ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελευταία μέρα λοιπόν.. Αύριο ξεκινάει η φοιτητική μου ζωή.. Ανυπομονώ να πάω στην σχολή και να γνωρίσω καινούριο κόσμο.. Να κάνω φιλίες κλπ μακάρι βασικά.. Περνάνε πολύ γρήγορα τα χρόνια.. Αυτά που συζητούσαμε τότε με αυτά που συζητάμε τώρα έχουν αλλάξει πολύ.. Οι περισσότεροι δουλεύουν.. Μιλάμε για τράπεζες χαρτιά που πρέπει να κάνουμε.. Ακούω το "αντε να πάρω άδεια" ή συζητάμε το τι να ψηφίσουμε και γενικά τέτοια πράγματα.. Από αύριο ξεκινάει το επόμενο κεφάλαιο της ζωής μου... Είναι μια αλλαγή αυτό και ανησυχώ.. Άλλη πόλη, αλλά άτομα.. Άλλες ευθύνες.. Μακάρι να πάνε όλα καλά!

Σας έχει τύχει ποτέ να έχετε γνωρίσει έναν άνθρωπο, και οι δρόμοι σας να συναντιούνται ξανά και ξανά; Να προσπαθείτε να φύγετε μακριά και πάντα κάτι να σας τραβάει πίσω; Ήμάσταν φίλοι χρόνια, είχαμε αισθήματα ο ένας για τον άλλο αλλά δεν τα αποκαλύψαμε ποτέ, ήμασταν και οι δύο με άλλα άτομα. Πρόσφατα μου εξομολογήθηκε ότι πάντα με αγαπούσε, ανοίχτηκα κι εγώ και μίλησα για τα αισθήματα που είχα τότε...κάπως έτσι μπήκαμε σε σχέση. Λίγο πριν μπούμε σε σχέση, μου είπε ότι θα απομακρυνθεί, καθώς δεν με βλέπει πλέον φιλικά, για αυτό και δεν μπορεί να μείνει στην ζωή μου έτσι μετέωρα. Δεν άντεξα στην σκέψη πως θα τον χάσω ξανά και δέχτηκα την πρόταση του να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα μαζί ως ζευγάρι. Είναι υπέροχος, έχει όλα όσα είχα ονειρευτεί πάντα: είναι ευγενικός, ειλικρινής, πιστός, δοτικός, υπομονετικός...τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψω την ποιότητα αυτού του ανθρώπου. Το πρόβλημα με εμένα είναι ότι νιώθω τόσο λίγη απέναντι του. Με έχουν καταστρέψει κάποιες εμπειρίες από προηγούμενες σχέσεις, με αποτέλεσμα να νιώθω ότι έχω στερέψει από κάποια συναισθήματα. Φοβάμαι, φοβάμαι πως έχω αλλάξει, πως έχω συνηθίσει το τέρας και αρχίζω να του μοιάζω. Του ζήτησα να χωρίσουμε για δύο λόγους: πρώτα από όλα, ήμασταν τόσο καιρό φίλοι, μέχρι τώρα δεν έχει γίνει τίποτα το ερωτικό μεταξύ μας, μου φαίνεται πρωτόγνωρο το ότι είμαστε ζευγάρι, δεν έχω την ίδια δυναμική με εκείνον πάνω σε αυτό για να αφεθω στο 100%. Και δεύτερον και κυριότερο, έχω να κάνω πολύ δουλειά με τον εαυτό μου για να ξεπεράσω κάποια πράγματα. Φοβήθηκα ότι θα τον καταστρέψω κι αυτόν με τα ψυχολογικά μου, τις ανασφάλειες μου...και τώρα που υπάρχει πάλι αυτή η απόσταση, πάλι η απουσία του μου ραγίζει την καρδιά. Θέλω να σηκωθώ να φύγω αυτή την στιγμή και να τρέξω κοντά του, να του δώσω αυτή την αγκαλιά που τόσα χρόνια ήθελα, και που δεν ήξερα ότι ήθελε κι αυτός. Να του ζητήσω ένα τεράστιο συγγνώμη που είμαι έτσι όπως είμαι, δεν το επέλεξα, πέρασαν άτομα από την ζωή μου που με διέλυσαν, ο καθένας έκλεβε και από κάτι μέσα μου.Φοβάμαι ότι είμαι μια απογοήτευση. Φοβάμαι, γιατί μετά από όλα αυτά μου είπε ότι δεν πιστεύει πια στην πραγματική αγάπη, πως όλοι λειτουργούν με συμφέρον και εγωισμό. Εγώ όμως ποτέ δεν κοίταξα να πάρω κάτι από αυτόν, ποτέ δεν θα εκδικόμουν κάποιον για τα υπολείμματα που άφησαν άλλοι. Δεν έκανα τίποτα εσκεμμένα, δεν ήθελα να τον πληγώσω. Μου λύπει, τον αγαπάω, με αγαπαει κι αυτός, χρειάζομαι αυτή την αγκαλιά και ας είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω στην ζωή μου.

Είμαι 21 και γνώρισα στην δουλειά ένα αγόρι στα 28. Εξ αρχής κάναμε και οι δυο κλικ ο ένας τον άλλον, με χαλάει όμως ότι τον κομπλάρει η διαφορά ηλικίας, με ξενερώνει γιατί μπορεί να είμαι 21 αλλά πνευματικά έχω ψυχή 50αρη ακούγεται άσχημο αλλά καταλαβαίνεται πως το εννοω. Έχω περάσει αρκετά για την ηλικία μου😂 Στην τελική, γνώμη μου, αν τον χάλαγε εξ αρχής η ηλικία να μην έστελνε μήνυμα

Καλησπέρα. Χρειάζομαι τη γνώμη σας πάνω σε κάτι. Μετά από μια σύντομη γνωριμία με ένα παιδί που δεν είχαμε τόσο καλή επικοινωνία διακοψαμε αλλά εγώ εξακολουθουσα και εξακολουθω να τον σκέφτομαι και να θέλω να τα ξαναβρούμε. Το πρόβλημα είναι πως εκείνος δεν έδειξε τον ίδιο ζήλο και κάθε φορά κατέληγε σε φιάσκο. Να αναφέρω πως είχαμε γνωριστεί από app. Μια μέρα αποφάσισα να τον προσεγγισω από ένα ψεύτικο προφίλ για να δω πως θα εξελιχθεί η συζήτηση. Ομολογουμενως δεν έδειξε ενδιαφέρον και σχετικά γρήγορα μου αποκάλυψε ότι έχει ακόμα συναισθήματά για ένα άτομο που γνώρισε λίγο καιρό πριν. Γενικά από κάποια πράγματα που είπε καταλαβα πως αναφεροταν σε εμένα όμως όταν τον ρωτούσα γιατί δεν επιδιώκει επανασύνδεση μου έδινε πολύ χαζές δικαιολογίες. Η επικοινωνία μέσω του app κράτησε περίπου 3 εβδομαδες. Κάποια στιγμή λόγω του ότι ειχα πλέον κουραστεί και είχα απελπιστεί αθελα μου μίλησα λίγο διαφορετικά σε σχέση με το πως του μιλούσα και νομίζω πως καταλαβε ότι είμαι εγώ αυτό το άτομο καθώς άρχισε να μου κάνει κάποιες ερωτήσεις που προηγουμένως δεν είχε κανει. Την επόμενη μέρα εγώ μη αντέχοντας άλλο του έστειλα μήνυμα από το δικό μου προφίλ με αφορμή κάτι άλλο αλλά δεν μου απάντησε ποτέ. 3 φορές που έκανα την προσπάθεια έμεινα στο διαβάστηκε. Νιώθω πολύ άσχημα γιατί θεωρώ ότι ακόμα κι αν υπήρχε ένα ενδεχόμενο με αυτά που έκανα ξεφτιλιστηκα. Αισθάνομαι πολύ άσχημα απ τη μία απ την άλλη ήταν ο μόνος τρόπος να νιώθω λίγο κοντά του. Δεν ξέρω αν τελικά τα καταλαβε όλα η απλά έχει μπερδευτεί και γι αυτό με αποφεύγει. Δεν έχω σκοπό να κάνω κάτι απλά νιώθω πολύ άσχημα με αυτά που έκανα και θα ήθελα μια άποψη. Σας παρακαλώ μη με βρίσετε

Μισώ τη δουλειά μου...αυτό...κάθομαι μόνο για τον μισθό ...δεν είναι τίποτα φοβερό,μη φανταστείτε αλλά ξέρω ότι κάθε μηνα θα μπαίνει , δημόσιο γαρ. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω, καθώς όλα τα προσόντα μου είναι για αυτή τη θέση. Μελλοντικά σε βάθος πενταετίας θα μπορώ να διεκδικήσω άλλη θεση δημόσιου, χωρίς να σημαίνει ότι θα την πάρω, σε άλλον τομέα δηλαδη από τον τωρινό. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω κι όλοι μου λένε να μην παραιτηθώ ποτέ. Πόσοι άραγε αγαπάτε τις δουλειές σας και πώς μπορώ να βρω τη δουλειά για την οποία θα ένιωθα κι εγώ αγάπη και πάθος ;

Με αφορμή μια συζήτηση που είχα χτες έχω να πω όσο άσχημο είναι όταν οι άνθρωποι βάζουν σε κουτάκια προγραμματισμού τη ζωή τους περιλαμβάνοντας μέσα σε αυτά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Όχι για να μην παρεξηγηθώ δε λέω ότι δεν πρέπει να έχουμε στόχους ή να μην προσπαθούμε να επιτύχουμε το καλύτερο. Εννοώ ότι πρέπει να αφήνουμε απέξω τις ανθρώπινες σχέσεις από αυτά τα πράγματα. Οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να διαμορφώνονται μέσα από την αγάπη αποκλειστικά και το νοιάξιμο κι όχι το βόλεμα και το συμφέρον. Αν υπάρξει βόλεμα μέσα στη σχέση επειδή για παράδειγμα κάποιος εκ των δύο μπορεί να προσφέρει μια πλουσιοπάροχη ζωή, με γειά του με χαρά του. Αλλά το βόλεμα, το συμφέρον να μη γίνεται προϋπόθεση για να κάνει κάποιος μια σχέση. Θεωρώ πολύ συμφεροντολογικές τις απόψεις που λένε ότι πρέπει πρώτα να έχεις μια ολοκληρωμένη ζωή από επαγγελματική άποψη, να 'χεις κάνει έναν κύκλο ανθρώπων και μετά να αναζητήσεις τον έρωτα. Αυτό δείχνει καθαρά συμφέρον και μόνο. Κι αν μετά αναρωτηθείς γιατί ρε γαμώτο έχουν γίνει τόσο συμφεροντολογικές οι σχέσεις, σού λένε ότι σκέφτεσαι μαύρα κι απαισιόδοξα και δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μα συμφεροντολογικά σκέφτονται οι άνθρωποι που ταυτίζουν την απόκτηση καριέρας και πλούτου με τη σύναψη σχέσης. Αυτοί αυτοαναιρούνται, όχι αυτός που τους επισημαίνει πως σκέφτονται έτσι. Δηλαδή λένε να ριχτούμε στο κυνήγι της επιτυχίας και της οικονομικής εξασφάλισης, στο χτίσιμο της καριέρας, στη σταθερότητα ενώ γνωρίζουμε πόσο εύθραυστα είναι τα πράγματα γύρω μας και αφού επιτύχεις, αν τα καταφέρεις και δεν πεθάνεις προσπαθώντας κι αφήνοντας τα χρόνια περνούν, μετά σού λένε ότι έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου για φιλίες κι έρωτες. Δεν ξέρω, έτσι πρέπει να είναι οι σχέσεις; Όχι δε λέω ότι πρέπει να εγκλωβίσεις έναν άνθρωπο μέσα στη μιζέρια της ζωής σου και στην έλλειψη απλά και μόνο για να έχεις κάποιον να μοιράζεσαι το τίποτα που σε περιβάλλει. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα σε μια άλφα ποιότητα ζωής. Προσωπικά σκέφτομαι πάρα πολύ έτσι γι' αυτό και δεν έχω προχωρήσει σε δημιουργία σχέσεων. Μεταξύ άλλων είναι κι αυτός ένας παράγοντας. Και ξέρω πως αρκετοί άνθρωποι σκέφτονται έτσι όπως εγώ. Γι' αυτό μένουν πίσω στις ανθρώπινες σχέσεις. Διαφωνώ όμως όταν ένα ολόκληρο σύστημα (το σύστημα που φτιάχνουμε και συντηρούμε εμείς, όχι κάποιο αόρατο σύστημα ή το σύστημα των άλλων, μακριά από μένα η συνωμοσιολογία) καθιστά απαγορευτικό το να διεκδικήσεις τον έρωτα αν δεν έχεις καταξιωθεί επαγγελματικά ή δεν έχεις κάποια εξέχουσα θέση στην κοινωνία. Μπορεί κάποιος άνθρωπος να είναι χρήσιμος στο επάγγελμά του, το μικρό και μη προσοδοφόρο, να προσπαθεί για το καλύτερο κι ο έρωτας να του δώσει έμπνευση, λόγο να γίνεται κάθε μέρα καλύτερος στη δουλειά του ή να διεκδικήσει μια άλλη δουλειά, να του φέρει πίσω την ελπίδα του, πράγματα δηλαδή που δεν θα συμβούν όσο είναι μόνος, περνούν τα χρόνια και περιθωριοποιείται. Το σύστημα που ζούμε σε περιθωριοποιεί και μετά οι γύρω σου σού ζητούν και τα ρέστα που τελικά μπήκες στο περιθώριο. Και οι άνεργοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα. Κι αυτοί προσπαθούν να βρουν δουλειά, μάχονται καθημερινά στην αρένα της αγοράς εργασίας ή αλλάζουν συχνά δουλειές και ο έρωτας μπορεί να τους ενδυναμώσει στο μέγιστο βαθμό. Δεν σου λύνει ο έρωτας τα προβλήματα, ούτε λέω αυτό. Αλλά σού δίνει τη δύναμη να το παλέψεις. Έχετε αναρωτηθεί πόσο σημαντική είναι μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι, ένα γλυκό βλέμμα, ένα σμίξιμο χεριών; Δεν είναι παιδικό ούτε αφελές αυτό που λέω. Είμαστε άνθρωποι και είναι μέσα στις ψυχικές μας ανάγκες. Σκεφτείτε το ειδικά όσοι τα έχετε όλα αυτά δεδομένα στη ζωή σας. Κι αν αντιμετωπίζεις τα προβλήματά σου μόνος και νιώθεις πως δε θες να γίνεις φόρτωμα, αφήσεις τα χρόνια να περάσουν και δεν αποκτήσεις ερωτικές εμπειρίες ή εγκλωβιστείς στο σχήμα της μοναξιάς σου παλεύοντας με τα προβλήματα της καθημερινότητας, μετά σε ψέγουν κιόλας οι γύρω για την έλλειψη ερωτικών εμπειριών ή προκαλεί έκπληξη το γεγονός της μακρόχρονης απουσίας από τον έρωτα και αναρωτιούνται μα γιατί τόσο νέος ή νέα και έχει τόσα χρόνια να προχωρήσει ερωτικά. Σκέφτονται πως κάτι πάει λάθος με το μυαλό σου και στο εκφράζουν κιόλας ή ότι μέσω ψυχολογικής υποστήριξης θα λύσεις τα προβλήματα που πηγάζουν από την έλλειψη έρωτα κι αγάπης στη ζωή σου. Όχι δεν είναι καθόλου έτσι. Σε περιθωριοποίησε το σύστημα συμφεροντολογικής σκέψης ή είχες την ενσυναίσθηση (πείτε το δειλία, ντροπή, φόβο, άγχος, όπως θέλετε μα στην ουσία είναι ενσυναίσθηση) να απομακρυνθείς μόνος σου για να μη φορτώσεις έναν άλλο άνθρωπο με βάρος γιατί ξέρεις σε τι κόσμο ζεις.

Καλησπέρα σας μπαίνω κατευθείαν στο θέμα. Είμαι σε μια σχέση 2,5 χρόνια! Το Τελευταίο καιρό (1 χρόνο και) κάθε φορά που θα βρεθούμε θα είναι και οι φίλοι του μαζί. Τον έκανα μια συζήτηση ότι γενικά θέλω να περνάμε και λίγο χρόνο οι δυο μας μια βολτα, ενα καφέ κάτι. Στην αρχη έδειξε να έχει καταλάβει και έτυχε πολλές φορές να βγούμε οι δυο μας, αλλά μετά από μέρες πάλι το ίδιο. Ας μην μιλήσω από τα μηνύματα η από τηλέφωνο αμα μιλήσουμε μέτρημα όλα. Λόγο της δουλειάς του δεν μιλάμε ( σεβαστό και κατανοητό) αλλά μετά ή πριν την δουλειά 10 μηνύματα όλο και όλο ποτέ κανένα τηλέφωνο να μιλήσουμε και άντε αμα πάρει τηλέφωνο θα μιλήσει για κανένα 2 λεπτό να μου πει ότι ήρθαν οι φίλοι του σπιτι και θα κάτσει με αυτούς. Χθες γύρισε απο δουλειά μου έστειλε ενα μηνύματα πηγα να του πιάσω την συζήτηση άρχισε να μου λέει ότι πήγε στο σπιτι απο έναν φίλο του και τι έκανα εκεί. Βαρέθηκα παιδιά και πλέον βαρέθηκα και την παρέα του δεν μπορώ να τους βλέπω ή να ακουω για αυτούς πλέον

Εχω περάσει σχεδον ολη μου την ζωή νιώθοντας ανεπιθύμητη και αντιπαθητικη. Οι αλλοι μαλιστα σπεύδουν να μου το γνωστοποιουν.. Δεν εχω φιλους γιατι κανείς δεν με προσέγγισε και εγώ δεν προσεγγιζω ποτέ πρωτη . Συχνα συναντω ανθρώπους έτοιμους για καβγά, εριστικούς και αγενείς μεν, που όμως με εμένα,νιώθω, οτι το τραβάνε πολύ παραπάνω και εξαντλούν την κακία που εχουν πάνω σε εμένα , απ'οτι σε σχέση με αλλους ανθρώπους που αλληλεπιδρουν μαζί τους για κατι παρομοιο. Ιδίως οταν καποιος παει να με εκμεταλλευτεί αν τολμήσω και του επισημάνω οτι δεν ειναι σωστο αυτο που εκανε τότε αλιμονο μου. Μόνο μαχαιρι που δεν βγαζουν να με σφαξουν. Δεν ξερω γιατι τρωω τετοιο μισος. Νομιζω οτι ειναι σαν να "έλκω " τους κακούς ανθρωπους γυρω μου. Φυσικά το προβλημα ξεκινησε απο το "σπιτι" με γονείς και αδελφο να ειναι τρομακτικα παραλογοι ανθρωποι, επιθετικοι που δεν με σεβονται καθολου. Νιωθω ειλικρινά πολυ ατυχη που τους εχω διπλα μου:( Γενικα ομως , οχι μονο μεσα στο σπιτι αλλα και εξω τρωω bullying αρκετα συχνα οταν επισημαινω παραλογες συμπεριφορες εις βαρος μου και παραβιαση ορίων. Δεν ξερω τί κάνω λαθος ή αν ειμαι πραγματι άτυχη.

Διαβάζω το σαιτ από το περσινό Πάσχα. Υπάρχει περίπτωση σε λίγο καιρό να ξαναπάω στη δουλειά. Ήμουν άνεργη ένα χρόνο και αυτό είναι κάπως ελπιδωφόρο για μένα. Με πολύ κόπο και αγώνα προχωρώ στη ζωή. Κάπως όλα με το τσιγκέλι. Ο τομέας όμως που είναι στάσιμος είναι τα αισθηματικά. Δεν έχω βρει/έχει βρει ο άνθρωπός μου. Δεν ξέρω τι και πως θα συμβεί. Δεν είναι πρωτότυπο αυτό που λέω, αλλά εμένα με ρίχνει πολλές φορές και με φοβίζει αυτή η έλλειψη. Δεν είμαι και μικρούλα. Είμαι άνω των τριανταπέντε. Δεν ξέρω πως να κάνω τη σκέψη μου να πάψει να ασχολείται με αυτό. Έχω ασχολίες και γεμίζω τη μέρα μου, αλλά δεν έχω παρέες. Δεν έχω τύχη σε αυτά. Θέλω να φτιάξει και αυτός ο τομέας πολύ και να γίνω και γω ευτυχισμένη.

Υπάρχει ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο για τον οποίο νιώθω απίστευτη έλξη. Εννοείται πως δεν θα έκανα ποτέ τίποτα για αυτό. Απλά ψάχνω έναν τρόπο να το κρύψω. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να το καταλάβει, αλλά κυρίως δεν θέλω να το αφήσω να επηρεάσει την συμμετοχή μου και την απόδοσή μου γενικότερα. Το αντικείμενο του είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ και δεν θέλω να το χαλάσω με τον οποιονδήποτε τρόπο.. αλλά επειδή νιώθω πολύ έντονα πράγματα φοβάμαι πως δεν θα μπορώ να το κρύψω, θα ντρέπομαι και θα αγχώνομαι ακόμη περισσότερο από ότι θα έκανα κανονικά. Οποιαδήποτε συμβουλή (ή έστω παρηγοριά) θα βοηθούσε