ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν, στο γραφείο είμαστε 5 άτομα μαζί με το αφεντικό.Είναι μια κοπέλα, το δεξί χέρι του αφεντικού κ πράγματι πολύ καλή στη δουλειά της..Έξυπνη,εργατική,δυναμική κ.ο.κ..Αλλά ρε παιδιά ενώ με τους υπόλοιπους είναι πολύ ευγενική, τον εργοδότη μας τον ξεφτιλίζει κατάμουτρα..Έχει μεν δίκιο σ αυτά που του προσάπτει αλλά του τα λέει με φωνές κ προσβολές..κ αυτός όχι μόνο δεν της θυμώνει σκύβει το κεφάλι κ ζητάει συγγνώμη..Έχει δύο βδομάδες που η κοπέλα αυτή του είπε ότι θέλει να παραιτηθεί λόγω του οτι σηκώνει τεράστιο όγκο στο γραφείο, πράγμα αληθές, κ αυτός άρχισε τις συνεντεύξεις για να της βρει βοηθό κ να την πείσει να μη φύγει..Ερωτικό δεν παίζει, η κοπέλα εχει σχεση..Πώς ειναι δυνατόν εν καιρω ανεργιας να ανεχεται ενα αφεντικό μία εργαζομενη να του λέει καταμουτρα οτι ειναι τεμπέλης κ αχρηστος κ αυτος να την ανέχεται??? Όσο καλη κ να ναι στη δουλειά της, ενταξει, δεν είναι η μοναδικη ικανη...τι φαση πια

Μένω σε μια πολυκατοικία με 4 σπίτια. Το ένα δεν κατοικείται, στο άλλο μένει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, στο τρίτο μένω εγω και στο τελευταίο μένει ένα αγόρι δύο χρόνια μεγαλύτερό μου. Εγώ μετακόμισα στο συγκεκριμένο σπίτι πριν λίγους μήνες και μια φίλη μου έρχεται συχνά εδώ. Και μια μερα τον είδε στο εισογιο, αντάλλαξαν ένα χαμόγελο και από τότε έχει κόλλησει μαζί του. Εξάλλου έχει τύχει να τον ξανασυναντήσει και να συστηθουν. Η φίλη μου του έκανε και add στο fb και εκείνος την δέχτηκε χωρις όμως να της μιλήσει. Μεχρι εδώ καλά. Το πρόβλημα: Μια μέρα πηρα το ασανσέρ για να κατέβω κάτω και μέσα ήταν και εκείνος. Όμως κλειστηκαμε στο ανσαρερ και μέχρι να έρθει η πυροσβεστική μιλούσαμε. Όμως όταν με μιλούσε διέκρινα ένα ενδιαφέρον για μένα. Μου ζήτησε ινσταγκραμ και επίσης μου μιλάει πολύ συχνα. Το τελειωτικό ήταν όταν μου είπε να βγούμε. Εγώ δεν δέχτηκα και γενικά δεν του έδιναν σημασία γιατί αρέσει στη φίλη μου και δεν μπορούσα να φλερτάρω μαζί του. Νομίζω ότι τελικά το πήρε το μήνυμα (ότι δεν ενδιαφέρομαι για αυτόν) και για αυτό ερχισε να απομακρύνεται από μένα (δεν στέλνει τόσο συχνά κλπ.). Αλλά τον τελευταίο καιρό δεν έχω σταματήσει να τον σκέφτομαι! Και με πειράζει που δεν μιλάμε τόσο συχνά πλέον. Νομίζω ότι αρχίζω να τον ερωτεύομαι σιγά σιγά και νιώθω άσχημα για αυτό. Εδώ μια φορά όταν τον είδα μπροστά μου σφίχτηκε το στομάχι μου και χτυπούσε η καρδιά μου. Επίσης όταν βγαίνω έξω από την πόρτα του σπιτιού μ (για να πάρω κάποια πράγματα από το ντουλάπι του διαδρόμου μ) προσέχω την εμφάνιση μου. Όχι ότι βάφομαι αλλά δεν βγαίνω όπως να ναι (όπως έκανα πριν καιρό). Και το κάνω αυτό γιατί φοβάμαι μην κατέβει και με δει σε χαλιά κατάσταση. Με ενδιαφέρει η γνώμη του. Στη φίλη μου δεν έχω πει τίποτα για αυτό. Αλλά δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω αισθηματα για αυτόν και συνέχεια λέω στον εαυτό μου να δεχομουν να βγω μαζί του. Αυτή η σκέψη έχει κόλλησει στο μυαλό μου.Την ίδια στιγμή που συμβαίνει όλο αυτό, η δική μου σκέφτεται να του στείλει μήνυμα για να μιλήσουν. Τον θέλει και εγώ δεν ξέρω τι να της πω. Έχω καταλήξει να μην θέλω να του στείλει γιατί φοβάμαι ότι θα της πει να βγούνε και ζηλεύω. Νιώθω πολύ άσχημα απέναντι της. Προσπαθώ να καταπιεί τα συναισθήματα μου αλλά δεν μπορώ. Βρίσκομαι σε τόσο δύσκολη θέση και δεν ξέρω πως να φερθώ στο έναν και στον άλλον. Στον έναν αρνηθηκα να βγω μαζί του και τον απομάκρυνα. Στην φίλη μου λέω ότι καλύτερα να μην στείλει. Να περιμένει λίγο μήπως στείλει αυτός. (Για ποσο καιρό να της το λέω?) Και γενικά την αποθαρρύνω. Ολα σκατα!!! Αν συνεχίσω έτσι νομίζω ότι θα χάσω και τους δύο για τα καλά. Έχω τόσο άγχος. Τι θα κάνατε στην θέση μου?? Θα ήθελα πολύ να μάθω και την δική σας γνώμη γιατί δεν μπορώ να το διαχειριστώ μόνη μου. Δεν ξέρω ποιο είναι το λάθος και το σωστό. Δεν ξέρω τι να κάνω!

Δεν μπορώ να προχωρήσω στη ζωή μου.Δεν μπορώ να υποστηρίξω τον εαυτό μου.Με αποτέλεμα την αδράνεια.Θέλω να κάνω μια νέα σχέση όσο τίποτα αλλα ο ίδιος ο φόβος με παγώνει.Θέλω να χαιρομαι και να ζω τη ζωή μου και όχι να φοβάμαι.Ανασφαλεια.Χρήματα για ψυχολόγους δεν υπάρχουν.Πήγα μια φορά πριν από ένα μήνα και μου είπε να δράσω.Να ρισκάρω. Και εγώ προσπαθώ αλλα τα συναιθηματα μου αλλάζουν πολυ γρήγορα και επιστρέφω στην αδράνεια.Κουράστηκα πια.Δεν μπορώ να ξεκινήσω κάτι ακομα και με τις φιλίες μου χάθηκα γιατι πάντοτε ήμουν υποστηρικτικό και υπεύθυνο ατομο αλλα τώρα πια δεν ξερω αν την επόμενη θα εχω διάθεση να τους δω και νιωθω σαν να τους προδίδω.Ένα αλλο πολυ βασικό πρόβλημα είναι ότι ειμαι άνεργη για ενάμιση χρόνο με αποτέλεσμα να νιωθω ότι δεν μπορώ να συζητήσω άνετα.Ζ.

Αγαπάω έναν άντρα 25 χρόνια μεγαλύτερο μου. Είναι ανύπαντρος. Είμαι 24. Πώς να του το πω? Έχω ελπίδες? Είναι κάτι που με βασανίζει χρόνια.

Γνωριστήκαμε πριν κάνα 2μηνο. Τις τελευταίες 3 εβδομάδες βγαίνουμε και μόνοι και με παρέα (με δικούς του γνωστούς) αλλά ρε παιδιά ούτε μια κίνηση να καταλάβω τι θέλει! Γελάμε, πειραζόμαστε, υπαρχουν και αυτα τα αγγίγματα... Τί να κάνω για να καταλάβω αν γουστάρει ή αν έχω μπει για τα καλά στο friendzone?

Ρε παιδιά σε 4 μήνες γίνομαι 18 χρονών και δεν έιχα επαφή ποτέ με κάποιο αγόρι ούτε φιλί δεν έχω δώσει.. Και δεν είναι ότι είμαι άσχημη κοπέλα.. Μάλλον θα κάνω κάτι λάθος.. Ίσως είμαι ντροπαλή παραπάνω απ όσο πρέπει.. Ή μάλλον επειδή δεν κάνω εγώ κάποια κίνηση πρώτη.. Τι να πω δεν ξέρω.. Ελπίζω τώρα που θα πάω στην σχολή να αλλάξουν τα πράγματα..

Μετακόμισα στο εξωτερικο πριν 11 μηνες και γενικα δεν ειδα καμια καλυτερη οικονομικη ανεση. Και αυτο ειναι το μονο παραπονο μου απο αυτη τη ζωη. Εχασα τα παντα. Αφησα στην ελλαδα οτι ειχα και δεν ειδα για να ερθω εδω και να ειμαι στην ακριβως ιδια κατασταση. Το μονο που αλλαξε ειναι η χωρα στην οποια ζω. Απο την αλλη ξερω πολους ελληνες που ηρθαν και τους πανε ολα τελεια. Μα γιατι η ζωη ειναι τοσο αδικη μαζι μου; τι εχω κανει;

Εβγαινα με καποιον δυο μηνες. Στην αρχη ηταν πολυ ενθουσιασμενος κ σταδιακα αρχισε να του περναει κ εγινε πιο απομακρος. Τον ρωτησα αν κατι αλλαξε κ δεν το παραδεχτηκε. Αποφασισα να το ληξω γιατι ειμαι της γνωμης οτι αν κατι απο την αρχη δεν προχωραει καλα, δεν εχει προοπτικη. Με πειραξε πολυ ομως γιατι μου αρεσε κ ειχα αρχισει να τον ερωτευομαι. Τωρα εχουν περασει μερικες βδομαδες κ τον σκεφτομαι ακομα.. Σκεφτομαι πως ισως εφταιγα εγω γιατι παραιτηθηκα ευκολα, ισως επρεπε να προσπαθησω να ξανακερδισω τον ενθουσιασμο του, να ερθω πιο κοντα του, να τον κερδισω με το χαρακτηρα μου, να κανω υπομονη...Δεν αντεχω αλλη μοναξια.. Ειμαι 30+ κ εχω μεινει μονη κ απο φιλες γιατι ολες εχουν παντρευτει. Απο την αλλη αν κατι δεν ειναι αμοιβαιο, σηκωνομαι κ φευγω.. Δεν ξερω αν κανω καλα.

Παιδιά ξέρω ότι πολύ από εμάς και βάζω και τον εαυτό μου, είμαστε μόνοι για τον Α,Β,Χ, λόγο δεν έχουμε αυτήν την στιγμή φίλους, και παρέα, και τώρα που είναι και καλοκαίρι που οι περισσότεροι βγαίνουν και περνάνε καλά γιατί δεν είναι μόνοι τους και νάνε καλά και τα social media που μας το δείχνουν καθημερινά ενώ εμείς βγάζουμε καντίλες μόνοι στο σπίτι... Μπορούμε όλοι εμείς εδώ που έχουμε αυτό το πρόβλημα που δεν ζητάμε κάτι παράλογο απλά να περνάμε όμορφα γιατί όχι να αφήσουμε το email μας η ότι άλλο έχει ο καθένας να μιλήσουμε να γνωριστούμε και να βγούμε και αν ταιριάξουμε να γίνουμε φίλοι!

Εσείς που συγκατοικείτε με την σχέση σας και ο/η σύντροφος/η σας δεν θέλει να κάνετε κάτι συχνά τότε τι θα κάνετε ;Ρε παιδιά έχω πολλές όρεξης δεν αντέχω άλλο. *21boy