Όλοι είναι ήδη στο πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια, θα αποφοιτήσουν σε λίγο καιρό, θα πάρουν πτυχίο, προχωρούν στη ζωή τους, κάνουν σχέσεις, αγαπούν, ζουν, εγώ θα πάρω ένα χαρτί που δεν θα έχει καμία αξία πουθενά, αν τα καταφέρω κιόλας, η μόνη ζωή που είχα ποτέ ήταν στο ίντερνετ, μα και αυτή πέθανε, μόνη μου θα είμαι πάντα, σταμάτησα να πηγαίνω κάπου για μία εβδομάδα και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε/νοιάστηκε. Πάντα πίσω. Πάντα πίσω. Στην πίσω σειρά είμαι, βλέπω τη ζωή, μα δεν είμαι μέρος της. Αναθεματισμένα Χριστούγεννα, δεν τα αντέχω, μία ακόμη υπενθυμίση πως είμαι μία αποτυχία που απλά περιπλανιέται μέσα στον χρόνο και αποτυγχάνει να κάνει οτιδήποτε.