ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα έρθει εδώ στις 16 Σεπτεμβρίου και για 3 μέρες επειδή παντρεύεται ο μεγαλύτερος αδερφός της που μένει εδώ. Μένει Αθήνα, εγώ Θεσσαλονίκη. Μιλάμε 1+ χρόνο διαδικτυακά και της έχω πει επανειλημμένα οτί μου αρέσει, μου είπε οτί αρέσω κεγώ σε αυτή. Νιώθω απίστευτο άγχος, αλλά το "καλό" άγχος, butterflies in stomach που λένε, μία μίξη ανυπομονησίας, ενθουσιασμού και ελπίδας για θετική έκβαση. 16 Σεπτεμβρίου, λίγο περισσότερο από 1 μήνα από τώρα. Ουφ.. ελπίζω να μην την απογοητεύσω και να είμαι ό,τι περίμενε... ευχηθείτε μου καλή τύχη παιδιά!!

Γενικά δεν ξέρω τι έχω. Όταν γνωρίζω κάποιον και δεν βγαίνει, πληγώνομαι. Ίσως δεν εκφράζω σωστά τις ανάγκες μου, ίσως και κάποιοι αδιαφορούν. Γενικά θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου στα καλά και στα άσχημα. Όσοι λένε μην περιμένεις κάποιον να σε ολοκληρώσει, ίσως δεν ξέρουν πώς υποφέρουν οι συναισθηματικοί άνθρωποι και πόσο ανάγκη έχουν για μοίρασμα. Κι όμως έτσι είναι παιδιά, κάποιοι από εμάς έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη να πάρουμε και να δώσουμε συναισθήματα, να μοιραστούμε. Η αγάπη, ο έρωτας, μια σχέση είναι πολυ σημαντικό κομμάτι. Και όσο προσπαθούμε να το παίξουμε κουλ, δεν είμαστε. Υπολογίζουμε τον κάθε άνθρωπο που θα μπει στη ζωή μας. Λάθος; Έστω...αλλά έτσι είμαστε, τι να κάνουμε. Πληγωθηκαμε και θέλουμε να βρούμε έναν άνθρωπο να τυλιχτουμε στην αγκαλιά του, να κλάψουμε και να αισθανθούμε ασφάλεια. Ασφάλεια, αποδοχή και αγάπη. Άι στο καλό πια...όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν.

Ο επι 2 χρόνια σύντροφος μου, ξέρει πως τις τελευταίες δύο εβδομάδες, βρισκόμομουν στο σπίτι των γονιών μου και στην συνέχεια διακοπές με μεγάλη παρέα όπου ήταν και αυτός μαζί τις τελευταίες μέρες. Όποιος με γνωρίζει έστω και λίγο καταλαβαίνει πως για μένα ήταν πάρα πολύ, και με την επιστροφή μου στην Αθήνα περιμένω πως και πως να περάσω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου. Το πρώτο βράδυ της επιστροφής έρχεται σπίτι μου, όλα ωραία και καλά, περνάμε και την επόμενη μέρα μαζί, και σήμερα φεύγει για να κάνει τις δουλείες του και εγώ τις δικές μου καθώς δουλεύω από το σπίτι. Σκέφτομαι πως είναι μια καλή ευκαιρία να περάσω σήμερα την μέρα με την παρτη μου(μετά την δουλειά), ωστόσο, με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει πως σκέφτηκε να έρθει να μείνει σε εμένα για δυό μέρες επειδή θα φύγει. Του εξηγώ πως θέλω λίγο χρόνο μόνη μου και θα έπρεπε να το καταλάβει γιατί του το έχω πει ήδη. Μου απάντησε πως το καταλαβαίνει απλώς σκεφτόταν επειδή θα φύγει θα ήθελε να περάσουμε τις μέρες μαζί. Του απάντησα πως δεν φταίω εγώ που θα φύγει, καλοκαίρι είναι, λογικό είναι, και πως έχω δύο εβδομάδες να μείνω μόνη μου, και εκτός όλων αυτών θα δουλεύω και από το σπίτι και θέλω την ησυχία μου. Αυτός ψιλο ενοχλήθηκε αλλά τέλος πάντων, εμένα με πνίγει όλο αυτό, και περίμενα να το σκεφτεί από μόνος του. Θα εκτιμούσα την άποψη σας.

Με λένε Υακινθη . Ζω στην Ικαρία μόνιμα από τα 19 μου. Είμαι 26 ετών. Αυτά τα 7 χρόνια έχω δύο κολλητές εδώ. Την Λαμπρινή και την Σπυριδούλα.Έχουμε περάσει τα πάντα μαζί. Ώσπου φέτος ήρθε για διακοπές ο Δημήτρης από την Αθήνα. Τον ερωτεύτηκαμε και οι τρεις. Δεν ξέρω πως έγινε αυτό. Δεν μας έχει ξανατυχει. Είναι το στυλ "κακό παιδί" μηχανάκια, αλητεία κτλ. Ίσως μας ελκυσε επειδή εμείς πάντα ήμασταν το αντίθετο. Χθες το βράδυ, ενώ συνήθως βγαίνουμε παρέα, εγώ και ο Δημήτρης βγήκαμε οι δύο μας. Με πήγε βόλτα με το μηχανακι. Με φίλησε για πρώτη φορά και μου είπε ότι του αρέσω πολύ. Δεν προχώρησα μαζί του γιατί σκέφτηκα την Λαμπρινη και την Σπυριδούλα. Όμως τον θέλω πολύ. Σε λίγες μέρες φεύγει για Αθήνα. Τι να κάνω; Τον ρώτησα πλαγίως πως νιώθει για τα κορίτσια και μου είπε ότι τις συμπαθεί πολύ. Όμως σαν φιλες. Εμένα με βλέπει αλλιώς. Σήμερα με κάλεσε το βράδυ να πάω εκεί που μένει. Να μιλήσω στα κορίτσια; Ή να πάω στα κρυφά και να μην τους το πω ποτέ; Ούτως ή άλλως φεύγει δεν θα τον ξαναδώ... Δεν νομίζω να κρατήσει επαφή αφότου γυρίσει Αθήνα. Αν και θα το ήθελα...

Αρχικά καλησπέρα είμαι 25 ετών με ενα μωράκι. Ο άνδρας μου λείπει σεζόν και εγώ και το μωρό μένουμε στο πατρικό μου (καθώς με δίκη τους παρότρυνση ξενοίκιασαμε το σπίτι μας ) για να παραχωρήσουν το Πατρίκο και να δίνουμε ένα συμβολικό ποσό στην άλλη ανύπαντρη αδερφή μου ! Οι γονείς μου έχουν χωρίσει , όποτε στο σπίτι αυτό εμενα η μαμά μου και η αδερφή μου. Το πρόβλημα ξεκινάει πως η μαμά μου 10 χρόνια κοντά περιμένει εναν τοξικό και χειριστικο χαρακτήρα για να είναι μαζί ! Αυτός λοιπόν της είχε πει πως θα φύγουν αυτό το μήνα , πράγμα που Δεν έγινε και ξανά έκατσε στην βάση του . Νιώθω μεγάλο θυμό με την μάνα μου και δεν θέλω να μου μπαστακωθει εδώ μέσα . Ο θυμός είναι γιατί πιστεύει εναν άνθρωπο τόσα χρόνια μου τον έφερνε σπίτι μου έξω γαμπρό και τώρα την παραπετάει για πολλοστή φορά. Πετάξαμε όλα τα έπιπλα της γιατί μετακόμισα κ έφερα τα δικά μου Υποτίθεται για να μείνω εγώ και η οικογένεια μου όπως προ ανέφερα. Δεν έχω με ποιον να το συζητήσω καθώς δεν έχω πλέον φίλες , λόγω μωρού που η μόνη έξοδος είναι οι κούνιες . Βλέπω τώρα πάλι τη μάνα μου πληγωμένη και μου βγαίνει τόσο οργή που από πάνω την βρίζω κ εγώ . Γιατί δεν είχα καμία διάθεση να την ξεσπιτώσω είχαμε το σπίτι μας , μπορεί με υπερβολικό ενοίκιο αλλά τουλάχιστον ήταν η βάση μας …. Δεν ξέρω αν θεωρείτε τοξική η μαμά μου ίσως πλέον έχω γίνει και εγώ . Τόσο καιρό έκανε καλύτερα εναν μαλακα γκόμενο ότι αυτός την αγαπάει και παπατζες . Ενώ της λέμε τόσα χρόνια τρως τα μούτρα σου . Απλά αυτήν την φορά τ φάγαμε όλοι μαζί . Το πρωί τσακωθήκαμε τόσο έντονα που πρώτη φορά πήγε να σηκώσει χέρι πάνω μ με μια σακούλα που κράταγε. . Ένιωσα να την σιχαίνομαι , τώρα έχει μια ολόκληρη ζωή της σε κούτες περιμένοντας τον ιππότη να έρθει να τγν πάρει (ο οποίος την εκλασε ) . Και μάλλον η θα γυρίσει στους γονείς της επαρχία η μπορεί να μείνει με εμενα (+που δεν νομίζω γιατί λέει πως δεν με αντέχει ) . Απλά είμαι ένας χαρακτήρας μοναχικός που προτιμάω να κάτσω μόνο με το παιδάκι μου και να πάμε το απόγευμα στις κούνιες να περνάμε όμορφα και ήρεμα από το να συνυπάρχουμε πόλοι στον ίδιο χώρο. … Με βλέπετε κάπου λάθος , μια γνώμη ζητάω και μια αντίδραση προς την εύκολο πίστη μαμά μου που απλά δεν θέλω να καταστρέψω άλλο τα χρόνια μου σκεπτόμενη το μέλλον της και την έννοια της !!!!!!

Δεν βρισκω σχεδον πουθενα ικανοποιηση και ευχαριστηση,η δουλεια που κανω δεν μου αρεσει αλλα δεν βρισκω και τιποτε αλλο καλυτερο,οι φιλοι ειναι ανυπαρκτοι απο χρονια,οσους γνωριζα εχουν προχωρησει με γαμους,οικογενειες η ειναι σε σχεση,δεν με γεμιζει να παω γυμναστηριο,να ασχοληθω με χομπι,βαριεμαι ευκολα,εχω παρει παραπανησια κιλα. Δεν ξερω,λες και εχω υπαρξιακα ζητηματα και ανασφαλειες.

Η πεθερά μου είναι πολυ ύπουλη. Μπροστά μου το παίζει καλη και ότι συμφωνεί μαζί μου και στον άντρα μου του λεει τι να κάνει με αποτέλεσμα να τσακωνομαστε. Του λεει τι να κάνει διαρκώς. Δεν ξέρω πως να το χειριστώ χωρίς να το καταλάβει..

Έχουμε βγει και τις 3 φορές δεν έχει κάνει απολύτως καμία κίνηση ενώ στα μηνύματα βλέπω ότι μιλάει λίγο περισσότερο.. μου πρότεινε να πάμε σπίτι του για ταινία και δέχτηκα γιατί βλέπω ότι δεν μπυ έχει βγάλει αυτό που μπυ έβγαζαν οι περισσότεροι από τα πρώτα ραντεβού έψαχναν το κάτι παραπάνω από εμένα ούτε μου βγάζει κανέναν λιγούρη.. βλέπω ότι ειναι πολύ ντροπαλός σε αυτό το θέμα ακόμη και στο να κάνει κίνηση να με φιλήσει ή να μου πει κάτι ερωτικο από κοντά..εννοείται πως αν μου το πρότεινε κάποιος λιγούρης ούτε που θα σκεφτόμουν από τόσο νωρίς να πάω σπίτι του..θέλω να τον ξεκλειδώσω να πάρει περισσότερο θάρρος , ισως να κολλάει γιατί δεν ξέρει σίγουρα αν εγω θέλω.. ισως να φταίει και η άπωλεια της μητέρας του που δεν είναι και πολύ το χρονικό διάστημα που την έχασε και γιαυτο να έχει κλειστεί κάπως.. Η αλήθεια όλο αυτό δεν μου έχει ξανασυμβεί να βγω με κάποιον τόσο πολύ κλειστό σε αυτό το θέμα ενώ για όλα τα αλλά μια χαρά συζητάμε και γελάμε κλπ αλλά δεν ξέρω τι να κάνω άλλο να τον ξεκλειδώσω περισσότερο…

Η παραπάνω παρομοίωση συμβολίζει ακριβώς το τι σημαίνει αυτή για μένα. Η ζωή μου είναι άδεια, χωρίς συγκινήσεις, χωρίς αγάπη, χωρίς τίποτα που σε κάνει να τείνεις προς το "να ζει" στο αιώνιο δίλημμα "to be or not to be?". Αυτή ήρθε και όλα πήραν χρώμα..Φωτίζει με την ύπαρξή της την καταχνιά μέσα μου και κάθε μέρα νιώθω πιο ζωντανός από ποτέ, σαν να ξύπνησα από βαθύ λήθαργο και διψάω για ζωή, όπως ο διψασμένος στην έρημο. Το μόνο κακό είναι πως είναι παντρεμένη (εγώ ανύπαντρος είμαι) αν και συνέχεια μαλώνουν. Βλεπόμαστε κρυφά (το οτί δουλεύουμε στην ίδια εταιρία είναι καλή αφορμή να βλεπόμαστε) αλλά δε κάνουμε τίποτα άλλο πέρα από βόλτες και ατέλειωτες συζητήσεις για τα πάντα. Δε θέλουμε να κάνουμε κάτι σωματικό όταν θεωρείται απιστία προς τον άντρα της, δε μας αρέσει σαν ιδέα. Το πραγματικό πρόβλημα όμως δεν είναι οτί αυτή δε θέλει να χωρίσει, θέλει και μάλιστα πολύ αφού ο άντρας της πίνει και γίνεται επιθετικός απέναντί της. Το πρόβλημα είναι οτί επειδή μένει στο σπίτι του (δεν έχει δικό της) και δεν ζει κάποιος συγγενής της να τη φιλοξενήσει, δε μπορεί να φύγει. Εγώ μένω σε ένα σπίτι που κληρονόμησα από τον πατέρα μου αλλά είναι πολύ μικρό, δεν μας χωράει.. και δε βγάζουμε αρκετά (οι 2 μισθοί μαζί) για να μένουμε σε κάποιο φθηνό ξενοδοχείο.. είμαι σίγουρος ότι θα μας χαμογελάσει η τύχη...όλο αυτό είναι σαν ένα όνειρο για μένα, δεν θα το αφήσω με τίποτα να τελειώσει..

Έχω απογοητευτεί τόσο πολύ από το γυναικείο φύλο... όσες έχω γνωρίσει και ή δεν τις αρέσω ή δεν είναι συναισθηματικά έτοιμες για κάποια δέσμευση, πάντα θα πουν δικαιολογίες τύπου "θα σου στείλω αργότερα επειδή τώρα είμαι έξω" (λες και έξω που είσαι δεν είσαι με το κινητό όλη την ώρα) ή θα αποφεύγουν να κανονίσουμε να βγούμε. Μου τη σπάει αυτή η έλλειψη ντομπροσύνης και ξεκαθάρου το και το, "δεν θέλω σχέση μαζί σου ή δε σε θέλω" στις γυναίκες. ΔΕΝ λέω σε καμία των περιπτώσεων πως εμείς είμαστε πάντα κύριοι και ξηγημένοι! Απλά εγώ λέω τα δικά μου παράπονα από τη δικιά μου μεριά. Μιλούσα μόλις χθες με μία κοπέλα από γνωστό dating app και μου κάνει μία "είμαι διακοπές και εδώ δεν έχω ίντερνετ, τα λέμε από Δευτέρα" και είναι κάτι ώρες που τη δείχνει online. Πες βρε κούκλα μου "δε θέλω να σου μιλήσω" γιατί να προτιμήσεις να μη πληγώσεις τα συναισθήματα κάποιου αλλά να προτιμάς να του δίνεις απατηλές ελπίδες;;;