ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παραμένω σε μια σχέση που νιώθω ότι με πληγώνει όχι αληθινά δηλαδή δεν έχω ένα συγκεκριμένο συμβάν να αναφέρω μετά από έξι χρόνια νιώθω ότι δεν καταλαβαινόμαστε υπάρχει αγάπη αυτό δε φτάνει με εμποδίζει όμως και δε μπορω να δώσω τέλος. Ελπίζω και περιμένω βασίζομαι στις καλές στιγμές. Κι αυτός μέσα του ίσως νιώθει το ίδιο. Νομίζω πως με νοιάζεται ίσως με αγαπάει αλλά δεν το δείχνει με τον τρόπο που ερμηνεύω εγώ την αγάπη

Σου λένε όλοι ότι δεν πειράζει αν δεν έχεις ανθρώπους γύρω σου ή λεφτά ή αν δεν πας διακοπές. Ότι αρκεί να βρεις τρόπους να περνάς καλά όπου κι αν είσαι, με κάθε συνθήκη. Αρκεί να μην σε παίρνει από κάτω. Και βγαίνεις έξω κι είναι όλοι μαζί. Παντού. Δεν βλέπεις άλλους σαν εσένα. Από αυτούς ας πούμε που τόσο εύκολα σου πετάνε τη λύση ότι μπορείς να κάνεις γνωριμίες οπουδήποτε με όποιο τρόπο όπως κι αν είσαι. Ή δεν βγαίνουν έξω όσοι προτείνουν τέτοιες λύσεις και δεν ξέρουν καθόλου τι επικρατεί έξω. Είναι άνθρωποι συνήθως παντρεμένοι με μία συμβατική καθημερινή ζωή, δουλειά-σπίτι. Όσοι νέοι προτείνουν τη λύση του βγες όπου κι αν είσαικι όλα καλά θα πάνε, είναι συνήθως αυτοί που στα λένε αυτά εσένα που δεν έχεις τίποτα ενώ αυτοί είναι ήδη με το εισιτήριο το ακτοπλοϊκό στο χέρι κι έχουν κλείσει και το σούπερ ξενοδοχείο all inclusive. Κι όχι δεν αρκεί το να μην έχεις μίζερη διάθεση και να τα βλέπεις όλα θετικά για να περάσεις καλά. Η ύλη μετράει. Και η διαθεσιμότητα των άλλων. Όποιος βγαίνει και ζει το ξέρει καλά αυτό.

Βγαίνω με μία κοπέλα εδώ και περίπου 3 βδομάδες. Έχουμε αρκετά κοινά τόσο σε ενδιαφέροντα αλλά και σε απόψεις και αν δεν έκανε κάτι το οποίο με ενοχλεί αρκετά (όχι σε σημείο να σταματήσω να την βλέπω αλλά αρκετά ώστε να νιώθω διστακτικά στο να της τα ζητήσω) θα είχαμε μία πάρα πολύ καλή βάση για να δημιουργηθεί κάτι σοβαρό (επειδή ακόμα είμαστε σε στυλ casual σχέσης γενικά δεν βιαζόμαστε). Αυτό το οποίο κάνει, όπως θα καταλάβατε από τον τίτλο, είναι να χαμογελάει ενώ δεν το νιώθει πραγματικά, είτε από ευγένεια είτε από καθωσπρεπισμό και τυπικότητες. Το ξέρω ότι δεν το εννοεί επειδή έχει τύχει να είμαστε μαζί κάπου και να χαμογελάσει σε κάποιον/α που μας είπε κάτι και μετά να τον/την κακολογήσει επικριτικά ή να τον αποδοκιμάσει έμμεσα μεν αλλά αντιληπτά δε. Σαν να "πρέπει" να χαμογελάει σε όλους επειδή "αυτό είναι το σωστό", κάτι το οποίο δεν καταλάβαινα ακριβώς την αιτία μέχρι που μου μίλησε μία φορά για τα παιδικά της χρόνια σε ένα μικρό χωριό πολύ πριν μετακομίσε με τους γονείς της εδώ Αθήνα και πως εκεί για να αποφεύγονται τα κουτσομπόλια, όλοι χαμογελούσαν με όλους όσο βρίσκονταν σε κάποιο δημόσιο χώρο π.χ. πλατεία, προαύλιο εκκλησίας ή το καφέ του χωριού, ακόμα και αν στο σπίτι του ο καθένας έλεγε τα χειρότερα λόγια. Δε ξέρω αν πρέπει να το "ντύσω" με ετικέτες τύπου "καλοκάγαθη χωριάτικη συγκαταβατικότητα και καθωσπρεπισμός" ή "υποκρισία χωρίς δόλο, απλά για το θεαθήναι" , αλλά σίγουρα εφόσον έμαθε από μικρή να το κάνει και τώρα στα 25 της το κάνει ακόμα, δε νομίζω καν να μπορεί να το ελέγχει και της βγαίνει αυθόρμητα πλέον. Δε ξέρω αν θα ήταν συνετό να αφήσω αυτή την ιδιοτροπία να μπει εμπόδιο ανάμεσά μας και δεν πιστεύω πως σε μία σχέση να έχεις το δικαίωμα να θέλεις ο άλλος να αλλάξει ώστε να ταιριάζετε ακόμα περισσότερο, πρέπει δηλαδή να τον αποδέχεσαι ή όπως είναι ή να μην συνεχίσετε άλλο μαζί. Ποια η γνώμη σας για αυτό; Εσείς θα το προσπερνούσατε αν είσαστε σαν εμένα που τον ψιλοενοχλεί αλλά δεν το θεωρεί και red flag; Ευχαριστώ για κάθε απάντηση!

Σε ένα μήνα από σήμερα,το αγόρι μου έχει γενέθλια.Δέν είμαστε πολύ καιρό μαζί(5 μήνες)αλλά επειδή εκείνος συχνά και χωρίς αφορμή μου κάνει κάποια δωράκια,θέλω κι εγώ να του πάρω κάτι σχετικά καλό.Τί μου προτείνετε να του πάρω; Άν θέλετε,δείτε το προσωπικά,δηλαδή εσείς τα κορίτσια τί θα θεωρούσατε ωραίο δώρο για το αγόρι σας,και εσείς τα αγόρια τί θα σας άρεσε να σας πάρουν; ΥΓ:Το ποσό που μπορώ να διαθέσω είναι έως 100€.Ευχαριστώ!

Είμαι 26 ετών. Μέχρι τώρα έχω κάνει μία σχέση στη ζωή μου, η οποία ήταν με άνδρα μεγαλύτερο 15 χρόνια από εμένα. Ωστόσο, πλέον θέλω να βρω κάποιον με τον οποίο να είμαστε κοντά ηλικιακά. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ποτέ δεν με πλησίαζαν άνδρες στην ηλικία μου ή κοντά στην ηλικία μου. Μου έχουν πει ότι εμφανισιακά δείχνω μεγαλύτερη, αλλά δεν καταλαβαίνω αν φταίει μόνο αυτό... τι να κάνω για να έχω ευκαιρίες με παιδιά κοντά στην ηλικία μου (το πολύ 5-6 χρόνια μεγαλύτερους);

Δύο χρόνια πριν είχα την ευκαιρία να έχω καλή σχέση με την κοπέλα που είχα πάθει την πλάκα μου όταν την είδα στην πρώτη μέρα της σχολής. Είχαμε πολλά κοινά και οι στόχοι και τα θέλω μας ταιριάζανε, από ανωριμότητα ξενέρωσα. Εκείνη ήταν απελπισμένη να σώσει την σχέση ή να είμαστε φίλοι αλλά της μίλησα και φέρθηκα άσχημα. Οι φίλοι μου με υποστήριζαν τότε και νόμιζα ότι με εμποδίζει από την φοιτητική ζωή... Κατάλαβα το λάθος και προσπάθησα να φτιάξω την κατάσταση 2 μήνες μετά, δεν τα κατάφερα όμως γιατί δεν με ήθελε άλλο στην ζωή της. Δεν της ζήτησα ποτέ συγνώμη. Το έκανε πράξη, δεν μου ξανά έδωσε ευκαιρία να της μιλήσω, προσπάθησα να προχωρήσω και πίστευα ότι δεν πειράζει, θα βρω κάποια άλλη. Δύο χρόνια μετά σκέφτομαι ότι δεν θα βρω άλλη να μου ταιριάζει τόσο πολύ. Έκανε σχέση κάποια στιγμή και τώρα είναι ακόμα μαζί του.

Διακοπές, ένα παράξενο συναίσθημα.. Σε μια παρέα 5 αγοριών να είσαι εσύ και να νιώθεις ερωτευμένος.. ναι ερωτευμένος.. και με ποιον; με τον καλύτερο σου φίλο.. που ποτέ δεν περιμένεις να νιώσεις έτσι.. που ποτέ δεν είχες νιώσει κάτι αντίστοιχο για άντρα, ούτε που σου είχε περάσει από το μυαλό.. και πριν βιαστείτε να κρίνετε, θέλω να πω ότι τα ερωτικά συναισθήματα δεν σχετίζονται με σεξ αποκλειστικά αλλά με βαθιά αγάπη που πηγάζει από μέσα μας.. την καρδια δεν την περιορίζεις.. και τι να πω; που είμαστε 5 και σχεδόν τη μισή μέρα μιλάμε για γκομενες; είμαι μαζί με άλλους 2 φίλους μου τώρα και συζητάμε άσχετα.. κανεις δεν ξέρει για αυτο.. και σχεδόν κανείς δε καταλαβαίνει πως νιώθω.. και ούτε θέλω να καταλάβει.. ωστόσο είναι πολύ δύσκολο να κοιτάς τον άνθρωπο που αγαπάς όλη μέρα - τόσες μέρες και να μην μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό..

Είχα γράψει ένα κείμενο εδώ πριν λίγο καιρό για το πόσο κουραστικό (σωματικά και ψυχικά) είναι δουλεύεις, τόσο, που όλες αυτές οι κακές συνήθειες εργασίας με τις εμπειρίες που έχω εδώ στην Ελλάδα με έκαναν να μισήσω την εργασία και το ιδανικό θα ήταν μία τετραήμερη απασχόληση έστω κ με 500- 600€ Πλέον έχω φύγει απο την πλήρης απασχόληση 6ημερη εργασία μου και έπιασα δουλειά σε ένα σούπερ μάρκετ πενθήμερο 4ωρο. Φυσικά τα χρήματα είναι πολύ λιγότερα αλλά παιδιά έχω σχετικά ηρεμήσει. Το σώμα μου άρχισε να ξεκουράζεται με περισσότερο ύπνο και σχεδόν η δουλειά είναι σαν χόμπι (προς το παρόν που είμαι 4ωρος, αργότερα θα κάνω κ υπερωρίες) Συμπέρασμα, έτσι θα έπρεπε να είναι οι δουλειές, να μην σου τρώει την ζωή, το θέμα είναι να γίνουμε πιο παραγωγικοί κ να δουλεύουμε λιγότερο όχι να δουλεύουμε κ πλέον με τα καινούργια νομοσχέδια εξαημερο. Αυτό είναι κατάντια, αλλά κάτι μου λέει πως ο μισθός μου σε κάποιο καιρό δεν θα μου φτάνει και έτσι αποφάσισα πως όταν θα γίνει αυτό θα φύγω εξωτερικό, αρκετά πια με αυτή την χώρα μπανανία

Λίγο πριν τα τεσσαρακοστά γενέθλιά μου έχω να εξομολογηθώ δύο πράγματα που αναθεώρησα: Μια ζωή αγαπούσα πολύ το καλοκαίρι. Φέτος ένιωσα βαθιά πόσο ανυπόφορη είναι η ζέστη. Οπότε έπαψε να είναι η αγαπημένη μου εποχή. Δεν αντέχεται. Επίσης μια ζωή αγαπούσα την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Εδώ που κυκλοφορώ. Πλέον κάνω κινήσεις ώστε πολύ σύντομα να πάω να μείνω στο εξοχικό μου μόνιμα. Ξέρετε τον στίχο ''απόψε ίσως δεν λείψω σε κανένα;'' Είναι από το τραγούδι του Παύλου Παυλίδη ''αφού λοιπόν ξεχάστηκα''. Κυκλοφόρησε πριν είκοσι χρόνια. Αυτή είναι η φάση μου. Μόνο που αντί για τη λέξη ''απόψε'' βάλτε τη λέξη ''γενικά''. Οπότε το μοιράζομαι εδώ ότι πλέον θα πάω να απομονωθώ μόνιμα στο εξοχικό μου. Όχι στην πόλη δεν ζούσα απομονωμένος, μες στον κόσμο ήμουν, αλλά τώρα κατάλαβα ότι η νέα αρχή είναι το να μείνω μόνιμα στο εξοχικό μου. Μια πλήρης απομόνωση. Το γράφω εδώ για να το θυμάμαι, έτσι κι αλλιώς δεν έχω και πού αλλού να το πω. Και να είχα, δεν θα είχε νόημα. Αυτή λοιπόν είναι μια απόφαση ζωής που πήρα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. θα γίνω άνθρωπος της (παραθαλάσσιας) επαρχίας έστω και τώρα.

Μερικές φορές τα πράγματα στις ερωτικές σχέσεις δεν είναι ξεκάθαρα. Ξεκάθαρο παράδειγμα: Μια κοπέλα που απορούσε επειδή ένας άνδρας που ήταν πολύ της θεωρίας, αναλυτικός, αλλά δεν έκανε ποτέ κίνηση σε ερωτικό επίπεδο προς αυτήν ξαφνικά ένα βράδυ σε μια συζήτησή τους τελικά οπλίστηκε με θάρρος και την φλέρταρε ανοιχτά και ξεκάθαρα κι έκανε κίνηση (και κυριολεκτικά). Αυτή μετά από αυτό δεν το συνέχισε μαζί του αν κι εκείνο το βράδυ ανταποκρίθηκε στην επιθυμία του χωρίς να προχωρήσουν σε ερωτική ολοκλήρωση. Έμεινε απλώς στο ''φάσωμα'' (συγνώμη αν δεν αρέσει σε κάποιους ο όρος, ούτε εγώ τον χρησιμοποιώ πολύ αλλά δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω). Τι συμπέρασμα θα βγάζατε εσείς για την κοπέλα; Ότι δεν της άρεσε που ο τύπος ενώ ήταν καλός συζητητής μαζί της, ξαφνικά έκανε κίνηση και της έδωσε με θαρραλέο τρόπο να καταλάβει ότι την ήθελε ερωτικά. Κάποιοι θα πουν ότι πρέπει να ξεχωρίζουμε και τι είδους σχέση θέλουμε να έχουμε με τους άλλους, αλλιώς συμπεριφερόμαστε σε όσους μας ελκύουν ερωτικά, αλλιώς σε όσους μας αρέσει να συζητάμε μαζί τους, αλλιώς σε όσους τους βλέπουμε σαν φίλους κι ότι έτσι κάνουν όλοι κι ότι η συγκεκριμένη κοπέλα τα έχει ξεκάθαρα αυτά στο μυαλό της (άλλο αν ''παρασύρθηκε'' το συγκεκριμένο βράδυ σε ολιγόλεπτη ερωτική ανταπόκριση) κι ότι γενικά πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε κι ότι όλοι πάνω-κάτω λειτουργούν έτσι. Κι όμως αυτή η κοπέλα χρησιμοποίησε τον ίδιο τρόπο αυτού του τύπου στην προσέγγισή της σε μένα. Αυτόν τον τρόπο που της προκάλεσε απορία. Περάσαμε από τη θεωρία και τις συζητήσεις στην πράξη με δική της πρωτοβουλία και στην περίπτωσή μου υπήρξε ερωτική ανταπόκριση και ολοκλήρωση αρκετές φορές. Αυτό το λέω επειδή συνήθως αρκετοί άνθρωποι λένε πως οι σχέσεις είναι απλές, καθόλου περίπλοκες αρκεί να ξέρεις τι θέλεις κι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν στο μυαλό τους αυτό που θέλουν και ξέρουν να ξεχωρίζουν και διάφορα τέτοια. Ενώ οι ερωτικές σχέσεις είναι περίπλοκες. Τελεία. Ποτέ δεν ξέρεις με ποιόν τρόπο θα κερδίσεις και με ποιόν θα χάσεις κάτι που επιθυμείς.