ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω αξιόλογη εργασία διαμέρισμα ,αυτοκίνητο > στα υλικά αγαθα. Όμως νιώθω ότι η ζωή μου είναι μια τρύπα στο νερό .Οι γνωστοί μου με αποφευγουν εχουν τις οικογένειες τους , τακτοποιημένοι - ευτηχισμένοι και έγω έμεινα στο ραφι στα 44 μου χρόνια. Οι μόνοι που με αγαπάνε είναι οι δυο γονείς μου και η μοναξιά αφόρητο ρουχο.

Ζω σαν να μην φοβάμαι τίποτα όταν νιώθω σαν ένα μικρό παιδί σε έναν κόσμο τεράστιο. Τρομάζω μην τα κάνω θάλασσα, μην μείνω μόνη, μην χάσω ότι έχω, μην δεν αποκτήσω αυτά που επιθυμώ... Τρομάζω τόσο που το μόνο που μπορώ να κάνω είναι δείχνω δύναμη όταν νιώθω αδύναμη. Δύσκολο να είσαι ενήλικας.

Χρειαζομαι σιγουρα και συντομα νεα ατομα στον κυκλο μου.Θα εξηγησω.Εχω ουσιαστικα δυο παρεες η μια στην πολη που σπουδαζω και η αλλη στην πολη στην οποια μενω μονιμα.Οι κοπελες που κανω παρεα στον τοπο μου ειναι εκπληκτικες φιλες.Ειναι παντα διπλα μου σε εμενα και την οικογενεια μου με γεμιζουν μου στεκονται και με αγαπουν οσο εγω.Για αυτες θα εβαζα σε δευτερη μοιρα τον εαυτο μου και θα εκανα το κατι παραπανω.Που ειναι το προβλημα θα μου πειτε...δεν ταιριαζουμε.Δεν μας αρεσει η ιδια μουσικη,τα ιδια μαγαζια..εγω ειμαι 23 θελω να βγαινω σε πολυσυχναστα μερη που βγαινουν ατομα της ηλικιας μου ενω αυτες προτιμουν κατι πιο χαλαρο και εναλλακτικο.Επισης αν και ειμαστε στην ιδια ηλικια εχουν πολυ πιο φορτωμενο προγραμμα απο εμενα με αποτελεσμα να τις βλεπω μια με δυο φορες την βδομαδα ..συνεπως ειναι οι ιδανικες φιλες ομως οχι η ιδανικη παρεα.Οι κοπελες απο την αλλη στον τοπο που σπουδαζω ειναι αλλιως .Ειναι οι φιλες που θα συζητησω μονο για ρουχα-μαλλια-γκομενους.Δεν ειναι κακες κοπελες απλα μεχρι εκει σταματανε τα ενδιαφεροντα τους.Θα βγουν μονο σε πολυ συγκεκριμενα μερη συνηθως εκει που δουλευει/συχναζει το αγορι τους η ο γκομενος που εχουν βαλει στο ματι.Δεν θα βγουν ποτε απτην βολη τους για εμενα-ισα ισα- θα κανουν κατι μονο αν συμφερει τις ιδιες..δυστυχως ειναι η μονη μου επαφη εδω και ετσι αναγκαστικα ακολουθω καποια απο τα πλανα τους ακομα και αν δεν θελω με σκοπο να μη μεινω κλεισμενη στο σπιτι..ποσο ομως να πας στο μαγαζι του γκομενου τους νισαφι πια.Δεν ειναι κακιες κοπελες ουτε τοσο επιφανειακες οσο τις περιγραφω πιο πολυ ανασφαλεις θα ελεγα διχως δικη τους αποψη..η μαλλον εχουν αποψη για λαθος λογους.Συνεπως για διαφορετικους λογους συμβιβαζομαι πολυ στο τελος της ημερας και νιωθω οτι δεν περναω αυτα τα νεανικα χρονια οπως θα ηθελα.Την περιοδο αυτην δεν εχω σχεση ομως και οταν ειχα παντα ημουν η κοπελα που συμπεριλαμβανε τις φιλες της και τις θεωρω μεγαλο κομματι της καθημερινοτητας κ της ζωης μου.Θελω να κανω ταξιδια , να βγαινω για φαγητο , να πηγαινω για χαλαρα ποτα αλλα και σε κλαμπ μεχρι το πρωι , να μεθαω να κανω βλακειες να ζησω την ηλικια μου στο επακρο!προφανως και θελω και αλλα πραγματα απτη ζωη μου αλλα αυτα που ανεφερα ειναι που προυποθετουν την υπαρξη συμβατων φιλιων..πως προτεινετε να γνωρισω νεα ατομα??θα ειναι ανοιχτα σε νεες γνωριμιες η ολοι ειναι πλεον βολεμενοι σε παρεες?

Γεια σε όλη τη παρέα..είμαι απαγοητευμενη.ειχα γνωριστει με ένα παιδί εδώ και περίπου δύο μήνες..μέσω φεισμπουκ! Βγήκαμε ραντεβού πήγε πολύ καλά..ωστόσο αυτός ήταν αρκετά φειδωλός εξαρχής..δεν ανοιγόταν..συγκρατημένος.εμενα μου άρεσε..ένιωθα ότι είχαμε χημεία..και το έβλεπα και σε εκείνον. Ήθελα να πάμε σπίτι του..στο δεύτερο ραντεβού.δεν πήγα γιατί δεν ένιωθα ότι ήθελα ακόμα ( δέκα μέρες γνωριζόμασταν)..με πίεζε να πάω για να είμαστε μόνοι μας με την ησυχία μας .από εκεί και μετά έγινε πολύ διαφορετικος απόμακρος και εδώ και πολλές μέρες προσπαθούμε να βρούμε κάποια μέρα για να ειδωθουμε αλλά εκείνος πνίγεται λέει δεν έχει χρόνο καθόλου..μέχρι που ένιωσε λέει πίεση , δεν νιώθει ότι ταιριάζουμε , είναι η απόσταση λέει..( εκείνος περιστέρι, εγώ Αθήνα κέντρο..γελάμε) και να μην τον ξαναενοχλησω.. ότι ζητάει συγγνώμη αν μου έδινε ελπίδες αλλά ένιωσε ότι δεν είμαι αυτό το κορίτσι που θέλει δίπλα του..κυρίως λεει γιατί του ζήτησα να βρεθούμε και δεν κατανοούσα τη δουλειά του. από κοντά έλιωνε..τι μπορεί να συνέβη; Τον ήθελα και νόμιζα και αυτός το ίδιο.. γιατί ένιωσε πίεση ξαφνικά; Γιατί με ειχε στο " περίμενε" και ξαφνικά μου λεει όλα αυτά; Είμαστε 29 κ οι δύο

Πραγματικά με θλιβει το γεγονός πως θα τελειώσει η εξεταστική και θα γυρίσω πισω φορτωμένη φέτος και με πολλά μαθήματα που δεν πέρασα λόγω της άσχημης ψυχολογίας μου, και πως όταν δεν διαβάζω δεν θα έχω τίποτα απολύτως να κάνω, ο μοναδικός μου φίλος μαλλον θα δουλεύει στην πόλη σπουδων του και εγώ θα καθομαι μόνο με την μεγαλυτερη αδερφή μου ή τους γονείς μου που θέλω μεν την παρέα τους αλλά δεν αρκεί αυτό Βέβαια κι εδώ που σπουδάζω η μοναξιά είναι μονοδρομος με μηδέν κοινωνικές ικανοτητες χωρίς φιλες σε σημείο που πλέον καταντα κουραστικό. Δεν πλησιάζω εύκολα αλλα άτομα και πέρσι που το προσπάθησα κάναμε λίγη παρέα και μετά απομακρυνθηκαμε. Ίσως φταίει που δεν ταιριαζω με κανέναν τουλαχιστον έτσι αισθανομαι, νιώθω ανασφαλης με την εμφάνιση μου και πιστεύω πως οι άλλοι θα με κατακρίνουν γι αυτό και δεν θα μου κάνουν παρέα και εκτός αυτών οι γονείς μου είναι αρκετά προστατευτικοι σε σημείο που μου λένε " εκεί πηγες για να παρεις πτυχίο όχι για να βγαινεις" (είχα βγει μια φορά μέχρι της 10 και μισή κ όταν γυρισα πήραν τηλέφωνο και μου έλεγαν πως ανησυχησαν κλπ) ή άλλα πραγματα όπως "μην τυχόν και μάθω πως έχεις κανέναν εκει" (από τον πατέρα μου.ενώ σιγά μην με κοιτάξει κανείς έτσι κι αλλιώς) ΟΥΦ τα είπα όλα μαζεμένα :(

Παιδιααααα σε λίγες μέρες τελειώνει το ερασμους.. φεύγω γυρνάω πισω.. κάθε βράδυ σκέφτομαι ότι θα φύγω και κάθε πρωι ξυπνάω με βάρος..δε θέλω να φύγω.. περνάω πολύ ωραία.. δε λέω χαίρομαι που θα ξαναδώ τους δικους μου αλλά νιώθω ότι δε θα ξαναεχω αυτή την ευκαιρία.. μακάρι να ξαναεχω την ευκαιρία να ζήσω αυτή την εμπειρία.. κανένας άλλος σε παρόμοια θεση;; φιλακιαααααααααα

Είμαι 20 και ζυγίζω 47 κιλά, ύψος 1,71 και δεν εχω λίπος ουτε γιααα… δειγμα!! Το σωμα μου είναι σαν αντρικο, μονο κοκκαλα και μυεις φαινονται γιατι γυμνάζομαι καθημερινα. Βλεπω κορίτσια στο δρομο και φιλες μου που εχουν ωραια σωματάκια και θελω να κλαψω.. Τι ατυχια!

Καποιον με τον οποιο εισαι κολλημένη ενα χρόνο;καποιον που δεν εχει περασει ουτε μια μερα που να μην τον εχεις σκεφτει;που να μην μπορεις να φανταστείς αλλο διπλα σου;νιώθω πως δεν θα το ξεπερασω ποτε,ενα κομματι του εαυτού μου θα ναι κενο χωρις εκείνον και παντα θα τον σκέφτομαι.Ομως τωρα τι κανω;νιωθω οτι θα πεσω σε κατάθλιψη εξαιτιας του...εχω δοκιμάσει τα πάντα: να εστιασω στα αρνητικά του,να προσπαθήσω να πείσω τον εαυτο μου οτι δε μου αξιζει και μπορω να βρω καλυτερο,να κοιταξω κι αλλου..τιποτα!καθε μερα τον θελω ολο και πιο πολυ και λιωνω στη σκέψη οτι δε θα ξανα γινει κατι μεταξυ μας...

Μου αρέσει πολύ. Παρααα πολύ. Τον βλέπω αρκετά συχνά στο γυμναστήριο. Μου έχει μιλήσει κάποιες φορές. Βασικά κάθε φορά αυτός ανοίγει συζήτηση. Εγώ προσπαθώ απλά να αγνοήσω το γεγονός ότι βρίσκομαι στα πρόθυρα κρίσης πανικού και να συνεχίσω να συμπεριφέρομαι σαν έναν φυσιολογικό άνθρωπο. Οσο γίνεται βασικά γιατί μιλαμε για εμένα. Είμαι γενικά socially awkward οποτε φανταστείτε τι γίνεται όταν πρόκειται για κάποιον που μου αρέσει τόσο πολύ. Εν τω μεταξύ ξέρω ότι δεν του είμαι τελείως αδιάφορη καθώς έχει τύχει να έχω ακούσει έναν φίλο του να τον πειράζει ας πούμε. Αλλά ντρέπομαι υπερβολικά πολύ να του μιλήσω.

8 μαθηματα απο 1ο εξαμηνο που χρωταω λογω μεταγραφης, και αλλα 6 τωρα που δεν θα περασω, μας κανουν 14...Απο την αρχη της σχολικης χρονιας μεχρι τωρα πρεπει να ηταν η χειροτερη φαση της ζωης μου...Σπιτι ολη μερα χωρις κανεναν...βγηκα εξω για εναν καφε 4 φορες μετρημενες απο τον σεπτεμβρη...Δεν εχω ιδεα τι κανω με τη ζωη μου...σχολη, κοινωνικη ζωη...Ειμαι εντελως στα χαμενα...θελω να τα παρατησω ολα και να ξεκινησω απο την αρχη...Βοηθεια!!