κερδίζουν τη μάχη τους, δεν έπεται ότι δεν υπάρχουν γιατροί που κάνουν ότι μπορούν, δεν αναιρεί ότι η ιατρική παραμένει ένα από τα πιο δύσκολα αντικείμενα σπουδών (κατ' εμέ είναι τεράστια υποτίμηση η μη θεώρηση του γιατρού ως επιστήμονα, όταν μιλάμε για ανθρώπους που αν μη τι άλλο περνάνε γύρω στα 7-8 χρόνια τουλάχιστον στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κάνοντας ένα από τα δυσκολότερα προγράμματα σπουδών - βρείτε μου κάποιο άλλο αντικείμενο, αν μπορείτε, το οποίο να απαιτεί τέτοιο όγκο σπουδών σε επίπεδο κάτω του μεταπτυχιακού), δεν ακυρώνει την τεράστια πρόοδο, πάνω στο θέμα του καρκίνου, που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια - ακόμα κι αν κάποιοι αρνούνται να τη δουν.Δεν πρόκειται να συμμετάσχω στο ανεκδιήγητο flame war που βλέπω να εξελίσσεται, απλά θα πω αυτό: το ότι στο περιβάλλον σου δεν έχεις cancer survivors κάτω των 45, δεν έπεται ότι δεν υπάρχουν. Ομοίως και οι άνθρωποι που ξεπερνούν κατά πολύ την πενταετία χωρίς μετάσταση. (On a personal note, αν είναι κάτι τόσο απτό ως εγχείρημα η ανακάλυψη φαρμάκου "για τον καρκίνο", ε βρες το εσύ, που προφανώς είσαι καλύτερος από τους κομπογιαννίτες γιατρούς και τις καταραμένες φαρμακευτικές που κράζεις επί δύο σελίδες. Αλλιώς απλώς σταμάτα να απαξιώνεις συλλήβδην ανθρώπους που κάθε μέρα αναλαμβάνουν μια τεράστια ευθύνη και ένα τεράστιο φορτίο που εσύ ο ίδιος αποποιείσαι, μέσω της συνειδητής σου απόφασης να μην ασχολείσαι ενεργά με την ιατρική. Γενικότερα grow up.)
