ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αντεχω το γραψιμο. Ειδικα απο αυτον δεν το αντεχω... Και αμα ηταν οντως γραψιμο του στυλ δεν υπαρχω καν θα τον ειχα ξεγραψει... Αλλα τον βλεπω... Με κοιταει ολη την ωρα... Γι' αυτο επιμενω...

Πιστευετε οτι οταν δυο ανθρωποι γνωριζονται πρεπει να εχουν χημεια απο την αρχη ετσι ωστε να τα πανε καλα , ή μπορουν να γνωριστουν πρωτα και με τον καιρο να δημιουργηθει???

είμαι νεαρή κοπέλα. Γενικά και από μικρή μου το λέγανε έχω έναν αέρα ψυχρότητας δίνω την εντύπωση ότι είμαι στον κόσμο μου , απόμακρη και τα λοιπά. Πολλές φορές κι άτομα που με ξέρουν πολύ καλά θα κολλήσουν να μου μιλήσουν ή να με πλησιάσουν. Κι ετσι τα άτομο γύρω μου δεν θα προσπαθήσουν να μου μιλήσουν ή να με πλησιάσουν γιατί πιθανώς νομίζουν ότι είμαι αντιπαθητική ή ότι δεν θέλω να μου μιλάνε. Και οι αλήθεια είναι ότι όντως κάποιες φορές δεν θέλω να μου μιλάνε , είμαι χαμένη στον κόσμο μου, αλλά αυτό είναι λίγες φορές. Όλο αυτό συνδιάζεται με κακές κοινωνικές δεξιότητες. Το να βρεθώ σε ένα δωμάτιο με αγνώστους είναι εξακολουθεί να είναι ένα μαρτύριο για μένα καθώς δεν ξέρω πως να κοινωνικοποιηθώ και να γνωρίσω κόσμο κι έτσι καταθλίβομαι ακόμα περισσότερο και γίνομαι ακόμα πιο απρόσιτη και θλιμμένη. Προσπαθώ να χαμογελάω και να είμαι φιλική αλλά δεν μπορώ να το κάνω συνέχεια γιατί απαιτεί πολύ ενέργεια από εμένα που δεν την έχω πάντα. Συνήθως όταν χαμογελάω το κάνω από την καρδιά μου αλλιώς μοιάζει ψεύτικο. Έχω μια φυσική θλίψη σαν ανθρωπος η οποία έχει ισως να κάνει με τα χαρακτηριστικά μου αλλά πηγάζει και από μέσα μου. Δεν έχω περάσει και λίγα για την ηλικία μου. Απλά θέλω αγάπη. Θέλω να δώσω αγάπη και να πάρω αγάπη. Μέσα μου το ουρλιάζω αλλά έξω δείχνω κάτι άλλο. Πολλές φορές θέλω να βοηθήσω κάποιον , να του πω κάτι και κολλάω, δεν το κάνω.Θέλω να μιλ΄ήσω σε κάποιον και δεν το κάνω. Και μετά στεναχωριέμαι κι άλλο και τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Φαύλος κύκλος. Τι σκατά γιατρος θα γίνω ποια η σχέση μου με τον συνάνθρωπο?

Δεν μου αρέσει που θα έρθουν οι γιορτές, τα Χριστούγεννα δηλαδή. Δηλαδή από τη μία λέω μα γιατί να μελαγχολώ; ποιός ο λόγος; τόσα χρόνια μόνος, αφού έχω συνηθίσει, ποιός ο λόγος λοιπόν να νιώθω ένα βάρος στην ψυχή; Αφού κάπου θα τριγυρνάω μες στη γιορτινή ατμόσφαιρα, μόνος-μόνος, δεν έχει σημασία, οπότε τι βλακεία κάνω που μελαγχολώ και μου έρχεται να κλαίω τις γιορτινές μέρες, δεν υπάρχει λόγος.Από την άλλη όσο πλησιάζουν οι μέρες και ειδικά κατά τη διάρκεια των γιορτών θέλω συνέχεια να κλαίω, δεν το κάνω επίτηδες, ένα βάρος μου πλακώνει την ψυχή.Είμαι θλιμμένος και τον υπόλοιπο χρόνο, αλλά ειδικά τα Χριστούγεννα που η κοινή γνώμη επιβάλει ότι πρέπει να είσαι ευτυχισμένος και χαρούμενος, εγώ δεν μπορώ, θέλω να κλαίω ακόμα περισσότερο. Αυτό.

Ξέρετε ποιο είναι το αστείο ότι εσείς που με πληγώσατε τώρα μου λείπατε και ήθελα να γυρίσω πίσω.Δυστηχώς για μένα έχω τα λογικά μου και όλο αυτό με πλήγωσε γι αυτό έφυγα.Δεν είχα σκοπό ούτε για κόντρες ούτε τίποτα τέτοιο αλλά το να με δουλεύετε μπροστά στα μάτια μου γι αυτό έφυγα για να είμαστε όλοι καλά

Είχα γράψει μια εξομολόγηση πριν λίγες μέρες για το ραντεβού το οποίο είχα υποτίθεται κλείσει σε ψυχολόγο στη σχολή μου. Όταν πήγα ήρθα αντιμέτωπη με μια γυναίκα, η οποία μέσα σε 3 λεπτά προσπάθησε να με κάνει να πω τον λόγο που έκλεισα ραντεβού και την κατάστασή μου. Με ρωτούσε μηχανικά, έδειχνε ότι βιαζόταν και γενικά δεν ήταν αυτό που περίμενα. Λες και είναι τόσο απλό να πεις αυτά που νιώθεις με αυτό τον τρόπο. Μετά κατάλαβα ότι αυτή ήταν κοινωνικός λειτουργός και δεν πήγα σε ψυχολόγο... Ήθελε λέει να δει σε τι κατάσταση είμαι για να βρει τι θα με βοηθήσει... Μου έβαλε ραντεβού με ψυχολόγο μέσα Γενάρη.

Να 'ρθουν τα πάνω κάτω, τα κάτω πάνω, ν' αγκαλιαστούν ποιητές και τεχνοκράτες ν' αλλάξει η χημεία του κόσμου.

εξομολογούμαι ότι ναι είμαι κομπλεξικό άτομο , έχω ανασφάλειες κενά συναισθηματικά. νιώθω μοναξιά αβεβαιότητα για το μέλλον. η mira με υποχρέωσε να έχω σα συντροφια την μοναξιά. φίλους δύσκολο πολύ σήμερα να κανεις . η κοινωνία πλέον σε κρίνει κι σε κατακρίνει αν δε πας σύμφωνα με τα πρότυπα της . αν διαφέρεις σε πετάν οι άλλοι σα την τρίχα απ το ζυμάρι. έτσι πάντα εχεις παρεα το κόμπλεξ ανασφάλειες μοναξιά αβεβαιότητα . όσοι ταυτίζεστε πείτε τον πόνο σας βγάλτε το από μέσα σας.

Η μανα μου δεν ενεκρινε τον χωρο εργασιας μου. Θεωρουσε οτι ριχνω το επιπεδο μου. Μου ελεγε να παραιτηθω και της ελεγα οτι οι καιροι ειναι δυσκολοι. Πηγε στον εργοδοτη, δεν ξερω τι του ειπε, παντως αυτος μου μιλησε πολυ ασχημα, με εδιωξε και η τελευταια του κουβεντα ηταν οτι εγω ηθελα να φυγω. Ποτε δεν εμαθα τι ειπωθηκε. Ψαχνω χρονια για δουλεια και δεν βρισκω. Ψυχολογικα ειναι χαλια. Δεν εχω βοηθεια οικονομικη απο γονεις. Ειμαι σε απελπιστικη κατασταση οικονομικα και ψυχολογικα. Η μανα μου που με εφερε σε αυτη την κατασταση, αδιαφορει εντελως. Μου την εχει δωσει, δεν παει αλλο. Θα βρω δουλεια που πραγματικα θα την ντροπιαζει, για να καταλαβει ποια δουλεια ειναι ντροπη και τι ειχα και εχασα, και μονο μην την ξαναβρω μπροστα μου...

Νομιζω οτι αυτος δεν θελει κατι παραπανω... Αλλα εγω θελω σχεση... Καπου να πω τον πονο μου και γω...