ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εξομολογούμαι ότι πατάω thumbs down στις αφιερώσεις που ανεβάζουν συνέχεια τα ίδια κομμάτια

Σημερα βγηκε το τελευταίο μάθημα για πτυχιο και περασα με 10! Παρολα αυτα δεν ενιωσα καποιο θετικο συναισθημα.. Εχω να παραδωσω πτυχιακή μεχρι τελη Σεπτέμβρη.. Και εχω τρελο άγχος.. Δεν τρωω, υποσιτιζομαι και δεν αισθανομαι υγιης λογω αγχους.. Παίρνω πτυχιο με άριστα, και ερασμους εκανα και γεματα χρονια περασα, μεσα σε ολα.. Εχει πεσει η αυτοπεποίθηση μου.. Νομιζω οτι και να γραψω θα ειναι αρλουμπες. Δεν πιστεύω στον εαυτο μου.. Το μονο που με ηρεμει ειναι μια βολτα σε ενα ενα παρκο απο οπου και σας γραφω τωρα... Παράλληλα διβαζω ενα βιβλιο φιλοσοφικό για τη ζωη, ευτυχια αγαπη.. Με βοηθαει πολυ.. Αλλα ειναι παροδικό.. Το αγχος κυριαρχεί ξανα.. Ισως ολα πηγαζουν απ την κακη διατροφη.. Η διάθεση η ορεξη.. Αλλα παντα οταν αγχωνομαι μου κοβεται.. Ξερω οτι δεν ειναι σημαντικό και οτι υπαρχουν σοβαροτερα προβληματα.. Καμια συμβουλη;

Η τακτική που διατρέχει την κοινωνία μας δλδ ότι πρέπει σώνει και καλά η ιδιωτική βούληση να είναι και δημόσια πρακτική είναι κουραστική γι αυτούς που έχουν μάθει να ζουν με κάποιους κανόνες στην ζωή τους. Όλο και περισσότεροι προσπαθούν να αυτοπροβληθούν μέσα από πράξεις που όχι μόνο δεν εγκωμιάζουν το ανθρώπινο είδος, αλλά καταδεικνύουν την αδυναμία του να διαχειριστεί καταστάσεις που ξεπερνούν τα στενά όρια του "εγώ". Πολύς λόγος γίνεται και για την ελληνική οικογένεια, που διαφημίζεται ως συμπαγής, αραγής, παραδοσιακό συν για την πατρίδα μας. Στην πράξη, το μόνο που έχει να επιδείξει είναι μια συνεχής υπερπροστασία προς τα νεαρά της μέλη, που οδηγεί αναπόφευκτα και στην γέννηση και συντήρηση νοσηρών συμπεριφορών. Στο εξωτερικό, που τόσο πολύ κατακρίνουν οι ιθαγενείς και παντός είδους ειδήμονες, οι υγιείς οικογένειες (γιατί υπάρχουν και εκεί αυτές που γεννούν παθογένειες) παράγουν για τις κοινωνίες τους άτομα που είναι έτοιμα να ενταχθούν και να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο από πολύ νωρίς. Ίσως να είναι ένας από τους πολλούς λόγους που τα ελληνόπουλα που μεταναστεύουν εντάσσονται γρήγορα και ομαλά στις χώρες που εγκαθίστανται. Ίσως όχι μόνο τα καλύτερα μυαλά, αλλά και οι καλύτεροι χαρακτήρες να παίρνουν τελικά τον δρόμο της ξενιτιάς. Από την άλλη, είναι πολλά τα νεαρά άτομα που τα τελευταία χρόνια έχουν πέσει στην αγκαλιά της θρησκείας. Κι αυτή με την σειρά της, έχοντας ενθουσιάσει το κοινό με την φιλανθρωπία της, τα ντοπάρει με ενθουσιασμό για τον άσπιλο τρόπο ζωής που λανσάρει και τα ναρκώνει με την μορφίνη του καλύτερου κόσμου που τάχα μας περιμένει, όταν το βιολογικό μας ρολόι πάψει να λειτουργεί. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι στο πέρασμα του χρόνου η θρησκεία υπήρξε το κατασταλτικό των εξεγερμένων παθών σε όλα τα πεδία. Κι ας μας γίνει μάθημα το γεγονός ότι οι αρχαίοι κατά τ άλλα πρόγονοι μας (αν έχουμε καμιά σχέση με αυτούς) έφτιαξαν έναν όχι καλύτερο αλλά έναν πρωτόγνωρο τόπο και τρόπο ζωής και διακυβέρνησης, σκεπτόμενοι το σήμερα και το αύριο του κόσμου που ζούσαν και όχι τους παράδεισους, για τους οποίους δεν ήταν καν σίγουροι ότι υπήρχαν.Πολλοί και πολλές από εσάς περιγράφωντας στις εξομολογήσεις τα βιώματα σας και τις εμπειρίες σας, αισθάνεστε εγκλωβισμένοι/ες σ αυτό το θολό τοπίο, όπου τα πάντα είναι ρευστά και περισσότερο απ όλα τα αισθήματα είναι ψεύτικα. Οι αξίες δεν λαμβάνονται υπόψη. Οι "βυσματίες" περνούν καλά. Τα διάφορα ινδάλματα κάνουν καριέρα κυρίως με τα σωματικά τους προσόντα, άσχετα αν "πειράζονται" με διάφορα προγράμματα "ενδυνάμωσης του ονείρου". Τα ντεσιμπέλ των διαφόρων μπαρς καλύπτουν πλήρως τις φωνές που αξίζει ν' ακουστούν. Το χιούμορ έχει αντικατασταθεί από την χυδαία πλάκα. Για διάβασμα, εκτός βέβαια από αυτό το αναγκαστικό της εξεταστικής, ούτε λόγος. Η τηλεόραση γεννάει σήμερα μάγειρες, εκεί που ανάτρεφε κάποτε γυμναστές. Και τα πόστα είναι πιασμένα εδώ και χρόνια από τον παππού, τον γιο και τον εγγονό.Όμως υπάρχει λύση; Αυτό μόνο ο καθένας και καθεμιά μπορεί να το απαντήσει. Τελικά η ζωή είναι κωμωδία για όποιον σκέφτεται και τραγωδία για όποιον την παίρνει στα σοβαρά.

είναι 55.Γνωρισε τη μητέρα μου στα 25.Τοτε ήταν λίγο γεματουλης.Με τα χρόνια πήρε κιλά και τώρα είναι 110.Εχει κάποια θέματα με χοληστερίνες και αρθριτικά.Η μητέρα μου είναι άτομο που φροντίζει να μην παίρνει κιλά.Ο πατέρας μου βρίσκεται σε αυτά τα κιλά με αυξομείωση 5 κιλών δηλαδή από 105 έως 115 τα τελευταία 10-15 χρόνια.Το θέμα δεν είναι μόνο υγείας γιατί έχει πάει και σε γιατρούς του έχουν πει να γυμναστει και να κάνει διαιτα.(Ολο του το σόι είναι υπέρβαροι ενώ το σόι της μητέρας μου είναι όλοι αδύνατοι.)Αλλα θεωρώ ότι έχει αρχίσει να τον επηρεάζει και αυτόν σε θέμα εμφάνισης καθώς νιώθει κατώτερος από την μητέρα μου και ώρες ώρες τη ζηλεύει γιατί αυτή προσέχει την εμφάνιση της.Επισης νομίζω ότι την ενοχλεί και την μητέρα μου στο σεξουαλικό κομμάτι.Να σημειώσω ότι ο πατέρας μου μέχρι τα 22-23 ήταν πετσί και κόκκαλο καθώς όσο κλισέ και να ακούγεται η οικογένεια του ήταν φτωχεια από χωριό και δεν είχαν πολλά.Βλεπω ότι τον επηρεάζει μερικές φορές του κάνω και πλάκα και νιώθω ενοχές μετά αλλά δεν κάνει και τίποτα για να το αλλάξει δεν προσπαθεί καθόλου.Παντα διπλές μερίδες φαι,με τη γυμναστική δεν μπορεί καθόλου.Ψυχολογικο δεν έχω πάρει χαμπάρι να παίζει μιας και δεν ανοίγεται και πολυ.Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να τρώει ξεχωριστά από τους υπόλοιπους γιατί εμείς δε χρειαζόμαστε διαιτα και νομίζω μπαίνει σε πειρασμό έτσι.Το ίδιο θέμα είχα με τον αδερφό μου που έχει αρχίσει να παίρνει κιλά και έπρεπε να κάνω και εγώ δίαιτα(παρόλο που είμαι underweight και κινδυνεύω) γιατί αυτός έμπαινε σε πειρασμό.Πως να βοηθήσουμε εμείς οι υπόλοιποι για να γίνει δουλειά;Να σημειώσω ότι το budget δεν είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο δυστυχώς για να μαγειρευτούν πολλά φαγητά(μιας και όπως είπα δεν πρέπει να κάνουν όλοι δίαιτα).Εγώ μένω με τον αδερφό οπότε κάπως το έχουμε βρει μεταξύ μας και τρώω και εγώ πιο υγιεινα(αλλά βέβαια χρειάζομαι και τον υδατάνθρακα μου αναγκαστικά).Αλλά ο πατέρας μου είναι με τη μητέρα μου και τα άλλα αδέρφια μου.Μακριναρι το έκανα συγγνώμη.

Διαβάζω την στήλη από τότε που ήμουν 15. Τώρα είμαι 20. Τότε με ικανοποιούσε για κάποιον λόγο, αλλά πλέον έχει γίνει εντελώς ανιαρή και αυτό είναι το λιγότερο. Ειλικρινά πολύ γκρίνια, απαισιοδοξία, ειρωνία χωρίς λόγο και πίκρα.

Παιδιά έχω μια τεράστια απορία εδώ και καιρό ... έχω κάνει σχέσεις και η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι μετά από καιρό πχ μετά από 3 χρόνια .. ή και νωρίτερα με κάποιους .. όταν κάποιος είναι παντρεμένος δεν βαριέται ;;;; Δηλαδή πως μπορεί και μένει εκεί για το υπόλοιπο της ζωής του χωρίς να τον νοιάζουν άλλες γυναίκες ;; Ή άλλοι άντρες ( αν είναι γυναίκα ) μου φαίνεται ακατόρθωτο κτι τέτοιο. Δεν ρουτινιαζουν ;; Τι λένε κάθε μέρα ; Τι κάνουν ;;; Όσα ταξίδια και να κάνουν και πάλι θα γυρίσουν στην καθημερινότητα τους .. δεν είναι βαρετό ;

Είμαι 20 χρονων και εδω και 4 μηνες έχω κατι με ένα παιδι που τον ερωτεύτηκα κυριολεκτικά απο το πρωτο χαμογελο.. ηταν τόσο περίεργη,συγκυριακή και γλυκια η γνωριμία μας...το θεμα ειναι οτι εχουμε τεραστια αποαταση στην μεση πλεον γτ δεν μενουμε στο ιδιο μερος αν και το ξεραμε οτι θα γινει αυτο.. εγω ως δυσκολος ανθρωπος για να μου αρεσει κάποιος σημαινει πολλα.. και έτσι έπεσα στα βαθιά. Ηταν και ο πρώτος μου.. το θεμα ειναι οτι είναι πολυ καλο παιδι,ψυχαρα .. για μενα είναι ένα ονειρο ομως....τον θελω τοσο πολύ.. μου αγγιξε την ψυχη αυτος ο ανθρωπος.. ΑΛΛΑ φευγει μακρυα. Εγω Αθηνα αυτος πισω στο μερος του την Ξανθη... παρα του ποσο τον νοιαζομαι με εχει κανει να πληγωθω πολυ για ολες τις φορες που μου ειπε οτι νιωθουμε διαφορετικά, δεν μπορούμε να εχουμε κατι παραπανω,δεν εισαι η άμεση προτεραιότητα μου και τετοια...σε λιγες μέρες θα τον δω αλλα αποφασισα οτι θελω μα το ληξω επίσημα...το ερώτημα μου ειναι καθώς βασανιζομαι παρα πολυ ολον αυτον τον καιρό.. τι θεωρειτε οτι θα ειναι πιο σωτηριο για την ψυχολογία μου; να τονισω οτι η σχεση μας βασίζονταν στην ειλικρίνεια παντα ισως κι την ωμη. Να του πω οτι στα ματια του είδα και ενιωσα ολα αυτά αλλα δεν ειχα ανταποκριση κι πληγώθηκα κι για αυτο φευγω; να του πω ολα αυτά τα ασχημα ππυ με έκανε να νιωθω; να τον αφησω ετσι απλα με ενα δεν μππρω να συνεχίσω αυτο το φλου; δεν ξερω αν πρεπει να του προσαψω κατηγοριες και θυμο.. με τους προηγούμενους που ειχα ειπα απλα το σεβομαι καλα να περνατε .. κι εχω συσσωρευμένο θυμό πλεον γτ θεωρω οτι η υπερβολική ανωτερότητα μου με έκανε να νιωθω αδικημένη... μου λειπει καθε λεπτο και τον νοιαζομαι αλλα δεν το αντέχω αλλο να είμαι μια απλη επιλογη...

Είμαι 10 μήνες με κάποιον και δεν ξέρω τι έχω δεν ξερω αν είμαι σε σχέση ή είναι κάτι άλλο αυτό που ζω.Ειμαι γύρω στα 55 και αυτός 3 χρόνια μικότερος. Βρισκόμαστε από 1 εως 2 φορές την εβδομαδα πηγαίνουμε για φαγητό ή για ποτό και μετά καταλήγουμε στο σπίτι και κοιμόμαστε μαζί επεισης πήγαμε και ένα τρίμερο το καλοκαίρι σε κάποιο νησί. Δεν μου έχει μιλήσει ποτέ για τα συναισθηματα του εγώ κάποια μέρα του είπα ότι έχω συναισθηματα και εκείνος δεν μου είπε τίποτα.Είμαι η καβαντζα του θέλω να ξέρω;Δεν με ενδιαφέρει ο γάμος γιατί έκανα οικογένεια έχω παιδιά απλά έτυχε να μείνω μόνη μετά από πολλά χρόνια γάμου.

Έχω σχέση και τον αγαπώ πολύ αλλά ερωτεύτηκα άλλον πριν λίγους μήνες. Τι θα κάνατε ; Θα μένατε με τ σχέση που αγαπάτε και σας αγαπαει ή θα πηγαίνατε σ αυτόν που ερωτεύτηκατε με κίνδυνο να μην είναι τελικά αυτό που φαντάζεςτε και να σας πληγώσει και να κολλήσετε ακόμα πιο άσχημα και να φάτε τα μούτρα σας ; Ιδού η απορία

Μια ζωη κοκορευομουνα για την αποφαστιστικοτιτα μου..Εχω κανει καποιες επιλογες αλλα τιποτα σημαντικο στο τελος της μερας.Ηρθε η ωρα ομως να κανω κατι μεγαλο.Κατι που φοβαμαι και δεν εχω ξανακανει..Πρεπει να πω στον επι ενα χρονο κρυφο ερωτα μου οτι νιωθω γιαυτον..Δεν το πιστευω οτι κολωνω τοσο πολυ..Εγω που αποφασιζω κατι και το επομενο λεπτο το εχω κανει τωρα τρεμω και φοβαμαι σαν μικρο παιδι..Μου βγαινουν ολες μου οι ανασφαλειες μαζεμενες αλλα πρεπει να το κανω καποια στιγμη,πρεπει να φυγω απο αυτον τον ανθρωπο η να μεινω μαζι του για παντα.Δωστε μου ολη τη θετικη σας ενεργεια μιας και δεν μπορω να το εξομολογηθω καπου αλλου ολο αυτο..Ελπιζω αν φαω χυλοπιτα τουλαχιστον να την ευχαριστηθω! :P