ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λέει ότι είναι ρομαντική. Και είναι μέχρι ένα σημείο. Δεν είναι των γλυκόλογων, είναι της πιο χύμα κατάστασης αλλά έχει κι ευαισθησίες και μου τις έχει δείξει. Μου έλεγε για έναν που της άρεσε ο οποίος ήταν ρομαντικός όπως μου είπε και η ίδια, της ανέλυε επί ώρες διάφορα περί ρομαντικότητας και του σκληρού κόσμου γύρω, με παραπομπές στην τάδε μελέτη, στο τάδε κεφάλαιο και στο τέλος αφού είχαν πιει και τα ποτάκια τους και ξέμεινε από συζήτηση η φάση τους, αυτός έκανε κίνηση. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και της άρεσε. Έτσι είπε εκείνη. Παρόλο που δεν το περίμενε από αυτόν επειδή ήταν λέει πολύ της θεωρίας ωστόσο της άρεσε πολύ. Αλλά γενικά η άποψή της για τον έρωτα είναι όπως λέει η ίδια ότι πιστεύει στην ουτοπία. Στον άπιαστο ρομαντικό έρωτα και τέτοια. Στον έρωτα που τον ψάχνεις αλλά δεν σου δίνεται. Που τον αναζητάς χωρίς αποτέλεσμα. Αυτός της αρέσει λέει. Σ' εμένα ας πούμε μου είπε τηλεφωνικά πως το βράδυ θα είναι κάπου σε μια γνωστή οδό της πόλης. Και της λέω μεταξύ αστείου και σοβαρού ''δηλαδή αν πάω πάνω-κάτω αυτή την οδό κατά την ώρα που θα είσαι εκεί θα σε βρω;'' Και μου απαντάει ''μάλλον αλλά δεν το ξέρεις στα σίγουρα''. Της λέω ''μα εγώ θέλω να έχω αποτέλεσμα, αν σε αναζητήσω να σε βρω δηλαδή''. Και μου απαντάει ''μα ο αγνός ρομαντισμός είναι να ψάχνεις αλλά να μην ξέρεις αν θα έχεις αποτέλεσμα, αυτό είναι το ωραίο''. Δεν το είπε κοροϊδευτικά, καθόλου περιπαικτικά, μου ξεκαθάρισε ότι το εννοούσε. Συμπέρασμα: Κάποιοι άνθρωποι μια ζωή θα είναι στη θεωρία. Και άλλοι στην πράξη. Σε κάποιους ανθρώπους δεν θα επιτρέπεται ποτέ από τους άλλους να προχωρήσουν στην πράξη. Θα πεθάνουν αναγάπητοι και καθόλου ερωτεύσιμοι. Ούτε στο ελάχιστο. Και θα τους το βαφτίσουν και κάπως οι άλλοι όλο αυτό που τους βάζουν να περνάνε, π.χ. ρομαντισμό στη συγκεκριμένη περίπτωση ή άπιαστο όνειρο ή άλλες θεωρητικούρες.

Πριν λίγο, διάγραψα τον λογαριασμό μου στο ίνστα. Έκανα απεγκατάσταση την εφαρμογή και αφ'ότου βεβαιώθηκα πως πλέον δεν υπάρχει το προφίλ μου (άνοιξα σελίδα στον περιηγητή με το link του προφίλ ώστε να ξέρω πως δεν εμφανίζεται καν) , έκανα μία μικρή αναδρομή στην έως τώρα ζωή μου, σε μία ψηφιακή ζωή κυρίως, μιας και παιδί αντικοινωνικό καο εσωστρεφές, πρωτοχρησιμοποίησα το διαδίκτυο σε μικρή ηλικία, στα 8 μου, και τώρα είμαι 28. 20 χρόνια χρησιμοποιούσα σόσιαλ, πότε μου δεν υπήρξα αντικοινωνικός στην διαδυκτιακή μου περσόνα/ταυτότητα, ακριβώς δηλαδή αυτό που δεν ίσχυε στην αληθινή ζωή που δεν είχα/έχω ούτε 1 φίλο ή σχέση. Από εποχές Hi5, Fb και MySpace μέχρι τώρα, Insta και tik tok. Βαρέθηκα, ξενέρωσα, απογοητεύτηκα. Παλιά τα χρησιμοποιούσαν για να μιλάνε και πλέον όλα για ένα like τα κάνουν. Δε θέλω να συμμετέχω άλλο σε αυτό το παιχνίδι του "ποιανού το Εγώ, ο ναρκισσισμός και η ματαιοδοξία είναι μεγαλύτερη;" που είναι καμουφλαρισμένο με λέξεις όπως "ευτυχία" και "φήμη". Όλοι ξέρουμε πόσο κακό μας κάνουν και παρ'όλ'αυτά, όλοι τα χρησιμοποιούμε απλά επειδή αν το κάνουν όλοι και είναι η νόρμα, εσύ που δε θα ακολουθήσεις το παράδειγμά, τους θα διαφέρεις και θα νιώθεις σαν το μαύρο πρόβατο. Είναι άκρως εθιστικά και ομολογώ πως σε αυτή την 20ετή μου χρήση στον ψηφιακό κόσμο, τουλάχιστον 2 ή 3 φορές είπα "τέλος, φτάνει ο ψηφιακός κόσμος, ήρθε η ώρα για τον αναλογικό και αληθινό" αλλά επειδή πάντα ένιωθα πως κάτι με κρατάει και με δεσμεύει, ότι άμα πω οριστικό αντίο, θα ήμουν εντελώς μόνος μου και στους 2 κόσμους, αναλογικό και ψηφιακό. Τα διέγραφα όλα για 2-3 μήνες και μετά, δειλά-δειλά, ξανάμπαινα στην διαδικασία του να τα ξανακατεβάσω, σαν σύνδρομο έλλειψης, σαν να είναι ναρκωτικά. Πλέον το αποφάσισα και θα κάνω τα πάντα για να αποσπώ τον εαυτό και την προσοχή μου από την έλλειψη και απουσία τους. Στη τελική, δεν χάνω και τίποτα αναντικατάστατο, μοναδικό και ανεπανάληπτο: μιλούσα με 6-7 άτομα όλα και όλα, που και δεν τα γνώρισα από κοντά (διαδικτυακά γνωριστήκαμε) και δεν λέγαμε και κάτι σπουδάιο, συζήτηση να περνάει η ώρα. Κατά τα άλλα; Τα ίδια και τα ίδια: άνθρωποι που ανεβάζουν τα ίδια stories θεματολογικά, όλα τόσο προβλεπόμενα που σε κάνουν να νιώθεις σαν να ζεις σε μία λούπα, όπως στη ζώνη του λυκόφωτος. Άνθρωποι που δείχνονται όντας δήθεν ευτυχισμένοι, πλούσιοι και ανέμελοι, ζώντας την μεγάλη ζωή, με φωτογραφίες από ταξίδια και ακριβά ρούχα, να τους ζηλεύεις λες και ξέρεις εσύ τι υπάρχει από πίσω, πίσω από τις όμορφες φωτογραφίες με τα χιλιάδες likes. Βλέπεις ό,τι θέλουν οι ίδιοι που τις ανεβάζουν να δεις (και αυτό είναι πάντα οι καλύτερες στιγμές τους, οι "λιακάδες" των μικρόκοσμών τους και ποτέ οι "βροχές") και αυτό το μήνυμα που οι ίδιοι θέλουν να περάσουν (μήνυμα πάντα αισιόδοξο), τίποτα λιγότερο ή περισσότερο. Αποχωρώ εκούσια από όλα αυτά, βαρέθηκα να παίζω ένα τόσο βαρετό και ανούσιο παιχνίδι στο οποίο πάντα θα βρίσκομαι στη θέση του παρατηρητή-θεατή και ποτέ του πρωταγωνιστή. Δεν έχω την επιλογή να πάω πίσω στο χρόνο με μία μηχανή του χρόνου και να ζήσω στα '90s, χωρίς υπολογιστές, smartphones, ίντερνετ και σόσιαλ, καλώς ή κακώς, αυτός ο κόσμος ποτέ δε θα γίνει ξανά όπως ήταν πριν την έλευση της ψηφιακής εποχής, κάποιοι ίσως ποτέ δεν την χρησιμοποίησαν όλη αυτή την τεχνολογία και ίσως να μην τη χρησιμοποιήσουν ποτέ, αλλά σε μεγάλη κλίμακα όλο και περισσότεροι άνθρωποι ασπάζονται όλη αυτή την προσομοίωση ζωής (επειδή για αυτό πρόκειται, ας μην έχουμε αυταπάτες, ποτέ το ψηφιακό δε θα αντικαταστήσει το αναλογικό και ανθρώπινο) οπότε είναι απλά θέμα χρόνου μέχρι και όσοι δεν έχουν σόσιαλ να υποκύψουν σε αυτό το peer pressure του να είσαι καλωδιωμένος και συνέχεια online, απλά επειδή "πρέπει" επειδή το κάνουν όλοι. Θα ξαναρχίσω να χρησιμοποιώ το ίντερνετ αξιοποιόντας το σε αυτά τα οποία θεωρώ και πιο σημαντικά/ουσιώδη/ποιοτικά, όπως για παράδειγμα η έυρεση πληροφοριών/έρευνα για το κάθε τι που τραβήξει την προσοχή και το ενδιαφέρον μου, ειδήσεις/επικαιρότητα και διασταύρωση των πηγών, συζητήσεις σε φόρουμς διάφορων θεματολογιών, ταινίες και μπόλικη μουσική, ακριβώς όλα αυτά που έκανα πριν αρχίσω να χρησιμοποιώ τα σόσιαλ. Ελπίζω όσοι τα χρησιμοποιείτε, κάποτε να έρθετε στη θέση μου, έστω και για λίγο να αναρωτηθείτε αν όλα αυτά αξίζουν πραγματικά, αν εκούσια προτιμάτε να ζείτε για το φαίνεσθαι και όχι για το Είναι σας, αν όλα αυτά σας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους και αναδεικνύουν την καλύτερη πτυχή και πλευρά του εαυτού σας. Ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψή του φυσικά, δεν είναι όλοι οι τρόποι ζωής για όλους και ειδικά άμα συνήθισες να ζεις με έναν τέτοιο εθισμό, όπως έκανα εγώ για 20 χρόνια, φυσικά και αυτό το ταξίδι θα είναι δύσκολο. Αλλά θέλω να πιστεύω πως αξίζει και πως θα βγει κάτι καλό από αυτή την επιλογή μου. Αντίο λοιπόν, σόσιαλ. Κοινωνικοποίηση μόνο στην αληθινή ζωή από εδώ και πέρα. 2004-2024, 20 χρόνια που δεν τα έζησα ποτέ... και τι δε θα έδινα να είχα τα μυαλά που έχω τώρα, τότε.. Στερνή μου γνώση να σ'είχα πρώτα..

Μετά από χρόνια απογοητεύσεων και μοναξιάς, βρήκα έναν άνθρωπο ελεύθερο, έξυπνο και ελκυστικό κατ εμέ να με κάνει να νιώσω ξανά ελπίδα. Μου έδειχνε σημάδια ότι με ήθελε για καιρό και μάλιστα πριν λίγες ημέρες μου πέταξε ξεκάθαρο υπονοούμενο ότι θέλει να βγούμε. Όλοι μου έλεγαν ότι ξεκάθαρα με ήθελε με όλα όσα έδειχνε, αλλά φαινόταν ντροπαλός. Αποφάσισα να κάνω το πρώτο βήμα και να του ζητήσω να βγούμε. Και με απέρριψε. Ούτε καν ξεκάθαρα, αλλά με τον κλασικό απαίσιο τρόπο που ο άλλος στα μασάει όταν δε θέλει να σου πει ένα ξεκάθαρο "όχι ". Ειλικρινά έχω μείνει σοκαρισμένη από τη συμπεριφορά του. Δεν καταλαβαίνω τί συμβαίνει πια με τον κόσμο του φλερτ. Οι κοντινοί μου άνθρωποι μου λένε ότι αυτός για κάποιο λόγο φοβήθηκε και θα προσπαθήσει να με ξαναπροσεγγίσει αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος να φερθεί έτσι. Μου αρέσει πάρα πολύ αλλά έχω πληγωθεί και προφανώς δε μου αξίζει να μην ξέρει ο άνθρωπος που θέλω τι θέλει ο ίδιος. Δυστυχώς αυτό είναι ένα έργο που έχω ξαναδεί πολλάκις. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πια τους ανθρώπους και ενώ πολύ θα το ήθελα, δεν έχω αντοχές μάλλον να του δώσω δεύτερη ευκαιρία ακόμα και αν το προσπαθήσει. Καλύτερα μόνη και ήρεμη, παρά να ελπίζω και να στεναχωριέμαι (;) Η απορία όμως μένει: τί συνέβη;

Λοιπόν είμαι κοπέλα, 25 χρονών και έχω ταλαιπωρηθεί πολύ από το σπίτι μου, παλιότερα είχα πολύ σοβαρά οικογενειακά ζητήματα τα οποία με οδήγησαν να πάθω κατάθλιψη σε συνδυασμό με υπολειτουργικότητα στις γνωστικές μου λειτουργίες. Παίρνω ήπια αντικαταθλιπτική αγωγή η οποία με συνεχή προσπάθεια και με οικογενειακή ψυχοθεραπεία μπορώ να πω ότι μπορώ να διαχειριστώ πια τις συμπεριφορες των γονιών μου. Επίσης να πω ότι είμαι μοναχοπαίδι και για αυτό τον λόγο, εξαιτίας του ότι δεν είχα οικογενειακή θαλπωρή δέθηκα με φίλους. Οι φίλες μου γνωρίζουν χαρτί και καλαμάρι τα βιώματα μου, σχεδόν τα παντα! Και εδώ έρχεται το θέμα μας: έχω μια φίλη την οποία της έχω ανοιχτεί, γνωρίζει ότι παίρνω αντικαταθλιπτικά εξαιτιας οικογενειακών θεμάτων κι μου έχει σταθεί και θα της είμαι για πάντα ευγνώμων. Όμως η συμπεριφορά της τον τελευταίο καιρό έχει αλλαξει, μου είχε αναφέρει ότι είμαι όλο παράπονα και ότι δεν δείχνω ταπεινή και για αυτό οι δικοί μου κι όσοι μεγαλύτερη σε ηλικία ανοίχτηκα δεν μου στάθηκαν, αφού λέω ότι πιστεύω στον εαυτό μου κι είμαι περήφανη. Εν τω μεταξύ είναι ένα κορίτσι που δεν της λείπει τίποτα, κουκλάρα και θεωρεί ότι είναι άσχημη και ανάξια. Και επειδή εγώ παρά τον Γολγοθά που ανεβαίνω με το θέμα ψυχικής υγείας και τα οικογενειακά μου δεν πτοούμαι κι δεν το βάζω κάτω, ζηλεύει. Εγώ έτσι εκλαμβάνω την συμπεριφορά της! Δεν είναι λόγια αυτά που μου είπε. Και μου έχει πει και άλλα τώρα τελευταία όμως δεν έχει νόημα να την κατηγορώ. Δεν θέλω κιόλας. Απλώς λυπάμαι γιατί είμαστε φίλες 10 ολόκληρα χρόνια! Την ένιωθα κολλητή θα έλεγα! Την νοιάζομαι και ειλικρινά εύχομαι να ναι καλά, γιατί αποφασισα να απομακρυνθώ. Δόξα τω Θεώ έχω και άλλες φίλες, ειδικά ένα κορίτσι που είναι πάντα με τον καλό λόγο στο στόμα και το παλικάρι μου. Εύχομαι να κρατήσω αυτά τα δύο άτομα για όλη μου την ζωή! Αλλα ναι, η συμπεριφορά της κοπέλας αυτής με λύπησε βαθύτατα!!!!

Όταν της είπα καθαρά και ξάστερα πως θέλω να είμαστε μαζί,μου απάντησε "είσαι πολύ καλός για μένα,εγώ είμαι περίεργη θα τραβήξεις πολλά μαζί μου,γιατί να δυσκολεύεσαι;". Παράλληλα όμως μου είπε πως θα κάναμε πολλή καλή παρέα οι δυό μας.Υπάρχει πιθανότητα γνωρίζοντας με καλύτερα έστω κι έτσι,να με δεί διαφορετικά; Σε συζήτηση που είχαμε κάνει,μου είχε πεί πως δέν πιστεύει στον κεραυνοβόλο έρωτα,πως δέν έχει ερωτευτεί ποτέ έτσι,και πως θέλει πάντα λίγο χρόνο για να γνωρίσει κάποιον και να την ελκύσει.Υπάρχει περίπτωση να αλλάξει γνώμη; Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να μου απαντηθεί με σιγουριά αυτή η ερώτηση,αλλά είπα να πάρω γνώμες...

Είμαι άντρας 36 χρονών και το πρόβλημα μου είναι η εργασία γενικά, όταν εργάζομαι νιώθω να πνίγομαι, να ασφυκτιώ, νιώθω να χάνω χρόνο απο την ζωή μου χωρίς να προλαβαίνω να κάνω πράγματα που επιθυμώ! Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που λένε (και δεν βαριέσαι να κάθεσαι;) η απάντηση μου είναι όχι γιατί έχω πάντα τόσα πράγματα να κάνω, και που ήμουν άνεργος ποτέ μου δεν βαριόμουν, η μέρα μου ήταν πάντα γεμάτη και το μυαλό μου και το σώμα μου ξεκούραστο. Δεν μπορώ να καθίσω σε δουλειά πάνω απο μερικούς μήνες, για παράδειγμα το πιο πολύ που έχω καθίσει σε εργασία ήταν όταν δούλευα σε σούπερ μάρκετ με ημιαπασχοληση για ένα χρόνο. Όταν πάω σε καινούργια δουλειά πάντα κάνω πλάνο εξόδου, το πολύ τόσους μήνες και έφυγα, το ίδιο κάνω και τώρα που ξεκίνησα δουλειά (6ημερη). Πραγματικά δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει με μένα μιας και πρέπει να έχω έναν σταθερό μισθό, το μόνο που σκέφτηκα είναι να μπορούσα να βρω μία τετραήμερη εργασία ώστε να έχω και τον ελεύθερο χρόνο που τόσο επιζητώ ώστε να φορτίζω μπαταρίες. Τα χρήματα δεν είναι τόσο θέμα, ας παίρνω και χρήματα 4ημερου μιας και τα έξοδα μου είναι περιορισμένα επειδή ζω σε δικό μου σπίτι. Είναι κανείς άλλος που το βρίσκει ρεαλιστικό αυτό; Άραγε υπάρχουν τέτοιες δουλειές; Επιτέλους πρέπει να εφαρμοστεί και η 4ημερη εργασία στην Ελλάδα

Είμαστε 4 παιδιά (24, 22, 12, 4). Η μάνα μου είναι 39 στα 40 και ξαναείναι εγκυος με δίδυμα αυτή τη φορά. Χάρηκα, αλλά νιώθω περίεργα. Δεν μπορώ να το συνηθίσω. Μα το επιδίωξε κιόλας. Απορώ. Δεν μπορώ να το συνηθίσω καθόλου.

Θέλω μια εγκυμοσύνη όσο τίποτα άλλο. Έλα όμως που δεν μπορώ και έχω πέσει σε κατάθλιψη... νιώθω απαίσια. Νεύρα, θυμός, απογοήτευση. Μήπως κουράστηκε το σώμα μου καθώς ήμουν έγκυος και πέρυσι και μέχρι πολύ πρόσφατα; Έχω σκεφτεί να αφήσω κενό αλλά θέλω να κάνω όλα τα παιδάκια μου πριν τελειώσω τη σχολή. Μετά θα αρχίσει άλλο πλάνο, άλλο χρονοδιάγραμμα. Δεν έχω άλλες αντοχές αλήθεια.

Ξέρω, ΠΟΛΥ άβολο αλλά ήθελα να το μοιραστώ. Βγήκα έξω, έφαγα, φουσκωσα. Χρειαζόταν να ξεκουμπωσω το κουμπι του παντελονιού μου. Ο σερβιτόρος με είδε ειρωνικά, μου το επισήμανε. Ένιωσα άβολα, ντροπή. Αυτός ήταν υπερβολικός ή εγώ; Το θεωρώ φυσιολογικό να ανοίξει κάποιος το κουμπι αν έχει φάει και έχει φουσκώσει ή αν τον σφίγγει τέλος πάντων. Γιατί να μην είναι αποδεκτό; τόσο κακό είναι πια ένα κουμπι; γιατί να χρειάζεται να το καλύψω; τόσο κακό είναι πια να φαίνεται ένα ανοιχτό κουμπί; Δε σου λέω να έχω ανοιχτό όλο το παντελόνι. Αυτό θα ήταν όντως προκλητικό. Ίσα ίσα το κουμπι για να αναπνέω καλύτερα. Σκέφτομαι τόσο λάθος;

Πόσα ακόμα καλοκαίρια θα χάνονται εξαιτίας της σεζόν; Πραγματικά, αναρωτιέμαι πως είναι να απολαμβάνει κάποιος το καλοκαίρι του. Εγώ ποτέ μου δεν το έζησα. Όσο ήμουν παιδί διάβαζα και έκανα ιδιαίτερα ώστε να αναπληρώνω τυχόν κενά στα μαθήματα του γυμνασίου όντας άτομο με μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία και διάσπαση προσοχής). Τα καλοκαίρια μου στο λυκείο τα ξόδευα δουλεύοντας ως ομαδάρχης σε παιδικές κατασκηνώσεις επειδή ήθελα να έχω χρήματα στην άκρη, και να φτιάξω σιγά σιγά τον υπολογιστή μου αλλά και να βοηθήσω οικονομικά στην ανακαίνιση του σπιτιού επειδή τότε είχαμε μετακομίσει σε άλλη πόλη και το καινούριο σπίτι ήταν στα μαύρα του τα χάλια, η μητέρα μου ήταν άνεργη (εποχή οικονομικής κρίσης) και ο πατέρας μου (ήταν χωρισμένοι) της έδινε απλά 500€ διατροφή που όλα έφευγαν στα απολύτως βασικά και απαραίτητα, οπότε δεν περίσσευαν καθόλου χρήματα για το οτιδήποτε πέρα της απλής επιβίωσης. Τον υπολογιστή ήθελα να τον "χτίσω" ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται καλύτερα στα προγράμματα που μάθαινα τότε (αυτοδίδακτος, κυρίως μπαίνοντας σε τεχνολογικά φόρουμ, διαβάζοντας βιβλία πληροφορικής που έβρισκα online ή στην δημοτική βιβλιοθηκή, συζητόντας/ανταλλάσσοντας γνώσεις με άλλα άτομα και φυσικά με την trial and error μέθοδο) ώστε κάποια στιγμή να έβγαζα χρήματα από αυτό. Τα καλοκαίρια που δεν έζησα, τα καλοκαίρια που καθόμουν και διάβαζα και μάθαινα πράματα, τα καλοκαίρια που δούλευα αρχικά ως ομαδάρχης και μετέπειτα σεζόν σε νησί, όλα τα χρήματα που είχα μαζέψει έφυγαν σε ένα χειρουργείο για την μητέρα μου που εξαιτίας των άθλιων συνθηκών διαβίωσης, σε ένα σπίτι-ερείπιο με μούχλα, πεσμένους σοβάδες και κατσαρίδες, έπινε μεγάλες ποσότητες αλκοόλ για να βρίσκει ίσως εκεί μία προσωρινή παρηγοριά σε όλα μας τα προβλήματα. Πλέον πρέπει να ξαναρχίσω από το σημείο μηδέν και ξέρω πως ακούγεται ίσως λίγο αφελές και ονειροπόλικο αυτό που θα γράψω τώρα, αλλά μου λείπουν όλα όσα δεν έζησα, μου λείπει η παιδική ξεγνοισιά και ανεμελιά που όλοι οι συμμαθητές μου είχαν εκτός από μένα, οι παρέες και οι φίλοι που δεν έκανα ποτέ επειδή διάβαζα, οι σχέσεις με κοπέλες που ποτέ δεν έζησα. Ακούω πολύ συχνά που παραπονιούνται για το καλοκαίρι, την ζέστη, τα κουνούπια, την ακρίβεια στις τιμές αναψυκτικών και παγωτών αλλά και το κόστος διαμονής/διατροφής σε κάποιο νησί. Ξέρω που ίσως θα μου γράψετε στα σχόλια πως "όλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα και ανησυχίες, δεν είσαι ο μόνος" και πως στην τελική, όλοι κάτω από τον ίδιο ήλιο καιγόμαστε, πλούσιοι και φτωχοί. Απλά ζηλεύω αυτή την απλότητα των καλοκαιρινών ημερών και ελπίζω κάποτε να το ζήσω και εγώ. Δυστυχώς, οι πολλές ώρες στη σεζόν δεν μου επιτρέπουν να αφιερώσω έστω μερικές ώρες στην τέχνη που αγαπώ, και το χειρότερο είναι πως ακριβώς όλα προχωρούν με ταχύτατους ρυθμούς (καινούριες τεχνολογίες καθημερινά, άπειρη γνώση στο διαδίκτυο που συνεχώς αυξάνεται και πρέπει να παρακολουθείς το κάθε τι αν δεν θέλεις να μείνεις πίσω, AI που τα υπεραπλοποιεί όλα για τον αρχάριο χρήστη και δυσχεραίνει την κατάσταση των επαγγελματιών καθώς όλα πλέον βρίσκονται με μία ερώτηση στο chatGPT, κ.α) , το πιο πιθανό είναι μετά το πέρας της σεζόν, όσα χρήματα έβγαλα (από τα οποία δεν ξόδεψα ούτε 1€) να πάνε για πληρωμές δανείων και λογαριασμών. "Δεν πρέπει να παραπονιέσαι όμως" λέω στον εαυτό μου, "φαντάσου πόσοι εκατομμύρια άνθρωποι εκεί έξω, σε κάθε μήκος και πλάτος της Γης, ζουν σε εμπόλεμες συνθήκες ή είναι άστεγοι/άποροι και δεν έχουν καν τα βασικά. Ναι, υπάρχουν πάρα πολλοί σε καλύτερη κατάσταση από εσένα αλλά υπάρχουν και πάρα πολλοί σε αρκετά χειρότερη. Να είσαι ευγνώμων λοιπόν για ό,τι έχεις" και αυτό προσπαθώ να κάνω απλά είναι μερικές φορές που βλέπω έφηβους και έφηβες στη παραλία με παγωτά στο χέρι και τα πιο φωτεινά, ελπιδοφόρα και ονειροπαρμένα χαμόγελα και νιώθω σαν να έχασα κάτι ανεπιστρεπτί, κάτι που δεν μπορώ να νιώθω ταύτιση. Χαίρομαι για αυτούς και για όλους/ες εσάς που απολαμβάνετε το καλοκαίρι σας και ελπίζω πραγματικά να ζείτε τις φευγαλέες αυτές στιγμές σαν τα παιδιά που μαγεμένα από ένα πυροτέχνημα ή ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο, απορροφιέται το Είναι τους στο "εδώ και τώρα" χωρίς κάποια ανησυχία, άγχος ή φόβο για το "μετά". Να είστε όλοι και όλες καλά και να εκτιμάτε αυτά που άλλοι δεν γνώρισαν ποτέ, ποτέ μην τα θεωρήσετε δεδομένα επειδή όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορει να φέρει το αύριο, οπότε κάθε μέρα να την απολαμβάνετε στο έπακρο, κάθε μέρα σαν μία μικρή γιορτή.