ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν θέλω να ξαναπεράσει κανείς το κατώφλι του σπιτιού μου.

Τώρα γελάνε όλοι μαζί μου.

όλα στα τσακίδια

Όταν το μυαλό γυρίζει στα περασμένα.. γυρίζει που και πού ρε μάγκα μου.. αυτή είναι η αλήθεια! Δεν ξέρω τι νοσταλγώ.. μάλλον όχι εσένα. Βασικά εμένα. Το πώς ήμουν τότε και το πώς ένιωθα.. όλες οι αναμνήσεις έχουν να κάνουν με μένα. Πώς ένιωθα όταν οδηγούσα στην Κατεχακη να έρθω να σε βρω.. πως ένιωθα όταν περίμενα να έρθεις να με πάρεις.. θυμάμαι πράγματα χωρίς σημασία πολύ ξεκάθαρα.. θυμάμαι πολύ έντονα το απόγευμα που περπατούσα προς τη Στουρνάρη για να έρθω να σε βρω.. θυμάμαι ότι ήταν άνοιξη και η μέρα είχε μεγαλώσει..Και είχε βρεξει και η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή και διαυγής. Θυμάμαι την λαχτάρα που ένιωθα.. αλλά θυμάμαι μόνο εμένα.. μόνη να περπατάω.. να ερχομαι.. να σε περιμένω... θυμάμαι τη μυρωδιά από το ασανσέρ στο σπίτι σου. Θυμάμαι τα παπουτσια σου και το μπουκάλι με το νερό που είχες στη βεράντα για να σβήνεις τα τσιγάρα σου. Θυμάμαι το φουρνάκι και πόσο τακτικά είχες το σφουγγάρι στο νεροχυτη. Θυμάμαι ένα πιάτο σου και την καρέκλα στη βεράντα ..Θυμάμαι αυτά..Δεν μπορώ να θυμηθώ εσένα. Δεν μπορώ να θυμηθώ εσένα με μένα μαζί.. πως ήμασταν τι λεγαμε.. εμένα θυμάμαι μόνο. Δεν θυμάμαι τα μάτια σου.. χαμογελαγες αραγε; δε θυμάμαι καν τη φωνή σου..Μόνο εμένα.. τον έρωτα που ένιωθα και την αγωνία.. η αγωνία ήταν το κυρίαρχο.. και έκανε τον έρωτα να φαντάζει ανυπέρβλητο και τη στεναχώρια ασήκωτη. Όμως μόνη μου με θυμάμαι και μόνη μου ήμουν.. Δεν θα γύριζα ακόμα και αν έπρεπε κάθε μέρα να παλεύω στα μαρμαρένια αλώνια.. απλά κάποια βραδιά νοσταλγώ.. όχι εσένα...εμένα.

τι κάνεις όταν έχεις σχέση είσαι ερωτευμένη αλλα ξερεις ότι βασει λογικής δεν είναι κατάλληλος για σενα, βγαινεις με καποιον που ειναι φουλ καταλληλος αλλα η καρδια σου ειναι στον δικο σου... καρδια ή μυαλό λοιπόν?

Σημερα ειχα τα γενέθλιά μου και η γυναικα που με γεννησε, μου απευθυνθηκε χρησιμοποιώντας το ουδετερο γενος οταν μου ευχήθηκε.Της εξηγησα οτι ειμαι γυναικα ετων 33 και οτι αυτο που κανει με προσβάλλει και οτι δεν ειμαι πια παιδι ουτε κατοικίδιο. Η απαντηση που πηρα;; " Και πώς θες να σε πω; Γεροντοκορη;;Αν ησουν γυναίκα αλλωστε θα ειχες παει με αντρα τωρα στην ηλικια σου .Οι γυναίκες ειναι αυτες που εχουν κάνει σεξ και οχι οπως εσυ η ξινη γεροντοκορη. και αμα νιωθεις εσυ ως κατοικιδιο δικο σου πρόβλημα. Δεν φτανει που σου ευχηθηκα κιολας."Ποσο στενοχωρηθηκε δεν περιγραφεται.Αυτη τη στιγμη κλαιω. Νομιζα οτι εστω τη μερα αυτη θα με λυποταν και θα με αφηνε στην ησυχια μου. Δεν της ζητησα αλλωστε να μου ευχηθει. Νιωθω οτι ειναι ενας απαισιος ανθρωπος και αυτο με πονα. Σας παρακαλω πειτε μου κατι να μην στενοχωριεμαι αλλο. Δεν αντεχω!

Φέτος τα Χριστούγεννα που δεν δουλεύω λόγω καραντίνας, είχα άπλετο χρόνο και κυρίως διάθεση για να φτιάξω μελομακάρονα! Επίσης έχω ήδη βρει συνταγές για Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά οι οποίες θα συμπληρώσουν το οικογενειακό τραπέζι.Και χαίρομαι που θα φτιάξω κάτι για τους δικούς μου ανθρώπους!Καλές γιορτές σε όλους με υγεία!!!!!!!

Καλησπέρα στην παρέα!!Ειλικρινά σας μιλάω έχω χάσει τον σκοπο μου. Έδωσα πανελληνιες τυραννηθηκα πηρ πολλα κιλα και ενα καλοκαιρι ολοκληρο ετρωγα σουπες με λιγοκρεας χωρις γλυκα χωρις τιποτα υπεφερα ενιωθα την εξαντληση στο κορμι μου καθε μερα και συνεχιζα γιατι δεν αντεχα να με βλεπω περασα στην πρωτη μου επιλογη και ειναι ξενογλωσση φιλολογια. μετα απο 2, 5 χρονια κ καθως απ την αρχη τιποτα δεν ηταν καλο εκανα υπομονη περιμενοντΑς ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ οσον αφορα τις κοινωνικες και εργασιακες μου σχεσεις.. περνωντας δυο χρονια το μελλον ως καθηγητρια ειναι αβεβαιο επιθυμουσα απο ανεκαθεν να διοριστω στο δημοσιο ειμαι απο επαρχιακη πολη που κυριολεκτικα την μισω κ δε θελω να πηγαινω γτ δεν εχω καλες αναμνησεις. Έχω δωσει τα πάντα για να ειμαι εδω και δε βλεπω δικαιοσυνη το ονειρο μου ειναι να γινω ακαδημαικος και να είμαι ένα προσωπο που θα μεινει στην ιστορια. Εχω φτασει 20 χρονων κ δε ξερω τι νοημα εχει η ζωη μου. Δεν εχω ενα φιλλο , δεν εχω παρεες ζω μονη μου εδω σε ενα χαος και με ενα λαπτοπ κοιτωντας και ακουγοντας την καθε πικραμενη καθε σιχαμενη μερα. Τις σιχαθηκα ολες. Το μονο που εισπραττω ειναι ζηλια και κακια γιατι δεν χρωσταω κανενα μαθημα οντας 3ο ετος. Ειδικα αυτες απ τις κατατακτηριες που πηραν πτυχιο πριν 20 χρονια δεν τις θελω καθολου θελω να εξαφανιστουν. Περνω τις ωρες μονη μου και συνεχεια σκεφτομαι τι να κανω για αλλαξει η τυχη μου.Αυτο που ζηταω απ τον Αγιος Βασιλη η οποιοδηποτε που κυριαρχει το συμπαν ειναι να αλλαξει η τυχη μου και επιτελους να νιωωσ στο πετσι μου τι θα πει ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΓΙΟΡΤΗ ΓΛΕΝΤΙ ΧΑΡΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ εννοιες που ειναι αγνωστες για μενα.

μου ειπαν οτι οταν ημουν μικρος ο πατερας μου μου εδινε να πιω μπυρα σε σημειο να παω στο νοσοκομειο...Εκει με καναν πλυση στομαχου και γιατρος θα φωναζε την προνοια...Μερικες φορες απορω γιατι γιναν γονεις...

Παιδια, ειμαι αγορι 23 και τα τελευταια 5 χρονια, δεν εχω ουσιαστικους φιλους. Εχω γνωστους απο τη σχολη που βγαιναμε προ κοβιντ και περνουσαμε τελεια. Πηγαιναμε και κανενα ταξιδακι οποτε ειχαμε λεφτα. Ολα καλα αλλα ξερω οτι δε νοιαζονται πραγματικα για μενα. Τους νοιαζει μονο ποτε θα βγουμε, σε ποιο μαγαζι θα παμε κλπ. Κι εγω ομως σταματησα να νοιαζομαι γι αυτους γιατι πολυ απλα ξερω οτι και να τα δωσω ολα σε αυτη τη ''φιλια'' δε θα εκτιμηθει απο κανεναν. Τους παιδικους μου φιλους δυστυχως τους εχασα γιατι το καλοκαιρι μετα την τριτη λυκειου πηγαμε διακοπες και ενας φιλος που τον ειχα για αδερφικο (τρομαρα μου), εκανε ερωτικη εξομολογηση στην τοτε κοπελα μου. Απο τοτε εσπασε ολη η παρεα. Πριν δυο χρονια βγηκα με τον εναν γιατι με ειχε βρει στο ινστα και μου εστειλε μηνυμα. Καταλαβα απο τη συζητηση μας οτι εμεινε μονος του και εψαχνε απο καπου να πιαστει. Μετα μου προτεινε να παμε στο ταδε μαγαζι αλλα μου ειπε ''πες και κανενα παιδι απο τη σχολη σου να μην ειμαστε μονοι, με τοσους κανεις παρεα''. Εκει καταλαβα οτι ηθελε να με εκμεταλλευτει και απομακρυνθηκα ησυχως (εχει κανει ακριβως το ιδιο στο παρελθον με γνωστους μου και μετα βγαιναν μονοι τους και με αφηναν στην απεξω). Καταλαβα οτι φιλια σημαινει δουναι και λαβειν. Τιποτα παραπανω. Με θλιβει που το καταλαβα αργα. Δυστυχως, συνηθιζω να ζω στο δικο μου συννεφακι που ολα ειναι τελεια και οταν με χτυπαει η πραγματικοτητα καταμουτρα, απελπιζομαι...Τι ωραια και αθωα που ζουσαμε στα παιδικα μας χρονια. Γιατι να μη ζουμε το ιδιο και τωρα; Μικροι ειμαστε ακομα...Αν εχεις καλους φιλους, πιστευω εχεις τα παντα. Νοιωθω οτι δεν εχω τιποτα...Η μοναξια δε με φοβιζει γιατι εχω εξαιρετικους γονεις που με μεγαλωσαν πολυ ομορφα, αλλα αλλιως μιλας σε εναν πραγματικο φιλο και αλλιως με τους γονεις σου. Και ερωτω: Υπαρχει κανεις εδω μεσα που να εχει πραγματικους φιλους;