ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

να βλέπω γυναίκα έξω να φοράει σαγιονάρες. Νιώθω ότι είναι παραμελημένη. Πώς να το εξηγήσω; Χάνει τη θηλυκότητά της.

Είμαι 22,φοιτητής,και τα δύο τελευταία χρόνια κάνω στενή φιλική παρέα με μία συμφοιτήτρια μου.Με τον καιρό,και γνωρίζοντας την καλύτερα,ήθελα όλο και περισσότερο να είμαστε μαζί(εννοείται πως μου άρεσε πολύ εμφανισιακά,αλλά ξεκινήσαμε σάν φίλοι)και εκείνη έδειχνε το ίδιο.Στο διάστημα πρίν την πανδημία,πηγαίναμε θέατρο,σινεμά,βγαίναμε για καφέ ή ποτό,είτε μόνοι είτε με παρέα.Αλλά και στις καραντίνες,δέν χαθήκαμε,συναντιόμασταν συνέχεια έστω για να περπατήσουμε.Για να μή λέω πολλά,σταδιακά ήρθαμε πολύ κοντά,και εχθές που βγήκαμε ολοκληρώσαμε ερωτικά χωρίς να καταλάβουμε πώς.Ήταν κάτι που έγινε πολύ φυσικά,και για εμένα ήταν τέλειο,αλλά και για εκείνη,το έδειχνε ξεκάθαρα.Σήμερα που μιλήσαμε όμως,μου φάνηκε λίγο μαγκωμένη να το πώ έτσι.Την ρώτησα άν μετάνιωσε και μου είπε πως δέν μετάνιωσε σε καμία περίπτωση.Της είπα ότι για εμένα δέν είναι κάτι επιπόλαιο,και ότι θέλω να έχουμε κανονική σχέση.Μου είπε πως απλά θέλει λίγο χρόνο γιατί ήταν λίγο ξαφνικό.Σέβομαι απόλυτα αυτό που θέλει,και όλος ο χρόνος θα είναι δικός της.Μου έχει φανεί περίεργη όμως η σημερινή της αντίδραση,ενώ χθές μετά από αυτό που έγινε μεταξύ μας,δέν ήθελε ούτε να χωριστούμε,ούτε να γυρίσουμε στα σπίτια μας,για τέτοια φάση μιλάμε.Πετούσα,και ξαφνικά προσγειώθηκα απότομα,κάπως έτσι νιώθω.Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω πώς σκέφτεται.

Μένει κοντά μας, είναι γυναίκα του θείου του άντρα μου για την ακρίβεια. Παρόλο που φαίνεται καλή ώρες ώρες με νευριάζει. Έχει αδυναμία στον άντρα μου και επειδή δεν έχει δικά της παιδια, τον έχει βαφτίσει παιδι της. Και γω φυσικά είμαι η γυναικα του κατά φαντασίαν παιδιου της. Εχει ένα κτήμα το οποίο αυτή το έφτιαξε και τη βοηθάει ο άντρας μου κάποιες φορές με πληρωμή φυσικά. Συν πολλές εξυπηρετήσεις χωρίς χρήματα φυσικά. Το θέμα είναι ότι ενώ ο άντρας μου διαρκώς της κόβει τον αέρα, όταν βρίσκει αφορμή μου λέει ' τώρα γέρασα εγώ θα αναλάβεις εσύ το κτήμα με τον 'γιο μου'.τη μια γέλασα, την άλλη δε μίλησα, την άλλη της είπα ότι δεν έχω εγώ δουλειά με τον κήπο της. Νομίζα ότι το έλεγε για πλάκα αλλά όταν κάτι το λες πάνω από μια φορά νομίζω ότι παύει να είναι πλάκα. Με λέει νύφη της ενώ στην ουσία δε μου είναι τίποτα. Κάποια στιγμή αποφάσισα να μην της δίνω σημασία γιατί λέω είναι απλά χαζή. Το Πάσχα ήρθαν σπίτι της τα ανήψια της και τα είχε μη σταξουν ενώ είναι πάνω από 20 ετων και εγώ 30 και τα άφηνε να μπαίνουν σπίτι της ανενόχλητα ενω εμένα όταν με φωνάζει να μου δώσει κάτι με κρατάει στην πόρτα ή αν με αφήσει να μπω μου λέει να βάλω παντοφλες της για να μη μεταφερονται τα μικρόβια. Οκ δε με νοιάζει η διάκριση που κάνει γιατί δεν την έχω τίποτα όχι όμως να λέει ολη την ώρα με βλακείες όπως για το κτήμα ή άντε να πάρω δίπλωμα για να την πηγαινοφερνω κάπου λες και την έχω κάτι. Το αποτέλεσμα είναι να συγχίζομαι! Αυτή είχε μια δυσκολη πεθερά και υποψιάζομαι ότι τώρα βρήκε την ευκαιρία να βγάζει όλα τα απωθημένα της στην κατά φαντασίαν νύφη της, εμένα δηλαδή. Όταν έχασε τη μάνα της εγώ ήμουν δίπλα της γιατί είμαι ευαίσθητη όμως δε θέλω ούτε να τη βλέπω πια. Επίσης εδώ να πω ότι αυτή όταν θέλει να έρθει σπίτι δε ρωτάει έρχεται και χτυπάει αλλά εγώ δεν της λέω να αλλάξει παντόφλες για να τη βάλω μέσα. Τώρα τελευταία δεν της ανοίγω καν την πόρτα ή κάνω ότι λείπω για να κρατάω αποστάσεις. Παρόλα αυτά βρίσκει τον τρόπο να με νευριάζει. Είναι πολλά πράγματα μαζεμένα και ώρες ώρες σκέφτομαι να φύγω από αυτό το σπίτι όμως δε θέλω να φύγω από τον άντρα μου. Λέω να μη δίνω σημασία όμως δεν έχει κανένα δικαίωμα να μου λέει βλακείες, η πεθερά μου η αληθινή είναι άκρως διακριτική, κακιά πεθερά δεν είχα και απέκτησα. Τελικά αντιλαμβάνομαι ότι ορισμένοι άνθρωποι γίνονται τοξικοί λίγο λίγο. Τι να κάνω για να μη με νοιάζει; Δε θέλω να τσακωθω γιατί εν μέρει είναι και εργοδότρια του άντρα μου εκτός από θεία.

Έχω κολλήσει σε ένα μέρος για το οποίο η κόλαση είναι επιεικής χαρακτηρισμός. Αμήν και πότε να περάσει ο καιρός και να φύγω από κει. Μόνο αυτός είναι ο στόχος μου κι η κινητήριος δύναμη μου. Ούτε στον εχθρό μου που λένε τέτοια μέρη.

με μια κοπέλα όπου βγαίναμε το καλοκαίρι και τράβηξε μέχρι και τον φθινόπωρο με μικρό διαλειμματα! Εγώ ήθελα κάτι παραπάνω και αυτή έδειχνε ότι αυτό ήθελε αλλά εν τέλει δεν.. Μου ξεκαθάρισε κάποια πράγματα από το παρελθόν της. Είναι χωρισμένη μεγάλο διάστημα αλλά της έχει αφήσει όπως φαίνεται κάποια ψυχολογικα + κάποιες ανασφάλειες όπου κουβαλά μετά τον χωρισμό. Από την μεριά μου δεν ήμουν και εγώ πολύ σωστός έκανα ηλίθια πράγματα και νομίζω ότι έβγαλα προς τα έχω και τα δικά μου ψυχολογικά από μια παλιά μου σχέση. Στην αρχή δεν με έκαιγε ιδιαίτερα ενώ έδειχνε ενδιαφέρον. Βασικά ήμουν απλά χαλαρός κ δεν βιαζομουν για κάτι. Την έχω πατήσει έτσι στο παρελθόν οπότε ήμουν low profile , μετά βέβαια άρχισα και κολαγα μου άρεσε όλο και πιο πολύ αλλά πάλι ήμουν λίγο ότι να ναι σε συμπεριφορα. Δεν εννοώ άσχημη αλλά ανώριμη περισσότερο. Αφού λοιπόν έχει περάσει μεγάλο διάστημα έστω κ αργά όπως φαίνεται κατάλαβα πολλά κυρίως τα λάθη μου και που ευθύνομαι. Δεν μου έριξε ευθύνες κάπου αλλά ξέρω που έφταιξα. Όπως φαντάζεστε δεν υπάρχουν πάρε δώσε. Καμία επαφή καμία επικοινωνία απολύτως τίποτα ενώ ειμασταν ποκυ καλά μεταξύ μας. Υπήρχε κατανόηση , μια συμβατότητα σε πολλά πράγματα είχαμε κοινούς στόχους κ πορείες. Όμως υπήρχε θεματακι με το πάθος όπως καταλαβαίνω πλέον. Δεν υπήρχε αυτή η κάψα? Έλξη? Κάτι τέτοιο λοιπόν. Ίσως και να μην περνάω καν από το μυαλό της αλλά και να περνάω ξέρω πόσο πολύ εγωιστρια είναι όπου δεν πρόκειται να κουνήσει ούτε το μικρό της δαχτυλακι όσο και αν θέλει. Μπορώ να πάω να την δω οπότε θέλω αλλά δεν το κάνω διότι να πω την αλήθεια φοβάμαι. Έχω πλάσει στο μυαλό μου ότι όταν με δεί θέλω να είμαι αλλιώς πιο αερατος πιο άνετος πιο κουλ πιο δυναμικός. Λάθος αλλά θέλω να την εντυπωσιάσω όπως τότε στην αρχή. Έχω γεμίσει με ελπίδες και υποθετικά σενάρια. Το καταλαβαίνω κ εγώ ότι είναι όλα στο μυαλό μου αλλά έλα πού δεν ξεκολαω. Έχω βρεθεί και με άλλες κοπέλες έχω μιλήσει και με άλλες αλλά τίποτα. Το ίδιο και αυτή όπως έμαθα , είχε μιλήσει με κάποιους αλλά είναι single. Ήταν κάτι πολύ έντονο μεταξύ μας και ας μην τα είχαμε. Δεν ξέρω όμως με τι τρόπο να την ξανά πλησιάσω. Βασικά μια επικοινωνία θέλω για αρχή. Θα μου πείτε 'ε τότε πήγαινε βρες την εκεί που θα την δεις σίγουρα και βλέπεις αντιδράσεις' , δίκιο θα έχετε αλλά πάλι κάπου με φοβίζει κάπου με αγχωνει. Ίσως δεν είμαι έτοιμος όπως φανταζομουν για αυτό. Ίσως ακόμα δεν πρέπει να πάω. Τι να πω. Αν έχετε κάτι να προτείνετε , κάνα τρόπο κάτι , καλό θα ηταν

όταν η κοπέλα έχει αρκετές ερωτικές εμπειρίες και δεν έχει ακόμη καταλάβει ότι είσαι πρωτάρης

Το προβλημα μου ειναι οτι ειμαι μαλλον πολυ ευαισθητη. Δενομαι συναισθηματικα με ανθρωπους και οταν φυγουν απο τη ζωη μου ή για τον Α,Β λογο φευγω εγω, μου λειπουν φοβερά. Νιωθω οτι καποιος μου ξηλωνει τη καρδια απο το στηθος μου, Το να κρατησω απλα μια επαφη δεν ειναι το ιδιο. Και μου παιρνει καιρο να το ξεπερασω που δεν το ξεπερνω τελείως κιολας. Θελω να δυναμωσω, θελω βοηθεια. Ντρεπομαι να μιλησω γι αυτο.

Ξέρεις τι; Μόνη! Ναι μόνη! Μόνη κανονικά δηλαδή!Κανονικά! Μόνη μόνη! όχι μόνη που εννοείς μόνη χωρίς σχέση αλλά με μια συντροφιά στο κρεβάτι σου και ένα κόλλημα να σε κυνηγάει να βγαίνεις βόλτα, κάποιον στο ίντερνετ να κάνεις σεξτινγκ κι ένα κόλλημα δικό σου να κυνηγάς εσύ! Μόνη! Μοναξιά all the way! Συμπαγής μοναξια.. πηχτή!κατακούτελα! Άλλοτε να την διαχειρίζεσαι. Άλλοτε να την σαρκάζεις. Άλλοτε να σε καταπίνει.. και θυμάσαι εκείνη την περσινη ιστορία που κράτησε πόσο; 5 καφέδες; Κι εκείνη την προπέρσινη που ήθελες πολύ και κράτησε για 4 βόλτες και δύο τηλεφωνήματα. Και δεν λυπάσαι που έφυγαν εκείνοι. Νοσταλγείς την ώρα της βόλτας. Που ο άλλος χαίρεται την συντροφιά σου, την κουβέντα ..και έτσι όπως περπατάτε σε πιάνει λίγο από τους ώμους και σου χαϊδεύει λίγο τα μαλλιά! Και νιώθεις αυτή την ανθρώπινη επαφή σαν δώρο! Και λες θέλω μια βόλτα! Κι ύστερα σκέφτεσαι εκείνη την ιστορία την παλιά που κράτησε 3 χρόνια και σε κέρασε την πιο βαθιά μοναξιά! Και λες θέλω μια βόλτα. Μια βόλτα με κάποιον που να μη φύγει..

Είμαι από μία καλή οικογένεια, οι περισσότεροι έχουν πτυχίο σε σοβαρούς τομείς και καλές δουλειές στο πεδίο τους. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχω κακοποιηθεί από την οικογένεια μου, το πιο σοβαρό που ευτυχώς δεν έχω καμία ανάμνηση είναι όταν ο πατέρας μου πήγε να με πετάξει από το μπαλκόνι όταν ήμουν μόλις 1 χρόνου, αν δεν ήταν εκεί η γιαγιά θα είχα πέσει. Η μαμά μου λιποθύμησε όταν τον είδε να είναι έτοιμος να με αφήσει. Το έμαθα στα 13 μου από την μαμά μου καθώς ήταν ο λόγος να τον χωρίσει , το παραδέχθηκε και η γιαγιά μου. Του το έχω αναφέρει, το αποφεύγει και το θεωρεί μη σοβαρό θέμα. Έχει κάνει ψυχοθεραπεία, έχει πάρει φάρμακα, και ακόμα και τώρα που είμαι 19 βρίσκει τρόπους να με κακοποιεί ψυχικά. Είχαμε έναν καυγά πριν λίγες μέρες, κατηγόρησε την μαμά μου πως δεν ήθελε να ασχοληθεί με εμένα, τα λέει αυτά ενώ έχει πεθάνει εδώ και αρκετά χρόνια. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να τον ξεκόψω από την ζωή μου, δεν μου πρόσφερε και καμία στήριξη εκτός από το να μεταφέρει με το αυτοκίνητο του επειδή δεν έχω δικό μου μεταφορικό μέσω. Απέξω όμως η οικογένεια μου φαίνεται χρυσή, πολλοί με ζηλεύουν και μου έχουν φερθεί άσχημα εξαιτίας των πλεονεκτημάτων που φαίνεται να έχω. Το μόνο που ξέρω εγώ είναι ότι δεν έχω γονείς, αδέρφια και έχω πίεση από όλες τις μεριές να πετύχω κάτι στην ζωή μου και να είμαι καλά από μόνη μου.

Δεν μπορώ να καταπιώ πως το άτομο που με έφερε στην πιο δύσκολη θέση και με διέλυσε συναισθηματικά, πιάνει κόσμο γνωστό μου, όποιον ξέρω και δεν ξέρω, και τους λέει πως θέλει το καλό μου κι ότι νοιάζεται για μένα, αλλά δεν δέχομαι βοήθεια αλλιώς και έτσι δεν έχει άλλη επιλογή από το να ρωτήσει όσους με ξέρουν για να δει τι να κάνει, που αυτό που κάνει εν τέλει είναι να με κουτσομπολευει και να με κοροϊδεύει. Κι εγώ τι να κάνω; Δεν μπορώ να πιάσω κανέναν άνθρωπο να πω το και το, τους έχει πει πράγματα που το κάνουν δύσκολο και τους έπεισε να μην πουν τίποτα. Είναι να τρελαίνεσαι. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Το αφήνω να περάσει λέγοντας δεν αξίζει αλλά βαθιά μέσα μου με ενοχλεί. Με έχει κάνει ρεζίλι, λέει ψέματα στον κόσμο, με κοροϊδεύει. Τι να πω.