ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με λένε Μαρια και είμαι 19 χρόνων. Χθες ετοιμάστηκα με τις δύο κολλητές μου και πήγαμε σε ένα πάρτυ στο Κερατσίνι. Το έκανε ένας φίλος μας σπίτι του. Είχε γενεθλια. Μαζεύτηκε πολύς κόσμος, ήπιαμε, χορέψαμε, γελάσαμε. Μέσα σε όλους αυτούς, γνώρισα τον ξάδερφο του φίλου μας, τον Αχιλλέα που δεν τον είχα ξαναδεί ποτε. Μου άρεσε πολύ και όλο το βράδυ μιλάγαμε και χορεύαμε και κατάλαβα πως με φλέρταρε και εκείνος. Λίγο πριν φύγουμε, ανταλλάξαμε κινητά για να μιλήσουμε να βγούμε. Σήμερα το πρωί, ξύπνησα και μου είχε στείλει μήνυμα να βρεθούμε το απογευματάκι. Του είπα ναι. Όμως ήρθαν οι κολλητές μου από το σπίτι και μου είπαν να μην βγω με τον Αχιλλέα γιατί δεν είναι πιστός και δεν είναι της σχέσης ενώ εγώ είμαι ευαίσθητη. Γενικά έχουν ακουστεί πολλά ασχημα για αυτόν. Εμένα όμως μου φάνηκε ευγενικό παιδί. Επηρεαστηκα και του έριξα άκυρο. Αυτός μου είπε τότε να βρεθούμε Δευτέρα.Να πάω; Ή να ακούσω τις φίλες μου ;

καλησπέρα, αρχικά, είμαι 25. Είμαι αρκετά κοινωνική.. κάνω εύκολα φιλίες και γνωρίζω πολύ άνετα νέο κόσμο. Έχω μεγάλο κύκλο και ευχαριστώ την ζωή που έχω όμορφες σχέσεις φιλικές και όχι μόνο. Όταν όμως βρεθώ σε πάρτυ ή κλαμπ κλπ.. είμαι από τα άτομα που θέλω να φύγω μετά από λίγο πχ 2 το πολύ που αντέχω. Δν έχω θέμα με τον κόσμο το αντίθετο. Όμως θα τους βλέπω όλους να χορεύουν αλλά εγώ δεν θέλω και ίσως να ντρέπομαι; Δεν μου αρέσει μάλλον αυτός ο τρόπος διασκέδασης. Το ζητάω το πάρτυ το κλαμπ κλπ αλλά όχι ως το πρωί και να χορεύω κλπ. Και καταλήγω να είμαι η " ξενερωτη" η να ακούω συνέχεια " είσαι καλά; Είσαι οκ; Έχεις κάτι; Γιατί είσαι έτσι; " Και όταν θελήσω να φύγω έρχεται η καταπίεση από παντού. Ίσως μόνο αν πιω παραπάνω θα την παλέψω κ θα χορέψω. Προσπαθώ να καταλάβω τι μου φταιει .... Και δεν ξέρω.. ούτε εσείς θα ξέρετε. Απλά ίσως να βιώνει κάποιος το ίδιο .. ( δεν το θεωρώ σοβαρό πρόβλημα προς θεού..απλά κουβέντα να γίνεται)

Τα Σαββατοκύριακα τα περνάω μόνη γιατί όλες οι φίλες μου έχουν αγόρια-άντρα-παιδιά. Απ την μια το καταλαβαίνω. Δεν παύω όμως να νιώθω μόνη

Το Σάββατο και η Κυριακή είναι για εμένα οι χειρότερες ημέρες της εβδομάδας. Οι καθημερινές, κυρίως λόγω της δουλειάς, περνάνε αρκετά γρήγορα. Τα Σαββατοκύριακα όμως, δεν λέει να περάσει η ώρα με τίποτα. Βλέπεις, δεν έχω φίλους, παρέες κλπ. με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είχα φίλους και παρέες πιο παλιά. Αλλά, οι πιο πολλοί παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά και άλλαξε εντελώς η δομή της ζωής τους, άλλοι μετακόμισαν σε άλλες πόλεις ή και στο Εξωτερικό ακόμα -για λόγους εργασιακούς, φυσικά-, με άλλους απλά χαθήκαμε και τέλος πάντων, δεν κατάφερα να κάνω καινούριες γνωριμίες. Μεσολάβησε και η οικονομική κρίση, που τους περισσότερους (όπως και εμένα), τους βρήκε στις αρχές της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας, με αποτέλεσμα κάπου λίγο-πολύ, οι περισσότεροι (και εγώ ως έναν βαθμό) να κλειστούν στα καβούκια τους και τέλος πάντων, μια σειρά από καταστάσεις με έφερε στο σήμερα, να μην έχω κανέναν... Στα προσωπικά μου πάλι, δεν εξελίχθηκαν τα πράματα όπως τα υπολόγιζα, κάπου και εγώ το ανέλυα πολύ το όλο θέμα (των σχέσεων εννοώ), κάπου δεν ήθελα να κάνω και το μεγάλο βήμα (λάθος μου - το παραδέχομαι), οπότε, διπλό το πρόβλημα. Τώρα θα πει κάποιος, καλά μέσα σε γυάλα ζεις; Δεν έχεις επαφή με άλλους ανθρώπους, κλπ; Έχω, αλλά υπάρχουν 2 βασικά προβλήματα: Στην ηλικία μου πλέον (43), οι πιο πολλές κοπέλες (ας πούμε περί τα 35 και πάνω), είτε είναι πλέον παντρεμένες, είτε είναι δεσμευμένες, ή, τέλος πάντων έχουν κάτι σταθερό. Οι υπόλοιπες είναι πολύ λίγες και η ηλικία τους είναι πλέον 45 με 50... Όσο για τις παρέες, για όσους γνωρίζουν πραγματικά από φιλίες και παρέες, είναι εξαιρετικά δύσκολο να δημιουργήσεις καινούριες στην ηλικία που είμαι. Δυστυχώς δεν γίνεται, για λόγους που αδυνατώ να εξηγήσω και να αναλύσω. Όσοι όμως είναι ίδιες περιπτώσεις με εμένα, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ...

Είμαι ελεύθερη αλλά με φλερτάρει έντονα (και πιεστικά θα έλεγα) ο φίλος μου,ο οποίος είναι σε μακροχρόνια σχέση από απόσταση. Πώς μπορώ να του ξεκαθαρίσω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι μεταξύ μας;

Καλησπέρα αγαπητή παρέα των εξομολογήσεων. Σε έναν κόσμο που τα έξοδα ανεβαίνουν όλο και περισσότερο, πώς την παλεύετε οικονομικά; Ειδικά τώρα η ακρίβεια είναι τεράστιο πρόβλημα. Προσωπικά εδώ και πολλά χρόνια ως μόνος που είμαι και πάλι τα βγάζω ικανοποιητικά πέρα αλλά λόγω του ότι είμαι μόνος και δεν κάνω περιττά έξοδα. Όταν λέω ικανοποιητικά εννοώ δεν χρωστάω. Ως εκεί. Αλλά δεν μπορώ να κάνω ταξίδια και περιττά έξοδα. Από τη μία σκέφτομαι με υπεύθυνο τρόπο και λέω ευτυχώς που είμαι μόνος και δεν έχω υπό την ευθύνη μου οικογένεια ή κάποια αγαπημένη αλλά από την άλλη η μοναξιά που ώρες-ώρες είναι αβάσταχτη με οδηγεί στο να σκέφτομαι πως ίσως είμαι το ''κορόιδο'' της ζωής. Και θα σας εξηγήσω γιατί. Βλέπω και γνωρίζω ανθρώπους που χρωστάνε παντού, έχουν του κόσμου τα δάνεια (προσωπικά δεν έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου δάνειο κι ούτε πρόκειται) κι όμως παρ όλα τα οικονομικά βάρη αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια κανονική ερωτική ζωή. Δεν τους εμποδίζει αυτό από τη γνωριμία και τη δημιουργία σχέσης. Και λέω πώς γίνεται αυτό, πού το βρίσκουν τόσο θάρρος και τόση αυτοπεποίθηση; Έχω ένα φίλο (γνωστός είναι περισσότερο όχι φίλος γιατί δεν κάνουμε κολλητή παρέα, είναι χαμηλών τόνων άνθρωπος αλλά σοφός για μένα, οξυδερκής και με διεισδυτική σκέψη και τον θαυμάζω) και μου είπε μια μέρα ότι δεν υπάρχει νεοέλληνας που να παραδέχεται ότι είναι φτωχός, αν είναι δυνατόν, είναι κάτι σαν στίγμα κι ότι οι νεοέλληνες είναι οι άνθρωποι που μπορούν να περάσουν δίπλα από ένα ακριβό αυτοκίνητο στο δρόμο κι αντί να προσπεράσουν θα σταθούν για να βγάλουν φωτογραφία δίπλα του και να την ποστάρουν στα σόσιαλ μίντια κι ότι πλέον φλεξάρουν κι αυτοί που δεν έχουν κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Τι Θεός, συμφώνησα εκατό τοις εκατό μαζί του, το βλέπω να συμβαίνει. Δεν το πάω στο φύλο, όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως ερωτικής προτίμησης είτε gay είτε straight είτε bi, αν έχουν οικονομική δυσκολία το ίδιο πράγμα σκέφτονται και διστάζουν να προχωρήσουν σε κάποια γνωριμία. Είναι κι αυτός δηλαδή ένας ανασταλτικός παράγοντας μεταξύ άλλων. Θα μου πείτε, θες έναν άνθρωπο να μοιραστείς τη φτώχεια σου; Τι σου φταίει ο άλλος; Όχι, σε καμία περίπτωση δεν θέλω κάτι τέτοιο γι' αυτό και κάτι μέσα μου με σταματάει κι από τις γνωριμίες και όσο μεγαλώνω το βρίσκω όλο και πιο συχνά μπροστά μου. Θέλω έναν άνθρωπο να μοιραστώ τον έρωτα και την αγάπη που έχω μέσα μου και με κατακλύζει. Ναι δεν κάνουν μόνο οι πλούσιοι σχέσεις, το ξέρω, η πλειοψηφία μάλιστα είναι από φτωχοί έως μεσαία τάξη. Αλλά πώς το καταφέρνουν, αυτό θέλω να μάθω. Θα ήθελα πραγματικά να μου απαντήσετε αν νιώθετε αυτό που θέλω να πω. Δεν έχω κανέναν να συζητήσω τους προβληματισμούς μου (πέρα από αυτό τον γνωστό μου άνθρωπο που ανέφερα πιο πάνω) γι' αυτό τα γράφω εδώ στην όμορφη και φιλόξενη παρέα των εξομολογήσεων. Η κυρία ψυχολόγος την οποία επισκεπτόμουν παλιότερα μού είπε να μην αναλύω τόσο πολύ τα πράγματα, να μην σκέφτομαι τόσο πολύ ώστε να μη γεννάω προβλήματα, να σκέφτομαι πάντα με θετικό τρόπο κι ότι ειδικά στις ερωτικές σχέσεις πρωτεύοντα ρόλο παίζει το πόσο από τον εαυτό σου είσαι διατεθειμένος να δώσεις, η διάθεση να μοιραστείς την παρουσία σου αρχικά κι όχι τόσο η ύλη κι ότι η καλή συμπεριφορά θα με οδηγήσει στη γνωριμία και στη δημιουργία σχέσης. Μού είχε δώσει και κάτι σημειώσεις προς ανάγνωση. Όσο την άκουγα σκεφτόμουν από μέσα μου να της προτείνω να είναι μπροστά να τα λέει δυνατά όλα αυτά όταν θα είμαι στη μέση μιας γνωριμίας εκεί έξω για να δω πόσο λειτουργικά θα είναι όλα αυτά στην πράξη. Επίσης σκεφτόμουν το χαρτονόμισμα που θα αποχωριζόμουν στο τέλος της συνεδρίας. Τέλος πάντων, δεν λέω ότι είχε άδικο αλλά πόσο στ' αλήθεια ισχύει η ωραιοποίηση και η θετικότητα εκεί έξω; Αν πατήσετε ότι δεν ταυτίζεστε, θα ήθελα να διαβάσω πώς τα βλέπετε εσείς τα πράγματα, να μου υποδείξετε το λάθος στον τρόπο σκέψης μου. Θα χαρώ να διαβάσω τις ευγενικές απαντήσεις σας και τις συμβουλές σας. Ευχαριστώ πολύ.

Δουλεύω σε ένα μεγάλο εμπορικό που τα μαγαζιά μεταξύ τους χωρίζονται με έναν διάδρομο. Η υπάλληλος που δουλεύει απέναντι από εμάς, η "γειτόνισσα", καθημερινά φωνάζει κλπ, έχει βαριά φωνή με αποτέλεσμα να είναι πολύ εκνευριστικη. Εκτός αυτού όμως έχει "κρυφή" σχέση με έναν άλλον από τον εργασιακό χώρο. Όλοι το ξέρουμε γιατί αυτός έρχεται καθόλη τη διάρκεια και τσακώνονται 9/10 και 1/10 φασωνονται. Ο άντρας της έρχεται αραιά και που αλλά ο καημένος δεν ξέρει τίποτα. Όλοι ξέρουμε αλλά εκείνος όχι. Θα θελα πολύ να του δώσω μια να πάρει μπρος, είμαι πολύ λυπηρό να σε κοροϊδεύουν έτσι. Και το χειρότερο, έχουν και παιδί. Κρίμα

Eπειδη ειμαι αρκετα ντροπαλο και εσωστρεφες και ανασφαλες ατομο,αυτο μου εχει σταθει σοβαρο εμποδιο ωστε να ειμαι σχετικα κοινωνικος,ομιλητικος και διεκδικητικος με τις γυναικες.Απογοητευομαι οταν βλεπω την ευκολια με την οποιοι φιλοι η γνωστοι μου κανουν γνωριμιες και την ιδια στιγμη εγω απλα νιωθω ανημπορος και πνιγμενος στους φοβους και τις ανασφαλειες για να κανω την οποιαδηποτε προσεγγιση,φλερτ η απλα να παω να μιλησω βρε αδερφε σε καποια που μου αρεσει.Εχω πελαγωσει,δεν ξερω τι να κανω.

όταν είσαι χωρισμένος με εκείνη που αγαπιόσασταν.Είχε δίκιο για την απόφαση της να χωρίσουμε.Εδώ και πολλούς μήνες την είχα παραμελήσει και είχα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά μου για να βγάλω τη χασούρα των προηγούμενων 2 χρόνων της πανδημίας.Αυτά τα δύο χρόνια που πέρασα πολύ δύσκολα,όχι μόνο εγώ αλλά και όλοι οι επαγγελματίες,μου στάθηκε όσο δέν μπορούσα ούτε κι εγώ να φανταστώ,και δέν παραπονέθηκε ποτέ και για τίποτα.Το δικό μου λάθος ήταν ότι όταν άρχισα να παίρνω τα πάνω μου επαγγελματικά,την θεώρησα δεδομένη και ότι θα είναι για πάντα εκεί για μένα.Γυρνούσα το βράδυ στο σπίτι και το μόνο που έκανα ήταν να της λέω για τα θέματα της δουλειάς,χωρίς να την ρωτήσω ούτε πώς είναι,πώς πήγε η μέρα της,η δική της δουλειά,και όλα αυτά.Πολλές φορές προσπάθησε να συζητήσουμε,κι εγώ άλλοτε δέν έδινα σημασία και άλλοτε το ανέβαλλα.Ώσπου πρίν από 20 μέρες μου είπε ότι χωρίζουμε,έφυγε από το σπίτι που συγκατοικούσαμε,και χωρίς να δεχθεί κουβέντα όσο και άν προσπάθησα και προσπαθώ μέχρι τώρα.Είχα καταλάβει από την αρχή της σχέσης μας,πρίν από σχεδόν 4 χρόνια,πως η φιλοσοφία της είναι ότι μπορούμε να ζήσουμε καλά και με τα πολλά και με τα λίγα αρκεί να προσαρμοζόμαστε,και πραγματικά ένιωθα πολύ τυχερός που ήμουν με μιά κοπέλα που δέν είχε τα μυαλά πάνω απ'το κεφάλι της και δέν είχε παράλογες απαιτήσεις.Κι εγώ αυτό που ήθελα,και το λέω με το χέρι στην καρδιά,και γι'αυτό προσπάθησα και τα κατάφερα τελικά,ήταν να κάνω τη ζωή μας καλύτερη,να της προσφέρω πολλά περισσότερα,και όχι μόνο σε εκείνη αλλά και στη μελλοντική οικογένεια μας,στα παιδιά μας δηλαδή.Αυτό ειδικά,επειδή το είχαμε συζητήσει σοβαρά,όσο το σκέφτομαι τώρα,τρελαίνομαι περισσότερο.Ό,τι κι άν έκανα,πάντα σκεφτόμουν και εκείνη,σκεφτόμουν και τους δυό μας μαζί,και αποκλείται να μήν το είχε καταλάβει.Γιατί τόσο πείσμα από μέρους της; Θα συνεχίσω να προσπαθώ να την ξανακερδίσω.Τέσσερα χρόνια δέν πετιούνται έτσι απλά.Δέν είναι λύση ούτε και για εκείνη να γυρίσει στο πατρικό της,και ούτε και γι μένα να μένω μόνος χωρίς αυτήν.

Χτες βράδυ περπατούσα στη γειτονιά μου και πέρασα μια βόλτα από τα παλιά μέρη που περνούσα τακτικά παλιότερα (το Δημοτικό που πήγα, το Λύκειο που πήγα, κτλ..) καθώς του χρόνου κλείνω τριάντα χρόνια εκεί που μένω τώρα. Και πριν στην ίδια περιοχή έμενα αλλά σε άλλο σπίτι όταν ήμουν μικρός. Και συνειδητοποίησα ότι πέρασαν τα χρόνια και τελικά είμαι μόνος. Παλιά δηλαδή αν τύχαινε κι έβλεπα κανέναν παππού ή καμιά γιαγιά στη γειτονιά μού έλεγαν ''τι κάνεις; η γυναίκα σου καλά; έχεις παιδιά;'' και όταν απαντούσα ότι δεν έχω ούτε γυναίκα ούτε παιδιά μού έλεγαν ''ε, άντε με το καλό να βρεις σύντομα, ώρα σου είναι''. Το ίδιο έλεγαν και οι συγγενείς στα παλιά οικογενειακά τραπέζια των nineties ότι θα μεγαλώσω, θα βρω μια καλή κοπέλα και θα αποκτήσω τη δική μου οικογένεια. Και συνειδητοποίησα ότι όχι οικογένεια, ούτε καν σχέση δεν έχω κάνει τόσα χρόνια. Πέρασε η ζωή μέσα από τα χέρια μου. Δεν λέω ότι μού χρωστάει κανείς ούτε φιλία, ούτε σχέση ούτε τίποτα. Ας πούμε ότι εγώ φταίω που δεν έχω και παίρνω πάνω μου όλη την ευθύνη αν και δεν είναι όλα γύρω μας εύκολα κι αγγελικά πλασμένα. Αλλά ήθελα να μοιραστώ αυτή τη βαθιά συνειδητοποίηση που είχα λίγο πριν τα σαράντα. Ότι ήμουν και θα είμαι ένας μόνος ανάμεσα στο πλήθος. Θα μου πείτε ''τώρα το κατάλαβες;''. Όχι εδώ και χρόνια, αλλά χθες βράδυ ήρθε και απλώθηκε όλη η μοναχική πορεία μου στην ολότητά της χωρίς να νιώσω λύπη ή συγκίνηση ή να κλάψω ή οτιδήποτε, απλά το συνειδητοποίησα βαθιά, εγγράφηκε μέσα μου. Κάποιοι ίσως είναι σαν και μένα, είτε μικρότερης ηλικίας είτε μεγαλύτερης, στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Ευχαριστώ που με διαβάσατε.