ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον είχα χωρίσει πριν 2 χρόνια. Του είχα πει πολύ άσχημα πράγματα και του είχα ζητήσει να μην με ξαναενοχλησει ποτέ. Στην πορεία το μετάνιωσα αλλά δεν είχα, ούτε έχω τα μούτρα να του πω το οτιδήποτε. Τώρα δουλεύω σε μια καφετέρια στο κέντρο και χθες τον είδα μετά από τόσο καιρό με την κοπέλα του, που την φώναζε μικρή, όπως φώναζε και εμένα. Ήθελα να ανοίξει η γη να καταπιεί.

Κυκλοφορούν καποια βίντεο με διάφορους που δούλευαν ή δουλεύουν στη google στο εξωτερικό και ρε παιδί μου έχουν καφετέρια με δωρεάν φαγητό από όλες τις κουζίνες για να ικανοποιούν όλα τα γούστα, γυμναστηριο, μέρος για ξεκούραση κτλ. Πολύ θα ήθελα να υπάρχουν εταιρίες και εδώ με αυτά. Τουλάχιστον καφετέρια με 1-2 μαγειρευτά φαγητα να μας φύγει το άγχος του τι παίρνουμε στη δουλειά. Ας το πληρώνουμε κιόλας με ένα μινιμουμ ποσό. Κουραστηκα να σκέφτομαι τι θα πάρω αύριο για μεσημέρι και να το τρωω και κρυο.

Σου λενε "φιλους δεν εχεις;" μα πως να βρεις φιλους αφου ΟΛΟΙ οι αντρες σου μιλανε μονο αν ψαχνουν κοπελα ή νυφη! Αντιστοίχως αν ακουσει κοπελα πως δεν εχω γνωριμίες θα φυγει τρεχοντας, γιατι σε θέλουν μόνο για να βρουν και αυτές κάποιον. Συν ότι αν εισαι όμορφοτερη δεν θελουν σε καμια περιπτωση να βγουν μαζι σου όπως και να έχει ! Ε ρε παιδιά να πάω σε μοναστήρι, άλλωστε μοναστική ζωή κάνω! Αυτό είναι ένα πρόβλημα που δεν θα λυθεί, αφού οι άνθρωποι με απλά λόγια ΜΟΝΟ αν έχουν όφελος από εσένα σε θέλουν ! Συγχαρητήρια !

Εδώ και ενα χρονο συνειδητοποίησα οτι θελω όσο τίποτα ενα παιδάκι. Ειμαι 34+ και βλέποντας τα έτη να διαδέχονται το ένα το άλλο και τα γενέθλιά μου να ειναι το ενα πιο tragic απο το προηγούμενο και χωρίς να κάνω τιποτε το ουσιωδες που θα αλλαζει αρδην την ζωη μου παρά μόνο να ομφαλοσκοπώ ad infinitum και αρνούμενη πεισματικά να εργαστώ οχτάμηνα σε μια τετοια χώρα εφτασα στη θλιβερη διαπιστωση οτι για εμενα δυστυχως τιποτε πια δεν εχει αξια οσο το να κάνω ενα παιδι, τιποτε πια απο οσα εκανα (πχ πιάνο..) δεν με χαροποιει. Ουτε στο ελαχιστο. Ολη μου τη ζωή την σκορπισα σε τεσσερις τοιχους, διαβαζοντας με καταπιεση απο τη μεριά της απαιδευτης μητέρας μου και δεν έχω ζησει απολυτως τίποτα. ΜΌΝΟ αν φυγω μακρυα, στο εξωτερικό κατα προτιμηση, θα απελευθερωθω απο αυτή και ΙΣΩΣ βρω καποιον να μου αρεσει για να ζησω επιτέλους όπως επιθυμώ. Για να καταλάβετε το κομφούζιο που υπαρχει τα στο κεφαλι μου, πηγα πριν τρια χρονια και γράφτηκα σε ξενόγλωσση φιλολογία στα γεραματα (2η σχολη) χωρίς να εχω διδαχτει τη γλωσσα ουτε μια ώρα..! Μονο με προσωπικη μελέτη. Αν ειναι δυνατόν..! Ποσο γελοίο απορώ πώς ειχα τη φαεινη ιδεα. Με αποτελεσμα φυσικα στα προφορικά να μην καταλαβαινω σχεδον τιποτα. ΛΟΛ Και ουτε την ορεξη εχω πια. Σώθηκε κι αυτη. Μπηκα γιατι ήμουν ειδικη κατηγορία. Πολυ κακώς. Δεν εχω κουραγιο για αλλο διαβασμα. Φτανει. Κουραστηκα και δεν ξερω τι να κανω πώς να ξελαμπικάρω να βρω το δρομο μου στη ζωη. Οσες φορες πατησα στη σχολη ενιωσα να χανω το χρόνο μου. Ο,τι κανω μου δινει μια αισθηση ματαιοτητας τωρα πια και χασιμο πολυτιμου χρονου. Θελω μονο να κανω οικογενεια. Θελω να αλλαξω η ζωη μου.

Δεν ξέρω πραγματικά όλα στραβα τον τελευταίο καιρό. Εκεί που λέω ότι θα φτιάξουν και θα προχωρήσω τσουπ κάτι γίνεται και κάνω 2 βήματα πίσω. Λες και κάποιος με μούντζωσε, με μάτιασε, μου έκανε μάγια, δεν ξέρω. Δεν γίνεται Οι γύρω μου ολοι να προχωρούν στη ζωή τους και εγώ όχι. Νιωθω σαν να κυνηγάω να τους φτάσω. Ούτε επαγγελματικά κάνω κάτι καλό ουτε σχέση ουτε φίλους. Και τα χρονια περνούν. Πότε έρχονται τα καλυτερα; αυτά που σου λένε όλοι υπομονή τα καλύτερα ακόμα να έρθουν. Στέρεψε η υπομονή μου. Κουραστηκα, κουραστηκα με αυτό το διαρκές κυνηγητό και το άγχος. Καλά έλεγα να να γίνω βοσκός και να ανοίξω μια βιοτεχνία τυριών και γιαουρτιού. Τουλάχιστον τώρα, και στο χωριουδάκι μου θα ζούσα μακριά από όλους και εγκατεστημένος επαγγελματικά θα ειμουν. Τέλοςπάντων ίσως και να το κανω.

Είμαι 20 χρόνων. Ποτέ μου δεν είχα ερωτευτεί. Από τη πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε μου φάνηκε πολύ καλό παιδί αλλά εμφανησιακά δεν ήταν ο τύπος μου. Κάναμε όμως παρέα, και γνωρίζοντας τον, τον ερωτεύτηκα παράφορα. Τα συναισθήματα είναι αμοιβαία, ξεκινήσαμε να βγαίνουμε και δυσκολεύομαι να διαχειριστώ όλα αυτά τα πρωτόγνωρα για μένα συναισθήματα. Τον σκέφτομαι συνεχώς μέρα βράδυ, τον βλέπω κάθε βράδυ στα όνειρα μου και λιώνω όποτε βρισκόμαστε. Το απίστευτο είναι ότι κάθε μέρα νιώθω όλο και πιο ερωτευμένη μαζί του...

"Εισαι καλο παιδι δεν μπορω να σε δω ερωτικα" Τι εννοουν τα κοριτσια αραγε? Θελουν αγορια στυλ αλητη, να τις "φτυνουν". Το γελοιο ειναι οταν αυτο λεγεται χωρις καν να εχετε βγει.

Από το σύζυγό μου για κάποιες μέρες να ηρεμήσω με κάτι που με έχει στραβωσει(χρόνιο θέμα) και νευρίασε. Η αντίδρασή του αυτή δε μου άρεσε και όταν του είπα ότι έτσι νιώθω λέει ότι δε νιώθω έτσι. Αυτό τι σημαίνει; Ότι πάει να με χειριστεί;

Μου αρέσει ένα αγόρι που είναι 20 ετών και εγω 29. Δεν το έχω ξαναπαθει αυτό. Ντρέπομαι που νιώθω έτσι, γτ σκέφτομαι οτι εκείνος αν με έχει καταλάβει από τις ματιές που του ρίχνω, θα παίρνει επιβεβαίωση και θα λέει κοίτα αυτή είναι μεγαλύτερη και ασχολείται μαζί μου. Βέβαια δεν νμζ να το πει γτ ειναι Καλό παιδί. ΤΟ θέμα είναι ότι δεν μπορω να του εκφράσω πως νιώθω ενώ με έναν κοντά στην ηλικία μου δεν ντρέπομαι. Από την άλλη τον σκέφτομαι συχνά. Η αδερφή μου λέει ότι απλά πρέπει να διευρυνω τον κύκλο μου γτ αυτός τώρα θα είναι σε άλλη φάση να βγαίνει πολύ κλπ ενώ εγώ θέλω σχέση σοβαρή, και ότι θα τον ξεχάσω αμα βγαίνω συχνότερα.

Τι κάνεις όταν στην λένε συνέχεια και οοοολοι (ακόμα και συγγενείς) στα πλαίσια "πλακιτσας''? Δεν εχω την ευστροφια να απαντήσω κάθε φορά και να βάλω τον καθένα στην θέση του. Είτε στη δουλειά είτε εκτός. Νιώθω έκρηξη εσωτερική κάθε φορά δεν αντέχω αλλο! Δεν μπορώ να καταλάβω τι ψυχή έχουν όλοι τους, τι ποιότητα τελικά? Στα πλαίσια του "να σε πλησιάσω" "να γίνω αρεστός" κάνεις αστειακια οριακά υποτιμητικά για τον άλλο, με τον μανδύα της ΠΛΑΚΑΣ. Γαϊδούρια όλοι τούς. Και κρίμα που δεν μου κόβει να απαντάω τις περισσότερες φορές ή που δεν με έμαθαν απ το σπίτι μου να απαντάω. Μεγάλο θέμα αυτό.