ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η γνωριμία μας έγινε σε dating app. Δεν είμαι φαν, αλλά είπα γιατί όχι. Τυχαίνει να έχουμε πολλούς κοινούς γνωστούς λόγω ότι σπουδάσαμε στο ίδιο μέρος, αλλά δεν γνωριζόμασταν. Κανονίσαμε αμέσως και έδειχνε ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή, πράγμα που έγινε και από κοντά. Ομολογώ μου άρεσε και απόλαυσα τα κοπλιμέντα, όπως και τη συμπεροφόρα του. Κέρασε, περπατήσαμε, προσφέρθηκε να με γυρίσει και φυσικά έκανε κίνηση, αρκετά παραπάνω από φιλί. Φεύγοντας μου είπε να κανονίσουμε χαλαρό κρασάκι σπίτι του και απάντησα θετικά. Τον ευχαρίστησα και έφυγα, έχοντας νιώσει πως και οι δύο το απολάυσαμε. Του στέλνω την επόμενη μέρα, πως πέρασα καλά και να το επαναλάβουμε σύντομα. Απάντησε ευγενικά και μου είπε, πως θα το επαναλάβουμε. Μεσολάβησε η γιορτή του, που φυσικά και έστειλα και απάντησε πολύ φιλικά και πάλι. Πέρα από τις δυο φορές που έστειλα εγώ, δεν έστειλε κάτι. Εννοείται, πως επιθυμούσα χαλαρή συνέχεια, χωρίς να έχω κάτι σοβαρό στο μυαλό μου. Δεν ξέρω, πως να το διαχειριστώ, καθώς δε μου το ξέκοψε κι αδυνατώ να τον ψυχολογήσω. Θέλω να ξαναστείλω, αλλά φοβάμαι ..

Ας ξεκινησω με το οτι κανεις δεν ειναι τελειος, ομως το δικο μου προβλημα ειναι πως εχω κουραστει να προσπαθω και να γινω! Νιωθω μια απογοητευση η οποια δεν εχω ιδεα καν απο που προερχεται. Την σχολη μου την τελειωνω με καλο βαθμο και ακριβως στα χρονια της, δουλεια εχω,σπιτι εχω φιλους εχω, αγορι δεν εχω και ισως δινω μεγαλη βαρυτητα σε αυτο και πιστευω για αυτο νιωθω τοσο απογοητευμενη. Βλεπω τους αλλους να πηγαινουν διακοπες με τις σχεσεις τους και ειλικρινα ζηλευω τοσο πολυ ειμαι 23 και δεν εχω παει ποτε διακοπες με αγορι.Και ναι οκ δεν ηρθε το τελος του κοσμου αλλα εμενα αυτο μου λειπει. Επισης παρατηρω οτι εχω μια ταση να μειωνω τον εαυτο μου, χιουμοριστικα μεσα στο δικο μου κεφαλι ομως χθες στη δουλεια που με επαίνεσαν για κατι καταλαβα ποσο ασχημα ακουστηκε ετσι οπως απαντησα... Το αστειο ειναι οτι εχω και παλιοτερα παραδειγματα πχ να μου λενε τι ομορφη που εισαι και εγω να απανταω μα τι εννοεις, που φαινομαι σαν χαζη η σαν να με μειωνω ενω στο δικο μου μυαλο ηθελα απλα να κανω και στον αλλο αντιστοιχο σχολιο. Επισης παρατηρω οτι εχω εδω και καιρο μια συνεχομενη γκρινια μου φταινε ΟΛΑ, δεν ευχαριστιεμαι με τιποτα και ειδικα αν δεν γινει κατι με το προγραμμα που εχω στο μυαλο μου και φοβαμαι πως θα γινω τερμα απωθητικη!! Απλως πιστευω πως μειωνοντας ετσι τον εαυτο μου τον μειωνω και στο προσωπικο κομματι και ισως για αυτο δεν εχω καποιον γιατι αντι να δειχνω τα καλα μου προσπαθω για το αντιθετο.. Θελω να αλλαξει ολο αυτο αλλα δε ξερω απο που να το πιασω..

Ένας γάμος χθες στάθηκε η αφορμή να ξαναδώ τον πρώην μου, που είχαμε χωρίσει εξ αιτίας μου. Αυτός πλέον έχει προχωρήσει τη ζωή του και ήρθε με την καινούργια του σχέση. Φάνηκε ότι της είχε πει για εμένα, κρίνοντας από τον τρόπο που με κοιτούσε και που μου μιλούσε αυτή. Όμως εγώ αισθάνομαι τύψεις γιατί τον κοιτούσα έντονα όπως και εκείνος, είχαμε συζήτηση μαζί στο ίδιο τραπέζι που καθόμασταν, και γενικά "έμμεσα" τον φλέρταρα. Κατάλαβα ότι η κοπέλα πειράχτηκε και με το δίκιο της. Θόλωσα όταν τον είδα και είχα πιει και παραπάνω. Όλη μέρα σήμερα το σκέφτομαι και πραγματικά θα ήθελα να ζητήσω και από τους δυο συγνώμη. Έμαθα κιόλας από φίλους ότι μετά του έκανε σκηνή. Το γράφω εδώ για να το πω κάπου. Αν το σύμπαν συνωμοτήσει και το δει κάποιος από τους δυο σας αυτό, σας ζητώ συγγνώμη.

Είμαι 21 αγόρι ζω με 2 φίλες μου από παλιά συγκατοίκηση σε ένα 3ρι λόγω οικονομικών. Έφυγα από το χωριό στα 18 και από τότε δεν έχω ζητήσει λευτα από τους δικούς μου. Δεν μαλώσαμε ή κάτι τέτοιο απλά δεν μου ταιριαζε εκείνος ο τρόπος ζωής. Δουλεύω 3 χρόνια στην Αθήνα που μένω και περνάω τέλεια με τις φίλες μου αλλά και με άλλα άτομα που έχω γνωρίσει. Το θέμα είναι ότι είμαι με μια κοπέλα εδώ και μισό χρόνο και είμαστε πολύ ερωτευμένοι. Η κοπέλα μου λοιπόν είναι τρανς 22 χρόνων και έχει κάνει την επέμβαση κανονικά. Δεν είχα ποτέ θέμα με αυτό. Όμως έγινε κάτι άσχημο. Μας είδε μια "φίλη" της αδερφής μου η οποία είναι μεγαλύτερη στην Αθήνα και αυτή και απ' ότι κατάλαβα μίλησε στην αδερφή μου γιατί με ρωτούσε έμμεσα αν έχω σχέση. Η αδερφή μου μένει στην Θεσσαλονίκη και μου είπε ότι θέλει να έρθει Αθήνα με το αγόρι της να βρεθούμε. Εγώ δεν ντρέπομαι για την κοπέλα μου. Όμως δεν ξέρω αν πραγματικά θέλω να το υποστώ αυτό. Ούτε θέλω να στεναχώρηθει η κοπέλα μου.βοηθεια

Δεν ξερω πολλους ανθρωπους που χαιρονται με την χαρα των γυρω τους, ειδικα οταν οι ιδιοι δεν νιωθουν ιδιαιτερα ευτυχισμενοι στη ζωη τους ή οταν εχουν προβληματα. Ειναι δυσκολο να βαλεις στην ακρη τα προσωπικα σου προβληματα κ τα αγχη που αυτα σου προκαλουν κ να εστιασεις στη χαρα των αλλων. Αν χρωσταω 3 ενοικια και αγχωνομαι για το που θα βρω τα λεφτα για να τα πληρωσω, δεν θα χαρω κ ιδιαιτερα ο ταδε φιλος μου πηρε καινουργιο αυτοκινητο κ ειναι τρισευτυχισμενος. Ξερω, πολλοι θα πειτε καπου εδω οτι ειμαι ακαρδη, οτι δεν εχω συναισθηματα, οτι θα μεινω μονη μου. Ε και γω σας λεω οτι μια μεγαλη μεριδα ανθρωπων σκεφτεται οπως εγω, απλα λιγοι το παραδεχονται. Κ δεν ειναι θεμα του αν εισαι ακαρδος ή οχι, ειναι θεμα προτεραιοτητων. Οσο κ αν χαιρομαστε για τους αλλους, κατα κυριο λογο οι δικες μας επιτυχιες μας κανουν χαρουμενους. Σκεφτειτε λιγο το πως θα νιωθατε αν συνειδητοποιουσατε οτι ο ερωτας της ζωης σας σας θελει. Κ μετα σκεφτειτε πως θα νιωθατε αν η κολλητη σας τα εφτιαχνε με το αγορι που ηθελε καιρο. Συγκρινεται η ενταση του συναισθηματος που θα βιωνατε στην πρωτη περιπτωση με το συναισθημα στη δευτερη? Οχι. Αφου ειναι εντελως διαφορετικο αυτο που νιωθουμε. Αρα ειδατε που σας λεω οτι η δικη μας χαρα για κατι που εχει αμεσο αντικτυπο στη ζωη μας ειναι μεγαλυτερη? Εχω αδικο? Ναι οκ δεν λεω οτι δεν εχω χαρει ποτε στη ζωη μου για αλλους, ουτε οτι με νοιαζει μονο η παρτη μου. Οσο κ αν δεν φαινεται απο αυτα που γραφω, η αληθεια ειναι οτι ειμαι πολυ δοτικος ανθρωπος. Αλλα ρε παιδι μου, να το πουμε κ ετσι, αν εχεις 2 ευρω να περασεις μεχρι το τελος του μηνα, ε δεν θα τα δωσεις στον φιλο σου οση αναγκη κ αν εχει. Θα τα κρατησεις για σενα. Πρωτα νοιαζομαστε κ μεριμνουμε για τη δικη μας επιβιωση κ μετα για τους αλλους. Στη ζωη δε θα νοιαστει για μας κανεις οσο εμεις οι ιδιοι. Ολες μας οι πραξεις εστιαζουν πρωτιστως στη δικη μας ευημερια κ δευτερευοντως στων αλλων. Ξερω, θα φαω μεγαλο κραξιμο, αλλα κ σεις ξερετε οτι ισως εχω λιγακι δικιο.

Είμαι με έναν άνδρα 30 χρόνων και μερα με την μέρα νιώθω και Ποιο δεμένη μαζί του . Ταιριάζουμε αρκετά περναμε όμορφα μαζί τον βλέπω απέναντι μου σοβαρό μετρημένο και ώριμο αλλά υπάρχει ένα θέμα. Η μητέρα του είναι το θέμα .... πήγαμε 3 μέρες σε ένα πανέμορφο νησί είχα τόσο ανάγκη την ξεκούραση δουλεύω κάθε μέρα μόνο Κυριακή έχω ρεπό έπειτα και ο ίδιος δουλεύει ώρες και σκεφτηκα τι όμορφα θα περάσουμε . Η συμπεριφορά του αγοριού μου αντί να με ηρεμήσει και να με χαλαρώσει με έκανε έξαλλη. Με το που κατεβήκαμε από το καράβι κατευθείαν την μητέρα του τηλέφωνο, πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο να κάνουμε ένα μπάνιο να ξαπλώσουμε να ηρεμήσουμε πάλι τηλέφωνο, κοιμηθήκαμε 2 με 3 ώρες μετά πήγαμε κάτω στο ξενοδοχείο δίπλα ωραιότατη καφετέρια πάλι τηλέφωνο τη μαμά να της μιλήσει. Με λίγα λόγια κάθε λίγο και λιγάκι επερνε τη μαμά του τηλέφωνο. Εκνευριστικά παρά πολυ μα καλά δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε από όλους και όλα αυτό σκέφτηκα. Στο τηλέφωνο η μάνα του όλο τι κάνει το κορίτσι και τι κάνει η Αννούλα και δώσε χαιρετίσματα που δεν με έχει γνωρίσει και στους γονείς του απλά με έχουν δει σε φωτογραφιες κλπ κλπ . Η μητέρα του πολύ ενοχλητική αλλά και ο δικός μου δεν πήγαινε πίσω κάθε τρεις και λίγο τηλέφωνο. Περίμενα να περάσουν η μέρες δεν ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα το τριήμερο μου Ποιο πολύ άνχος είχα πάρα χαρά ... Τώρα το αγόρι μου ζητάει να γνωρίσει τους γονείς μου και έπειτα να γνωρίσω και εγώ τους γονείς του και πραγματικά ούτε που θέλω να μπω σε μια τέτοια διαδικασία γιατί νιώθω και άβολα αλλά νιώθω και πως έμπλεξα με μαμακια και δεν θέλω να τον χωρίσω από την άλλη πως θα κατάληξη η όλη μας σχέση όπου πάμε θα δίνουμε αναφορά στην μαμα του ? Ηλικρινα δεν ξέρω τι να κάνω...

Εσεις των 90s και των 00s που από μανάδες μεταμορφωνόσαστε σε μαινάδες όταν υπερπροστατεύατε τα αγοράκια σας, μεγαλώσατε αλήτες που δεν σεβονται κανένα, καμία και τίποτα και κυρίως δεν δέχονται το όχι ως απάντηση. Σας πήρε στον λαιμό του το δόγμα "Είμαι φίλος με το παιδί". Αν ήσαστε φίλοι με το παιδί, δεν θα λεγόσαστε γονείς. Και κάτι τελευταίο. Οι λίγες και σποραδικές σφαλιάρες που έφαγα από τον πολύ αυστηρό πατέρα μου μ έκαναν να ξέρω πότε να είμαι διακριτικός, να μην είμαι πιεστικός και ν αποδέχομαι την...χυλόπιτα όπως το λέγαμε εμείς στην εποχή μας. Οι δικοί σας ομορφονιοί μπορούν λοιπόν, αφού δεν θέλουν να δοκιμάσουν χυλόπιτα, να τρώνε πατάτες μπλουμ στις φυλακές.

εδω οτι λογικα κατι θα γινει και 3 ωρες αργοτερα συνεβη και με πονεσε πολυ. Παρολο που εχω γραψει πολλες εξομολογησεις εδω, καθε φορα που πληκτρολογω ''lifo'' παντα εμφανιζεται κι εκεινη η εξομολογηση..

Ζω με το φόβο από παιδί, χωρίς σημαντική αιτία. Φόβος μην κάνω λάθος, μην ντροπιαστώ και αυτό με έκανε καλή μαθήτρια, καλή εργαζόμενη, εντάξει είμαι και έξυπνη. Ήρθαν πολλές ευθύνες στη δουλειά, παιδιά και μια πανδημία και μου έδειξε ότι δεν είμαι αρκετή. Δεν είμαι αρκετά δυνατή, για να κρατήσω σωστή τη δουλειά μου θα έπρεπε να δουλεύω 12ωρο, χωρίς καθόλου προσωπική ζωή, έχοντας περάσει τα όρια της εξάντλησης. Από τότε ο φόβος μου εκτινάχθηκε, δεν κάνω τίποτα στη δουλειά, έχω εγκαταλείψει την προσπάθεια, μόνο ό,τι χτυπήσει πιάνω, σαν να περιμένω την απόλυση. Έχω παραλύσει. Δεν έχω κουράγιο να κάνω τη δουλειά μου και δεν καταλαβαίνω γιατί. Νιώθω χάλια που κοροϊδεύω στη δουλειά μου (όλοι μου λένε ότι είμαι πολύ καλή, αλλά ξέρω ότι όπου να'ναι θα φανεί το πόσο στον κόκορα τα έχω όλα φορτώσει). Και τώρα μου προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, ευτυχώς αντιμετωπίζεται κι εγώ κάθομαι και κλαίω για τη δουλειά και για τα λάθη που έχω κάνει. Κάνω και ψυχοθεραπεία, αλλά το μόνο που έχω πετύχει μέχρι τώρα είναι να μην με πιάνουν κρίσεις πανικού, εγώ θέλω να σταματήσω να φοβάμαι και να δουλεύω όπως δούλευα παλιά. Πότε θα λήξει αυτό;

Έχω κάνει άπειρες προσπάθειες να δημιουργήσω φιλίες. Πιο πολύ θα έλεγα ότι είχα γνωστούς παρά φίλους στην ζωή μου, οι οποίοι χάθηκαν με τον καιρό. Πρέπει πάντα εγώ να προσπαθώ, να στέλνω , να προτείνω, να ανέχομαι διάφορες συμπεριφορές, να ακούω διάφορες δικαιολογίες γιατί δεν μπορούμε να πάμε διακοπές ή για έναν καφέ κτλ. Και όλο αυτό σε κουράζει ψυχικά γιατί όλοι είναι περαστικοί. Καταλήγεις να έχεις έναν πολύ κλειστό κύκλο που και πάλι δεν μπορείς να πεις τι σκέφτεσαι, τι σε απασχολεί , να κάνεις πράγματα κτλ έφοσον βλέπεις ότι στην ουσία ούτε αυτοί σου ανοίγονται και δεν σου λένε καν τα απλά γεγονότα που συμβαίνουν στην ζωή τους παρά μόνο αν τους ρωτήσεις. Τι φιλία είναι αυτή αν δεν μοιράζεσαι με τον άλλο τις σκέψεις σου, αν δεν λες στον άλλον τι σου συμβαίνει ??Δεν πίστευω ότι υπάρχει φιλία στις μέρες μας. Είναι απλά γνωστοί με τους οποίους βγαίνεις έξω και περνάς καλά ...μέχρι εκεί όμως. Ο κάθε άνθρωπος κάνει την ζωή του και όσο μεγαλώνει κανείς και έχει υποχρεώσεις τόσο πιο πιθανό είναι να χαθεί. Και είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να ψάξεις για καινούριους φίλους. Γιατί ή θα πιείς έναν καφέ και μετά θα χαθείτε ή θα έχει ήδη παρέες και θα βρίσκει δικαιολογίες ή θα έχει κάποιο σύντροφο και δεν θα βρίσκει χρόνο. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να μάθεις να περνάς καλά και μόνος σου αλλά είναι δύσκολο ειδικά όταν είσαι νέος χωρίς υποχρεώσεις και θέλεις να έχεις κάποιες όμορφες αναμνήσεις.