ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ολα στο μυαλό μου ακόμα είναι τόσο μπερδεμένα. Ποσο χρόνο ακόμα να δώσω για να κλείσει η πληγή; Νιώθω δεν θα κλείσει ποτε. Δεν μπορώ ακόμα να κατανοήσω την συμπεριφορά του. Ποσο σκληρός ήταν, ποσο με πλήγωσε και ποσο χαζή ήμουν που το επέτρεψα να γίνει πολλές φορές. Αλλά τον αγαπούσα και ακόμα υπάρχει αγάπη δεν θα το κρύψω γιατί πιστεύω αν δεν υπήρχε θα τον είχα ξεπεράσει. Ενώ συζητήσαμε και δέχτηκα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία να σκεφτούμε αν θα τα ξαναβρούμε, με πέταξε πάλι, μια μου πετούσε υπονοούμενα ερωτικά, μια μου μιλούσε σαν να μη τρέχει τίποτα και μετά είπε δεν θέλει να μιλάμε καθόλου μέχρι να βρεθούμε, και μετά ανέβαζε συνομιλιες με άλλες κοπέλες. Μετά από αυτό κατάλαβα ότι μόνο χειρότερα θα με κανει να ειμαι μαζί του ξανά, δεν θα λειτουργήσει και το ηξερα. Μα γιατί τόσα ψέμματα; Γιατί την μια στιγμή να παραδέχεται πως πλήγωσε έναν άνθρωπο που τον αγαπούσε και την άλλη να με πετάει σαν να ήμουν τίποτα και να θυμώνει και από πάνω; Μου είπες ότι ολα διορθώνονται, ότι θα τα φτιάξουμε γιατί με αγαπάς, και εμένα μου ήρθαν οι αναμνήσεις μας από παλιά, τα φιλια μας, τα γέλια μας, οι νύχτες που κοιμόμουν στην αγκαλιά σου, και νόμιζα ότι είσαι εκείνος ο άνθρωπος που εδειχνες. Πόσες ευκαιρίες έδωσα.. και ακόμα σκεφτόμουν για μια ακόμη η χαζή.. Με ποναει πολυ, αλλά ο εγωισμός μου δεν έρχεται στην επιφάνεια ώστε να πω ένα αντε γ..... και να προχωρήσω. Όλο αυτό με επηρέασε και ψυχολογικά και σωματικά. Ήμουν σε πολυ άσχημη κατάσταση όλον αυτόν τον καιρό, και βλέπω πως δεν φτιάχνει, με τον καιρό ίσως ειμαι καλύτερα από άποψη σωματική, δηλαδή τρέφομαι καλύτερα ευτυχώς, βγαίνω εξω κτλ. Αλλά το πρόβλημα βαθαίνει εσωτερικά και νομίζω είναι χειρότερο, και δεν μπορώ να ειμαι και άλλους μήνες σε τέτοια κατάσταση, ήμουν αρκετούς ήδη. Μήπως θα έπρεπε να απευθυνθώ σε έναν ειδικό;

Εαν μενεις Αθηνα εχουμε φτιαξει ενα γκρουπ για οσους θελουν να γνωρισουν καινουργια ατομα για παρεα και να συνομιλισουν, ειμαστε καμια 20αρια ατομα αντρες-γυναικες, ο καθενας με τη δουλεια του , αργοσχολοι, καφροι, σχεδιαστριες, τατουατζιδες, επιστημονες, ανεργοι. μπαργουμεν μπαρμεν, συνταξιουχοι, σεκιουριτι, απο ναυτιλιακες εταιριες,φοιτητες φοιτητριες ντογκσιτερς, τραγουδιστες τραγουδιστριες του μπανιου και παμε για καμια μπυρα ειτε σε παρκο και ψηνουμε μαρσμαλοους ειτε κεντρο και λεμε αερολογιες με σκοπο να γελασουμε. αν θες παρεα στειλε. βιζα δε χρειαζονται ,δωρεαν συμμετοχη ----------------------------------------------Εξομολογουμαι ότι είναι πολυ καλη πρωτοπουλια και μπράβο στα παιδια που συναντιουνται Παρτε πρωτοβουλία ρε παιδιά κάποιος- κάποιοι να γίνει κάτι αντιστοιχο και στην Θεσσαλονικη

Ξυπνάω καθε πρωι και εχω δουλεια! Ένας λογος να ειμαι ευτυχισμένη.. θεε μου στειλε μου και ενα αγορι να νιωθω γεματη και χαρουμενη..σε παρακαλω.οχι αλλες απαγοητευσεις

Καταντια να εισαι 33 να εχεις πασχισει για να ισορροπησεις επάγγελμα τικα και οταν λεω πασχισει το εννοω.. 7χρονια σε διαφορετικά μέρη της ελλαδος με συμβασεις καθε καλοκαιρι απολυση και να εχεις και τη μανα σου να σου λεει οτι δεν αξιζεις και δεν θα δεις προκοπη ουτε γαμπρο αν ψιριζεις τα παντα..και να με συγκρινει με τις συνομηλικες φιλες μου που εχουν μεινει στασιμες ή δυστυχουν στο γαμο τους αλλα περιμενουν παιδι..ενω συμφωνα με τα λεγομενα της εχω μεινει στα προσωπικα πισω και ειμαι άτυχη.. και να μ λεει οτι καλυτερα να ειχα συζυγο παρα δουλεια.. και να σας πω την αληθεια μου θελω οικογενεια ..και παιδακια ..μεσα μου με πληγωνει η σταση της και με ρίχνει ακομα περισσότερο.τι και αν ειμαι πολυ καλο παιδι οπως λεει.. αν δεν εχω βρει γαμπρο ως τωρα δεν θα βρω ποτέ... θελω να παρω τα πανω μου και κάπου χανομαι σε ολη αυτη τη πιεση...Πώς το βλέπετε ολο αυτο? Υπάρχει ελπιδα για οικογενεια στην ηλικια αυτη?

Γιατί είμαι ερωτευμένη και όχι μόνο είμαι ερωτευμένη, αλλά είμαι ερωτευμένη με κάποιον που μου φέρεται πολύ όμορφα, με σέβεται, με υπολογίζει, με ξέρει καλά και... Με αγαπάει!

Ειμαι ερωτευμένη με κάποιον και τον προσεγγισα αλλα αυτός κρατά άμυνες και ξεκαθάρισε οτι θέλει απλα να περναμε καλα χωρίς εμφανή διάθεση για σχέση γιατι θέλει την ελευθερία του γενικά. Αυτός ανταποκρίνεται σε εμένα κ βρεθήκαμε καποιες φορες χωρις ομως μεγάλη επιτυχία στο συγκεκριμένο τομέα. Συν του οτι ειχε δικα του προβλήματα επαγγελματικά & οικογενειακά κ απ οτι μ είπε και στο συγκεκριμένο τομέα έχει κάποιο θέμα. Εγώ προσπαθώ να ειμαι εκει να του μιλάω γλυκά γενικά για οτι τον προβληματίζει και να τον κανω να ανοιχτεί αλλα ειναι συναισθηματικά απόμακρος. Δεν θεωρώ πως ειναι κακός ομως. Επισης του ξεκαθάρισα πως θέλω μια σταθερότητα αλλα δεν θα έκανα σχέση μαζι του χωρισ να το θέλει. Υπάρχει ελπίδα να πετύχω κάτι;

Ειμαι 17 και σημερα ηταν μια πολυ δυσκολη μερα για μενα όσον αφορα την ψυχολογια μου. Με τρομαξε ο χρονος. Ο χρονος που θα μεγαλώσω. Τα παιδικα μου χρονια δεν θα επαναληφθούν. Περνα ο καιρος. Παντα ειχα στο μυαλο μου οτι μετα το λθκειο ξαναγεννιεσαι καπως γινεισαι μεγάλος και ανεξάρτητος. Καπως το σκεφτηκα σημερα και τρομαξα. Ασε που ολοι λενε για τους εφηβους οτι σκέφτονται και ονειροπολουν και μετα φτανουν στην πραγματικότητα ...ποσο απαισιοδοξο. Πιστυευω αν δεν γινουν αυτα που 6ελω θα στεναχωρηθω πιο πολυ γιατι καοως τα θεωρω δεδομενα... ειναι εγωιστικό αλλα εχω πιστέψει τοσο πολυ στα ονειρα μου . Γιατι να είναι ακατορθωτα;; σκεφτηκα οταν θα γινω μητερα πωπω παναγια μου ποια ειμαι αυτο σκεφτομουν τι κανω σε υτον τον κοσμο που τωρα ειμαι κατι που δεν θα ξαναειμαι. Που θα χωρέσουν τα ονειρα μου. Σας αγαπω ολους.

Ως ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος άνθρωπος είναι αναμενόμενο κάποιες εξομολογήσεις εδώ μέσα να με αγγίζουν αρκετά.Τα δύο τελευταία χρόνια πέρασα κατάθλιψη, ούτε που το είχα καταλάβει, είχε γίνει η καθημερινότητα μου . Τα έβλεπα όλα γκρίζα και μαύρα , ο κυνισμός και το ψυχικό άλγος έδιναν και έπαιρναν. Όμως. Πάντα είχα την ελπίδα μέσα μου.Έπειτα από ένα ψυχωσικό επεισόδιο, αναζήτησα τη βοήθεια ειδικού. 7 ολόκληρους μήνες μετά, με τα πάνω μου και τα κάτω μου ,νιώθω καλά.Είμαι καλά. Απαιτεί πολλή προσπάθεια.Ξέρεις, όταν μεγαλώνεις , τα πράγματα σταματούν να λειτουργούν στον αυτομάτο. Πρέπει να φροντίζεις για τα πάντα , από το τι βάζεις στο σώμα σου, μέχρι το να ορίζεις τις σκέψεις σου και να μην τις αφήνεις να σου στρεβλώνουν την πραγματικότητα. Γιατί οι σκέψεις δημιουργούν συναισθήματα, τα συναισθήματα σκέψεις και εν τέλει τα δύο αυτά διαμορφώνουν την οπτική της πραγματικότητάς σου. Και ξέρεις η πραγματικότητα παρατήρησα πως τελικά είναι ιδιαίτερα εύπλαστη. Στο δια ταύτα τώρα. Η κατάθλιψη παλεύεται. Θέλει κόπο και επιμονή και υπομονή, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Και θερμή παράκληση, ας σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη εντελώς καταχρηστικά .Είναι πολύ βαθύ και ορίζει μια δύσκολη μάχη με το μεγαλύτερο σου έχθρο....Τον εαυτό σου.Συνεχίζοντας, η ρίζα του κακού για τα πάντα είναι το ότι νιώθουμε πως ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΚΕΤΟΙ. Αυτό και μόνο αυτό. Ναι , αδικίες υπάρχουν ,ναι δυσκολίες επίσης υπάρχουν και θα υπάρχουν,αλλά τα χρειαζόμαστε. Είναι ο δρόμος για να δούμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Τι μας ταιριάζει καλύτερα. Μας διαμορφώνουν .Απλά αυτό που μας κοστίζει είναι πως κανείς δεν υπάρχει για να μας νιώσει και να συμπάσχει μαζί μας 100%. Και θέλοντας και μη συγκρινόμαστε και μπαίνουμε σε μάχες που δε χρειάζεται καν να δώσουμε. Ο καθένας ζει το δικό του αγώνα.Τις τελευταίες μέρες διαβάζουμε για την πραγματικότητα που είναι κόλαση, για την ανθρώπινη μοναξιά , για μια αυτοαπομόνωση ατόμων που δέχτηκαν πολλά χαστούκια από τη ζωή ,για τους άσχημους και τους φτωχούς που μας προκαλούν να τους λυπηθούμε(χωρίς παρεξήγηση).Σε ολόκληρη τη ζωή μου, δεν έχω γνωρίσει έναν πραγματικά άσχημο άνθρωπο. Δε ξέρω καν τι θα μπορούσε να οριστεί ως άσχημο.(Ίσως και από επιλογή να μην υπάρχει στον τρόπο που επιλέγω πια να αντικρύζω τον κόσμο).Το μόνο που βλέπω με σιγουρά είναι παντού πληγωμένους ανθρώπους.Και όταν έχεις μάθει να το εντοπίζεις με ευκολία ,δε μπορείς να φανταστείς σε πόσα κομμάτια θέλεις να μοιραστείς για να μπορέσεις να συνδράμεις όπως μπορείς.Παρατηρούμε τα πάντα γύρω μας να καταρρέουν. Επιβιώνουμε κάθε μέρα μήπως και τύχει να ζήσουμε. Το μόνο που μπορεί να απαλύνει την υπαρξιακή μοναξιά και να νοηματοδοτήσει τη ζωή μας είναι αν επαναπροσδιορίσει ο καθένας μας το σύστημα αξιών του-με σεβασμό φυσικά στο συνάνθρωπο.Ούτε πολλά πτυχία χρειάζονται γ'αυτό ,ούτε τα πολλά πλούτη .Παιδεία ,ουσιαστική παιδεία και αγάπη προς τον εαυτό μας χρειάζεται. Αν αγαπήσουμε περισσότερο τον εαυτό μας, ίσως τότε να αρχίσει να ξεκαθαρίζει το τοπίο. Αυτό και να μην περιμένουμε να μας σώσει κανείς.Σημαντικό.Κανείς δε σε ξέρει καλύτερα από εσένα και αν δε σε ξέρεις ,έχεις μια ζωή να σε ανακαλύψεις.Μην τρομάζεις στη θέα του άγνωστου.Τότε είναι που πρέπει απλά να αποζητάς το παιδί μέσα σου!Γενικά, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να γράψω κάτι. Ξέρω ότι όλοι είστε ξεχωριστοί , ξέρω ότι τα προβλήματα της καθημερινότητας και πως η πραγματικότητα αυτή καθ'αυτή είναι πολύ πιο πεζή από ό,τι ίσως να ήθελαν μερικοί , αλλά γιατί να απαρνιόμαστε τη ζωή, την ουσιαστική ζωή; Να χανόμαστε μέσα στα θέλω των άλλων και της κοινωνιάς; Να φτιάχνουμε και να κρυβόμαστε πίσω από θεωρίες και να κατηγοριοποιούμε ανθρώπους και συμπεριφορές; Γιατί να χανόμαστε στα ασήμαντα ,γιατί να φοβόμαστε τόοσο πολύ;Μόνη μου ευχή είναι να καταφέρουμε κάποια στιγμή να αντιμετωπίζουμε πιο αποτελεσματικά το βιοποριστικό ζήτημα για να μπορέσουμε να δώσουμε προτεραιότητα στα συναισθήματα που τρέφουν την ψυχή μας και να μη φοβόμαστε να ξεγυμνωθούμε στους άλλους ,γιατί οι πανοπλίες μας θα είναι λίγο πολύ άχρηστες.Θα δούμε...Μην σταματάς να ελπίζεις. Κανείς δε χάνεται ,όσο χαμένος και αν είναι/νιώθει. Απλά μη φοβάσαι να πληγωθείς.Πολύ περισσότερο φοβάμαι πια μη δε ζήσω ,παρά μην πληγωθώ. Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε ,τόσο πιο γρήγορα λυτρωνόμαστε...Παραμέρισε για μια φορά την κλάψα,κυρίως όμως το ΦΟΒΟ και ανοίξου,προς τα όπου εσύ νομίζεις...

Λοιπον αντιμετωπίζω ενα μικρό πρόβλημα και θα ηθελα τις γνωμες σας. Παω 3η λυκειου , δυσκολη χρονια για μενα με αγχος και περιεργη Ψυχολογία. Λοιπον, ειμαι ενα παιδί που αν πραγματικα πιστευω σε κατι σε μενα ειναι η αντιληψη μου και η καρασταση κουραζει. Παντα εκρινα τους ανθρώπους (ποτε ομως υποθετικα απο αυτα που μου εδιναν)παντα εκρινα και τον εαυτό μου. Τελος παντων , πηγαινω και σε ψυχολογο και γενικοτερα νοιωθω ισορροπημένη. Ομως Δυστυχώς στο σχολειο τα πραγματα δεν πανε και πολυ καλα. Επιβεβαίωσα φετος οτι η κολλητη μου απο το Γυμνάσιο(3η ) εχει καποια θεματακια που χρήζουν ψυχολογικής βοήθειας. Δεν ειναι κακο. Δεν ειναι κακο άνθρωπος απλα θεωρω οτι δεν εχει ανεπτυγμένη την συναισθηματικη νοημοσύνη. Λογω προβληματος υγειας που ειχε επηρεάσει και την εμφανιση της ηταν δυσκολο να αποφυγει τις ανασφάλειες που ολοι οι εφηβοι εχουμε. Ολοι. Δεν ειναι ομως σωστο έως βλαβερο για την ψυχολογια να βαζουμε ταμπελες στους εαυτους μας και να τις υπηρετούμε. Οταν πχ εχουμε ανασφαλεια με το σωμα δεν ειναι σωστο να λεμε εγω δεν ασχολουμαι ποτε με αυτα και μεσα μας να μας καει. Αυτο δεν ειναι αποδοχη ειναι κάλυμμα ανασφάλειας με τον πιο αγαρμπο τροπο. Και ειναι μια συνεχής άμυνα. Πθο συγκεκριμένα η φιλεναδα μου εχει βαλει καποιες ταμπελες σρον εαυτο της ( δυναμικη,αστεια,κουλ,ευγενικη) που φυσικα ισχύουν αλλα οχι απολυτα , δεν σημαινει πως δεν εισαι κατι άλλο. Επομενως οταν μου πει μια σκεψη και της πω εγω πχ δεν ηταν κατι σιγα θα νομίζει οτι παβ να της συμπαρασταθω γτ καταλαβα ουι την πειραξε ή το οτιδήποτε. Μετραει παρα πολυ τα λογια τις λεξεις. Ακομα και το οτι λεει δεν θελεθ να υπεραναλυει τα πραγματα το κανει με τον Πιο εντονο τροπο. Δεν με πειραζει ειναι φιλη μου.(?). Αυτα ειναι ανασφαλειες και υο καταλαβαίνω και ουτε που κολλαω σε αυτο. Ομως θεωρω οτι υπαρχει θεμα γιατι ειναι σε ενα μονιμο αγχος μιλαει πολυ και εντονα . Μου λεεθ οτι κρινω και εχει βαλει τους ανιρωπους σε κουτακια με βαση το τι έχουν καταφέρει. Ειναι ανταγωνιστική κρυφα καπως συγκρινεται με τους αλλους εθελουσιαΟλα αυτα πειτε οκ. Το χειρότερο ξερετε ποιο είναι; οτι ειναι λογικο οταν περνας απο τοσο εντονες καταστασεις σκεψης για τον εαυτο σου νομιζω αρχιζεις να αποσπασε απο την αληθεια σου και θελοντα ή μη σε ανεβαζεις και ξεκινα αυτο που λεμε εχω παντα δικιο. Αυτο πιστευει η φικη μου , νομιζει οτι τα ξερει ολα. Ειμασυε και οι δυο θεωρητικη. Εχει φτάσει σε πολυ καλο σημείο κι γω βεβαια αλλα οχι σε τοσο καλο...νοιωθω οτι αν την ξεπερνούσα θα το έβλεπε αναταγωνιστικα. Οχι μονο στα μαθηματα και σεν το υποθετω το εχει κανει και με αλλους. Εχουμε καλη επικοινωνια αλλα νομιζει οτι ξερει τα πάντα αι για μενα. Ειναι λες και τα κανει ολα τοσο χρησμοθηρικα ακομα και την ψυχολογια ετσι την αντιμετωπιζει και την αναλύει. Πέρισυ υπήρχαν ολα αυτα και ειχαμε ενα τσακωμο που προκειμενου να μην μεινω μονη κατέληξα να υποστω προσβολές που μετα μετάνιωσα. Γιατι αυτος που φωνσζει και προσβάλλει δεν οαει να πει οτι ειναι δυνατος. Αδυναμος ειναι. Εγω κανω παρα πολλες σκεψεις δεν μοιραζομαι ουτε τις μισές ειμαι πιο introvert βρε αδελφε σε αντιθεση με τη φιλη μου κπου καποτε ηταν extrovert. Εισαι μονο οτι εκφραζεις; με εχει υποβιβασει στο μυαλο της το νοιώθω. Πλεον, εχω επιλεξει να μην ασχολουμαι με τους αλλους αλλα με εμένα. Αυτα νοιώθω. Της ειχα πει να παει σε ψυχολογο που απορω αν δεν το βλέπουν οι γονεις αυτο ειδικα με το θεμα υγείας. Δεν ξερω πραγματικα τι να κάνω... θελω να βγαλω το νεύρο μου απο τη μια οταν βλεπω οτι μου το παιζεις καποιος χωρις να εχεις αποδεχτει καν τον εαυτο σου και χωρις να χεις καν τα ερεθισματα. Ειναι αδικο για μενα νομιζω. Με εχει βαλει σε καλούπι. Ομως υο θέμα ειναι σοβαρο μιλαει γρηγορα περιεργα με αγχος. Ακομα και η ηρεμια ειναι προσποιητή. Ρε φιλε νομιζει οτι τα ξερει ολα. Νομιζει οτι ειναι πανω απο μενα. Με ρώτησες εμενα αν θελω να εκθεσω τον ψυχολογικο μου κοσμο; ειδικα οταν ξερω μετα οτι η φικη δεν θα καταλαβει. Εχω λαι φουλ αγχος για φις πανελκηνιες γτ δνε διαβαζω οσο πρεπει και με αγχωνει ακομα πξο πολύ. Μου την σπαει να εχω στημενες συμπεριφορες απςναντι της οπως εκείνη οταν τσακωνόμαστε.εχει χαθει η αγάπη συστυχως και αυτο γτ μπαινουν μπροστα τα λογια και ο ορθολογισμός.

Θέλω τον φίλο μου. Το ξέρει, του το είπα. Μου αποκάλυψε πως είναι ομοφυλόφιλος. Δεν είχα ιδέα και ακόμη και τώρα μου φαίνεται απίστευτο. Μου είπε πως έλεγε ψέματα για δήθεν σχέσεις του, πως πολλές δεν υπήρχαν και άλλες υπήρχαν άλλα ήταν με το ζόρι. Νιωθω ευλογημένη που μου το εμπιστευτηκε, αν και κατά τη γνώμη μου κακως το κρυβει. Δεν ξερω αν εχει δοκιμασει με αντρα η αν έχει μεινει στη θεωρια. Ωστοσο, θελω να τον φιλήσω, αλλιώς θα το σκέφτομαι μια ζωή. Αν το κάνω λέτε να καταλάβει πως ήταν απλά για να μην έχω απωθημένο η θα ξεκόψει; Δεν είμαι τρολ αν και υποθέτω εύκολα μπορειτε να το πιστέψετε.