ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω καταλάβει κάτι εδώ!! Όλοι κουβαλάμε τα ψυχολογικά μας!! Όλοι έχουμε τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες μας.. Όταν όμως βλέπω εξομολογήσεις περί ερωτικού και για συντρόφους , όλοι βγάζουν τα δικά τους κόμπλεξ στις εξομολογήσεις άλλων.. Όταν ένας άνθρωπος ζητά μια συμβουλή καλό είναι να απαντάμε σφαιρικά και όχι από δικές μας εμπειρίες π.χ όταν κάποιος ρωτά για επανασύνδεση από τα 10 σχόλια τα 8 είναι "μην ασχολείσαι, προχώρα , όχι" και πάει λέγοντας.. Το ότι δεν ετυχ σε εσάς ή σε κάποιους δεν σημαίνει ότι δεν θα τύχει σε όλους.. Όλοι εδώ που το παίζουν ότι τα έχουν βρει με τον εαυτό τους είναι και οι ίδιοι που γράφουν κάποιες ανασφαλείς εξομολογήσεις ανώνυμα ενώ μέσω προφίλ είναι κουλ.. Αν ήσουν κουλ , αν τα είχες βρει με σένα , αν τα κάνεις όλα αυτά καλά , τότε δεν θα ήσουν εδώ μέσα , δεν θα ασχολιοσουν με εξομολογήσεις και θα ήσουν κάπου έξω και θα περνάς καλά. Είναι λοιπόν άδικο να βγάζουν το δικο τους κόμπλεξ στις εξομολογήσεις άλλων. Λίγοι είναι αυτοί όπου δίνουν τίμιες και σωστές συμβουλές για να βοηθήσουν.. Θα έγραφα τα ονόματα αυτών αλλά δεν υπάρχει λόγος... Σύνεση βοήθεια και συμβουλές ζητάνε οι άνθρωποι.

Η μητέρα μου δεν δουλεύει και σε όσους το λέω με κοιτάνε παράξενα και αναρωτιούνται πώς ζούμε, η νομίζουν ότι ο πατέρας μου την καταπιέζει η κάτι. Λοιπόν η μάνα μου όταν έψαχνε δουλειά παλιά δεν της καθόταν κάτι ιδιαίτερα καλό μιας και δεν είχε αναπτύξει κάποια συγκεκριμένη δεξιότητα. Άρα είχε απλά τον βασικό μέχρι που έκανε εμένα και τα άφησε. Λέω τώρα εγώ... Από τον βασικό βγάλε βενζίνες για να πάει και να έρθει, βγάλε κάποια πράγματα που τώρα τα φτιάχνει αυτή που θα τα αγόραζε λόγω ελλείψεως χρόνου, βάλε τα φροντιστήρια που θα έπρεπε να μας πάει γιατί δεν θα προλάβαινε να μας διαβάσει. Αμέσως αμέσως θα περίσσευαν ελάχιστα που δεν αξίζουν τον κόπο εφόσον δεν υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη. Δεν είναι ότι δουλεύει κάποιος και παίρνει 600 ευρώ και τα βάζει σπίτι του η δουλειά δημιουργεί και έξτρα έξοδα με αποτέλεσμα να μένει ένα ποσο που αναλογικά δεν αξίζει το 8ωρο. Τώρα ναι όσο δεν είχε έμας την συνέφερε.

Μετά από 9 δύσκολους μήνες διαμονής σε ένα νησί των Δωδεκανήσων λόγω δουλειάς, ήρθε η επιστροφή. Κάθομαι ξανά στο μπαλκονάκι μου με τσιγάρο στο χέρι και ποτό, όπως κάθε χρόνο τις καλοκαιρινές νύχτες. Τι ανακούφιση, θεέ μου, που γύρισα πίσω. Τι ανακούφιση που μόλις ξεκίνησε το καλοκαίρι για μένα. Γυμναστήριο, διατροφή, αραλικι, κάνα ταξιδάκι, youtube. Αυτά μου φτάνουν. Έκλεισε κι αυτός ο κύκλος, πάμε γι' άλλα.

Είμαι 20 1.70 και σίγουρα 65 κιλά . Χοντρή δεν είμαι , πλαδαρή και με μπουταρες ναι . Νιώθω απαίσια με το σώμα μου , ντρέπομαι να βγω στην παραλία με αυτή την περιφέρεια Η γυμναστική δεν μαρεσει καθόλου Εδώ και 1 μέρα κάνω μια χημική δίαιτα όχι τόσο για τα κιλά όσο για το detox . Είμαι φοιτήτρια και το να πάω σε διατροφολόγο με μαγείρεμα κτλ δεν μπορώ να το κάνω Μέσα στην καραντίνα όλο επαιρνα απέξω Junk junk junk πως να έχω αυτοσυγκράτηση ; Παράλληλα το είχα συζητήσει αυτό το θέμα με τον ψυχολόγο μου αλλά καμία βοήθεια δεν πήρα Όλα χάλια , σχολή φίλοι αγόρια Η απόλυτη ξενερα

είναι από τα δημιουργήματα του Θεού όταν έχει κέφια.Είναι πανέμορφη,έχει ευγένεια και τρόπους,και είναι πολύ μορφωμένη.Είναι μόνο 5 μήνες στη δουλειά,και ήδη είναι αρκετά ανώτερη ιεραρχικά από εμένα που είμαι 3 χρόνια.Το καταλαβαίνω,δέν είμαστε ίσα κι όμοια.Πάνω απ'όλα έχει αυτό που λέμε στύλ,αυτό που δέν μπορούμε να προσδιορίσουμε και το λέμε έτσι,που είναι μοναδικό.Όλο αυτό το διάστημα,έχω χάσει και τον ύπνο μου.Σήμερα έμαθα τυχαία από μία συνάδελφο με την οποία είναι πιό κοντά,ότι έχει δεσμό.Σιγά μήν δέν είχε.Ούτε της έδειξα ποτέ κάτι,και ούτε είχα και καμία ελπίδα και προσδοκία,αλλά αυτό που έμαθα με χάλασε πολύ.Τώρα που γράφω,έχω βάλει ουίσκι.Καταλαβαίνετε πιστεύω.

Είμαι 21,και εδώ και 4 μήνες έχω σχέση με ένα παιδί που είναι 24.Είναι η πρώτη μου σχέση και η πρώτη ερωτική εμπειρία μου,που όμως δέν έχει ολοκληρωθεί μέχρι τώρα.Έχουμε κάνει κάποια πράγματα,αλλά όπως έγραψα,δέν έχουμε ολοκληρώσει με την τυπική,άς το πώ έτσι,έννοια του όρου,λόγω του ότι διστάζω και κομπλάρω.Το αγόρι μου είναι πολύ υπομονετικός,δέν με έχει πιέσει σε τίποτα,και μου λέει ότι αυτό θα συμβεί όταν νιώσω εγώ έτοιμη.Νιώθω πολύ άνετα μαζί του,του έχω εμπιστοσύνη,και το κυριότερο είναι πως είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του.Πρέπει λοιπόν κάποια στιγμή να προχωρήσω,αφού έτσι κι αλλιώς θα γίνει που θα γίνει.Νιώθω πολύ άσχημα κάποιες φορές,σκέφτομαι ότι τον καταπιέζω,ότι θα τον χάσω.Όσες φορές του έχω πεί για αυτές μου τις σκέψεις,με αγκαλιάζει και μου λέει να μήν σκέφτομαι χαζομάρες.Μου έχει κολλήσει στο μυαλό,ότι οι 4 μήνες είναι μεγάλο διάστημα για να μήν έχει συμβεί αυτό.Έχω όντως αφήσει τον καιρό να περνάει ή είμαι υπερβολική λόγω άγνοιας;

Με την κολλητή γνωριζόμαστε 10 χρονια. Εγώ είμαι 19 τώρα όπως και αυτή. Το θέμα είναι ότι οι γονείς μου ποτέ δεν την είχαν συμπαθήσει. Συνέχεια μου λενε οτι είναι κακιά επιρροή για μένα και γενικά πολλοί μου λενε οτι δεν ειναι καλή κοπέλα. Όταν ακους συνέχεια εδώ και χρόνια από τους κοντινούς σου οτι δεν κάνει αυτή για σένα, αρχίζω και προβληματίζομαι. Τελευταία επίσης βλέπω ότι σε πολλα δε ταιριάζουμε. Δεν ξέρω τι να κάνω. Τις έχω μιλήσει πολλες φορές αλλα δεν βλέπω να καταλήγει πουθενά. Τι πρέπει να κανω σε τέτοια περίπτωση;

Έχω να σας πω το εξής. Όταν κάνουμε οικογένεια τα παιδιά μας πρέπει να μας βλέπουν χαρούμενες, πρέπει εμείς να είμαστε καλά για να είναι και τα παιδάκια μας γιατί αν χανόμαστε στους ρόλους της καθημερινότητας ή είμαστε μονίμως λυπημένες από τον αποτυχημένο γάμο μας ή άλλες ατυχίες της ζωής, τα παιδάκια το εισπράττουν και επηρεάζεται η ψυχολογία τους. Επίσης είναι σημαντικό να μαθαίνουμε από μικρή ηλικία τα αγόρια και τα κορίτσια μας να κάνουν πράγματα να εξυπηρετούν και να εξυπηρετούνται, να επιβραβεύονται και να παίρνουν στήριξη ώστε να αποκτούν αυτοπεποίθηση και να μη γίνονται κοπρόσκυλα. Δυστυχώς βλέπω κακομαθημένα κοριτσάκια στα 20 με το νύχι μέχρι απέναντι που περιμένουν από τη μαμά να τους πλύνει το βρακί. Βλέπω μαντράχαλους 30+ που η μάνα τους ανήκει στις ευπαθείς ομάδες και τη στέλνουν να παρει ψώνια μέσα στον καύσωνα ενώ εκεινοι είναι ξαπλωμένοι και περιμένουν να γυρίσει για να φτιάξουν τον καφέ με το γάλα που θα φέρει η μάνα και αν δεν το φέρει απλά θα γκρινιάζουν ή δε θα πάνε μόνοι. Που δεν πλενουν δύο πιατα για να βοηθήσουν την ηλικιωμένη μανα τους.Μην κακομαθαινετε τα παιδιά σας, μόνο κακό μπορεί να τους κάνει, δε φταίνε αυτά αλλά το πώς τα μεγαλώνετε. Η υπερβολική αγάπη και καλοσύνη δε φέρνει τίποτα καλό.

Τον Γενάρη βγηκα από μια πολύ τοξική και βλαβερή για εμένα σχέση. Ήταν μια σχέση με κάποιον που διαρκώς με έκανε να νιώθω απαίσια, που δεν έκανε καμία υποχώρηση για εμένα αλλά παρόλα αυτά μου ήταν αβάσταχτα δύσκολο να το ξεπεράσω όλο αυτό ακόμα και μετα τον χωρισμό. Ήρθε η στιγμή όμως που ο πόνος που ένιωθα μίκρυνε μέχρι που μετατράπηκε σε αδιαφορία. Ηρέμησα αλλά τα τραύματα που αποκόμισα δεν έχουν επουλωθεί. Πριν από κάποιο καιρό γνώρισα ένα παιδί που με προσέγγισε και μου έδειξε ενδιαφέρον και με έκανε να νιώθω μοναδική. Στην αρχή ειχα τις αμφιβολίες μου αλλά με τον καιρό και καθώς βγαίναμε δέθηκα μαζί του. Το πρόβλημα όμως που δεν με αφήνει να το απολαύσω είναι η ανασφάλεια που αισθάνομαι και ο φόβος. Φοβάμαι να αφεθώ, χωρίς να το θέλω δεν είμαι αυθόρμητη και δεν του δείχνω αυτό που πραγματικά είμαι στο 100% καθως είμαι σφιγμένη. Ίσως με τον καιρό αυτό αλλάξει και ξεδιπλωθώ. Το χειρότερο πμως είναι ο φόβος. Ενώ δεν μου έχει δώσει δειγματα, ίσα ίσα νοιάζεται για μένα, έχω μονίμως ένα αρνητικό προαισθημα, την πεποίθηση πως θα με παρατήσει ή θα καταλάβει πως δεν είμαι κατι ιδιαίτερο. Όλες αυτές οι σκέψεις με κάνουν να παρεξηγώ ανούσια πράγματα, όπως ότι προτίμησε να μου στείλει μηνυμα αντί να με πάρει τηλεφωνο ή ότι άργησε να μου τηλεφωνήσει σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες. Ολα αυτά είναι ηλίθιες ανησυχίες αλλά φοβάμαι, θέλω να είμαι ήρεμη και να χαίρομαι με κατι καλό που μου συμβαίνει. Πιστεύω φταίνε τα τραύματα της προηγούμενης εμπειρίας αλλά δεν ξέρω πως θα απαλλαγώ. *εννοείται πως δεν έχω μοιραστεί τις ανησυχίες αυτές μαζί του, ούτε του έχω δείξει κάποιο δείγμα ενόχλησης, εξάλλου δεν ευθύνεται εκείνος για κατι.

Έχω έναν πολύ μεγάλο στόχο και αυτός είναι να φύγω εντελώς από το πατρικό μου, λόγω τοξικού οικογενειακού περιβάλλοντος (αλλά και επειδή μου αρέσει να είμαι ανεξάρτητη) και να νοικιάσω κάπου αλλού σε διαφορετική πόλη, αναλαμβάνοντας όλα μου τα έξοδα εγώ. Νοικιάζω ήδη σπίτι στην πόλη που σπουδάζω αλλά το θέμα είναι να αναλαμβάνω όλα τα έξοδα εγώ και γενικά να βρω σπίτι σε διαφορετική πόλη στο μέλλον. Πόσο εύκολο είναι στη σημερινή Ελλάδα έχοντας μια δουλειά οποιαδήποτε (προτού λάβεις το πτυχίο) να νοικιάσεις σπίτι και να το αναλαμβάνεις εσύ στην ηλικία των 22 ετών;