Στο μόνο στο οποίο θα συμφωνήσω μαζί σου είναι το πόσο δύσκολη παραμένει η αντιμετώπιση και πόσο μάλλον η ίαση του καρκίνου. Ωστόσο, δεν καταλαβαίνω την επιμονή σου να ισοπεδώνεις κάθε πρόοδο που έχει γίνει ως σήμερα. Κάτι που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι ο καρκίνος δεν είναι μία ασθένεια, είναι πολύπλοκη τόσο η αιτιολογία του όσο και η συμπεριφορά του σε κάθε όργανο. Αυτό ακριβώς είναι και το βασικό πρόβλημα στην αντιμετώπιση του.Γίνεται πρόοδος στην αντιμετώπιση του, με πολλές μελέτες τόσο κλινικές όσο και σε μοριακό επίπεδο με σκοπό να βελτιωθεί η επιβίωση και σε κάποιες περιπτώσεις, που παλαιότερα θα ήταν χαμένες, επιτυγχάνεται ύφεση ή και ίαση. Ακόμα, γίνεται προσπάθεια στην πρόληψη με εξετάσεις, αλλαγές στον τρόπο ζωής ή και απλή παρακολούθηση. Γιατί, στην πλειοψηφία των καρκίνων, το να το βρείς νωρίς κάνει τη διαφορά. Δες τα ποσοστά 5ετούς επιβίωσης ή και ίασης ανά στάδιο για να δεις τη διαφορά.Τώρα, το ότι η πρόοδος δεν γίνεται όσο γρήγορα το θες, το καταλαβαίνω, μακάρι να θεραπεύονταν όλοι αύριο, αλλά το ότι αυτό δεν γίνεται τόσο άμεσα μην το ρίχνουμε στους μόνους ανθρώπους που κάνουν κάτι για αυτό. (Ναι, μαζί με τους εργαστηριακούς εννοώ) Κι έχε στο νου σου ότι ό,τι ανακαλύπτεται τώρα ως ελπιδοφόρο (που πολλά τέτοια στοιχεία υπάρχουν ανά καρκίνωμα) θα εφαρμοστεί και θα έχουμε ουσιαστικά αποτελέσματα μετά από χρόνια. Δεν φταίνε οι γιατροί για αυτό, ούτε κανείς άλλος. Την οργή σου για την ασθένεια την καταλαβαίνω μια χαρά. Δεν καταλαβαίνω μόνο γιατί την ρίχνεις στους γιατρούς. Λες και αυτοί ή το περιβάλλον τους εξαιρείται από την ασθένεια. Όλοι προσπαθούν να βοηθήσουν και το κάνουν. Στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει και μεγαλύτερο ποσοστό επιβίωσης και πιο γρήγορες τεχνικές ανίχνευσης του καρκίνου. Σε άλλες, είμαστε ακόμα πολύ πίσω. Μην ψάχνεις για ευθύνη.