ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μέχρι πριν την γνωρίσω, είχα μια όμορφη ζωή, τακτοποιημένη, κοίταζα την δουλειά μου, το σπίτι μου, είχα τις καθημερινές μου ασχολίες, ήμουν ήρεμος, πέρναγα καλά, αν και λίγο μονότονα, χωρίς αυτό να με πειράζει... Δεν είχα σχέση για κάποια χρόνια, αλλά εντάξει, δεν το επιζητούσα και ιδιαίτερα, ούτε μου έλειπε πραγματικά κάτι τέτοιο. Ειλικρινά, ήμουν καλά... Μέχρι που πριν 6 μήνες την γνώρισα... Και αυτή η γνωριμία άλλαξε ολόκληρη την δομή της ζωής μου... Ενθουσιασμός στην αρχή και από τους δύο, βόλτες, πλάκες, έξοδοι... Περνάγαμε καλά... Μπήκε στην ζωή μου και πήρε και αυτή την θέση της, μαζί με όλα τα άλλα που είχα να κάνω... Εντάξει, τα είχα αφήσει λίγο πίσω τα υπόλοιπα, αλλά πάντα μέσα σε λογικά πλαίσια... Ποιο είναι το πρόβλημα: ότι, εδώ και 1-2 μήνες, έχω πάθει τόσο μεγάλη εξάρτηση από την παρουσία της στην ζωή μου, που πλέον τα έχω αφήσει όλα, μα όλα όμως, στην τύχη τους... Δεν με ενδιαφέρει τίποτα, δεν ασχολούμαι σχεδόν με τίποτα, δεν μου δίνει ευχαρίστηση τίποτα, δεν θέλω να κάνω τίποτα... Και στην δουλειά μου (είμαι ελεύθερος επαγγελματίας), εκεί είναι που όλα έχουν αφεθεί εντελώς στην τύχη τους, μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της απραξίας μου σε όλα τα επίπεδα ... Όχι από τεμπελιά... Απλά, δεν θέλω να κάνω τίποτα...Ούτε τα πράγματα από το σούπερ μάρκετ δεν τακτοποιώ, για να σας δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα... Ούτε τίποτα... Το μόνο που θέλω, είναι να είμαι μαζί της... Και εκείνη περίπου το ίδιο έχει πάθει... Τα έχει αφήσει όλα πίσω και την δουλειά της επίσης, έχοντας πάθει το ίδιο ακριβώς πράγμα με εμένα... Το σπίτι της χάος, η δουλειά της παραμελειμένη, από τον κύκλο της έχει σχεδόν χαθεί, μόνο εγώ την ενδιαφέρω... Εγώ όμως έχω αποσυντονιστεί πλήρως... Έχω χάσει εντελώς την σειρά στην ζωή μου...Και καταλαβαίνω ότι, αυτό δεν είναι φυσιολογικό... Αλλά και δεν ξέρω το πώς να το αντιμετωπίσω... Βλέπεις, τα ίδια κάνει και η άλλη και ο ένας παρασύρει τον άλλον...Πολύ θα ήθελα να βάλω μια τελεία και να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά... Ασφαλώς, δεν θέλω να χωρίσω, αλλά κάπως να βρω μια ισορροπία. Εκείνη από την πλευρά της, θέλει να είμαστε συνέχεια μαζί (εντάξει και εγώ το θέλω...) και εν πολλοίς αυτό γίνεται... Όλα τα βλέπω μικρά και ασήμαντα...Προτιμώ να είμαι μαζί της και ας μην κάνουμε τίποτα (π.χ. να κοιμόμαστε), παρά να κάνω κάτι το πραγματικά δημιουργικό ή αναγκαίο για την δουλειά μου, μόνο και μόνο επειδή δεν θα είμαστε μαζί...Για τέτοια κατάσταση μιλάμε...Σας έχει τύχει και σε εσάς κάτι παρόμοιο; Και αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε; Σας ευχαριστώ πολύ!

καλησπέρα, είμαι 24 χρόνων και αυτή την στιγμή κάνω πρακτική στον τόπο μου (δυστηχως) λέω δυστηχως επειδή δν έχω παρέα δν έχω αληθινή παρέα. H κολλητή μου είναι στο εξωτερικό και εδώ στο νησί έχω 1-2 κοπέλες που απλά υα βγουμε για έναν καφέ ένα ποτό με θυμούνται όποτε δν έχουν κάτι άλλο να κάνουν. εγώ γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δν θα πει εύκολα τα προσωπικά του.Εγω έχω σχέση με κοπέλα 7 χρόνια καθ δν το έχω πει σε εκείνες γιτι δν τις εμπιστεύομαι. γιατί πολλές φορές μου έχουν πει προσωπικά άλλων και υποθέτω ότι θα το κάνουν και σε μένα. Ζω σε μια κλειστή κοινωνιθα και δν θέλω να μαθευτεί κάτι τέτοιο και κάθε φορά που μερωτανε αν έχω βρει κάποιο αγόρι λεω δν είμαι σε φάση κλπ. Περιμένω να τελειώσω την πρακτική μου και να φύγω από το νησί. Δεν έχω ένα άτομο να βγω για καφέ πρέπει να 'παρακαλέσω' με κούρασε αυτή η κατάσταση και δν ξέρω τι να κανω. Δεν είναι ότι ντρέπομαι για την κοπέλα μου η για αυτό ππου έχω επιλέξει να είμαι την συγκεκριμννη στιγμή απλά όταν ζεις σε μια τόσο κλειστή κοινωνία είναι όλα πιο δύσκολα.

Πως να σταματήσω να έχω πρόβλημα με το ύψος μου; Στην τελική δεν το επέλεξα καν. Πώς να μη δίνω σημασία; Σε όποιον χώρο και να μπω ο κόσμος με κοιτάει περίεργα. Δεν καταλαβαίνετε ότι αυτό είναι αντικοινωνικό; Όποιος με βλέπει με ρωτάει τι ύψος έχω. Εσείς πως θα αισθανοσασταν στη θέση μου δηλαδή; Πληροφοριακά 208cm είμαι.

Με τον άντρα μου είμαστε 5 χρόνια παντρεμένοι. Τα πεθερικά μου μένουν στην επαρχία και ενώ ο πεθερές μου είναι ένας πολύ έξυπνος και δραστήριος άνθρωπος η πεθερά μου είναι μια γυναίκα καλόμαθημενη με ιδεοληψίες και μεγάλο στόμα συνδιασμος φωτιά. Έχω τυπικές σχέσεις ποτε δεν έγινε κάτι άσχημο ούτε είμαστε συνέχεια μαζί. Σήμερα μέσα στο αυτοκίνητο τηλεφώνησε ο άντρας μου στην πεθερά μου για ένα πρόβλημα υγείας που έχει αυτή την περίοδο χωρίς ιδιαίτερη ανησυχία και φυσικά ήταν θυμωμένη γιατί δεν υπήρξε το ανάλογο νταντέμα (δλδ να την περνούμε συνέχεια τηλέφωνα να πηγαίνουμε έκει κλπ) και ξαφνικά ξεκίνησε να με βρίζει στον άντρα μου εμένα και την μητέρα μου με τις πιο χυδαίες εκφράσεις πεζοδρομίου. Ο άντρας μου την έκλεισε κατευθείαν το τηλεφωνο μου ζήτησε συγγνώμη και μου είπε ότι ντρέπεται για λογαριασμό της . Έπεσα από τα σύννεφα την σιχάθηκα δεν θέλω να την ξαναδώ και αν κάνω παιδιά δεν θέλω να έχουν καμία σχέση μαζί τους

σκεφτεστε και σεις οτι παλια πχ πριν 8-10 χρονια που ακομα δεν πολυεπαιζε το νετφλιξ,το ινσταγκραμ και τα applications του σημερα κανατε πιο εποικοδομητικα πραγματα και ξερατε ενστικτωδως οτι σας ταιριαζουν ? πχ το να ασχοληθω με κιθαρα ,γραψιμο η το να ψαχνομαι για ωραιες ταινιες και μουσικες το αρχισα περιπου πριν καμια 10 ετια που δεν υπηρχαν τα τοσα distractions η stimulations του σημερα που απλα καιγεσαι μπροστα σε ενα smartphone . Ισως ειχα και πιο πολυ ενεργεια τοτε γιατι ημουν 20 βεβαια . το παραπονο μου ειναι οτι τωρα εχω χασει λιγο το αυθορμητο η το ενστικτωδες στις ενασχολησεις μου η ενα τελμα οτι εχω δει πολλες must ταινιες η εχω ακουσει μουσικες πχ και ξεμενω απο κατι να με εντυπωσιασει

Τι κάνω με την ζωή μου! Ερωτικά δεν υπάρχουν, επαγγελματικά είμαι όπου φυσάει ο άνεμος με χαμηλούς μισθούς κτλπ και δεν είμαι μικρός πλέον 30+. Ειλικρινά δεν ξέρω τι μέλλον θα'χω

Με πειράζει πολύ τελευταία το ότι δεν έχω σχέση.... Έχω να ειμαι καιρό μαζί με κάποιον από το Σεπτέμβριο του 21. Έχω κάνει σεξ από εκείνο το διάστημα μέχρι σήμερα ( δύο φορές) και είμαι 24 χρόνων κοπέλα που κάνει μεταπτυχιακό. Σκέφτομαι ότι αν τα αισθηματικά μου είναι σε τέτοια χάλια εγώ σε ποια ηλικία θα αξιωθω να κάνω μία σοβαρή σχέση σε ποια ηλικία θα κάνω πολύ έρωτα που θα το χαίρεται και το τελευταίο κύτταρο μου σε ποια ηλικία θα είμαι ευτυχισμένη;

Την είδα να παλεύει να παρκάρει το αμάξι στο στενό απέναντι από το μαγαζί του φίλου μου. Όταν τελικά τα κατάφερε και με πλησίασε,μου κόπηκαν τα πόδια.Ένα χαμόγελο, δυο υπέροχα γαλάζια σαν τον ουρανό, μαλλιά καστανόξανθα μέχρι την μέση ίσως και παρακάτω. Της εξήγησα απλά πως εκεί που το πάρκαρε θα φάει ένα πρόστιμο και πως είμαι πρόθυμος να της πιάσω μια άλλη θέση που είχε αδειάσει. Μου χαμογέλασε γλυκά. Και όταν τελικά το έβαλε εκεί που έπρεπε της είπα αν της βρίσκεται ένα ευρώ για να παρκάρει μιας και η θέση είναι ελεγχόμενη. Δεν είχε,δεν θα αργούσε απλά θα πήγαινε για ένα χαρτί. Οκ είπα άστο επάνω μου. Οκ μου απάντησε...Δεν ζήτησα τηλέφωνο ούτε όνομα, την πλήρωσα εγώ την κάρτα της. Όταν έστριψα την Ακαδημίας μπας και την πετύχω είχε εξαφανιστεί. Αχ αυτός ο χρόνος.....Γιατί να μην ήταν λίγο περισσότερος να της μιλούσα, αχ αυτός ο χρόνος που σε λίγες μπαίνω στο παρά τρία για τα πενήντα, αχ αυτός ο χρόνος κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Να προσέχεις γαλαζομάτουσσα κοπελιά με το αυτοκίνητο σου που έχει και ένα μικρό καρχαρία μεταλλικό στο πλάι.

Μερικες φορες (τις περισσοτερες) δε θες να σου βρουν οι αγαπημενοι σου ανθρωποι λυση στα προβληματα σου. Θες απλως μια αγκαλια και ενα "ναι εχεις δικιο, αυτο που περνας ειναι μια βλακεια και μιση".

Καλησπέρα. Ζω ΑΘηνα, εδω και πολλα χρονια. Ειμαι 44 ετων. Καθε μερα τα ιδια. Δουλεια, σπιτι, ψαχνω να φυγω απ το πατρικο(μενω τα τελευταία χρονια λογω οικονομικων προβληματων). Αναπολώ την παλια μου ζωη(εμενα μονη). Μετά ηρθε και ο καρκίνος του πατερα μου και αλλαξε τα σχέδια μου(πέθανε) . Με τις 2 κολλητες μου λογω απόστασης και διαφωνιών, χαθηκαμε. Το εργασιακο μου περιβάλλον τοξικο και δεν ειμαι η μονη που αναγκάζεται να δουλεύει έτσι (οσους ξερω μια απο τα ιδια). Σχεση δεν εχω, λογω κακης εμπειρίας με πρωην. Σκεφτομαι μια διαφορετική ζωή συνέχεια. Πνίγομαι καθε μερα στα ιδια, οπως διαβαζω και αλλοι εχουν τα δικα τους προβληματα. Ειμαστε ομως δυνατοι, και ελπίζω ολοι οτι θα τα καταφερουμε. Το πιστευω. Με εκτιμηση.