ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τη μέρα αυτή την περίμενα πως και πως...Και τελικά για άλλη μια φορά ο πατέρας μου τα γκρέμισε όλα. Πόσο ζηλεύω τις κοπέλες που έχουν σχέση στοργής με τους πατεράδες τους... Εγώ αυτο δεν το γνώρισα και δε θα το γνωρίσω ποτε...Μόνο φόβο,φωνές,φασαρίες και βρισιές ξέρω για πατέρα.

Γιατι δεν μου απαντάει ενώ αυτός μου ζήτησε να βγούμε;

Έχω τρομερό άνχος τώρα τελευταία δεν έχω όρεξη να φάω όρεξη να μιλήσω με ανθρώπους γύρω μου. Πηγαίνω για δουλεια και το μυαλό μου ταξιδεύει αλλού .. Δεν ξέρω αν φταίει που είμαι σε σχέση με άνθρωπο που έχει κατάθλιψη δεν ξέρω αν με επιρεαζη που καθημερινά λέει δεν είναι καλά δεν νιώθει καλά όλο κάτι τον ποναεί όλο μια ενοχλία θα έχει δεν ξέρω και εμένα πλέον όλα μου φταίνε έχω πολλά νεύρα με το παραμικρό θυμωνο δεν θέλω να μου μιλάει κανένας γυρνάω σπίτι και κλείνομαι στο δωμάτιο έχω πονοκέφαλο καθημερινά τι να κάνω δεν ξέρω έχω τρομερή νευρικότητα

Πέρασαν 5 χρόνια, και συνεχώς γινόντουσαν τα ίδια. Τοξική σχέση και καμία αλλαγή. Αδιέξοδο αυτή η κατάσταση. Γιατί έχω κάνει τόσα λάθη..Γιατί δεν σε απομυθοποίω..Γιατί είσαι τόσο σημαντικός για εμένα..Θέλω απλα να σε ξεχάσω και να προχωρήσω τη ζωή μου. Δεν θέλω αλλά δάκρυα. Θυμώνω με τον εαυτό μου.Σε βλέπω και νιώθω όπως τοτε. Με χτυπάει ρεύμα. Δεν θέλω αλλο

Πόσο θα ήθελα να μου στείλεις μήνυμα στην γιορτή μου! Να δω στην οθόνη του κινητό, το όνομα σου..Ιδανικά να σε έβλεπα κι από κοντά, να μπορούσα έστω για λίγο να σε κοιτάξω πάλι στα μάτια και να σε αγκαλιάσω! Έχουν περάσεις τρεις μήνες και ξέρω ότι δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω η να ελπίζω. Η μόνη αλήθεια είναι πως, κάθε βράδυ κλείνω τα μάτια μου και σε μυρίζω, σε χαϊδεύω, σε φιλάω..στην σκέψη σου τρελαίνομαι. Μου λείπεις πολύ. Κρατιεμαι να μην σου στείλω..Γιατί είτε απαντήσεις, είτε όχι..θα είναι κατάστροφη.Σε αγαπάω..Άραγε με σκέφτεσαι ποτέ...

Τα τελευταια τρια χρονια ημουν ενα ατομο αβουλο ,καλοσυνατο, δεν εφερνα ποτε αντιρηση σε κανενα ακομη και αν ηθελα να φερω απλα για να μην 'χαλασω το χατηρι'.Ημουν κυριως στο σπιτι ,ετρωγα και σπανια επικοινωνουσα με δικη μου πρωτοβουλια. Ζουσα στην σκια των φιλων μου και οταν ακουγα ενα καλο λογω το γυρναγα παντα οτι οφειλεται στην κολλητη μου για να την αναδειξω.Και συνηδειτοποιω ξαφνικα πως με αυτη την συμπεριφορα ειμαι δυστηχισμενη και πρεπει καπως να αλλαξω. Ετσι λοιπον ξεκινησα να λεω οχι, να διαχωριζω τους πραγματικους απο τους ψεφτικους φιλους μου,να με προστατευω και να παραδεχομαι τα καλα μου στοιχεια με αποκορυφωμα τους τελευταιους μηνες που ενω ειχα αλλαξει συμπεριφορα ξεκινησα να αλλαζω και εμφανησιακα.Και ξαφνικα απομακρυνομαι για να επικεντρωθω σε εμενα. Μενω μακρια απο παρεες και καθομαι σπιτι διαβαζοντας βιβλια , ακουγοντας μουσικη κλπ. Το θεμα ειναι το εξης : Οι φιλοι μου καθως και η κολλητη μου εχουν μεινει στον παλιο μου εαυτο. Δεχονται οτι αλλαζω στα λογια αλλα στη συμπεριφορα τους ειναι ιδιοι. Πχ. η φιλη μου , μου λεει οτι αλλαξα προς το καλυτερο αλλα οταν βρισκομαστε θελει να πηγαινουμε για γλυκα και φαγητα εξω ενω πριν της ανακοινωσω οτι προσπαθω να χασω κιλα δεν ηθελε.Και οι παρεες μου θελουν να βγαινουμε για ποτα κλπ αλλα εγω δεν ειμαι σε τετοια φαση και με απομακρυνουν σιγα σιγα απο βραδινες εξοδους ενω μπορω να βγω απλα να μην πιω οσο αυτοι. Και μετα απο ολα αυτα δεν καταλαβαινω τους βλεπω εγω εχθρικα και οτι με ζηλευουν για να νιωθω καταβαθος καλα ή δεν ειναι στο μυαλο μου και οντως παιζει κατι περιεργο?

Έριξα τα μούτρα μου και του είπα να βγούμε. Απάντησε όμως ότι έχει πολλή δουλειά και από τότε εξαφανιζόλ. Και έχουν περάσει τρεις εβδομαδες.Οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου. Πιστεύω έχει άλλη, τι λέτε?

Έρχεται απροσδόκητα κάποιο πρόσωπο στη ζωή σου και σε γεμίζει με μια γλυκιά προσμονή να το ξαναδείς. Δεν υπάρχει σχέση, αλλά αισθάνεσαι ότι κάτι όμορφο πλανάται στην ατμόσφαιρα. Και ας έχετε πει απλώς μια καλημέρα κάποιες φορές και ας έχετε ανταλλάξει κάποιο όμορφο χαμόγελο. Αισθάνεσαι ότι θα μπορούσατε να γνωριστείτε, και ξαφνικά αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει πουθενά και νιώθεις μία θλίψη. Τι παράξενο ε; Να νιώθεις πως σου λείπει ενώ δεν τον έχεις γνωρίσει ουσιαστικά. Και απορείς γιατί ήρθε έστω έτσι στη ζωή σου; Γιατί σε κοίταξε βαθιά μες τα μάτια, σαν να κοίταξε στα ενδόμυχα της ψυχής σου, να σε σκάναρε και να νιώθεις συναισθήματα που σε ελκύουν να τον γνωρίσεις. Αλλά μετά αυτός να χάνεται και να μην υπάρχει πουθενά. Το βλέμμα του και μόνο σε έκανε να νιώθεις μια γαλήνη και έδινε μια κρυφή ελπίδα αλλά όλα να χάνονται πριν αρχίσουν καν. Τότε ποιος ήταν και γιατί ήρθε για λίγο στη ζωή σου έστω και έτσι; Είμαι ρεαλίστρια αλλά κάποια πράματα δεν καταλαβαίνω γιατί έρχονται και χάνονται απότομα.

Χτες το πρωί θα έκανε χειρουργείο ο πατέρας μου στο Ευαγγελισμό και τον συνόδευα με την αδερφή μου. Κατέβηκα να πάρω καφέ σε ταχυφαγείο ακριβώς δίπλα και στα ξαφνικά με έπιασε κρίση επιληψίας. Λιποθύμησα και ξύπνησα στα χέρια κάποιων γιατρών που για καλή μου τύχη αγόραζαν καφέ. Ένας εξ αυτών, ο Γιάννης ( παίζει να ήταν και συνομήλικος μου-γύρω στα 26- δεν ήθελε να πει επίθετο ) με συνέφερε, κάλεσε την αδερφή μου, φώναξε καρότσι να με πάει μέσα και με πήγε ο ίδιος μέσα στα επείγοντα. Υπάρχουν άνθρωποι τέλικα. Σε ευχαριστώ πολύ ήρωα!

Ό,τι έχω φοβηθεί,το έχω πάθει.Γιατί να επηρεάζομαι πάντα απ'τις άσχημες καταστάσεις;