Πλησιάζουν οι εκλογές και μαζί τα γενέθλιά μου. Σε λίγο γίνομαι 23 και, αν δεν κάνω λάθος, από τα 16 μου και μετά, προσπαθώ να παρακολουθώ όσο γίνεται τα πολιτικά, τόσο από άποψη επικαιρότητας, όσο και από πιο θεωρητική άποψη, για να δω πού βρίσκομαι. Στα σχολικά χρόνια, με έλκυε πιο πολύ ο πολιτικός χώρος που κυμαινόταν από τις πιο ριζοσπαστικές συνιστώσες του τότε ΣΥΡΙΖΑ και πέρα, με βάση το συνταγματικό τόξο, αλλά και ο αντίστοιχος χώρος εξωκοινοβουλευτικά.
Με το πέρασμα στα φοιτητικά χρόνια, στο πανεπιστήμιο πια, απογοητεύτηκα πολύ από την νοοτροπία των κομματικών νεολαιών, αφού πρώτα έδωσα ευκαιρίες. Με ενοχλούσε η στείρα άρνηση, η διαρκής διαμαρτυρία χωρίς πραγματοποιήσιμες λύσεις, η κουλτούρα γύρω από τις πολιτικές ομάδες, που στα μάτια μου συντηρούσε μία σαπίλα και έναν οπισθοδρομισμό. Αυτά συνάντησα σχεδόν σε κάθε συναναστροφή μου με άτομα που εκπροσωπούσαν αυτές τις παρατάξεις, που ανήκαν κυρίως στο χώρο στο χώρο της αριστεράς. Σε σχέση με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ή άλλες παρατάξεις που πρεσβεύουν τα ιδεώδη της δεξιάς στο πανεπιστήμιο (βλ. Φ.Ο.Σ.), η αλήθεια είναι ότι δεν έχω εντρυφήσει σε μεγάλο βαθμό, αν και κάποια στιγμή θα το ήθελα πολύ, καθαρά από κοινωνιολογική άποψη.
Σε αυτές τις εκλογές, και μετά από την ένταση των τελευταίων μηνών, νιώθω ότι θέλω να απουσιάζω. Δε ξέρω τι να ψηφίσω, αν και ποτέ ως τώρα δεν υπήρχε μία φορά που να ένιωθα ότι έδωσα εύκολα μία ψήφο.
Καθώς ο καιρός περνούσε, ερχόντουσαν συνελεύσεις, καταλήψεις, εκλογές. Κάπως έπρεπε να πάρεις μία θέση. Και αναγκαστικά έπαιρνες, ακόμη και αν απουσίαζες από όσα συνέβαιναν. Δηλαδή, ακόμη και η απουσία σου, ήταν μία πολιτική στάση. Πέρα από φοιτητικές εκλογές, ήρθαν βουλευτικές εκλογές, δημοτικές και ευρωεκλογές. Κάτι έπρεπε να κάνεις, ειδικά αν ένιωθες βαριά τη συνείδησή σου. Απογοητευμένη από τα αδιέξοδα της αριστεράς, αλλά και τη νοοτροπία των εκπροσώπων της, όπως τους γνώρισα μέχρι σήμερα, στράφηκα σε ένα πιο μετριοπαθή χώρο, ο οποίος πάσχει στην Ελλάδα. Και στο εξωτερικό επίσης, από όσο γνωρίζω, αν και βρίσκεται μάλλον σε καλύτερη μοίρα εκεί.
Τι υπάρχει πέρα από το απολιτίκ στις σχολές; Πέρα από τις αραχνιασμένες παρατάξεις της "δεξιάς" ή της "αριστεράς" στο ελληνικό πανεπιστήμιο; Μάλλον τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα. Σε ορισμένες μόνο σχολές (και είχα τη χαρά να βρίσκομαι σε μία από αυτές) υπάρχουν ορισμένες ομάδες που οργανώνονται και αυτοπροσδιορίζονται ως ανεξάρτητες, χωρίς να έχουν κάποιο κομματικό στίγμα από πίσω. Εκεί βρήκα τις πιο καθαρές φωνές συγκριτικά. Και πέρα από τη δική μου σχολή, επίσης, με όποια παιδιά μίλησα από άλλες σχολές, οι περισσότεροι με τις πιο καθαρές φωνές, υποστήριζαν -όπου υπήρχε- την αντίστοιχη ανεξάρτητη παράταξη της σχολής τους. Υπάρχουν πολλά προβλήματα και σε αυτές τις ομάδες, σε καμία περίπτωση δε θέλω να τις παρουσιάσω με τρόπο εξιδανικευμένο. Αλλά, οπωσδήποτε, τις θεωρώ πολύ πιο έντιμες και κατάλληλες για τα δικά μου κριτήρια σε σχέση με τις παρατάξεις που αποτελούν παρακλάδια κομμάτων.
Αλλά ποιο είναι το θέμα; Πάντα με ενδιέφερε να ψηφίζω, να ασχολούμαι, να το ψάχνω. Το θεωρώ ένα από τα μεγάλα μας καθήκοντα. Πάντα ως τώρα, παρότρυνα τις φίλες και τους φίλους μου να πάνε να ψηφίσουν. Δεν έχω ψηφίσει ποτέ ως τώρα το ίδιο πολιτικό κόμμα πάνω από μία φορά και οι ψήφοι μου σε βουλευτικές εκλογές έχουν πάει σε κόμματα που κυμαίνονταν από το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς έως και τη φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία.
Σε αυτές τις εκλογές, και μετά από την ένταση των τελευταίων μηνών, νιώθω ότι θέλω να απουσιάζω. Δε ξέρω τι να ψηφίσω, αν και ποτέ ως τώρα δεν υπήρχε μία φορά που να ένιωθα ότι έδωσα εύκολα μία ψήφο. Τα σποτάκια του Καμμένου και του Λαφαζάνη, είναι πολύ επιτυχημένα, τα σχολιάζουμε μεταξύ μας, γελάμε ή κριτικάρουμε, αλλά δεν πείθουν. Εξίσου δεν πείθουν οι πιο ακραίοι χώροι της Χρυσής Αυγής, του ΚΚΕ, δε με πείθει ο ΣΥΡΙΖΑ, δε με πείθει το ΠΑΣΟΚ, ούτε και η ΔΗΜΑΡ, που κάποτε φαινόταν στα μάτια μου κάπως ελπιδοφόρα και τώρα αποφάσισε να συμπαραταχθεί με τους προτελευταίους. Επίσης, δε με πείθει ο Μεϊμαράκης, που αποτελεί τη νέα "προφανή επιλογή" πολλών φιλελεύθερων με την προοδευτική και όχι με τη συντηρητική έννοια. Ο Λεβέντης δε με πείθει. Και το Ποτάμι δε με πείθει. Το περίμενα αλλιώς.
Πέρασε μία περίοδος που ασχολήθηκα πάρα πολύ, με το τι έγινε και πώς, τι είπε ο τάδε, κλπ. Έχω παρακολουθήσει ελάχιστα τι γίνεται σε αυτήν την προεκλογική περίοδο και ταυτόχρονα η καθημερινότητα προχωράει και η κάθε μία και ο καθένας μας έχει και κάποιες υποχρεώσεις, πέρα από τα πολιτικά (!).
Και τι κάνω;
Σκέφτομαι για πρώτη φορά σοβαρά να ψηφίσω άκυρο. Ή να απέχω.
Είναι μάταιο; Είναι άλλη μία τρύπα στο νερό; Κάθε επιλογή σε αυτές τις εκλογές θα ήταν μία τρύπα στο νερό;
Εγώ που παρότρυνα να ασχολούμαστε και να παίρνουμε θέση ακόμη και όταν δυσκολευόμαστε, τώρα θα πάω για το άκυρο;
Έφτασα δυστυχώς στο κλισέ της απογοήτευσης.
Υπάρχει κάποια άλλη πρόταση;
σχόλια