ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν η φάση έχει ως εξής. Βρισκόμαστε συχνά-πυκνά μόνο για σεξ, τα βρίσκουμε σε αυτό το κομμάτι και είμαστε απόλυτα συνειδητοποιημένοι ότι αυτό που έχουμε είναι κάτι casual. Γενικά να ξεκαθαρίσω ότι είμαι κουλ γκόμενα, κι αυτό το ξέρει και του αρέσει. Μου πετάει λοιπόν που λέτε το εξής προχθες. Εχει, που λετε, αρχίσει να σκέφτεται το γάμο! Και το εξομολογήθηκε σε μένα! Κοντεύει τα 35, ολοι οι φίλοι του σιγά σιγά παντρεύονται, οπότε έχει αρχίσει κι αυτός να το σκέφτεται. Εγώ τώρα αναρωτιέμαι...Σε μένα γιατί το είπε; Οκ, βρισκόμαστε για σεξ, είμαι κουλ κοπέλα αλλά το να μου αναφέρει τα μελλοντικά του σχέδια για γάμο, είναι λίγο κουφό, δεν είναι; Εσείς τι λέτε; Μήπως θέλει σιγά σιγά να με βάλει στη σκέψη ότι αυτό που έχουμε θα τελειώσει καποια στιγμή μόλις βρει την ιδανική γυναίκα; Ή μήπως συμβαίνει τίποτα άλλο;;;

ειμαι πολυ μπερδεμενη. ειμαι εδω και δυο μηνες με ενα παιδι και περναω πολυ ομορφα. πριν απο αυτον ειχα μια σχεση με καποιον και ημουν πολυ ερωτευμενη και εκεινος οπως ελεγε. στην αρχη τα πηγαιναμε πολυ καλα. καποια στιγμη ομως εγω εβλεπα κατι περιεργες κινησεις καθως μεναμε και μαζι. αρχισα λοιπον να υποψιαζομαι διαφορα και οντως βγηκα αληθινη οταν βρηκα στο κινητο του ενοχα μηνυματα. του ειπα να χωρισουμε και να φυγει απο το σπιτι. η αντιδραση του ηταν ασχημη. εκανε πολλες προσπαθειες να με φερει πισω και μου ελεγε συνεχεια πως μετανιωσε για ολα. καποια στιγμη σταματησε να με ενοχλει καθως εγω τον απερριπτα συνεχεια παρολο που τον αγαπουσα και τον ηθελα οσο τιποτα αλλο στον κοσμο. ομως πληγωθηκα τοσο πολυ απο την συμπεριφορα του οπου ο θυμος μου και το μισος μου για εκεινον δεν με αφηνε να του πω σε συγχωρω γυρνα πισω...και στην τελικη πως γινεται να συγχωρησεις την απιστια και να ξεχασεις;;; μετα απο λιγο καιρο τυχαια γνωρισα το παιδι που ημαστε μαζι τωρα...με κανει και γελαω και περναω πολυ ομορφα μαζι του. περναμε μαζι χρονο και κανουμε πραγματα που με τον πρωην μου δεν καναμε..(γενικα με τον πρωην μου δεν βγαιναμε και πολυ και ουτε καναμε πραγματα πολλα σαν ζευγαρι)..ταιριαζουμε σε πολλα και μου φερεται με πολυ ομορφο τροπο..πριν λιγες μερες ομως ο πρωην μου με ξανα εωοχλησε παρολο που ξερει οτι εχω προχωρησει την ζωη μου και με θελει πισω..νιωθω αγαπη για εκεινον αλλα δεν ξερω τι να κανω..να γυρίσω σε εκείνον που με έχει κάνει πολλές φορές να είμαι χάλια ή να μείνω με αυτόν που είναι δίπλα μου και με κάνει να γελάω? Να πάω σε εκείνον που με έχει πληγώσει άπειρες φορές? Κι αν δεν αλλάξει? Κι αν όμως αλήθεια αλλάξει? Μ'αγαπαει ή απλά είναι o εγωισμός του που μιλάει? πραγματικα δεν μπορω να αποφασισω τι να κανω και αυτη την στιγμη βρισκομαι αναμεσα τους..η καινουρια σχεση μου δεν φταιει σε τιποτα και αυτο ειναι που με στεναχωρει περισσοτερο...

να θελετε να τα εχετε καλα με καποιον/α επειδη τον φοβαστε; (π.χ θα αποκαλυψει ενα μυστικο σας κτλ)Το παρατηρησα αυτες τις μερες οτι κανω παρεα υποσυνειδηταμε με ατομα που δεν θελω.Το ξερω ακουγεται καπως παραξενο αυτο που λεω αλλα νομιζω ειναι η αληθεια

Μια μικροκαμωμένη κοπελα μελαχρινη γλυκουλα με αερα δικο της αλλα να της ξεφευγει και καμια βρισια που κ που θα λεγατε πως ειναι γυναικάρα; Αν βλέπατε εναν άνθρωπο ειλικρινή που δε φοβαται να πει κατι ευθεως και ανεξάρτητη αλλα να μην μπορει μακρια σας να ναι εκει διπλα σας γεματη αγαπη θα την θεωρουσατε βδελα;Αν ήσασταν σε σχεση 2 χρονια και σας ελεγε οτι το βλεπει σοβαρα αν ολα πανε καλα μεταξυ σας θα σας τρόμαζε;;; Χωρις οικονομικές δυσκολίες εννοείται!Μια κοντή 1.58

Τον γνώρισα στη σχολή.Καθόταν απέναντί μου στα αριστερά και με κοίταγε με τις πιο κοφτές χαριτωμένες ματιές.Βρεθήκαμε για καφέ πολλές φορές πριν βρει το θάρρος να με φιλήσει.Τον γνώρισα στο χωριό μου.Πήγαμε με τις παρέες μας για μπάνιο και είχε το πιο εκπληκτικό σώμα που έχω δει ποτέ.Τον χάζευα σαν ολύμπιο Θεό.Νόμιζα ότι είμαι way out of his league και όμως μου έκλεισε το μάτι και από εκεί ξεκίνησαν όλα.Τον γνώρισα το καλοκαίρι στη Νάξο.Είχε αυτή την ομορφιά και χαλαρότητα του νησιώτη που είναι απλά ακαταμάχητη.Με πλησίασε μια νύχτα σε ένα μπαράκι και όχι πολύ πιο μετά βρεθήκαμε να κοιτάμε τα άστρα αγγαλιασμένοι.

στα 23 μου και δεν εχω ακομα πτυχιο,λεφτα,νιωθω μονη μου γιατι τοσα χρονια τελικα εχω μονο παρεες κι οχι φιλιες, δεν εχω κανει σεξ κι εχω αναγκαστει να πω και ψεματα γι αυτο επειδη καποιες παρεες ηταν αδιάκριτες και ρωτουσαν, δεν εχω φλερτ, μ αρεσει καποιος και κολωνω να του το πω,οποιον παω να εμπιστευτω σε φιλικο επιπεδο μου κανει καποια στραβη στο ξαφνικο κι ενω δενομαι απογοητευομαι...νιωθω αποτυχημενη πολυ αποτυχημένη.απογοητευμενη σε ενα βουρκο. εχω κουραστει να πηγαινω στον ψυχολογο γιατι βλεπω οτι δεν με βοηθαω ενω ξεκινησα με διαθεση να ακουσω τον εαυτο μου και δεν το κανω!! αν με δεις δεν καταλαβαινεις τιποτα απ ολα αυτα γιατι ειμαι γλυκια ομορφη χαμογελαστή ως φυσει αισιοδοξος ανθρωπος αλλα αυτο με εχει σκοτωσει οτι δε μπορω να βρω τη θετικότητα μου. Σιγουρα στη ζωη το σημαντικο ειναι η ιδια η ζωη κι αυτα θα φαινονται μικροπραγματα αλλα εμενα με τρωνε και δεν μπορω να ζησω τη ζωη που θελω. Δε ζει ο μπαμπας μου αλλα εχω την αγαπη της υπολοιπης οικογενειας μου και αυτο ειναι κατι που εκτιμω αφανταστα και τους λατρεύω αλλα νιωθω κιολας οτι μονο αυτοι με αγαπανε αληθινα κι αυτο στα 23 μου με θλιβει καπως ταυτοχρονα. Μηπως η αγαπη τους ειναι αρκετη για να κανω αυτα που θελω και δεν το καταλαβαίνω; δεν ξερω ... εσεις τι λετε?

ειχα περασει μια περιοδο στη ζωη μου που δεν μπορουσα να νιωσω τιποτα.ειχα νεκρωσει μεσα μου,δεν ενιωθα ουτε λυπη ουτε χαρα. το απολυτο κενο. ξαφνικα απο εκει που δεν το περιμενα με κοιταξες και ενιωσα παλι ζωντανος. τα παντα απεκτησαν νοημα. 8 μηνες μετα μπορει να μην ειμαστε μαζι,μπορει να ποναω αλλα υπαρχει ζωη μεσα μου. μου εκανεςτο μεγαλυτερο δωρο. με εσωσες.

(Άνδρας/20)Όταν είμαι σε μια σχέση θέλω να δίνω τα πάντα στην σύντροφό μου όχι μόνο στον υλικό τομέα αλλά και ψυχικά. Θέλω να είμαστε μαζί συνέχεια, να της αγοράζω ό,τι θέλει, να την ακούω και να λύνω (αν μπορώ) οποιοδήποτε πρόβλημα έχει. Παρ' όλα αυτά αυτός ο τρόπος σκέψης με ταπείνωσε. Προσπαθώντας να προστατεύσω την μεθυσμένη κοπέλα μου από το να βγει στη λεωφόρο και να την πατήσει αμάξι με χαστούκισε με όλη της την δύναμη και λέγοντάς μου "Άντε γ*****" με παράτησε μέσα στη νύχτα. Μια άλλη σύντροφός μου φιλήθηκε με άλλον μπροστά στα μάτια μου για να με εκδικηθεί επειδή έβγαλα σέλφι με την κολλητή της που με γούσταρε (ενώ εγώ δεν το είχα καταλάβει). Άλλη σύντροφός μου με έδιωξε από το σπίτι της επειδή όσο έλειπε της hackαραν το fb και νόμιζε πως εγώ το έκανα. Μα εγώ δεν ήθελα να βλάψω καμία. Σε όλες έδινα όλη μου την αγάπη, συζητούσα για τυχόν λάθη μου, έδινα όλα μου τα χρήματα για αυτές. "Έλα τώρα, εσύ μου hackαρες το fb", "Έλα τώρα γουστάρεις την φίλη μου", "Έλα τώρα, εγώ θέλω να περάσω την λεωφόρο μεθυσμένη". Θα μου πείτε "γιατί έδινες τα πάντα και δεν ενεργούσες με μέτρο;" Γιατί όταν αγαπάς σας απαντώ δεν αγαπάς με σταγονόμετρο αλλά αγαπάς ολοκληρωτικά. Απογοητεύτηκα και κάθε μέρα απογοητεύομαι από τους ανθρώπους. Τους δίνεις τα πάντα και παίρνεις μίσος. Και να τώρα που κατέληξα να είμαι παράλληλα με 3 κοπέλες, τους πουλάω αγάπη και τις χρησιμοποιώ μόνο για να ικανοποιηθώ σεξουαλικά. Γιατί τελικά με το να αγαπάς έχεις ως αμοιβή έναν δυνατό, αποπνικτικό (και όχι μεταφορικό) πόνο στην καρδιά.

και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να μέναμε όλοι εξωτερικά στην ηλικία των 20 και να γερνάγαμε ως τα 100 μοιάζοντας με τεκνάκια.

Όταν κάποιο διάστημα σου πηγαίνει κάτι χάλια,να σου πηγαίνουν όλα; μα τιποτα θετικό;