Από μικρό παιδί σχεδόν, κάθε φορά που ξαπλώνω στο κρεβάτι μου σκέφτομαι ότι είμαι ερωτευμένη με κάποιον και φαντάζομαι διάφορες στιγμές μας. Βόλτες, αγκαλιές, διαφωνίες ασήμαντες και σημαντικές. Δεν έχω πάψει να το κάνω ούτε νομίζω ότι θα πάψω ποτέ. Με κάνει να κοιμάμαι ήρεμα και να νιώθω ασφαλής. Κάθε φορά που με ενθουσιάζει ένα αγόρι γίνεται αυτός που φαντάζομαι. Μια φορά λοιπόν είχα ερωτευτεί πραγματικά. Κοίταγα το αγόρι μου και έλιωνα, έμοιαζε στα μάτια μου Θεός και όταν χωνόμουν στην αγκαλιά του ήταν σαν να προσπαθώ να χαθώ. Όπου και να πήγαινα 2 χρόνια τον κουβάλαγα μαζί μου νοητά. Τον αγάπησα πολύ. Τον χώρισα γιατί έπαψε να είναι ενταξει απεναντι μου, είδα πραγματα που με ξενερωσαν πληρως και πάει ο έρωτας... Δεν μου λείπει και δεν θα ξαναέκανα κάτι μαζί του, αυτό όμως που θέλω απεγνωσμένα είναι να ερωτευτώ ξανά. Να κοιτάξω πάλι κάποιον έτσι... Αθώα σαν μικρό παιδί.