ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω μια σχέση 3 χρόνια, αυτός 28 και εγώ 27.Μεχρι πριν από λίγους μήνες είχαμε τα πάνω και τα κάτω μας αλλά είμασταν πολύ καλά και ευτυχισμένοι.Τον τελευταίο καιρό τσακωνόμαστε συνεχώς για το παραμικρό.Νιωθω ότι δεν με αγαπάει όπως παλιά με μικρά πράγματα που κάνει κ λέει που παλιά δεν θα τα έκανε ή δεν θα τα έλεγε.(π.χ κάτι που έλεγε και δεν μ άρεσε).Εγώ για αυτό το λόγο γκρινιάζω και παραπονιέμαι συνεχώς και στεναχωριέμαι..το συζήτησα μαζί του και επιμένει πως δεν έχει αλλάξει τίποτα στη σχέση μας και νευριάζει όταν ανοίγω αυτή τη συζήτηση.Πως να νιώσω καλά και να μην το σκέφτομαι όταβ νιώθω ότι δεν με αγαπάει όπως παλιά;

Είναι νάρκισσος, κάποτε μου έδειχνε την αγάπη του καθημερινά και απλόχερα, ενώ τώρα μου δίνει σημασία με το σταγονόμετρο, και όμως είμαι ακόμα εδώ.Για λύπηση, το ξέρω, έλα όμως που ούτε εγώ δεν μπορώ να με λυπηθώ όταν ξέρω ότι φταίω...We accept the love we think we deserve - Stephen Chbosky, The Perks of Being a Walllflower

Θέλω να βρω έναν άνθρωπο που να νοιάζεται για εμένα. Κ θα τον φροντίζω με αγάπη. Να μην ενδιαφέρεται να με πηδήξει. Να ενδιαφέρεται να με γνωρίσει και να με αγαπήσει. Γιατί δεν μπορώ να γνωρίσω έναν τέτοιο άνθρωπο;;;;

Συγκλονιστηκα!

Γεια σας!Ειμαι υπερβαρη σε λιγους μηνες 18 ετων και εδω και δυο βδομαδες εχω ξεκινησει τον αγωνα μου να χασω κιλα! Σημερα ηρθαν καποιοι συγγενεις για επισκεψη μαζι και ο αντιπαθεις θειος μου που καταφερε να μου καταστρεψει το ηθικο λεγοντας « την ζημια την εκανες και οτι να κανεις δεν διορθωνετε», « αργα το θυμηθηκες» « θα πρεπει να κανεις καμια πλαστικη να διορθωθεις» Με εκανε να νιωσω απαισια γιατι προσπαθω πολυ να χασω τα κιλα και να νιωσω καλα με το σωμα μου! Να ειμαι υγειης! Απλως με κανει να θελω να τα παρατησω αλλα δεν θελω να τα βαλω κατω ακομη μια φορα.

...ακουω για τη διαδικασία του τοκετού. Ειμαι 30 χρονών και πρόσφατα παντρεμένη, και θα ήθελα κάποια στιγμή να κανω παιδάκι, αλλα φοβάμαι παρα πολυ τη διαδικασία. Εδω μου πέφτει η πίεση και λιποθυμω αν δω αιμα, την γέννα θα αντεξω; ο άντρας μου εργαζεται στον σχετικό τομέα και ξερω πως σε τέτοια περίπτωση θα ειναι δίπλα μου και θα συμμετέχει σε αυτο, κι αντι να χαλαρώσω εξακολουθω να αγχώνομαι και να μην θελω να μπω σε τέτοια διαδικασία. Μηπως δεν θελω παιδι στην τελική; ή μηπως το μητρικό ένστικτο σε κάνει να αισθάνεσαι ετοιμη και ικανή; φοβάμαι...αν κι αγαπω τα παιδάκια δεν ξερω αν θελω να κανω δικο μου ακομη...ο άντρας μου μου λεει πως ειτε κάνουμε ειτε οχι, εμείς θα φροντίσουμε να ζουμε οσο το δυνατόν πιο ομορφα μπορούμε. Μηπως εχω φρικάρει με την ιδεα του παιδιου; οι πιο εμπειροι ας δωσουν κανενα tip ξε-άγχους!

Νιώθω πλεον υπέροχα. Πάλεψα με την κατάθλιψη και τα κατάφερα. Επιτέλους βρήκα το χαμόγελο μου. Ευχαριστώ λίγους κ εκλεκτούς. Η σαβουρα έφυγε απο τη ζωή μου, βλέπω πλεον ξεκάθαρα κ μπορω να ονειρευομαι παλι.

Να γυρίσεις πίσω. Να σε βρω ελεύθερο. Να στην πέσω. Να υποκύψεις. Αυτό θέλω. Και δε θέλω σχόλια μόνο δυνατές σιωπές......

Να γράφετε ένα σωρό σκέψεις και γεγονότα και λίγο πριν τη δημοσίευση να τα ξαναδιαβάζετε και να λέτε, καλά τι είναι αυτά που γράφεις, δεν ξέρεις τη λύση ή και τι έγινε, η ζωή συνεχίζεται, πάμε για άλλα. Και τα σβήνω.Αλλά η εμμονή ιδέα για τον Στράτο παραμένει..ουφ..Τελικά θα αφήσω το σύμπαν να συνωμοτήσει και ό,τι είναι να γίνει θα γίνει.Καληνύχτα σε όλους και όλες :)

Θα βγούμε πρώτο ραντεβού. Πιστεύω πως ταιριάζουμε αρκετά και ότι θα πάει σχετικά καλά. Αν και έχω ένα μικρό άγχος. Αλλα οκ. Σκέφτομαι αν πρέπει να κάνω κίνηση να τη φιλήσω. Είναι 4 χρόνια μεγαλύτερη μου. Και εμένα είναι ουσιαστικά η πρώτη φορά που βγαίνω πρώτο ραντεβού. Έγω είμαι 19 και αυτή 23. Δε ξέρω το σκέφτομαι πολύ. Μ αρέσει πολύ.