ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω περάσει κατάθλιψη για μεγάλο χρονικό διάστημα και έχω φτάσει τα 30. Ψάχνω να βρω δουλειά και βλέποντας πως είμαι σε άσχημη κατάσταση προσπαθούν να με ξεζουμίσουν με υπερβολικά ωράρια, χαμηλό μισθό και να κάνω τις δουλειές των άλλων.Σκέφτομαι το ενδεχόμενο να σπουδάσω κάτι για ένα καλύτερο μέλλον ή να ρισκάρω ανοίγοντας μια δική μου επιχείρηση ή γενικότερα να ασχοληθώ με κάτι ως ελεύθερος επαγγελματίας.Δεν αντέχω να ξέρω πως θα είμαι μια ζωή σκύλος του κάθε κομπλεξικού, φιλοχρήματου αφεντικού που θα με εκμεταλλεύεται και θα μου λέει "αν δεν σου αρέσει τράβα στο δρόμο θα βρω άλλον".Αξίζει να σπουδάσω στα 30 για καλύτερες μελλοντικές δουλειές?Να ρισκάρω ως ελεύθερος επαγγελματίας?Να τα συνδυάσω? Όλες οι συμβουλές καλοδεχούμενες.

Ειμαι 29 και ακομα δεν εχω καταφερει να παω διακοπες με μια κοπελα. Τι διακοπες, ουτε ενα διημερο δεν καταφερα ποτε και το θελω τοσο πολυ μου αρεσουν τοσο πολυ τα ταξιδακια μικρα η μεγαλα! κι ομως με τις καταστασεις που ζουσα καμια τους δεν μπορεσε ποτε να μου πει το ναι σε κατι τοσο απλο που αλλες θα πεταγαν τη σκουφια τους για να πανε καπου. Εχω πεσει κατα καιρους σε πολυ περιεργες κοπελες ρε παιδια. Ελπιζω να βρεθει καποια να κανουμε πραγματα μαζι και να θελει να παμε σαν ανθρωποι κι εμεις καπου εν διημερο να ξεσκασουμε!!! Δεν αντεχω να ξαναπεσω σε κοπελα με ψυχολογικα και τετοια προβληματα. Θελω εναν ανθρωπο με την τρελα του, τη χαρα του , τη διαθεση του για ζωη!!! Θα τον βρω που θα παει;;;; (ενα χρονο μονος βεβαια αλλα πιστευω πως θα ερθει κατι καλο)

Βάζω τα πράγματα μου σε σακούλες κρατώντας και άλλες μαζί, δεν μπορώ να πω ότι Αργω κιόλας κάνω ο, τι μπορώ για να τα μαζέψω.. Πίσω από εμένα μια κυρατσα θα την πω όχι κυρία η οποία δεν έχει αρχίσει να περνά τα πράγματα της ακόμα.... Μου λέει!!! "Αντε κοπέλα μου... Πιο γρήγορα..... Όρθια κοιμάσαι...".... Εγώ παθαίνω ένα σοκ γιατί δεν έχω τύχει σε αγενεια ανθρώπου που δεν με γνωρίζει κιόλας. Εκείνα τ δευτερόλεπτα θ ήθελα να είχα το σθενος να της απαντήσω κάτι.. Να υπερασπιστω τον εαυτό μου. Αισθάνθηκα τόσο άσχημα για τον εαυτό μου που φεύγοντας άρχισα να κλαίω.. Και φεύγοντας αυτή είπε ένα ακόμα "κοιμάται όρθια".... Υπάρχει αγενεια και κακία στον κόσμο είναι γεγονός, όμως θ ήθελα να ήμουν ικανη να αντιμετωπίζω τέτοιες καταστάσεις..

Θυμάμαι ακόμα. Θυμάμαι την πρώτη μας μερα. Θυμάμαι τα χαζα αστεία μας. Θυμάμαι που κάθε Σάββατο μετά την βολτα μας πηγαίναμε σπίτι σου και κοιμόμασταν αγκαλιά. Θυμάμαι την Κυριακή πρωί να ξυπνάω και να σε βλέπω δίπλα μου. Θυμάμαι τα ταξίδια που κάναμε. Θυμάμαι που εκανα σαν μικρο παιδι όταν μου ελεγες γλυκόλογα. Θυμάμαι την επιστροφή από το ταξίδι μας. Θυμάμαι να σε κοιτάω τις στιγμές που ήσουν χαμένος στις σκέψεις σου, ήσουν τόσο όμορφος. Θυμάμαι το «μέρος μας». Θυμάμαι τις δύσκολες μας μέρες. Θυμάμαι να κλαίμε αγκαλιά γιατί κάτι δεν πήγε καλα με εμάς. Θυμάμαι στο τέλος πάντα να τα βρίσκουμε με μια αγκαλιά. Θυμάμαι την μερα που δεν τα βρήκαμε. Ολα θυμίζουν σαν χθες.

Έφυγα τρέχοντας. Του γλείφει τα μούτρα ο σκύλος σιχάθηκα τη ζωή μου. Εγώ είμαι πάντα καθαρή το σπίτι μου τα πάντα δεν την μπορώ τη βρωμιά είναι ό,τι χειρότερο. Ήξερα πως έχει σκύλο αλλά δεν μου πήγε το μυαλό μέχρι εκεί, τελικά τα πρώτα ραντεβού πρέπει να γίνονται στο σπίτι όχι έξω θα γλίτωνα πολύ χρόνο. Αυτός μπορεί και να κοιμάται μαζί του μετά από αυτά που είδα. Αν δεν σιχαίνεται τα σάλια τι άλλο να σιχαθεί; Όποια δε σιχαίνεται μπράβο της εγώ από δω και πέρα δεν μπλέκω με άνθρωπο που έχει ζώο, δεν μπορώ να βγαίνω ραντεβού και να σκέφτομαι αν τα χέρια του τα έχει γλύψει το τετράποδο ή αν πάω στο σπίτι και σιχαθώ με αυτό που θα δω. Θύμωσε από πάνω επειδή του είπα ότι το βρίσκω αηδιαστικό πριν φύγω. Δεν πειράζει ξυδάκι. Next.

Αν καί πέρασε καιρός... Λίγες φορές διαβάζω όλες τις εξομολογήσεις καί πρώτη φορά νιώθω ότι κάποια με αφορά. Ντρέπομαι αφάνταστα αλλά δεν γίνεται αλλιώς πια.Θα μπορούσες να έρθεις κάτω από το σπίτι μου την Κυριακή στις 20:30.Αν δεν είσαι εκείνος το πολύ πολύ να μη δω κανέναν. Κι εσύ το ίδιο :).Εσύ:https://www.lifo.gr/confessions/view/364083

Δεν έχω πατήσει τα 20 και μου αρέσει ένας 44αρης.

Όσος καιρός και αν περάσει με ποναει περισσότερο. Ήμουν πάντα δίπλα του, στα δύσκολα στιγμή δεν έλειψα, ηξερε ποσο τον αγαπάω και δεν ήθελα να τον χάσω από τη ζωή μου, δεν καταλαβαίνω πως μια μερα απλα με πέταξε από την ζωή του χωρίς αφορμή χωρίς τίποτα και συνέχισε να περνάει καλα ρίχνοντας μου τις ευθύνες και μειώνοντας με. Λες και ο άνθρωπος που ήμουν αγκαλιά πριν λίγες μέρες και γελούσαμε δεν ήταν ο ίδιος. Βέβαια και τον τελευταίο καιρό έκανε πράγματα ασυγχώρητα, αλλά εγώ φυσικά τα συγχώρεσα γιατί θα πονούσε πιο πολυ η απουσία του. Απλα, κάθομαι κάθε μερα και σκέφτομαι, πως γίνεται να μη του λειπουν αυτά που περασαμε, δεν σκέφτεται τις στιγμές μας; Γιατί το έκανε αυτό; Και γιατί το έκανε με σκοπό να με πληγώσει; άσκοπες σκέψεις που δεν θα οδηγήσουν πουθενά, μόνο στη θλίψη αλλά το μυαλό μου τρώγεται να καταλάβει για να μη τρελαθεί. Ίσως τον αγαπάω τόσο πολυ που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την αλήθεια, δεν ξέρω.

Τα βράδια που ξαπλώνω μου λείπει πολύ μια αγκαλιά. Μια αίσθηση ασφάλειας. Σκέφτομαι πότε άραγε θα ανοίγω τα μάτια μου και θα υπάρχει κάποιος δίπλα μου... Γιατί δεν έχουν έρθει ακόμα η αγάπη, ο έρωτας; όλα λάθος τα έχω κάνει. Έχω τη λάθος στάση. Απογοητεύομαι γιατί τα συναισθήματα που ψάχνω δεν υπάρχουν. Κι αν υπάρχουν, εγώ δε ζω όπως θα 'πρεπε για να τα βρω.

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έχω περάσει με κατάθλιψη,είμαι 26.Προχθές έριξα καταλάθως ένα τασάκι κάτω και το άφησα εκεί με τις στάχτες για δυο μέρες ούτε που με ένοιαζε να το μαζέψω.Αυτό με ανησύχησε,έχουν αρχίσει τα πάντα να μην με ενδιαφέρουν και νιώθω να πέφτω σε κατάθλιψη ξανά.Πώς να το προλάβω;