ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Εγώ είμαι 25 και αυτός 35. Ξέρω σίγουρα ότι είναι ανύπαντρος και δεν έχει παιδιά. Γνωριστήκαμε στη δουλειά. Έβαλε κοινή κοπέλα να μου μεταφέρει ότι ενδιαφέρεται για εμένα. Την επόμενη ημέρα μου ζήτησε το τηλέφωνό μου να πάμε υποτίθεται για καφέ. Από την δεύτερη ημέρα που μιλάγαμε στο τηλέφωνο όλο στο σεξ το πήγαινε και πόσες άλλες κατακτήσεις έχει στη δουλειά. Για παράδειγμα, ότι μια κοπέλα τον κοιτάει στη δουλειά, του μιλάει σαν να τον φλερτάρει και ότι άνετα την έριχνε στο κρεβάτι ή μια άλλη της είπε ότι είναι αστέρι στη δουλειά και απολαμβάνει να βλέπει πόσο σκληρά δουλεύει ή που σε όλες λέει κοριτσάκι μου, μάνα μου, γλυκιά μου ή θα τις λένε Μαρία και θα λέει Μαρία μου, Κατερίνα μου! Εδώ και δύο εβδομάδες για καφέ δεν έχουμε πάει εννοείται, μόνο στη δουλειά και στο τηλέφωνο μιλάμε. Στο τηλέφωνο στο σεξ το έφερνε και σε τι είναι καλός, πόσο κρατάει, με τι γυναίκες έχει πάει, τι φοράς τώρα, μακάρι να ήσουν μαζί μου αυτή τη στιγμή κ.ά. Ακόμα, έκανε μελλοντικά σχέδια για εμάς μέσα στην δεύτερη ημέρα που μιλάγαμε που θα πάμε για δουλειά του χρόνου, τι βόλτες θα πάμε, ξενοδοχεία, διακοπές οι δύο μας, ότι μαζί μου ζει κάτι όμορφο, θέλει κάτι σοβαρό στη ζωή του και το βλέπει σε εμένα αυτό, ότι με αγαπάει, με λατρεύει, κόλλησε σε εμένα από την πρώτη στιγμή και όχι στις άλλες συναδέλφους, καμία άλλη δεν μετράει για αυτόν εκτός από εμένα. Ξαναλέω στη δεύτερη ημέρα όλα αυτά. Αν πρότεινε να βγούμε είναι σε σπίτι ενός φίλου του, από την δεύτερη ημέρα και αυτό το είπε, που έχει τα κλειδιά του ή σε ερημιά στην περιοχή μου χωρίς καν να έχουμε βγει από κοντά για ένα καφέ ή φαγητό. Αφού είδε ότι δεν εγώ, είπε να μην το πολύ πιέσει το ζήτημα( θα βρέθηκε με καμία άλλη 😄). Να βρεθούμε πρώτη φορά από κοντά σε ερημιά ή σε σπίτι!! Καταπληκτική ιδέα εφόσον μου είχε πει θέλει κάτι σοβαρό όπως και εγώ του είπα το ίδιο θέλω. Τρεις ημέρες τώρα αφού βλέπει ότι δεν περνάει το δικό του σχετικά με το σεξ, δεν πολύ παίρνει τηλέφωνο. Στη δουλειά κάπως μιλάει αλλά φαίνεται βαρέθηκε 2 εβδομάδες να προσπαθεί για το μάταιο!! Τώρα το θέμα είναι εγώ τι να κάνω; Πες ότι το κόψω απότομα, δεν σηκώνω τηλέφωνο, τον αποφεύγω στη δουλειά, πως θα το πάρει αυτός; Θα το πάει εκδικητικά που εγώ θα του το έκοψα ή (μακάρι για εμένα) θα πει καλύτερα γλύτωσα αφού δεν ήθελε μόνο για σεξ να βρισκόμαστε και προχωράμε σε άλλη; Ευτυχώς εγώ δεν του είχα πει τα μεγάλα λόγια αγάπης που έλεγε αυτός. Ήμουν και είμαι πολύ συγκρατημένη μαζί του. Το είχε κάνει και παράπονο ότι μόνο αυτός παίρνει τηλέφωνο, ότι δείχνει άμεσα το ενδιαφέρον του, ότι μου λέει πόσο με λατρεύει και εγώ τίποτα. Εγώ πιστεύω αν δείξω αδιαφορία ή θα πει καλύτερα, ησύχασα, κάτσε να την κάνω και εγώ ή θα αρχίσει πάλι τις κλήσεις, τα παράπονα από κοντά στη δουλειά και γιατί τον γράφω πάλι! Το θέμα είναι έψαχνα κάτι σοβαρό και έρχεται ο τυπάς να μου πουλήσει παραμύθια, να με βάζει σε σκέψεις αν αξίζει να το ζήσω μαζί του και όσο πάει γιατί είναι σίγουρο ότι δεν θα βγει πουθενά αυτό. Δηλαδή, να είχα κάποιον να μιλάω. Βασικά μου αρέσει το αίσθημα να έχεις κάποιον να μιλήσεις στο τηλέφωνο ή από κοντά εκτός από την παρέα σου. Ξέρω ότι είναι κινούμενο red flag ο τύπος αλλά είναι όμορφο να ξέρεις ότι κάποιος θα σε πάρει τηλέφωνο να μιλήσετε. Χρειάζομαι τα σχόλια σας να μου ανοίξετε τα μάτια γιατί αφού και εγώ βλέπω ότι δεν αξίζει γιατί κάθομαι και ασχολούμαι;!

Φύγαμε με την κολλητή μου για να περάσουμε κάπου οι δυό μας το τριήμερο.Και ενώ όλα κυλούν τόσο ωραία(μπάνιο στη θάλασσα,ξεκούραση και ηρεμία)έχουμε τα αγόρια μας να μας παίρνουν τηλέφωνο ή να μας στέλνουν κάθε τρείς και λίγο για να μάθουν τί κάνουμε και πώς είμαστε.Και αφού τους έχουμε διαβεβαιώσει ότι είμαστε μιά χαρά και έχουμε προσπαθήσει με διακριτικό τρόπο να τους δώσουμε να καταλάβουν πως αυτό που κάνουν καταντάει κουραστικό,αυτοί δέν χαμπαριάζουν με τίποτα.Η φάση είναι πως και οι δύο λένε πως αυτό που κάνουν,το κάνουν από αγάπη,ενδιαφέρον και ανησυχία.Λές και είναι καρμπόν οι απαντήσεις τους ένα πράγμα... Τί να το κάνεις το ενδιαφέρον και την αγάπη όταν καταντάει κουραστική; Ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι είναι η πρώτη φορά που είμαστε κάπου μακριά τους,αλλά και πάλι... Ειλικρινά δηλαδή,δέν θα σας εκνεύριζε άν σας συνέβαινε κάτι ανάλογο; Μέχρι τώρα,δέν έχουν δώσει και οι δύο δείγματα ζήλιας ή καταπίεσης,οπότε δέν μπορούμε να καταλάβουμε τί τους έπιασε ξαφνικά και μας έχουν σπάσει το νευρικό σύστημα!

Χθες Σάββατο βράδυ πήγα και είδα μια παράσταση που μου άρεσε πολύ. Βασισμένη πάνω σε ένα βιβλίο ενός ας πούμε αιρετικού, ''βρώμικου'' ποιητή. Για μένα είναι εντελώς φυσιολογικός, ήταν δηλαδή γιατί δεν ζει πια αλλά έτσι τον έχουν χαρακτηρίσει. Με συγκλόνισαν πάλι οι ερμηνείες των ηθοποιών. Εξαιρετικό το πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Και ο άντρας και η γυναίκα. Τι ταλέντα. Σπαρακτικές ερμηνείες. Με κράτησαν στη ζωή άλλη μια άδεια κατά τα άλλα μέρα. Συνήθως κάθομαι πρώτη-δεύτερη σειρά ειδικά στο θέατρο που είναι ζωντανό δρώμενο αλλά επειδή την είχα ξαναδεί τη συγκεκριμένη παράσταση επέλεξα να καθίσω για πρώτη σχεδόν φορά στη ζωή μου όσα χρόνια πάω θέατρο στην τελευταία σειρά. Λίγες σειρές μπροστά μου καθόταν ένα ζευγάρι που φασωνόταν συνέχεια, ακόμα και κατά τη διάρκεια της παράστασης σε κάποιες έντονες σκηνές, μες στα μέλια. Εν τω μεταξύ δεν ήξεραν ούτε ότι ο τίτλος της παράστασης ήταν παρμένος από ένα βιβλίο ποίησης του συγγραφέα στον οποίο ήταν βασισμένη η παράσταση. Δεν το λέω ειρωνικά, πλάκα είχαν. Μετά γύριζα βόλτα όλη νύχτα σχεδόν μέχρι τις 4 τα ξημερώματα που επέστρεψα στο σπίτι μου. Πάντα το καλοκαίρι μου αρέσει το ξενύχτι. Και το χειμώνα αλλά ειδικά το καλοκαίρι θέλω να ξενυχτάω συνέχεια. Κι έψαχνα να βρω όλους αυτούς τους ανθρώπους που λένε εδώ μέσα ότι γνωρίζονται εκεί έξω με την πρώτη ευκαιρία, ότι δεν χρειάζονται διάφορα πράγματα για να γίνουν γνωριμίες, ούτε κρατήσεις ούτε ιδιωτικό μέσο μεταφοράς ούτε τίποτα, ότι όλα είναι πανεύκολα, βγαίνεις και πας και μιλάς γύρω σου κι όλα είναι πανεύκολα. Ούτε ξόδεμα πόρων χρειάζεται, ούτε τίποτα, έψαχνα να βρω όλα αυτά τα ζευγάρια που λένε εδώ μέσα ότι την βγάζουν απλά με το τίποτα κι ότι όλα είναι πανεύκολα. Οι μόνοι άνθρωποι φταίνε για τη μοναξιά τους, τίποτα άλλο. Κι αν κάποιος πει ότι ήταν βράδυ, το ίδιο και την ημέρα που κυκλοφορώ. Δεν αλλάζει κάτι.

Γεια σε όλους! Ποια είναι η γνώμη σας για τα παράπονα που δέχτηκα από την κολλητή μου ότι στα γενέθλια της δεν την πήρα τηλ αλλά της έστειλα μήνυμα;;Αυτό πηγαινοέρχεται στις συζητήσεις μας μήνες τώρα...Να σημειώσω ότι της έστειλα μήνυμα γιατί ήμουν σε τρέξιμο μεγάλο εκείνη την ημέρα και το μήνυμα περιείχε πολλές όμορφες ευχές...Εμένα δεν θα με.πειραζε εφόσον όπως μου λέει και η ίδια είμαι μια πάρα πολύ καλή φίλη.Το βρίσκω δηλαδή κάπως τυπικό αυτό.Επισης να σημειώσω ότι είμαι 37 και είναι 41 δεν είμαστε και τίποτα εφηβακια δηλαδή.

Όταν διαβάζω εξομολογήσεις εδώ, καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά τους απασχολούν σημαντικά ερωτήματα για τη ζωή, εννοώ πέρα από τα προσωπικά τους προβλήματα και αυτό έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με την επωνυμία του έξω κόσμου όπου φαίνεται ότι το μόνο που απασχολεί είναι το πώς βγήκε μια φωτογραφία, ένα βίντεο ή τι θα ανέβει στα σόσιαλ. Αυτό δείχνει ότι η πλειοψηφία αποφεύγει να συζητήσει για κάτι βαθύ σε μια δια ζώσης επαφή. Αυτό συμβαίνει μάλλον επειδή όλοι έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ή και στο μπροστά, ότι για να ζήσουμε λαμβάνοντας αποδοχή από τους άλλους πρέπει να είμαστε ή τουλάχιστον να φαινόμαστε δυνατοί και ότι η σκέψη και η ευαισθησία γύρω από υπαρξιακά θέματα μας καθιστούν ευάλωτους στα μάτια των άλλων άρα ταυτόχρονα και λιγότερο ελκυστικούς. Γι'αυτό και δεν εκφράζουμε τέτοιους προβληματισμούς έξω συνήθως, αλλά εδώ, προστατευόμενοι από την ανωνυμία. Και έγραψα όλο αυτό για να πω ότι με στεναχωρεί πολύ που αντί να προσπαθούμε να είμαστε αληθινοί και να συμπεριφερόμαστε όπως θέλουμε, σπαταλάμε τόσο χρόνο για να χτίσουμε ένα προφίλ που θα έχει πιο πολλές πιθανότητες να αρέσει στους άλλους

που εκνευρίζομαι με το κόλλημα των ανδρών με το ποδόσφαιρο; Είναι ένας μήνας που συγκατοικήσαμε,και άρχισαν αυτοί οι ρημαδιασμένοι αγώνες,και έχει ανατραπεί ό,τι ωραίο ζούσαμε μέχρι τώρα.Κάθε προσωπική μας στιγμή μπαίνει στο pause τις ώρες που έχει αγώνα.Του μιλάω και ούτε που το καταλαβαίνει λόγω της πλήρους απορρόφησης του όταν βλέπει αγώνα.Μέχρι και κατά μέτωπον ερωτική επίθεση του έκανα,κι εκεί που ανταποκρθηκε,μόλις άκουσε τη φωνή του εκφωνητή να δυναμώνει,έκανε λίγο πιό πέρα το κεφάλι του για να δεί τη φάση! Δέν έχω πρόβλημα να βγώ με τις φίλες μου,δέν με περιορίζει σε τίποτα,απλά τρελαίνομαι με το κόλλημα του.Με καλοπιάνει και μου λέει να δείξω κατανόηση επειδή του αρέσει πολύ,κι εγώ ώρες-ώρες τον λυπάμαι... Το ήξερα ότι είναι ποδοσφαιρόφιλος,είναι άλλο όμως να το ζείς αυτό το πράγμα στη συγκατοίκηση.Τόσα άλλα ωραία αθλήματα υπάρχουν,και απορώ γενικώς που υπάρχει τέτοιο ενδιαφέρον για ένα άθλημα που ο ένας κλωτσάει μιά μπάλα στον άλλο.Τα νεύρα μου!

Ότι λέει ο τίτλος! Είμαι κοπέλα, 25 ετών και ζω με τους γονείς μου! Μεγάλωσα υπερπροστατευτικα, αλλά δεν με ενοχλεί αυτό! Όλοι έχουμε τα θέματα μας, αλλά νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει στο σπίτι μου έχει ξεπεράσει τα όρια. Οι γονείς μου υποσυνείδητα, ειδικά η μαμά μου θεωρεί ότι της ανήκω! Μου το έχει πει κιόλας ''εκανα παιδί για να έχω κάτι δικό μου σε αυτόν τον κόσμο''. Πολλές φορές τσακωνόμαστε για να βγω μια βόλτα έξω, αν και δεν τους επιβαρύνω ιδιαίτερα οικονομικά, αφού έχω δικό μου πορτοφόλι! Είναι όπως τους έρθει! Άλλες φορές θα μου πουν με χαμόγελο ''καλα να περάσεις'' και άλλες φορές ''γιατί να βγεις;''. Είναι άρρωστοι άνθρωποι και κατανοώ τα θέματα ψυχικής υγείας τους! Άλλωστε μου το έχει πει και ψυχολογος που του έχω αναφέρει την κατάσταση και με παρακολουθεί και μένα και τους γονείς μου, αλλά κάποιες φορές ξεφεύγουν τα πράγματα! Πχ τους είπα ότι θα συγκατοίκησω με το παλικάρι μου κι η μαμα μου με χτύπησε ''θα μας πεθάνεις με τα καπρίτσια σου'' μου είπε. Ο πατέρας μου μου είπε ''Δεν επιτρέπεται να πας, ούτε αρραβωνιασμένοι δεν είστε''. Φοβάμαι να τους εναντιωθώ! Πχ θέλω να πάω να επισκεφτώ κάποιους φίλους εκτός Αθηνών, αλλά φοβάμαι να τους το πω... φοβάμαι μην μου κάνει κακό, θα ακουστεί τρελό... παρανοϊκό μην με σκοτώσει η μαμά μου δηλαδή! Πολλές φορές χάνει τον έλεγχο και ουρλιάζει!!! Δεν ξέρω... παρακαλώ μην κοροϊδέψετε την ανάρτηση μου, παρακαλώ συμβουλές να μου δώσετε!! Επίσης να πω ότι ο ψυχολόγος μου έχει πει ότι δεν υπάρχει πιθανότητα η μαμά μου να με βλάψει, με αγαπάει πολύ, αλλά κάποιες φορές ελάχιστες νιώθω πως ούτε εκείνος καταλαβαίνει την σοβαρότητα της κατάστασης, γιατί έξω είναι μια χαρά ανθρώποι, όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού γίνονται όλα! Παρακαλώ συμβουλέψτε με και ευχαριστώ εκ των προτέρων! Να είστε όλοι καλά εύχομαι!!!!

από τη δουλειά.Δύο πεταμένα χρόνια από τη ζωή μου.Ευτυχώς είχα χρήματα και ασφάλεια.Εύχομαι σύντομα ανάσταση.

Νιωθετε και σεις οτι αρκετοι ανθρωποι πχ με πολλους ακολουθους που σας φαινονται ερωτευσιμοι/γοητευτικοι στα σοσιαλ in real life ουτε καν θα σας "εβλεπαν" ? πχ ατομα που διαβαζεις ποστ τους στα σοσιαλ και γουσταρεις το χιουμορ τους η το στυλ τους η τα τραγουδια που ανεβαζουν αλλα στην πραγματικοτητα δεν εχουν καμια σχεση με τα ατομα που ρεαλιστικα εχεις στον κυκλο σου. Ισως εχω το απωθημενο οτι μερικες φορες πλησιασα να εχω ενα attention ιντερνετικο απο αλλα ατομα αλλα δεν επεκταθηκε ιδιαιτερα στο να με "βελτιωσει" σε κατι In real life εκτος ιντερνετ.

Όποιος έχει παρόμοιο βίωμα θα επιθυμούσα να μου γράψει παρακαλώ πολύ. Δεν έχω κάνει ποτέ σχέση στη ζωή μου ούτε μακροχρόνια ούτε σύντομη. Αν δεν σας ενδιαφέρει το θέμα παρακαλώ προσπεράστε την εξομολόγηση, διαολοστείλτε κι αδιαφορήστε, συγνώμη που το λέω, δεν σας υποδεικνύω πώς να απαντήσετε αλλά πραγματικά θα ήθελα μόνο σκέψεις από άτομα που έχουν παρόμοιο βίωμα ή που δεν σιχαίνονται την όμορφη λέξη ενσυναίσθηση. Δεν θα ήθελα να διαβάσω ότι μέσα στη ζέστη και τον καύσωνα εσύ μιλάς για έρωτες και δεν έχεις με τι άλλο να ασχοληθείς και τέτοια πράγματα γιατί πραγματικά είμαι σε ένα πολύ δύσκολο σημείο της ζωής μου, σε μια κρίσιμη καμπή, δεν θα ήθελα να επεκταθώ, ο νοών νοείτω. Λοιπόν όπως έλεγα δεν έχω κάνει ποτέ σχέση στη ζωή μου, ούτε εφήμερη ούτε μακροχρόνια. Τα τελευταία χρόνια όσο μεγαλώνω πιάνω τον εαυτό μου να δακρύζει ασυναίσθητα γι' αυτό, ακόμα και το πρωί που ξυπνάω, νεότερος δεν είχα τέτοιες αντιδράσεις. Κανένα μου φλερτ ποτέ δεν ευδοκίμησε. Δεν έχω τσακωθεί ποτέ. Θέλω να εστιάσω στο εξής: Συζητώντας με ειδικό ψυχαναλυτικά πάνω στο θέμα μού είχε πει ότι φταίνε κατά κάποιο τρόπο όλες εκείνες οι φορές που δίστασα στη ζωή μου και δεν εξέφρασα το ενδιαφέρον μου σε κάποια αλλά προσπέρασα. Γιατί σίγουρα κάποια θα υπήρχε μέσα στα σαράντα χρόνια που θα με ήθελε. Το ερώτημά μου λοιπόν που με απασχολεί έντονα είναι το εξής: Για να βρει τον έρωτα ένας άνθρωπος που από τα χρόνια της εφηβείας δεν είχε ποτέ ερωτική πέραση, θα πρέπει να προσεγγίζει όποια βλέπει και του αρέσει έστω και λίγο. Ώστε να είναι σίγουρος ότι δεν έχασε καμία ευκαιρία στη ζωή του. Γιατί να πρέπει να το κάνει αυτό κάποιος άνθρωπος όπως εγώ; Γιατί θα πρέπει να συμπεριφερθώ απροσάρμοστα σαν γύπας προσεγγίζοντας οποιαδήποτε μου αρέσει; Όλοι οι άνθρωποι βλέπουμε καθημερινά άλλους που μας αρέσουν. Προσπερνάμε όμως. Είναι δυνατόν να πηγαίνουμε να επιδιώκουμε γνωριμία με όποιο άτομο βλέπουμε και μας αρέσει; Όχι βέβαια. Έχει βγει και η ειρωνική παροιμία ''ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει''. Είναι δυνατόν να παρουσιάζουμε τέτοια συμπεριφορά; Όχι. Αυτή είναι η άποψή μου. Η άποψη του ειδικού ήταν πως όπως όλα στη ζωή έτσι και ο έρωτας χρειάζεται επιμονή και κυνήγι και ναι να μην αφήνεις καμία ευκαιρία να παέι χαμένη γιατί αν το κάνεις αυτό τότε δεν ξέρεις, μπορεί με εκείνον τον άνθρωπο που δεν προσέγγισες να ήταν το τυχερό σου, να ταιριάζατε και να έβγαινε κάτι καλό από αυτή τη γνωριμία. Εσύ όμως επέλεξες να προσπεράσεις. Δεν ξέρεις όμως τι θα είχε γίνει αν δεν προσπερνούσες. Άρα δεν είναι ότι δεν σε θέλει καμία, όπως το θέτεις αλλά ότι άφησες κι εσύ κάποιες γνωριμίες να μην γίνουν. Ήταν επιλογή σου. Και ρωτάω όποιο άτομο έχει ανάλογο βίωμα: Γιατί να είναι αυτή η άποψη η σωστή; Δηλαδή να βγαίνω στο δρόμο ή να πηγαίνω κάπου και να έχω συμπεριφορά στυλ νυφοπάζαρου; Να μιλάω σε όποια βλέπω μπροστά μου για να καταλήξω ο κριντζ κι ο ενοχλητικός; Καλά αυτό δεν το έκανα ούτε όταν ήμουν νέος, τώρα ειδικά που μεγάλωσα αν επιχειρήσω κάτι τέτοιο θα έχω πολύ άσχημες συνέπειες τύπου ''ο γεροπέφτουλας ο μεσήλικας''. Και δεν είναι και του χαρακτήρα μου, δεν λειτουργώ έτσι. Ποτέ δεν ήμουν έτσι. Γιατί να μην είχε επιτυχία έστω ένα φλερτ που είχα και να πρέπει να αποδεχτώ ότι ο λόγος που θα πεθάνω ολομόναχος και που ζω έτσι είναι ότι δεν πήγα να γνωρίσω όσες περισσότερες μπορούσα; Γιατί αυτή είναι η απάντηση της ψυχανάλυσης και της ψυχοθεραπείας μου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Ότι δεν δημιούργησα όλες τις ευκαιρίες που έπρεπε για τον εαυτό μου, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί ότι δεν μίλαγα σε όποια έβλεπα μπροστά μου κι άφησα τα χρόνια να περάσουν έτσι. Αυτή είναι η συμβολή της ψυχοθεραπείας και της ψυχανάλυσης στη ζωή μου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Μίλα σε όποια βλέπεις μπας και μία στις εκατό σου απαντήσει θετικά. Με πιο επιστημονικούς όρους βέβαια αλλά αυτό ακριβώς που γράφω είναι το νόημα. Γιατί δηλαδή θα έπρεπε να κάνω αυτό στη ζωή μου και απλώς να μην έχω κι εγώ μία θετική απάντηση σε κάποιο από τα λίγα φλερτ που είχα στη ζωή μου και που προσέγγισα ο ίδιος κάποιες φορές, έκανα εγώ την πρώτη κίνηση. Και ή απορρίφθηκα αλλά θεωρήθηκα καλός για φίλος ή συνομιλητής ή γνωστός ή δεν απορρίφθηκα καν ξεκάθαρα, απλά πήρα κάποιες αόριστες απαντήσεις στυλ ''ναι μεν αλλά'', ''σε θέλω και δεν σε θέλω'' ή ''δεν θέλω να σε θέλω γιατί δεν πρέπει''. Νιώθω αφάνταστα άσχημα, δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις ό,τι νιώθω και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός που το λέω αυτό. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ άλλο. Κι όπιο άτομο έχει παρόμοιο βίωμα θα ήθελα να μου πει: Πώς συνεχίζει κάποιος άνθρωπος έτσι τη ζωή του; Θα μου πείτε το μεγαλύτερο μέρος της πέρασε αν έχεις γίνει μεσήλικας, φάγαμε το γάιδαρο, μας έμεινε η ουρά, υπομονή, ξέρω. Όλα καλά.