ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταίο καιρό είμαι ερωτευμένη με τον ύπνο. Θέλω να κοιμάμαι όλη την ημέρα. Ξυπνάω με το ζόρι, πάω στη σχολή και κάνω υπομονή μέχρι να πάω σπίτι να ξανακοιμηθω. Τι μου συμβαίνει; Να ανησυχήσω;

Ο άνδρας είναι 40 χρονών και έχει 3 κολλητούς ο ένας από αυτούς είναι ελεύθερος μας έχει γνωρίσει κατά διαστήματα κάποιες σχέσεις του οι κοπέλες ήταν συνήθως συνομήλικες...το τελευταίο εξάμηνο δεν έβγαινε συχνά μαζί μας και τελικά η αιτία ήταν η νέα του σχέση...μια φοιτήτρια που πήγε να κάνει πρακτική στη επιχείρηση που δουλεύει 18 χρόνια μικρότερη και "φοβόταν" να μας την γνωρίσει...το βρίσκω λογικό γιατί οι γυναίκες των υπολοίπων αν και έχω καλές σχέσεις μαζί τους δεν είναι και πολύ ανοιχτόμυαλες ....κανονίζουμε λοιπόν να βγούμε όλοι μαζί και είπε ότι θα φέρει και την κοπέλα του...εγώ περίμενα να δω τον εαυτό μου στα 20...ξέρετε να πετάει καμιά κοτσάνα να ντύνεται προκλητικά και τα λοιπά..αντιθέτως ήταν πολύ εντυπωσιακή χωρίς να είναι προκλητικά ντυμένη και συμμετείχε στην συζήτηση με τους άνδρες μιας και σπούδασε το ίδιο αντικείμενο ( οι άνδρες μας είναι φίλοι από το πανεπιστήμιο) Κάπου εκεί οι άλλες δυο γυναίκες τις παρέας άρχισαν να πετάνε το φαρμάκι του τους ...σπονδές,καρφιά,κακίες είπαν πάρα πολλά εγώ προσπάθησα να αλλάξω συζήτηση ή να την υποστηρίξω ...η κοπέλα ήρθε σε πάρα πολύ δύσκολη θέση σχεδόν βούρκωσε...οι άνδρες όταν σταμάτησαν να μιλάνε μεταξύ τους άκουσαν την συζήτηση που είχαμε και ένιωσαν αμήχανα ο φίλος της τα πήρε....η κοπέλα πήγε τουαλέτα και αυτός άνοιξε το κινητό διάβασε ένα μήνυμα...θύμωσε και τους είπε ότι για αυτό τόσο καιρό δεν έβγαινε μαζί μας...όταν η κοπέλα ήρθε στο τραπέζι την πήρε και έφυγαν ...ο άνδρας μου τις κατσάδιασε οι δικοί τους δεν είπαν τίποτα καθώς τις τρέμουν...όταν φύγαμε από το μαγαζί πήρα τηλέφωνο ζήτησα συγγνώμη και τους είπα ότι θα ήθελα να ξαναβγούμε χωρίς τα άλλα δυο ζευγάρια....καλά δεν έκανα ;;;; έτσι και αλλιώς αυτοί βγαίνουν και ανδροπραρέα όποτε θέλουν δεν είναι ανάγκη να τρώω στην μάπα της γυναίκες των άλλων δυο ...μετά από αυτό τις σιχάθηκα...

απο το σπιτι για λιγες ωρες επιτελους οι γονεις μου!!

ΗΜΑΣΤΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΜΑΖΙ.. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΑΖΙ.. ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΟ ΟΤΙ ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΤΟΣΟ ΚΙ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥΣ ΟΙ ΖΗΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΥΓΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ. ΕΚΕΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, ΛΙΓΟ ΧΥΜΑ, ΑΝΕΡΓΟΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ. ΜΕΙΝΑΜΕ ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΑΖΙ, ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΣΤΑΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ.ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΡΙΣΤΙΚΟ, ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ 8 ΜΗΝΕΣ ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ..ΜΙΛΗΣΑΜΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ, ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ, ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΚΑΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΚΙ ΟΤΙ ΜΕ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΟΤΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ..ΜΠΟΡΕΙ ΑΡΑΓΕ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ;;;ΕΧΩ ΜΑΘΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ, ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΤΙ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΗ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΠΙΣΩ.ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΑΡΑΜΙΣΤΕΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΔΩΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ.

Ευχαριστώ το Θεό που έχω μεγαλώσει και συνεχίζω να ζω στην Αθήνα, που όσο αποπνικτική και άσχημη να είναι ως πόλη, υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα να κάνεις, τόσα διαφορετικά μέρη να πας, τόσο πολλοί άνθρωποι να γνωρίσεις. Δε θα άλλαζα ποτέ τη ζωή σε μεγάλη πόλη και ας κυριαρχεί το γκρι και η ασχήμια. Επίσης, εκτός κι αν μένεις σε μικρή προαστιακη γειτονιά, δεν υπάρχει κουτσομπολιο. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Στο χέρι μας είναι να βλέπουμε την ομορφιά όπου ζούμε.

Δεν ειμαι καθολου ηρεμη τελευταια. Εχω συνεχως νευρα και ελαχιστη υπομονηΠαλαιοτερα ειχα αρκετη υπομονη, οχι πια ομως. Θελω να κανω πραγματα αλλα με την πρωτη δυσκολια τα παραταω. ΕΙΜΑΙ ΕΥΘΥΝΟΦΟΒΗ ΚΑΙ ΤΕΜΠΕΛΑ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΧΩ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΑΤΟ ΜΟΥ.ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΑΝΤΗΣΑ ΕΤΣΙ; ΠΩΣΣΣΣ;

Κάθε μέρα που σε βλέπω,μου φαίνεσαι όλο και πιό όμορφος.Είμαι τρελλαμένη μωρό μου!

Συμβουλές για να αρχίσω να είμαι πιο κοινωνική/λιγότερο ντροπαλή/λιγότερο κλειστή εσωστρεφής κτλ κτλ

Πιστευω πως η αδερφή μου, ετων εικοσιτεσσαρων, πάσχει απο μια μορφη κατάθλιψης η οποία ξεκίνησε μετα τον χωρισμο της το περασμένο καλοκαίρι του 2018. Οσο περνάει ο καιρός ολο και χάνεται. Σαν να ταξιδεύει στο μυαλο της και να πέφτει συνεχως σε κενα. Είτε στο οικογενειακό τραπέζι, ειτε στο σαλονι, ειτε ειναι εξω με την παρέα χανεται. Σαν να σβήνει η θεληση της για επικοινωνια. Για να εξηγησω...Πριν λιγες μερες ειχε βγει με μια μεγαλη παρεα για φαγητο, οσο περναγε η ωρα η παρεα μεγάλωνε καθως ηθραν φίλοι φίλων στο τραπεζι και εκείνη, χωρις να μπορει να αντεξει τα ατομα που αλλες φορες δεν ήθελενα αποχωριστεί, σηκώθηκε και εφυγε. Εχθες την ακουσα στο υπνοδωμάτιο της να κλαιει, σημερα κοιταζε το ψυγειο σαν να περιμενει να της απαντησει. Δεν ξερω πως να βοηθησω, αν μπορω και πως να το διαχειριστώ. Εχουμε συζητησει την περιπτωση του να επισκεφτεί ψυχολογο αλλά η ιδια συνεχως βρισκει δικαιολογιες ή αλλες αφορμες για να μην κανονιστεί τελικα το ραντεβου. Οι λεξεις που ανταλλαζουμε πλεον μεσα στη μερα ολο και λιγοστεύουν, το ιδιο και η επιθυμια της για επικοινωνια με τους αλλους ανθρωπους. Αδυνατίζει και χάνεται. Αυτο ειναι το τωρινο μου αδιέξοδο. Μια κατάσταση που δεν ειναι δικη μου αλλα με αφορά. Μια ψυχολογία ξένη που προσδοκώ να βελτιωθεί και να επανέλθει στην προηγουμενη της κατασταση....

Ονειρεύομαι να κάνω τα πάντα μαζί του, αλλά τώρα που ανοίγει ο καιρός σκέφτομαι να είμαι μαζί του σε ακρογιαλιές, να κάνουμε βόλτες, να μην σκεφτόμαστε τίποτε άλλο από το τώρα. Τον θέλω τόσο πολύ που με τρομάζει. Θέλω αυτή τη φορά να πάει καλά.