ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Που ήμουν τρελα ερωτευμένη και τον αγαπουσα για 2 χρονια.. εν τελει με κερατωσε κ τωρα είναι μαζι της.. στατους αρραβωνιασμενοι και φωτο μαζι στο δικο του προφιλ κατι που δεν γινόταν με μενα.Και εχω κ τους φιλους μου να με κραζουν που έκατσα τοσο ενω επρεπε να φυγω με το 1ο σημαδι! Ευκολα τα λενε..Με "βριζουν"λεγοντας με pathetic και οτι κανω πισω ευκολα.. ισως ναι γιατι ειχα αισθηματα, ισως οχι! Μετραω 4 μηνες μακρια απο αυτον τον τοξικο ανθρωπο και φοβαμαι τον εαυτό μου μη μπλεξει ξανα σε κατι τετοιο, μην φαω ξανα κερατο.. μη δωσω ξανα τον εαυτό μου ευκολα! Γαμωτο! I am so weak :(

Ειμαι 21χρονων. Μου αρεσουν γυναικες 45+ και στρουμπουλες. Οι φιλοι μου με κοροιδευουν που δεν γουσταρω συνομηλικες αδυνατες τυπου μοντελα.

με έναν γνωστό μου αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα. Δεν ξέρω τι να συζητήσω μαζί του. Εφόσον δεν κάνω παρέα με τον αλλον συχνα και δε ξέρω τα προσωπικά του τι συζήτηση να πιάσω; Εσείς τι λέτε συνήθως με τους γνωστούς σας; Για τι θεματα μιλατε;

Οτι παθαίνω κρίσεις ανγχους ..(Εχω βιώσει απώλεια στην οικογένεια ) και απο τότε πάντα όταν με πιάνει ανγχος μπορω να πάθω κρίση .. πως μπορω να το διαχειριστώ ; Κάποιος που το έχει βιώσει ; ?

Εδώ και 3 χρόνια, από τότε δηλαδή που παντρεύτηκα, ζω με τον άντρα μου στο σπίτι που είχε ο ίδιος από πριν με γνωρίσει, και στο οποίο συγκατοικούσαμε 2 χρόνια πριν παντρευτούμε. Στις αρχές της σχέσης μας δυστυχώς μου συνέβη να χάσω τη μητέρα μου και επειδή ο αδερφός μου μένει σε άλλη πόλη λόγω δουλειάς αλλά και επειδή η δουλειά του άντρα μου το επιτρέπει (έχει ορισμένες νυκτερινές βάρδιες κάθε μήνα), όταν δούλευε ο άνθρωπός μου νύχτα, έμενα στο πατρικό μου όπου μένει ο μπαμπάς μου πλέον μόνος. Ευτυχώς είναι καλά στην υγεία του και μπορεί να εξυπηρετείται στα πάντα, αλλά εννοείται πως βοηθούσα σε οτιδήποτε. Εμείς μένουμε στο κέντρο της πόλης και ο μπαμπάς σε περιοχή πιο προαστειακή. Με λεωφορείο ή αυτοκίνητο είναι 20 λεπτά απόσταση.Από τότε που παντρεύτηκα όμως και γενικά ανέλαβα προσωπικά το νέο μου σπίτι, μου είναι κάπως δύσκολο να πηγαινοέρχομαι και να κοιμάμαι στο πατρικό μου 2-3 φορές την εβδομάδα όπως παλιότερα. Εννοείται πως ο πατέρας μου δεν μου το ζήτησε ποτέ, απλά το έχω πλέον μειώσει στη 1 φορά την εβδομάδα. Ενδιάμεσα 2 φορές την εβδομάδα επιδιώκουμε να τρώμε μαζί με τον μπαμπά μου, απλά μιλώ για το θέμα του να κοιμηθώ στο πατρικό μου. Κυρίως όταν μαζεύονται δουλειές στο νέο σπίτι μου ή έχω άλλες υποχρεώσεις, πραγματικά αισθάνομαι ότι δεν έχω το κουράγιο να μαζέψω ρούχα κλπ και να πηγαινοέρθω πάλι. Συν το οτι καθε δευτερο Σ/Κ πηγαινουμε στο χωριο του συζυγου για να δουμε και εκει τους γονεις του που ειναι ηλικιωμενοι. Μήπως είμαι λάθος σε αυτό; Μήπως να αισθανθώ τύψεις που δεν πηγαίνω πια όπως παλιά στο πατρικο μου για να κανω παρεα στο μπαμπα; Εξαλλου και τα βραδια που μενω μονη σπιτι οταν δουλευει ο αντρας μου περναω πραγματικα ωραια, βαζω ενα κρασακι, διαβαζω ενα ωραιο βιβλιο ή βλεπω ταινίες, κλπ. Απλά με έχει κουράσει αυτό το πηγαινέλα των τελευταίων 5 χρόνων, και το τελευταίο 6μηνο το έχω πλέον αραιώσει (ως προς το θεμα του να κοιμηθω εκει μονο). Θα ειναι υπερβολικο να σταματησει αυτο καποια στιγμη; Η να γινεται πολυ αραια εστω;

Οι συνθηκες εργασιες ηταν αθλιες, εκμεταλλευση φουλ και του εκανα καταγγελια. Απο πρωην συναδελφο εμαθα οτι εκεινο το κτηνος που λεγεται εργοδοτης ειπε για μενα οτι θα το βρω μπροστα μου, θα το πληρωσω ακριβα και οτι δεν προκειται να βρω ποτε δουλεια γιατι θα με μαυρισει. Εχουν περασει 5 μηνες απο τοτε και ολες οι πορτες ειναι κλειστες.

Πώς διαχειρίζεται κάνεις τα "αν" όταν χωρίζει; Αν δεν ήμουν τόσο πιεστική; Αν δεν είχα πει εκείνο εκείνο το βράδυ; Αν ήμουν πιο έτσι ή πιο αλλιώς; Έχει που χωρίσαμε τόσους μήνες και σκέφτομαι που έκανα λάθος. Τι έκανα λάθος,τι είπα λάθος,για ποιο λόγο δεν του εκανα. Τι θα έχει η επόμενη που δε θα έχω εγώ. Και ο,τι βρίσκω, είναι αργά να το αλλάξω. Το πουλάκι πέταξε. Και μέσα σε όλα, με εκνευρίζει που δεν τον κατηγορώ πουθενά ενώ η σχέση ήταν τοξική, το έβλεπα. Με καθοδηγούσε, είχε το πάνω χέρι, είχα γίνει ο,τι ήθελε και τελικά δε με ήθελε κιόλας. Δεν ήταν ποτέ συναισθηματικά διαθέσιμος, πάντα προσπαθούσα να είμαι τέλεια για να μη με αφήσει. Και τελικά με άφησε. Με γέμισε ανασφαλειες. Τι έκανα λάθος σκέφτομαι και ταυτόχρονα θυμώνω που σκέφτομαι έτσι. Νιώθω πως ήμουν ανάξια να αγαπηθώ. Δε μπόρεσε να με αγαπήσει άρα δε του το προξένησα.

Τον θέλω όσο δεν έχω θελήσει κανέναν άλλον άνδρα. Και μόνο στην σκέψη του αναστατώνομαι ολόκληρη. Μπορεί να περάσει δίπλα μου ο θεογκόμενος όλου του γαλαξία και εγω να μην γυρίσω να τον κοιτάξω. Μου έχει πει και ο ίδιος οτι με θέλει και οτι του αρέσω αλλά υπάρχει μια μικρή χιλιομετρική απόσταση ανάμεσά μας. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει με αυτόν τον άνδρα, μιλάμε και είμαι χαρούμενη ακόμα και βλακείες να λέμε, δεν μιλάμε και είμαι μέσα στα μαύρα χάλια. Ζηλεύω και λιγάκι και το έχει πάρει μια μικρή μυρωδιά. Λέω να σταματήσω να ασχολούμαι μαζί του και να βρω κανά άλλο παιδί αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να ασχολούμαι με αυτόν...Απο την άλλη είναι και το ένστικτό μου, το οποίο μου φωνάζει συνέχεια οτι κάτι σπουδαίο θα γίνει με αυτόν, οτι δεν γνωριστήκαμε έτσι απλά και τις περισσότερες φορές έχει βγει αληθινό αλλά δεν ξέρω αν θα βγει και τώρα.

Τελειωνω και ορκιζομαι, τι θα γινει λοιπον μετα; Συμβιβαζομαστε με μια μετρια δουλεια Ελλαδας με μισθο που δεν μπορει να εξασφαλισει καν μια ποιοτικη ζωη; Φευγουμε στο εξωτερικο και ελπιζουμε σε κατι καλυτερο;Τι πραγματικα θελω απο τη ζωη;Ποια αποφαση θα ειναι η σωστη και ποια η λαθος; Πολλες φορες τρομαζω, δεν ξερω τι να επιλεξω, δεν ξερω τι θα με βοηθησει, τι θα με ωφελησει. Να φυγω λοιπον Γερμανια η να μεινω στην Ελλαδα; Μακαρι να ηξερα. Υπαρχει καποιος σε μια αντιστοιχη φαση η καποιος που να επρεπε να επιλεξει κατι τετοιο;

Ειχα παει σε μια ψυχολογο.Της ειχα εξηγήσει οτι συνέβαινε,ποσο στεναχωριομουν και τι με ενοχλούσε.Εκείνη προσπαθώντας να με βοηθήσει μου ειπε οτι καλο θα ηταν να κανεις μια συζητηση και να εξηγήσεις τι νιωθεις,τι σε στεναχωρεί ωστε να βρεθεί μια μεση λυση.Μετα απο καποιες συνεδρίες την σταμάτησα λογω οικονομικούς λόγους.Τωρα την φερνω στο μυαλο μου και σκέφτομαι ποσο λαθος ηταν.Πως επρεπε να καταλαβει οτι για να συζητησεις με καποιον πρέπει και ο αλλος να θελει να ακούσει,να θελει και εκεινος να συζητησει και να βρείτε μια λυση.Εντέλει,εγω οποτε πηγα να μιλησω γιατί μεσα μου είμαι χαλια,ακόμα και τώρα,δυο χρόνια μετα,η μητέρα μου μου φωναζει οποτε παω να της πω τι με πληγώνει απο αυτή την ιστορια,μου λεει ποσο λαθος είμαι,τι λαθη εχω κανει,τι εκανα ή ειπα χρονια ή μηνες πριν που ηταν λαθος,με αποτέλεσμα να μετανιώνω την ωρα και την στιγμη που εκανα παλι την εκρηξη μου και της ειπα πράγματα.Και να λεω παναγια μου ας περασει γρήγορα το καλοκαίρι να ξαναφύγω,και να μην ερθουν γρήγορα οι διακοπές των Χριστουγέννων ωστε να αναγκαστώ να ξαναερθω.