ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουμε βγεί αρκετές φορές,μου είπε καθαρά πώς νιώθει για εμένα,και έχουμε έρθει πολύ κοντά πλέον.Άν και έχουμε βγεί τόσες φορές,το Σάββατο θα είναι και τυπικά το πρώτο μας ραντεβού.Μου είπε πως θα πάμε σε μία περιοχή κάποια χιλιόμετρα μακριά από την πόλη μας(την ξέρω την περιοχή,έχω ξαναπάει)σε μία ταβέρνα που φτιάχνει ωραία παϊδάκια,και θα έχει και δροσιά.Όταν το άκουσα,ήθελα να βάλω τα γέλια,αλλά συγκρατήθηκα.Θα ντυθώ και θα φτιαχτώ για να πάω στην ταβέρνα βρε παιδιά;Είναι πολύ εντάξει παιδί,και μου αρέσει πολύ,αλλά ένα θέμα με το φαγητό το έχει,ευτυχώς δέν παχαίνει.Όσες φορές έχουμε βγεί,στο τέλος καταλήγουμε και για φαγητό.Μου φάνηκε κάπως λοιπόν να μου προτείνει κάτι τέτοιο για πρώτο ραντεβού.Έχω άδικο;

Σκέφτομαι σοβαρά εδώ και χρόνια να μείνω μόνιμα σε Κυκλαδονησι. Δεν έχω ούτε σπίτι ούτε δουλειά σε κάποιο, αλλά θα βρω. Σκέφτομαι από την άλλη τους φιλους που θα αφήσω πίσω. Αλλά και που μένουμε όλοι Αθήνα, σάμπως τους βλέπω συχνά; Μέσα σε ένα χρόνο είναι ζήτημα να τους έχω δει 5 φορές. Απο μηνυματα και τηλέφωνα επικοινωνουσαμε. Το ίδιο θα είναι λοιπόν! Τι λετε εσείς;

Είμαι διακοπές με το αγόρι μου και από τη δεύτερη μέρα ήδη είναι οι χειρότερες διακοπές της ζωής μου. Περνάω χάλια. Θέλει να είναι όλη την ώρα στο σπίτι που νοικιάσαμε, δεν θέλει να πάμε για μπάνιο, δεν θέλει να κάνουμε τίποτα και απλά βλέπει τηλεόραση. Όταν προσπαθώ να του μιλήσω ή δεν απαντάει και με αγνοεί ή απαντά μονολεκτικα τύπου " τι θες;", "Ναι", "Όχι". Είχαμε πάει και τον Ιούνιο διακοπές μαζί και περάσαμε μια χαρά. Τώρα μου λέει ότι θέλει απλά να κοιμαται και δεν έχει όρεξη για κάτι παραπάνω και ότι τον κουράζω. Δεν έχει προηγηθεί κάτι, ούτε έγινε κάτι τώρα για να αλλάξει συμπεριφορά. Θέλω να φυγω νωρίτερα από τη μια, αλλά θέλω να βρω και μια λύση από την άλλη. Είμαστε σχεδόν 2 χρόνια μαζί. Μέχρι τώρα όλα ήταν καλά στη σχεση. Τώρα νιώθω ότι έχω έναν άγνωστο δίπλα μου.

Πρόσφατα χωρίσαμε. Ήμαστε μαζί κάπου 5 μήνες, στα 30 και οι δύο... Ξεκινήσαμε πρώτα σαν γνωστοί, μας γνώρισε ένας καλός μου φίλος. Μου φάνηκε καταπληκτικό παιδί, χαμηλών τόνων και είχαμε πράγματα να πούμε, κοινά ενδιαφέροντα, δραστηριότητες... Πάνω στο τρίμηνο σχέσης μου εξομολογήθηκε κιόλας ότι κατάλαβε πόσο του έλειπε μια κοπέλα σαν κι εμένα, ότι είχε να κάνει σχέση κάπου δύο χρόνια, και τι χαρούμενος που ήταν που είχε βρει μία σαν κι εμένα, με προσωπικότητα, με χόμπυ και τι ξεχωριστή που ήμουν... ΟΚ, ένιωσα πολύ ωραία, αλλά δεν το πήρα και πάνω μου. Στην τελική, κι εγώ ένιωθα πολύ τυχερή που τον βρήκα. Συνέχιζα να κάνω όσα έκανα και στον πρώτο καιρό γνωριμίας μας, να περνάμε πολύ καλά μαζί, ενώ προστριβές δεν είχαμε. Εν τω μεταξύ, αυτό το διάστημα, ενώ μεν μου μιλούσε για φίλους και συναδέλφους γενικότερα, εστίαζε πολύ σε μία συνάδελφο, και μάλιστα αρνητικά. Μου έλεγε ας πούμε "η Λ. έρχεται το πρωί και δεν μιλιέται, μας κοιτάει λες και θα μας σκοτώσει όλους" ή "πάω να πάρω καφέ και τη ρωτάω αν θέλει κι εκείνη και με κοιτάει αφ' υψηλού" και "ποια νομίζει ότι είναι" και "δεν ξέρω πια τι κάνω λάθος και δεν μπορεί να φερθεί συναδελφικά καλά." Εμένα δεν μου έβγαινε να πω κάτι αρνητικό για κάποιον που δεν γνωρίζω προσωπικά γι' αυτό του έλεγα ουδέτερα ότι μπορεί η κοπέλα να είχε μια άσχημη μέρα ή να μη γούσταρε το εταιρικό περιβάλλον γενικότερα, ότι δεν σήμαινε ότι είναι αλλοπαρμένη ή ότι έχει κάτι εναντίον του. Με απασχολούσε λίγο το ότι μιλάει συνεχώς για εκείνη, λες και ήταν στο μυαλό του, αλλά δεν ήθελα να πω κάτι, ήθελα να δω πού πάει όλο αυτό. Μια φορά έτυχε κιόλας ν' αναφέρει ότι αυτή η συνάδελφος η Λ. ήταν το στυλ της σούπερ δυναμικής κι ανεξάρτητης 35άρας, που δεν ήθελε γάμο και παιδιά, που δήλωνε ότι της αρέσει το δράμα στη σχέση, που γινόταν ώρες-ώρες νταλικέρης στο βρισίδι και είπε "μια τέτοια με τρομάζει, δεν θα μπορούσα ποτέ να δω μια τέτοια γυναίκα αλλιώς." Και μια μέρα μου λέει "είπα στην Λ. ότι έχω σχέση με μια καταπληκτική κοπέλα, της έδειξα και φωτογραφία σου και με ειρωνεύτηκε, είπε σιγά μη σε κοίταξε μία τέτοια, τι να σε κάνει εσένα." Κι ενώ αυτός μου το διηγήθηκε σαν αστείο, ένιωσα ότι κατά βάθος τον πείραξε το σχόλιο από μεριάς της. Λίγο πριν χωρίσουμε είπε κιόλας "αχ, η Λ. θα γυρίσει από την άδειά της και θα ήθελα να της πάω ένα κεηκάκι, κάτι, για να φτιάξει η διάθεσή της γιατί σίγουρα θα γυρίσει αρπαγμένη στη δουλειά." Γενικά, είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι, ενώ από τη μια η Λ. δεν ήταν καθόλου ο τύπος του, από την άλλη τον εξίταρε κατά κάποιον τρόπο. Λες και είχε ανάγκη να παίξει το ρόλο που καλού παιδιού που προσπαθεί να λιώσει την παγωμένη καρδιά μιας Βασίλισσας του Χιονιού. Πείτε με τρελή, αλλά έτσι άρχισε να μου φαίνεται όλο αυτό. Πάλι δεν ήξερα πώς να το κάνω θέμα, γιατί μπορεί να μην έπαιρνα κιόλας ειλικρινείς απαντήσεις. Ώσπου γυρνάει και μου λέει μια ωραία μέρα "είσαι στ' αλήθεια ιδανική, νιώθω πολύ τυχερός, αλλά εγώ δεν ξέρω τι θέλω, γι' αυτό θα χρειαστώ χώρο και χρόνο χώρια". Εδώ και 2 βδομάδες έμεινα κι εγώ με το χώρο και το χρόνο στο χέρι. Δεν του έχω στείλει τίποτα ούτε αυτός έχει φανεί, αλλά δεν βρίσκω ησυχία. Και ξέρω ότι ουσιαστικά ήθελε να χωρίσουμε απλώς δεν ήθελε να το πει έτσι. Είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου που πέταξα 5 μήνες έτσι με κάποιον που θέλει χωροχρόνο αντί να ζητάει τα ίδια πράγματα σε μια σχέση που φαινόταν να πήγαινε καλά. Τι μ***κίες Θεέ μου, μα τι του έλειπε?! Φταίω εγώ που ήμουν δεδομένη? Μα δεν ήμουν κολλημένη πάνω του! Μια χαρά είχα τη δουλειά μου, δεν ξεχνούσα ποτέ τις φιλίες μου και τα χόμπυ μου όσο είχαμε σχέση, και δεν ήμουν κολλημένη στο τηλέφωνο όταν δεν βρισκόμουν μαζί του. Ναι, του έδειχνα ανοιχτά ότι μου αρέσει και του μιλούσα κατά καιρούς για τα συναισθήματά μου (χωρίς να περιμένω ανταπόκριση), αλλά αν δεν μπορούμε ούτε αυτά να τα κάνουμε σε μια σχέση με το φόβο μην παρθούμε για δεδομένοι, αλίμονό μας τότε. Δεν ξέρω ακόμα αν κατέληξε με την Λ. τελικά αλλά εμένα με απασχολεί που δεν είναι μαζί μου, κι ας είχε μείνει 2 χρόνια χωρίς σχέση πριν από μένα. Τόσο απογοήτευση πια ήμουν γι' αυτόν και με παράτησε???!!! Τι προσδοκίες είχε από μένα??? Έχω τόσα ερωτήματα να με καίνε και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να ρωτήσω τον άνθρωπο που μπορεί να έχει τις απαντήσεις, τώρα όχι μόνο γιατί σέβομαι την απόφασή του να είμαστε εντελώς χώρια αλλά κι από πείσμα πια. Αλλιώς, θα βγω η τρελή πρώην που τον κυνηγάει με απαιτήσεις για εξηγήσεις και στην τελική τι να μου πει αν όντως δεν ξέρει τι θέλει όπως λέει...

που είχα ακούσει όταν ήμουν στο λύκειο και μου είχαν διηγηθεί την ιστορία πίσω από αυτή: "Αν η αγάπη για κάποιους άργησε μια μέρα για εσένα δεν ήρθε ποτέ." Την νιώθω πιο πολύ από ποτέ. Την είχε πιο παλιά μία καθηγήτρια μου στο σχολείο για να συνετίσει μια μαθήτρια που είχε βάλει στοίχημα ένα αγόρι να τη ρίξει, αλλά επί της ουσίας την κορόιδευε με την παρέα του. Μπορεί η δική μου ζωή να μην είναι ίδια με τη δική της. Αλλά αυτή τη φράση τη νιώθω.

Έχω αρχίσει να απομακρύνομαι συναισθηματικά από το φίλο μου μετά από όλες αυτες τις απογοητεύσεις. Μία μία μαζεύονται, μικρές και μεγαλύτερες. Αισθάνομαι ξενερωμενη…δυστυχώς

Θα νιώσω άραγε κάποτε ευτυχισμένη ξανά; Θα τελειώσει ποτέ ο εφιάλτης; Εύχομαι κανένας ποτέ να μη περάσει κανενός είδους κακοποίηση και αρρώστιες που σε καθηλώνουν και τα δυο.. πόσο μάλλον όταν έρχονται όλα μαζί και δε μπορείς να πάρεις πια ανάσα.. και κυρίως μακάρι να έχουν όσοι τα περνάνε/περάσαν έστω έναν άνθρωπο να τους κρατά το χέρι και να τους καταλαβαίνει σε αυτούς τους εφιάλτες.

Της έχω δείξει εδώ και αρκετό καιρό ότι ενδιαφέρομαι για εκείνη.Σίγουρα το είχε καταλάβει,αλλά ήταν κάπως ουδέτερη,δηλαδή ούτε κρύο ούτε ζέστη.Τελευταία,της το είπα ξεκάθαρα.Όταν το άκουσε μου είπε ότι της ήρθε κάπως ξαφνικό(αυτό είναι σίγουρα ψέμα,δέν είναι χαζή)και ότι θέλει να της δώσω λίγες μέρες για να αποφασίσει.Έχουν περάσει 3 μέρες και δέν έχει επικοινωνήσει μαζί μου.Δέν ξέρω,μπορεί να είναι και νωρίς,τί να πώ.Σκέφτομαι μήπως μου το είπε για να με αποφύγει ή μήπως παίζει κάτι και με κάποιον άλλον,και αναλόγως πώς θα πάει μ'εκείνον,τότε θα δεί τί θα γίνει μ'εμένα.Είναι φορές που όταν είμαστε μαζί την παίρνουν τηλέφωνο,και όταν είναι κάποιος απ'τους δικούς της ή κάποια φίλη της μιλάει άνετα μπροστά μου,και φορές που απομακρύνεται για να μιλήσει.Δέν ξέρω,έχω μπερδευτεί.Πόσο να περιμένω,και ποιά άλλη κίνηση να κάνω;

Είχαμε συμφωνήσει πως λόγω απόστασης δεν μπορεί να γίνει κάτι μεταξύ μας και το αφήσαμε εκεί. Δεν μου είπε κάτι, δηλαδή αν με θέλει ή κάτι τέτοιο. Αν και έχουμε πολλούς κοινούς φίλους, οι οποίοι μου έχουνε πει ότι του αρέσω πολύ. Εγω όμως δεν το πιστεύω αν δεν μου το πει ο ίδιος. Ελα όμως που στέλνει που και που και δίνει πατήματα ότι ενδιαφέρεται 🤔 Είχε μάθει πρόσφατα ότι περνούσα μια περίεργη φάση διότι ο θείος μου είναι νοσοκομείο και έστειλε να μάθει πως είμαι. Αυτό οφείλω να ομολογήσω ότι το εκτίμησα πολύ. Όμως δεν έχω ιδέα αν το κάνει απο απλό ενδιαφέρον ή επειδή ενδιαφέρεται για μένα🤷🏼‍♀️ Αυτό γιατί γενικά εδώ και καιρό με μπερδεύει, δεν το κάνει καν ξεκάθαρο. Ίσως παίζει μαζί μου, ίσως τον εμποδίζει η απόσταση. Δεν θα μάθω ποτέ μάλλον.

Γνώρισα ένα παιδί πριν ενάμισι χρόνο. Ήμουν 21 τότε και δεν είχα κάνει σχέση. Από παιδί ήθελα να έχω ανθρώπους γύρω μου, αλλά δεν με ενδιέφερε κατι άλλο, ούτε κάν από την εφηβεία. Είχα καλές φίλες με τις οποίες μπορώ να νιώθω ο εαυτός μου και εύχομαι να συνεχίσει να περνάω από τέτοιου είδους φιλίες, αλλά ήθελα να έχω και κάποιον δίπλα μου, να μοιραζόμαστε πιο πολλά... τώρα καταλαβαίνω ότι ήθελα έναν κολλητό, απλώς δεν είχα καταλάβει πως αισθάνομαι. Γνωρίζω ένα παιδί με το οποίο είχαμε βγει δεκαπέντε φορές και από επικοινωνία και σεβασμό ήταν τέλεια!!!! Απλώς δεν μου έβγαινε εμένα κατι παραπάνω και του το είπα και ξεκοψαμε. Παρόλα αυτά εγώ δεν τον έβγαλα από το μυαλό μου για ένα χρόνο, τον σκεφτόμουν και ας ήταν πολύ μικρό χρονικό διάστημα που ήμασταν μαζί. Ήταν η διάρκεια της πρώτης καραντίνας τότε, οπότε ήμασταν κάπου λιγότερο από τέσσερις μαζί, αλλά δεν μπορούσαμε να βλεπόμαστε συχνά. Μετά από έναν χρόνο μου έστειλε μήνυμα και βρεθήκαμε φιλικά. Μου είπε ότι είχε χωρίσει από μια σχέση που του φέρθηκε η κοπέλα άσχημα και εγώ του είπα ότι είχα καταλάβει τον λόγο που τον έδιωξα, γιατί παρόλο που μου είχε κάνει εντύπωση, δεν ένιωσα κάτι παραπάνω, αφού συνειδητοποίησα ότι γενικά δεν αισθάνομαι έλξη. Του το είπα και πραγματικά το πήρε πολύ καλά. Έφυγε βέβαια για σεζόν το καλοκαίρι, αλλά εγώ θέλω να το προσπαθήσουμε να είμαστε μαζί. Δεν ξέρω πως θα είναι για μένα να ζοριστώ για να έχουμε κανονική σχέση και εκείνος μου λέει ότι με βλέπει πια σαν φίλη, αλλά του λέω να γυρίσει πρώτα να βγούμε και να τα συζητήσουμε από κοντά. Ναι, θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου και με τον συγκεκριμένο έχουμε πολύ καλή επικοινωνία και αν αυτό που έχει δείξει μέχρι τώρα είναι αληθινό, φαίνεται καλό παιδί και δεν φταίω εγώ που αισθάνομαι έτσι προφανώς. Σκέφτομαι ότι για αυτόν τον άνθρωπο θα αξίζει να κάνω ενδεχομένως παραχωρήσεις αν είναι στα υπόλοιπα (επικοινωνία και συμπεριφορά) να με καλύπτει πλήρως. Τώρα, μακάρι να πάει καλά...