ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε σε σχέση 3 +χρόνια και μένουμε μαζί 1 χρόνο... Περνάμε καλά...γελάμε.. ταιριάζουμε σε όλα στις εξόδους διακοπές βόλτες κλπ κλπ. Το μόνο παράπονο που είχα ανέκαθεν..είναι λίγο " βαρύς" για όλα θέλει σπρώξιμο... Πχ για να πάμε γ ένα μπάνιο θα δυσανασχετήσει αλλά θα το κάνει κ θα περάσουμε κ όμορφα. Η γ να πάμε μια βόλτα... Θα το σκεφτεί παραπάνω απ' όσο θα επρεπε .. κ στ τέλος φυσικά περνάμε όμορφα πάντα. Αλλά φυσικά με κουράζει τρομερά αυτό το σπρώξιμο που χρειάζεται. ( Σε όλους τους τομείς) Πάμε στο ερωτικό κομμάτι.. ταιριάζουμε το βρίσκουμε... Αλλά........ Έχω τεράστιο θέμα με την ποσότητα. Και σε αυτό θέλει σπρώξιμο και με ξενερώνει και με κουράζει. Έχω κουραστεί να τον κυνηγάω σαν το κουνέλι έχω προσπαθήσει και να τον αφήσω να με κυνηγήσει και τίποτα αν τον αφήσω απλα το αφήνει κ αυτός. Η συχνότητα μας θα είναι 1-2 φορές την εβδομάδα μετά από δική μου προτροπή φυσικά κ όταν γίνεται είναι καλό! Εμένα δεν μου αρκεί δεν με ικανοποιεί αυτό το 1-2 φορές το θεωρώ λίγο ... Πολλές φορές μου βγάζει κ ανασφάλειες όλο αυτό.. αλλά κυρίως καταλαβαίνω στο ότι κ αυτό είναι κομμάτι του χαρακτήρα του. Δν τον απασχολεί και τόσο το σεξ όσο εμένα. Δεν μπορώ όμως να ζω έτσι γιατί μου δημιουργεί στρες άγχος και νεύρα και συμπεριφέρομαι αρκετά νευρικά αν περιμένω να κάνει κίνηση κ δεν την κάνει μετά έχω φουλ ένταση . Ακόμα και τώρα που είμαστε διακοπές περίμενα πως θα κάνουμε χαμό σε αυτό το κομμάτι τίποτα..... Κουράζεται λέει από τις βόλτες διαδρομές κλπ. Επίσης να συμπληρώσω πως ήταν ανέκαθεν έτσι . Τους πρώτους μήνες ίσως να υπήρχε λίγη πιο ένταση που οκ φυσικά κ το καταλαβαίνω. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστω .. Τρώει....δεν μπορεί να κάνει σεξ... Το πρωί δεν μπορεί γιατί μόλις ξύπνησε... Πριν την δουλειά δν μπορεί, μετά την δουλειά δν μπορεί ... Δεν μπορώ όμως να κάθομαι και να υπολογίζω κάθε φορά αν έφαγε αν δουλεύει αν το ένα αν το άλλο.. με κουράζει.......... Αλλά αφήνεις έναν άνθρωπο που νιώθεις πως λατρεύεις κ είναι το άλλο σου μισό μόνο κ μόνο για το σεξ; Τελικά τι αξίζει; ( Είμαστε 27-28)

Τα έχω εδώ και 1 μήνα με μία κοπέλα και πριν 2 μέρες που είχε γενέθλια, την πήρε ο πρώην της να της ευχηθεί χρόνια πολλά, ό,τι επιθυμείς και τα σχετικά. Πλέον δεν έχουν κάτι το ρομαντικό/ερωτικό, μου το ορκίστηκε και μίλησα και μαζί του μία φορά και μου το επιβεβαίωσε και αυτός. Πριν τα φτιάξουν είχαν μακροχρόνια φιλία (5-6 χρόνια) και ήθελαν ο ένας τον άλλον για αρκετό διάστημα (παιδικός έρωτας) απλά όταν αυτή είχε σχέση δεν είχε αυτός, και το ανάποδο, οπότε τα έφτιαξαν οταν ήταν και οι 2 ελεύθεροι. Δεν ζηλεύω άμα μου το ορκίστηκε όπως έγραψα αυτή οτί πλέον τους ενώνει μόνο μία καλή φιλία (και το επιβεβαίωσε και αυτός) απλά σκέφτομαι πως ένας παιδικός έρωτας, μία σχέση και μετέπειτα μία φιλία, δεν σβήνει έτσι απλά, σίγουρα μέσα της εκείνος δεν έχει πεθάνει σαν ανάμνηση μίας δυνατής αγάπης. Τα έχουμε εμείς 1 μήνα και πριν τον 1 μήνα μιλούσαμε/βγαίναμε για κάπου 2 βδομάδες άρα ό,τι έχουμε είναι μόλις 1μιση μήνα ενώ ό,τι είχε με αυτόν (και ακόμα μιλάνε άρα δεν τελείωσε οριστικά, ακόμα τον έχει μέσα στη ζωή της) είναι 7-8 ετών. Δε νιώθω άνετα με αυτό το κατάλοιπο προηγούμενης σχέσης. Αυτή μου αρέσει πραγματικά αλλά δε μπορώ στην ιδέα οτί εξακολουθεί να υπάρχει η επικοινωνία μεταξύ αυτής και αυτού. Να της ζητήσω με τρόπο να τον βγάλει από τη ζωή της ή δεν έχω το δικαίωμα; Ακούγεται ίσως κάπως εγωκεντρικό αλλά τη θέλω για μένα, να αφοσιωθεί σε μένα για να μπορέσουμε να χτίσουμε σιγά σιγά κάτι δυνατό, το οποίο πιστεύω ειλικρινά πως δε θα το καταφέρουμε αν συνεχίσει να έχει αυτό το άτομο (και τις αναμνήσεις που τον συνοδεύουν) στη ζωή της. Τι να κάνω;

Μια γνωστή και μου άρχισε τα 'πρεπει να δεις τι θα κάνεις στη ζωή σου,να επιλέξεις τι σου αρέσει να κάνεις.'. Σοβαρά ; Έχω δύο πτυχία στην κορνίζα,όλο ζητάνε περισσότερα,πλάτες και στηρίγματα δεν έχω για να επικεντρωθώ σε ένα μόνο πράγμα. Πρέπει να δουλεύω για να ζήσω. Μακάρι να είχα αυτή την πολυτέλεια να ψάχνω τι θα κάνω. Δεν είναι στο χέρι μου. Στην Ελλάδα ζει δε βλέπει τι γίνεται; Η αλήθεια είναι ότι με τάραξε γιατί δυστυχώς δεν ήμουν τυχερή ούτε έκανα όσα ήθελα και μπορούσα. Αναγκάζομαι να κάνω παλιοδουλειες όπως πολλοί για να τα βγάλω πέρα.

Μετά από ψυχοθεραπείες, προχώρησα σε άλλες γνωριμίες με καμία δεν ένιωσα όπως μαζί της, πέρασαν 4 χρόνια που την γνώρισα πρώτη φορά. Τίποτα. Ακόμα μου λείπει. Τα πάντα και όλα. Ποιος χρόνος γιατρεύει; Ψέμα. Πώς το να προχωράς γιατρεύει; Ψέμα. Τίποτα. Αυτή ήταν και καμία άλλη. Πάντα θα την περιμένω. Όλες οι άλλες μόνο για να λέω ότι δήθεν προχωράω. Θα εύχομαι πάντα να είναι καλά στην υγεία της και να ξανά επικοινωνήσει μαζί μου να μου πει ότι θα ήθελε να ξανά ήμασταν μαζί. Μέχρι να κλείσω τα μάτια αυτήν θα σκέφτομαι αυτή θα είναι στο μυαλό μου στη σκέψη μου. Αυτά ήθελα να πω μόνο. Μακάρι να με πάρει ένα τηλέφωνο να ακούσω τη φωνή της. Λύτρωση. Ανάσταση. Ανακούφιση. Ότι πιο ωραίο και ευχάριστο. Το απόλυτο ιδανικό. Αυτός ο ένας άνθρωπος που θα νιώσεις έτσι μαζί του δεν ξεπερνιέται ποτέ. Όσοι τον βρουν και είναι μαζί τους ζηλεύω και είναι τυχεροί. Ομοφυλόφιλη σε επαρχία.

Βγαίνω με μία κοπέλα 2 μήνες τώρα και κάθε φορά που έχουμε βγει, η ροή της συζήτησης πάει κάπως έτσι: γενική συζήτηση/σχολιασμός του καιρού/εξελίξεων στην εσωτερική/εξωτερική πολιτική, αναφορά σε κάτι που συνέβη σε κάποια φίλη της/κουτσομπολιό, συζήτηση για τη δουλειά, συζήτηση γενική για τους ανθρώπους που θα δούμε ή το τοπίο ή κάτι στο οπτικό μας πεδίο. Είναι φυσιολογικό αυτό; Τις πρώτες 2-3 φορές το απέδωσα στο άγχος και στην αμηχανία, λέω μέσα μου "προφανώς η κοπέλα νιώθει τρακ και δε ξέρει τι να πούμε" αλλά αρχίζω να προβληματίζομαι.. καταρχάς είναι ο ΜΟΝΟΣ άνθρωπος (και λέω "άνθρωπος" και όχι "κοπέλα" επίτηδες) που έχω γνωρίσει έως τώρα που έχει υπό απόλυτο έλεγχο τη ροή της συζήτησης. Δεν μ'αρέσουν τα άκυρα και εντελώς κουτουρού, π.χ μία να μιλάμε για κάτι σοβαρό και μία να πετάει ένα "θες να πάμε να κάτσουμε σε ένα καφέ;" , οκ, να υπάρχει μία λογική αλληλουχία όσο να πεις. Αλλά εδώ μιλάμε για το άλλο άκρο. Είναι σαν να έχει κάνει στο μυαλό της αναπαράσταση τη συζήτηση που θα κάνουμε πριν καν βγούμε και προετοιμάζεται για κάθε πιθανή έκβαση της συζήτησης. Δε ξέρω, μου φαίνεται κάπως control freak.. σαν κοπέλα είναι νορμάλ απλά αυτό το συγκεκριμένο εκκεντρικό χαρακτηριστικό δε ξέρω αν μπορώ να το αντέξω για πολύ ακόμα..

Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για τις περιγραφές... Είμαι κοπέλα, 28 στα 29 και βγάζω δεύτερο πτυχίο... Είχα μία σχέση 2,5 χρόνια. Μετά τον πρώτο χρόνο άρχισαν τα κακά σημάδια... Έψαχνε το κινητό μου χωρίς λόγο, μου έκανε σκηνές ζήλιας, δεν με άφηνε να βγαίνω με τις φίλες μου, να φοράω φορέματα... Αν κάποια μέρα του έλεγα ότι δεν μπορώ να βγούμε, νόμιζε ότι είχα κανονίσει να βγω με γκόμενο... Εντωμεταξύ εγώ ποτέ δεν του είχα δώσει δικαιώματα... Ως που άρχισε να με χτυπάει... Κάθε φορά και περισσότερο... Μελανιές σε όλο μου το σώμα, σημάδια που με το ζόρι μπορούσα να κρύψω... Τα είδε η μαμά μου και τον απείλησε και ξεκόψαμε... Έπειτα, ήρθε πάλι, ζήτησε συγχώρεση, λέγοντας ότι θα αλλάξει... Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα έγιναν χειρότερα... Κάθε μέρα με έβριζε, παρεξηγούσε το παραμικρό, με έλεγε π..τάνα επειδή έχω πάει με 2 άντρες στη ζωή μου πριν τον γνωρίσω. Δεν με άφηνε να βρω δουλειά γιατί έλεγε ότι θα μου την πέφτουν, φωτογραφίες δεν μπορούσα να ανεβάσω πουθενά-γιατί ανεβάζουν μόνο όσες ψάχνονται. Και για περπάτημα να πήγαινα έπρεπε να του ζητήσω την άδεια... Μέχρι που άρχισε να με χτυπάει στο κεφάλι... Για να μην έχω αποδείξεις τις μελανιές... Αλήθεια, δεν θυμάμαι πόσες φορές έχει γίνει αυτό... Μπουνιές, μαλλιοτραβήγματα και πολλά χειρότερα που δεν μπορώ να πω... Με πέταξε πολλές φορές σε ερημιές επειδή είχε νεύρα... Θα μου πείτε γιατί δεν τον άφηνα... Γιατί με απειλούσε ότι θα πει ένα σωρό ψέματα για μένα στους γονείς μου... Κατάντησα να πίνω κάθε μέρα για να αντέχω τον πόνο... Εβαλα 20 κιλά από το ποτό, έμεινα άνεργη, με 10 χρωστούμενα για σεπτέμβρη, φοβισμένη και χωρίς λεφτά (γιατί όλο εγώ τον κερνούσα)... Ξέρω πως αυτός ο άνθρωπος ήταν άρρωστος... Όμως εγώ δεν έφταιγα σε τίποτα να περάσω όσα πέρασα... Πλέον έχουμε ένα μήνα να μιλήσουμε... Κάνω κάποια μεροκάματα και διαβάζω για να σώσω τη σχολή μου... Ποτέ μην μείνετε σε μία τέτοια κατάσταση... Ανθρωπος που σηκώνει το χέρι του πάνω σας μια φορά, θα το ξανακάνει... Και σίγουρα χρειάζεται πολλή δύναμη για να συνεχίσεις μετά από αυτό...

Είμαι κοπέλα,21 χρονών,και εδώ και 8 μήνες έκανα την πρώτη μου σχέση.Είναι ο πρώτος μου γενικότερα,δηλαδή και συναισθηματικά και ερωτικά.Το αγόρι μου είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου τύχει,ταιριάζουμε σε όλα,με φροντίζει και με αγαπάει,και νοιάζεται τόσο πολύ σε σημείο να καταλαβαίνει τί θέλω πρίν κάν του το πώ και να κάνει ό,τι περνάει απ'το χέρι του ώστε να είμαι καλά και ευτυχισμένη.Όλα καλά μέχρι εδώ,όμως τον τελευταίο καιρό,μου λέει συχνά ότι εμείς οι δύο θα είμαστε για πάντα μαζί,ότι θα κάνει τα πάντα ώστε να μήν χρειαστεί να νιώσω επιθυμία για κάποιον άλλο ποτέ,ότι εμείς είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο και ότι σίγουρα θα παντρευτούμε.Εγώ προσωπικά,είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του και ίσως και κάτι περισσότερο,αλλά δέν κάνω σενάρια ούτε αρνητικά ούτε θετικά.Δεδομένου λοιπόν ότι και εκείνος είναι νέο παιδί(είναι 25)μου κάνει εντύπωση που μου λέει τόσα βαρύγδουπα.Ειδικά σε αυτό,στο ότι δηλαδή δέν θα χρειαστεί να νιώσω ποτέ την ανάγκη να γνωρίσω κάποιον άλλο άντρα,είναι πολύ σίγουρος,δηλαδή το λέει και το πιστεύει.Δέν έκανα σχέση με σκοπό να χωρίσω κάποια στιγμή,και μακάρι να είμαστε μαζί για πάντα,αλλά μου φαίνεται κάπως το να προεξοφλούμε καταστάσεις.Είχε και άλλες σχέσεις στο παρελθόν(το ξέρω σίγουρα)και θα ήθελα να τον ρωτήσω πώς συμπεριφερόταν στις άλλες κοπέλες,άν έλεγε τα ίδια και γιατί χώρισαν,αλλά θεωρώ πως είναι λάθος να ασχοληθώ με το παρελθόν του.Δικαίως κριντζάρω κάποιες φορές όταν τον ακούω να μου λέει όλα αυτά;

Στα 35 πλέον άντρας δεν ξέρω τι συμβαίνει. Δεν το έχω με τις γυναίκες. Ενώ φλερτάρω, μιλάω κλπ τίποτα τζίφος. Όλο κάτι συμβαίνει είτε ακόμα και να προχωρήσει η φάση μετά εξαφανίζονται (π.χ. από τα social). Βέβαια να σημειώσω ότι όλες όσες προσεγγίζω είναι άγνωστες (στο μπαρ, στη παραλία, στο γυμναστήριο και οπουδήποτε αλλού). Όλο αυτό με έχει κουράσει ψυχολογικά. Ενώ περνάω καλά, έχω τη δουλειά μου σκέφτομαι αυτό και με ρίχνει. Το κακό είναι ότι δεν έχω παρέες μέσω των οποίων θα γνωρίσω κάποια, τις λεγόμενς κοινές. Τα φιλαράκια που έχω είναι λίγοι αλλά καλοί από τη σχολή ακόμα και δυστυχώς έχουμε αραιώσει και τις εξόδους σε σχέση με παλιά λόγω covid αρχικά αλλά και μετά κυρίως λόγω φόρτου εργασίας αυτών (6ήμερα κλπ). Και μέσα σε όλα αυτά έχω και τους δικούς μου που μέ έχουν πρήξει και πότε θα βρω κάποια, και πότε θα παντευτώ, εγώ τι να τους πω τίποτα. Βέβαια εγώ δεν θέλω γάμους ακόμα ούτε παιδιά, μια απλή σχέση και όπου βγει. (αλλά ούτε αυτό δεν βρίσκω).

Είμαι ερωτευμένη με τον προϊστάμενο μου εδώ και δύο χρόνια.Προσπαθώ να εκλογίκευσω τα συναισθήματα μου ,προσπαθώ να μην το σκέφτομαι γενικά προσπαθώ πολύ.αλλα στο τέλος της ημέρας καταλήγω ότι τα συναισθήματα μου υπάρχουν και κάποιες φορές νιώθω ότι δεν μπορώ να τα διαχειριστώ.δεν ξέρω τι να κάνω....αν του το έλεγα ίσως θα ήταν άβολα τα πράγματα μεταξύ μας στη δουλειά αλλά νιώθω ότι θα μου έφευγε ένα βάρος...πώς να το διαχειριστώ?σημειωτέον δεν είναι παντρεμένος ούτε έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας.

Είμαι σε μια ηλικία κοντά στα 20 και ξενερωνω πολυ άσχημα με τους συνομήλικους μου και γενικά τη γενιά μου. Βλέπω γυρω μου να είναι όλοι ότι να'ναι, ουσα κοπέλα θέλω κι εγώ να γνωρίσω κάποιο αγόρι σοβαρό να βγαίνω μαζί του για αρχή κι αργότερα αν μας βγει να κάνουμε και σχέση. Αλλά ολοι κοιτάνε μόνο να @@@@ και μετά να πανε στην επόμενη. Ε εμένα αυτό με χαλάει πολυ δε μπορω θέλω κάποιον να είναι διαφορετικος γαμωτο και δε βρίσκω τίποτα. Νιώθω να διαφέρω από τα άτομα γυρω μου και χαλιεμαι που έχει καταντήσει έτσι η γενιά μου.