Είμαι εδώ 4.000 χλμ μακριά σου,κοιτάω φωτογραφίες σου και κλαίω και σκέφτομαι γιατί εγώ να μην μπορώ να έχω αγκαλιά την μοναδική γυναίκα που αγάπησα...γιατί να μην μπορούμε να ζήσουμε τον έρωτα μας...και η απάντηση είναι εξαιτίας της δειλίας μου δεν προλάβαμε να τον ζήσουμε,και πλέον ούτε πρόκειται.Πέντε χρόνια σε βασάνισα αγάπη μου,πέντε χρόνια δεν έπαιρνα την απόφαση επειδή φοβόμουν μην χαλάσει αυτό που έχουμε,επειδή φοβόμουν μην πληγωθώ και μην πληγωθείς.Τώρα θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο που κάθομαι μόνος μου και κλαίω αντί να είμαι μαζί σου σπίτι μας...