ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

από το 1 πακέτο τη μέρα,από χθες δεν κάπνισα καθόλου.δεν έχω πολλές ασχολίες αλλά δεν θέλω να πέσω στο φαι !!

Θέλω να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα. Μετά από έναν δύσκολο χωρισμό, έγινε δουλίτσα και έχω φτάσει για πρώτη φορά στη ζωή μου σε σημείο να περνάω τέλεια με τον εαυτό μου χωρίς να χρειάζομαι κανέναν και από πουθενά επιβεβαίωση. Ωραία μέχρι εδώ...Δεν κυνηγαω να κάνω σχέση και αν τύχει κάτι αληθινό και αβίαστο καλώς αλλιώς δεν με ενδιαφέρει. Λοιπόν ήρθε αυτό στη ζωή μου μετά από καιρό. Όμως εγώ σχεδόν κατευθείαν ένιωσα πίεση καθώς πλέον με το πρόγραμμα που έχω δεν είχα καθόλου χρόνο για τον εαυτό μου, ένιωθα κάθε μέρα εξουθενωμενος. Το ανέφερα και χωρισαμε. Ωραία τώρα έχω φουλ χρόνο και συνεχίζω να περνάω σούπερ μόνος μου αλλά αυτή τη φορά νιώθω ανά στιγμές μοναξιά κάτι που δεν γινόταν. Μήπως ο τρόπος που διαχειρίζομαι την κατάσταση σχέση είναι λαθος;

Ακούω παιδικά τραγούδια των ημερών.Μέχρι και τα κάλαντα άκουσα προκαταβολικά,και χτυπιέμαι μόνη.Έβαλα και τα κλάματα κάποια στιγμή,αλλά είναι τόσο όμορφο όλο αυτό...Σας εύχομαι υγεία και ότι επιθυμεί ο καθένας σας.

Έκανα μια αναζήτηση σε μια εξομολόγηση που θυμήθηκα πως είχα γράψει πριν σε γνωρίσω. Ήταν το 2017 κι εγώ πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο τότε. Είχα γράψει για εκείνον τον ήλιο που συνήθιζα από μικρή να ψάχνω και να βλέπω ένα δωμάτιο του σπιτιού μου. Έξι μήνες μετά από αυτήν την εξομολόγηση σε γνώρισα. 22 Σεπτεμβρίου 2017. Έτσι χωρίζω πια την ζωή μου. Σε χρόνο πριν σε γνωρίσω και σε χρόνο έπειτα. Θυμάσαι καθαρά πως τότε, όταν έγραψα και έγραφα εκείνη την εξομολόγηση ήμουν σε μια διαρκή άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Σχεδόν 3 χρόνια είμαι πολύ πιο δυνατή, πολύ πιο μεγάλη, πολύ πιο διαφορετική ή διαφοροποιημένη. Τώρα πια σ'αγαπω. Είναι κι αυτό ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου αυτή η αγάπη μου κι όλα τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις μου με εσένα. Κι ας αποφάσισα να σε βγάλω από τη ζωή μου μιλώντας σου σκληρά. Αυτό άξιζες και το έκανα. Μέσα μου όμως ξεχειλίζω από εσένα, είμαι γεμάτη από εσένα και όλα μου αυτά τα συναισθήματα μου χαρίζουν απόλυτη πληρότητα μέσα μου τον τελευταίο 1,5 χρόνο που τα φυλώ κρυφά και σφιχτά μέσα μου. Ο χρόνος που περνά άλλωστε δίχως να σε ξεχνώ μου επιβεβαιώνει πως πάντα θα είσαι παντού μέσα μου.

Για να μπω στο ψητό , είμαι λίγο καιρό μαζί του , η πρώην του με έχει μπλοκάρει απο το λογαριασμό του ενώ ακόμα ήταν μαζί του , αυτός όμως ακόμα και τώρα που είναι μαζί μου δεν θέλει να με ξεμπλοκάρει! Ναι , τον έχω ρωτήσει , του έχω μιλήσει .. αλλά αυτός εκει.. " Μην χάνεις την ουσία " μου λέει συνέχεια.. τι να κάνω φίλοι μου;

Γεια σας,αν εισαι ντροπαλος,εξ αρχης απο μικρος,πως μπορεις να το αποβαλλεις αυτο και να γινεις πιο επικοινωνιακος,να μην ντρεπεσαι να μιλησεις σε αλλους η να φαινεσαι φοβισμενος?Επειδη μου λενε συχνα οτι ειμαι ησυχος,δεν μιλαω αρκετα,ισως φαινομαι απομονωμενος,δεν ειμαι και ο πιο εξω καρδια τυπος η που θα πιασω την παρλα με τον καθενα.Εσεις που ησασταν ντροπαλοι καποτε,πως το ξεπερασατε?

Άντρες, με ποιο σκεπτικό μπορεί να αναζητήσετε κάποια γυναίκα που γράφει εξομολόγηση και όχι αναζήτηση;Όταν ένας άνθρωπος έχει πρόβλημα και είναι ευάλωτος, το πιθανότερο είναι ότι θα θέλει την ησυχία του, όχι ρομαντικές γνωριμίες με αγνώστους.Το γράψω επειδή πολύ συχνά βλέπω εξομολογήσεις για ανθρώπους που λένε ότι είναι στο κρεβάτι, άρρωστοι ψυχολογικά, στεναχωρημένοι... Μπαίνω στη θέση τους και σκέφτομαι ότι το τελευταίο που θέλουν είναι να τραβιουνται με αγνώστους στο ίντερνετ.

Με την εργασία της σχολής.Φοβαμαι τον όγκο, ολο κατι γίνεται και δεν μπορω να την ξεκινησω 1 χρονο τωρα.Και τωρα στο παρά πέντε απλα ξερω οτι δε βγαίνει ο χρονος. Δουλευω κανω ρανω, εχουν συμβει πολλα πραγματικά τι να πρωτοπώ.Μου φαίνεται βουνό και δε ξερω καν πως να ξεκινησω...Τι να κανω; Help!

Έχω βαρεθεί να με προσεγγίζουν άτομα που να θέλουν μόνο να περάσουν καλά μαζί μου και τίποτα παραπανω.θα μπω στα 21 την άνοιξη και δεν έχω καταφέρει να κάνω σοβαρή σχέση με άνθρωπο..ήδη το '19 τέσσερις περιπτώσεις αγοριών μου έτυχαν ο ένας χειρότερος από τον άλλον και όλοι το μυαλό τους εκεί που ξέρετε και το θέμα είναι ότι σαν κοπέλα είμαι μετρημένη και δεν εκπέμπω τέτοια σήματα για να με βλέπουν όλοι έτσι...δεν ξέρω καμιά φορά νιώθω ότι εγώ κάνω κάτι λάθος ..με πλησιάζει κάποιος μου αρέσει χαίρομαι του ανοιγομαι και στο τέλος την παταω.Τοσο δύσκολο είναι να βρεθεί ένας άνθρωπος που να με αγαπάει και να με θέλει για αυτό που είμαι πρώτα??ότι αγόρι και να με πλησιάσει και να πάμε να ξεκινήσουμε κάτι θα μου πει "σε βλέπω σοβαρά αλλά δεν μπορώ ακόμα να ξεκινήσω κάτι σοβαρό μαζί σου η να το πάμε χαλαρά πρώτα και το μυαλό τους ξέρετε, όντας εγώ φυσικά από την αρχή εξηγημενη ότι ψάχνω κάτι σοβαρό όχι περιστασιακό...συγνώμη για το κείμενο απλά έχω απογοητευτεί πολύ ..

Στις αρχες του πρωτου ετους εκανα κολλητη παρεα με ενα παιδι..Τον θεωρουσα παρα πολυ φιλο μου..Σε σημειο επειδη η παρεα μου δεν τον ηθελε να τους λεω οτι ειναι πολυ καλο παιδι και να τον υπερασπιζομουν...Πλεον που δεν κανουμε καθολου παρεα,εμαθα οτι με ηθελε μονο για να του δινω σημειωσεις...Για το μονο πραγμα που νιωθω βλακας ειναι το γεγονος που τον υποστηριζα οταν κανεις δεν ηθελε να του μιλαει