ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζω στο εξωτερικό και είμαι γυναίκα 30 ετών. Ξέρω ότι οι σχέσεις για να χτιστούν θέλουν πολύ δουλειά και προσπάθεια. Όποιον γνωρισα εδώ για παρέα, κράτησε δυστυχώς ελάχιστα. Γνώρισα αρκετά άτομα αλλά πραγματικά νομίζω ότι με κανέναν ουσιαστικά δεν έδεσα. Με άλλους είχαμε διαφορετικά ενδιαφέροντα, με άλλες δε βγαίναμε σχεδόν ποτέ έξω γιατί είχαν σχέση και προτιμούσαν να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο με τους συντρόφους του, και με αλλά άτομα με τα οποία νόμισα ότι μπορώ να δεχθώ λίγο παραπάνω και να ‘ανοιχτω’, το μετάνιωσα. Το μόνο που έκαναν ήταν να πατήσουν πάνω στις αδυναμίες μου και να μου τις ‘χτυπησουν’ σε επόμενες συζητήσεις. Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω αυτό το πράγμα. Ποτέ δεν ήμουν άτομο που θα έστηνε τον αλλο στη γωνία και πραγματικά είμαι σε μια ηλικία που δεν μπορώ να ανέχομαι τέτοιες συμπεριφορές. Δε θέλω να εμπιστευτώ κανέναν πια. Μόνο στον εαυτό μου θα βασίζομαι από εδώ και πέρα. Είναι παρά πολύ σκληρό, αλλά τουλάχιστον θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο.

Θέλω να γράψω κάποια πράγματα και να μου πείτε την γνώμη σας... Έχω κάνει κάποιες σχέσεις στη ζωή μου, μερικές μεγαλης και μερικές μικρής διάρκειας. Αλλά 1 φορά έχω ζήσει τον έρωτα. Πλέον αυτή την κοπέλα δεν την αγαπώ, ούτε μου λείπει. Μου λείπει όμως η μορφή που είχε η σχέση μας. Υπήρχε συντροφικότητα, υποστήριξη, στοργή,αγάπη. Αν και άνθρωποι με εντελώς διαφορετικά ενδιαφέροντα, καθώς είμαστε και οι 2 ανοιχτοί σε νέες εμπειριες, είχαμε καταφέρει να εισάγουμε ο ένας τον άλλον στις ασχολίες μας. Επίσης μου άρεσε ο κοινός προσανατολισμός ως προς τις εξοδους. Ήμασταν πιο πολύ του μέσα, με χουχουλιασμα, ταινίες, φαγητό και όποτε βγαίναμε (1-2 φορές την εβδομαδα) κάναμε πιο ήρεμες δραστηριότητες πχ. σινεμά, φαγητό, Θέατρο περπάτημα κτλ.). Και αυτό ρε παιδιά το θεωρώ απίστευτα δύσκολο να το βρω πλέον λόγω ηλικίας... γιατί η πλειοψηφία στην ηλικία μου (mid 20s) δεν διασκεδάζει έτσι. Θέλω να ρωτήσω και να μου απαντήσετε ειλικρινά. Είναι εφικτό να ξαναβρώ κάτι παρόμοιο; Υπάρχουν άνθρωποι στην ηλικία μου που ψάχνουν αυτή τη μορφή σχεσης; Που θα τους κάλυπτε σε επίπεδο σχέσης κάτι τετοιο;

Χώρισα μετα από δυο χρονια σχεσης πολυ δυνατή αλλά δεν πήγαινε άλλο ..δεν τον ξεπερασα ποτε ..εκείνος έχει προχωρησει ειναι ηδη σε αλλη σχέση αλλά εγω δεν μπορω να το δεχτώ ..μου λείπουν οι στιγμές Μας μου λείπουν πολυ ..προσπαθώ να θυμηθω τους λόγους που δεν ήμουν χαρουμενη σε αυτή τη σχέση αλλά οι καλές στιγμές υπερτερούν..νιωθω πως δεν θα ξαναερωτευτω ποτε και πως πραγματικά ειμαι μισή χωρίς αυτον..το σκεφτομαι συνεχεια και δύσκολα ξεχνιεμαι..ειναι σαν ο εγκέφαλος μου να λειτουργεί τοσο αυτοκαταστροφικά που όταν ξεχαστω να μου λεει δν πρέπει να ξεχαστείς θα τον θυμάσαι...ήταν η πρώτη μου σοβαρη σχέση ..μιλαμε αραιά και που κι η αληθεια ειναι πως η συμπεριφορά του δν ειναι και τοσο καλή από την άποψη ότι θέλει αρκετα να μου επιδυκνυει τη νέα του θέση και να μαθαινει τα δικά μου νέα στα ερωτικά αλλά το παιζει κουλ κι άνετος πολυ κι θεωρεί πως αφού αγαπιόμαστε και χωρίσαμε χωρίς κάποιος να απατησει τον αλλον μπορούμε να είμαστε φιλοι..οι περισσότεροι μου λενε πως το κάνει για να με ελέγχει εγω πραγματικά εχω την εντύπωση πως ειναι μια χαρα..δεν θελω να με ενδιαφερει η νέα του σχέση θελω εγω να ειμαι καλα ετσι μόνη μου και να μην εξαρτώμαι από αυτον καθώς σίγουρα θα βρεθεί και κάτι άλλο..απλά ενώ ειναι ομορφη κοπέλα δν εχω ευκαιρίες δλδ ναι μεν όταν βγαινω με παρατηρούν υπάρχουν φλερτ αλλά ως εκεί γενικα δν βρισκω εύκολα καποιον ενώ εκείνος γενικα ήταν πάντα πολυ δυναμικός κι είδατε πλεον ειναι αλλου..θελω να προχωρησω ..ξερω πως αν βρω καποιον αλλον αν και δν βρισκω εύκολα όπως είπα θα ξεχαστω αλλά το θεμα δν ειναι εκεί το θεμα ειναι να το ξεπερασω μόνη μου να ειμαι καλα με εμενα να με αγαπώ εγω και να μην χρειάζομαι την δικιά του αποδοχή και αγαπη.με πληγωνει που δν ειμαι εγω πια εκείνη για αυτον ...λάθος εγωιστικό το ξερω αλλά το νιωθω δυστυχώς...επίσης με έχει πιασει μια μικρή ηττοπάθεια ανασφαλεια λεω μιρκη γτ γενικα δν το επιτρέπω επειδή γνωριζω τα πράγματα που εκανα σε αυτή τη σχέση Κι εγω κι εκείνος είχα υπερβεί τον ευατο μου αλλά βλέπω πως αυτά δεν τον έκαναν να γυρισει πισω κι ενώ δν είχε κάνει καν τα μισά..δεν το λεω με κακια αλλά με παραπονο ..είχα κάνει περισσότερα για αυτον θεωρω ήταν διατεθειμένος απλά δεν τα εκανε ..και τώρα απλά ειναι αλλου κι τα δικά μας τα ξέχασε ετσι..εγω δν μπορω δυστυχώς να ξεχάσω τα καλα και να προχωρησω

Δεν μου αρεσει καθολου να πηγαίνω γυμναστηριο ενω βρεχει ( αρρωσταινω πολυ ευκολα). Αυτη την εβδομαδα μπορουσα να παω γυμναστήριο Τρίτη, Τετάρτη και Σάββατο... Μαντέψτε ποιες μέρες έβρεξε?

Κλαίω πάρα πάρα πολύ εύκολα από εκνευρισμό, λύπη, χαρά, επειδή ξαφνιάστηκα, επειδή είμαι κουρασμένη, επειδή είδα ή διάβασα κάτι κλπ κλπ. Δεν είναι ότι στεναχωριέμαι εύκολα, ίσα ίσα, απλά το σώμα μου υποθέτω πως διαχειρίζεται έτσι την ένταση. Γενικά, δεν έχω πρόβλημα με αυτήν μου την πλεύρα, την αποδέχομαι και την μοιράζομαι σχεδόν με όλους μιας και το θεωρώ κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Αυτό που με προβληματίζει, είναι ότι θέλω να κλάψω όταν αισθάνομαι ότι αδικούμαι. Αυτό σε επαγγελματικό περιβάλλον θεωρώ ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα και έτσι θα ήθελα να το αποφύγω. Απανταχού κλαψιάρηδες πείτε μου εσείς πως το κοντρολάρετε.

Είμαι η Σαβίνα.Πρόσφατα χώρισα μετά από 2 δύσκολα χρόνια ενός κακού γάμου.Ευτυχώς δεν προλάβαμε να κάνουμε παιδιά,γιατί η απόφαση του χωρισμού θα ήταν ακόμα πιο δύσκολη.Ταυτόχρονα δυστυχώς έχασα και τη δουλειά μου και δεν έχω σπίτι να μείνω,επειδή ο πρώην άντρας μου είχε και σπίτι και ήταν και εργοδότης μου ταυτόχρονα.Εγώ ήρθα εδώ πριν χρόνια μαζί του από Ποτίδαια,όταν τον γνώρισα.Που να πάω και τι να κάνω;Οι δικοί μου μένουν σε ένα χαμόσπιτο στην Ποτίδαια και δε χωράω για πολύ καιρό.Τι γύρευα κι εγώ γάμο στα 42;Ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου.Τώρα ξέμεινα και στο ράφι και χωρίς δουλειά και σπίτι στην Αθήνα.

Μου αρέσουν πολύ οι ''κακές συνήθειες'' που λέει ο Μίλτος Πασχαλίδης στο ομώνυμο κλασσικό κι αγαπημένο τραγούδι του.'' Κάτι απογεύματα, με καφέ και τσιγάροοο''.Δεν θέλω να επηρεάσω κανέναν, αλλά κάποιες συνήθειες είναι αγαπημένες μου.Μας εκφράζει ο καφές και το τσιγάρο.Πάντα με σεβασμό στους αντικαπνιστές και τους αντικαφεϊκούς.

Χθες ήμουν προσκεκλημένος σε φιλικό τραπέζι, γιόρταζε ένας φίλος από την παρέα των φοιτητικών μου χρόνων όπυ κρατάμε σταθερά επαφές και είχαν έρθει και οι υπόλοιποι με τις γυναίκες τους, οι πιο πολλοί παντρεμένοι και με 2-3 παιδιά. Σε μια πρόποση ακούστηκε από συγγενικό πρόσωπο του φίλου ευχή τύπου προς τα νέα ζευγάρια ''άντε και με νέα παιδάκια να έρθει ο νέος χρόνος'', κάτι τέτοιο δηλαδή. Και όλες οι γυναίκες, ενώ δηλώνανε φανατικές οικογενειάρχισσες έως τώρα, άρχισαν τα σου ξου μου ξου ''α και δεν θέλω άλλο, δεν μπορώ, θα δούμε, δεν ξέρω, θα το σκεφτώ, αν κανεις εσύ άλλο θα κάνω κι εγώ για υποστήριξη, κλπ κλπ κλπ''...ένα κάρο μπούρδες. Αντί να αρκεστούν σε ένα περιεκτικό ευχαριστώ και να τελειώνει. Μόνο μία όμως δεν είπε λέξη. Η γυναίκα ενός φίλου μας που παντρεύτηκε πρόπερσι. Είναι η μικρότερη όλων (κάπου στα 30) και ζορίζονται πολύ να κάνουν ένα παιδάκι. Έχουν ήδη χάσει ένα μωρό από ανεπιτυχή κύηση. Και αυτό το ξέρουμε όλοι οι φίλοι στην παρέα. Μάλλον όμως οι γυναίκες των υπολοίπων το είχαν ξεχάσει. Και άρχισαν μετά να μετράνε δυνατά και ονομαστικά πόσα παιδιά θα έχουν όλες μαζί αν κάνουν όλες από ένα, αριθμώντας η καθεμία τον εαυτό της. Μιλάμε εγώ και η κοπέλα μου, γνωρίζοντας το τι τραβάει εδώ και χρόνια η γυναίκα του φίλου μας η οποία λαμβάνει θεραπεία για αρκετούς μήνες ακόμη, είχαμε μείνει να τις παρατηρούμε να κάνουν αριθμητικές πράξεις με τα παιδιά τους. Και να πετάνε ατάκες στους άντρες τους, οι οποίοι και φυσικά απαντούσαν μονολεκτικά, καταλαβαίνοντας ότι έχει γίνει μεγάλη γκάφα στο τραπέζι. Και εκείνες να κακαρίζουν και να καταλήγουν σε φιλοφρονήσεις περιεχομένου για το πόσο καρπερούς άντρες έχουν κλπ. Η γυναίκα του φίλου μας δεν μιλούσε, είχε κατεβάσει το κεφάλι, ήταν εντελώς χλωμη, πήρε μόνο μια βαθιά ανάσα και έβαλε κρασί στο ποτήρι της. Για την υπόλοιπη ώρα δεν έβγαλε λέξη, ούτε επεδίωξε να συζητήσει με τις άλλες, είχε μείνει δίπλα στον άντρα της που και ο ίδιος ήξερε πόσο είχε ταραχθεί και από ότι κατάλαβα ανυπομονούσε να περάσει η ώρα να φύγουνε. Η κοπελιά μου προσπάθησε να της πιάσει διακριτικά κουβέντα για άσχετα θέματα και τελικά κάπως έτσι χαλάρωσε και μίλησε μόνο μαζί της από όλες τις γυναίκες ολόκληρη τη βραδιά. Οι άλλες φυσικά στον κόσμο τους. Αν και νομίζω ότι πάντοτε αρέσκονταν στο να την έχουν στην απέξω, είναι η νεότερη και η πιο εμφανίσιμη από όλες τους και η κοπέλα μου, η οποία την συμπαθεί σίγουρα, μου ειχε πει πως είναι φως φανάρι ότι τη ζηλεύουν και φαίνεται ξεκάθαρα από το πως σχηματίζουν κλικα μεταξύ τους κάθε φορά που είναι σε κοινά τραπέζια μαζί της κλπ. Εντωμεταξύ η κοπελίτσα είναι ένα συμπαθέστατο πλάσμα, ήρεμη, χαμογελαστή. Ο φίλος μας είναι πραγματικα ευτυχισμένος μαζί της, είναι ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι το οποίο όμως ενώ θέλει πολύ, δυσκολεύεται να κάνει παιδί. Να είμαι ειλικρινής, νευρίασα πολύ με τη συμπεριφορά των ''κυριών'' χθες. Όλοι στην παρέα γνωρίζουμε ότι πέρυσι χάθηκε ένα μωρό. Και ότι η κοπέλα για μήνες ήταν χάλια ψυχολογικά. Και δεν ξέρω ακόμη αν έχει συνέλθει τελείως. Έτυχε να το μάθουμε πρώτοι επειδή ήμασταν μπροστά στο ατυχές γεγονός και εμείς τους πήγαμε στο νοσοκομείο τότε. Επειδή σε γιορτές θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί κάποια στιγμή λογικά, ελπίζω να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Αν και δύσκολα πιστεύω ότι θα έρθουν σε ανάλογες μαζώξεις τουλάχιστον για το προσεχές διάστημα. Ήθελα να πάρω τηλ. τον φίλο μου να δω πως είναι και γενικά να ξέρουν ότι εμείς θα είμαστε δίπλα τους. Θα τον πάρω μεσα στην μέρα. Κάτι τέτοια συμβαίνουν και μετά αναρωτιόμαστε γιατί χανόμαστε με τα πιο συμπαθητικά παιδιά από την παρέα. Μακάρι ο κάθε άνθρωπος να κάνει 100 παιδιά αν θέλει, τουλάχιστον όμως μην φέρνεις τον άλλο σε θέση ένα βήμα πριν την κρίση πανικού.

1) Μου φτιάχνει τη διάθεση η σαγηνευτική και υπερταλαντούχα Δάφνη Πατακιά στη σκηνή έναρξης της ταινίας ''Τζαμ'' του Τόνι Γκατλίφ.Που τραγουδάει το τύπου σμυρναϊικο τραγούδι και χορεύει, τι αύρα θαυμάσια έχει αυτό το κορίτσι, τι ομορφιά, τι παρουσία.Τι φωνή, με ξετρελαίνει.Και η γυμνή της σκηνή στο ξενοδοχείο στην ταράτσα ανάμεσα στα σεντόνια τα απλωμένα. Πολύ ερωτικά κνηματογραφημένη αυτή η σκηνή.2) Επίσης ο συγκινητικός τρόπος με τον οποίο ερμηνεύει το τραγούδι η Λάιζα Μινέλλι στην ταινία ''καμπαρέ'' στο φινάλε της ταινίας. Καλά, σε όλη την ταινία είναι εξαιρετική, αλλά ειδικά στο φινάλε, τι λυτρωτική συγκίνηση μού προσφέρει.3) Η φιλία μεταξύ Μαίρης και Μαξ, στην καλύτερη, πιο συγκινητική και ποιοτική ταινία κινουμένων σχεδίων που έχω δει.Τι αριστούργημα!4) ''Under the shadow'' του Μπαμπάκ Ανβάρι. Η ταινία θρίλερ που λατρεύω. Μου αρέσει να την βλέπω ξανά και ξανά γιατί δεν είναι κλισεδιάρικη ταινία θρίλερ, παίζει με το μυαλό μου.5)Λατρεύω το ζευγάρι Ίζαμπελ Κρέο και Τόμας Κρέο από το '' the fountain'' του Αρονόφσκι. Τους υποδύονται οι εξαιρετικοί ηθοποιοί Ρέιτσελ Βάις και Χιου Τζάκμαν.6)Ο τρόπος που με χτυπάει κατακέφαλα η αποκάλυψη στο ''Μέσα από τις φλόγες'' του Ντενίς Βιλνέβ. Κάθε φορά που το βλέπω εκπλήσσομαι σαν την πρώτη φορά, λέω τι αποκαλυψάρα είναι αυτή στο φινάλε, τι υπέρτατη ταινιάρα είναι τούτη εδώ, τι κόσμημα για τον κινηματογράφο!7)Το τελευταίο φιλί της Σάρλοτ και του Μπομπ στο '' lost in translation'' της Σοφία Κόπολα. Τους ήρωες ενσαρκώνουν ο Μπιλ Μάρεϊ και η Σκάρλετ Τζοχάνσον.8) Η μοναξιά στο βλέμμα της Άννας Δήμου στην υπέροχη ταινία ''September'' της Πέννυς Παναγιωτοπούλου. Την ηρωίδα ερμηνεύει η πάντα εξαιρετική Κόρα Καρβούνη.9) Η καλύτερη ελληνική ταινία μικρού μήκους. ''Απεταξάμην'' της Φρίντας Λιάππα με την αριστουργηματική Μαριτίνα Πάσσαρη. Ναι, προσωπικά, είναι για μένα η καλύτερη ελληνική ταινία μικρού μήκους.Ο τρόπος που αποτυπώνεται η αστική μοναξιά και η επώδυνη υπαρξιακή κατάσταση της εφηβείας, τα εφηβικά άγχη όπως επίσης και ο ύμνος στην νεανική σεξουαλικότητα μέσα από την νεαρή Λουκία, την ηρωίδα της ταινίας. Ταινία του 1980 κι ακόμα δεν μπορείς να την ξεπεράσεις αν την δεις. Από την υπερταλαντούχα και αδικοχαμένη Φρίντα Λιάππα.10) Η ''ανθρωποφαγική'' κι ανταγωνιστική σχέση μάνας-κόρης στη ''φθινοπωρινή σονάτα'' του δασκάλου Ίνγκμαρ Μπέργμαν. Σάρλοτ και Εύα.Σάρλοτ η Ίνγκριντ Μπέργμαν, Εύα η πάντοτε θαυμάσια Λιβ Ούλμαν.11) Και για το τέλος, μια κωμωδία στην οποία πραγματικά θα ξεκαρδιστείτε στα γέλια με έξυπνο χιούμορ, γιατί εγώ σάχλες δεν βλέπω.ΚΩΜΩΔΙΑΡΑ του Γούντι Άλεν , το ''take the money and run''.Για ξεκαρδιστικό γέλιο, γελάω πολύ δυνατά κάθε φορά που κάνω αυτό το δώρο στον εαυτό μου και βάζω να (ξανα)δω την συγκεκριμένη ταινία.Τι ευτυχία προσφέρει η μεγάλη οθόνη στους ανθρώπους.Έβδομη τέχνη. Σε γεμίζει χαρά.

Σε κατάστημα φαγητού που πήγα να ψωνίσω χτες το βραδάκι.Άστεγος ταλαιπωρημένος άνθρωπος μπήκε να ψωνίσει και το χαρτονόμισμα που είχε ήταν πλαστό.Απαράδεκτο.Κάποιος του το άφησε όπως είπε.Δεν έχει σημασία αν στο τέλος μπορεί να είχε ευτυχισμένη κατάληξη όλο αυτό κι αν τελικά επενέβη κάποιος και του αγόρασε αυτό που ήθελε, δεν θέλω να εστιάσω σε αυτό αλλά στο πόσο τρισάθλιο είναι να ξεφορτώνεται κάποιος με αυτό τον τρόπο πλαστό χαρτονόμισμα.Αυτός που το είχε αντί να το πετάξει κι επειδή ήξερε ότι δεν μπορεί να το χαλάσει με άλλο τρόπο, επέλεξε να το αφήσει ως ''βοήθεια'' σε κάποιον ταλαιπωρημένο φτωχό άνθρωπο.Και σκεφτείτε τώρα τη χαρά του άστεγου ταλαιπωρημένου ανθρωπάκου όταν είδε στο δρόμο ότι κάποιος του είχε αφήσει χαρτονόμισμα, τι χαρά θα ένιωσε.Και μετά πόση απογοήτευση όταν πήγε να ψωνίσει και ήταν πλαστό.Όποιος το έκανε, του εύχομαι να του συμβεί το ίδιο.Κι επίσης μην δίνετε δεκάλεπτα ή πεντάλεπτα στους ταλαιπωρημένους ανθρώπους και τους άστεγους.Μην ξεφορτώνεστε δηλαδή τα ψιλά που σας δίνουν ρέστα και δεν τα θέλετε.Καλύτερα να μη δίνετε τίποτα.Εγώ πάντα βοηθάω όσο μπορώ και όταν συμβαίνει αυτό δίνω ένα αξιόλογο ποσό ώστε ο άλλος να μπορεί να ψωνίσει κάτι.Και τέλος, γι' άλλη μια φορά ντροπή σ' αυτόν που άφησε στον ταλαιπωρημένο άστεγο φτωχό άνθρωπο το πλαστό χαρτονόμισμα.Ντροπή.Να είμαστε ανθρώπινοι.. άνθρωποι.