ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήλιος, , ανάγνωση βιβλίου ,εξομολογήσεων και ένα γλυκό αεράκι... Να έχετε όλοι ένα όμορφο Σαββατοκύριακο

Οπότε πηγαίνω όλο μου λέει ότι θα με παρατήσει το αγόρι μου και θα με κερατώσει χωρίς να του έχω πει κάτι άσχημο για εκεινον. Καταλήγω να φεύγω αγχωμένη και χειρότερα από πριν. Γιατι μου τα λέει αυτά ρε παιδιά; τι πιστεύετε εσείς;

Θα ήθελα να πω κάτι που το νιώθω εδώ και χρόνια. Λυπάμαι πολύ που ζω σ' αυτή την εποχή. Λυπάμαι πολύ που πλέον δεν κάνουν τα παιδιά σ' αυτή την ηλικία ( είμαι 22) σοβαρές σχέσεις κ θέλουν να περνάνε καλά που μόνο που ακούω εκείνη την φράση θέλω να πάρω ότι βρω μπροστά μου κ να το κοπανησω στο κεφάλι τους. Λυπάμαι για την τόσο κακη οικονομική κατάσταση και την σαπιλα που υπάρχει γύρω μου . Μακάρι να ζούσα στο 80 που ο κόσμος ήταν ευτυχισμένος και είχε περισσότερη ζωντάνια και χαρά αλλά δυστυχώς αυτό και που το θέλω δεν γίνεται

Πώς συμπαραστέκεται κανείς στην αδερφή του που παλεύει με τις ορμόνες της για να κάνει κατάψυξη ωαρίων για το ενδεχόμενο να γίνει μητέρα, αν προλάβει ηλικιακά και αν βρει σύντροφο (ή δότη), κι ενώ έχει δώσει πόσα λεφτά, έχει πάρει πόσες ορμόνες, ξαφνικά κολλάει κοβιντ και πάνε όλα χαμένα γιατί δεν μπορεί να γίνει η λήψη ωαρίων σε ασθενή με κορονοϊο; Τι να της πω; Ότι δεν έχει δίκιο που στενοχωριεται που της πάνε όλα στραβά; Να ξαναπροσπαθήσει; Και πόσο καλό είναι αυτό; Τι αντίκτυπο μπορεί να έχουν τόσες ορμόνες στην υγεία της στο μέλλον που κανείς δεν μπορεί να πει αν είναι ή σε πιο βαθμό επιβαρυντικές για τον οργανισμό; Αξίζει τόσες θυσίες για να γίνει κάποια μητέρα; Μπορεί... εξαρτάται τι θέλει η κάθε γυναίκα...αλλά δεν είναι και τεράστια κοινωνική πίεση για μια γυναίκα στα 40+; Λες και η αξία της μετράει μόνο αν γίνει μητέρα και όλα τα άλλα είναι μάταια... Οι άνθρωποι κάνουμε πολλά λάθη και κρίνουμε τόσο εύκολα τις ζωές και τις επιλογές των άλλων. Κι όμως αυτό που βλέπω εγώ ακόμη και σ αυτή τη στήλη, είναι άνθρωποι που θέλουν να μοιραστούν τη ζωή τους, τις έγνοιες τους, τις χαρές τους με έναν σύντροφο αλλά δεν μπορούν να βρουν τον/την κατάλληλη και υπάρχει μοναξιά στον κόσμο...κι όπως λέει και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος "Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;".....

Λοιπόν όλοι όσοι τυχαίνει και γνωρίζω είτε μέσω δουλειάς, είτε σε καμία παρέα, είτε σε οποιαδήποτε άλλη έξοδο είναι δεσμευμένοι? Ειδικά στη ηλικία μου (35) δεν υπάρχουν καν ελεύθεροι που να σου κινούν και το ενδιαφέρον έτσι? Αλλά να μου πείτε ανά ήταν ενδιαφέρον τύπος θα έμενε single? Δηλ τι να κάνω να βλέπω μικρότερους? Κουράστηκα,θέλω να βρω τον άνθρωπο μου κι εγώ. Καλή η εργενικη ζωή δε λέω αλλά μπουχτησα, τι ζητάω? έναν σύντροφο που να είναι υποστηρικτικός και να με κάνει να γελάω.

Εχω κάνει κάποια λάθη. Αλλα τόση κόλαση πια;;; Αντί να τρεχω να ασχολουμαι με αντρες, εγώ καθόμουν και διάβαζα ήδη απο το γυμνάσιο/ Λυκειο.Πιανα, γλώσσες, σχολεία. Πάντα ημουν μια πολυ καλή μαθήτρια. Ποτέ δεν τα πήγα καλά όμως με το φλερτ και τα συναφή. Ειμαι ανευ εμπειριών απο αντρες. Πηρα ενα πτυχιακι στα 22 μου. Και μετά απο αυτό εχασα τον μπουσουλα αφου δεν εβρισκα δουλειά-> εψαχνα σε τί αλλη σχολη να μπω. Μπήκα σε μια, μα δεν μου άρεσε και την παράτησα. Μεχρι να παρω μυρωδιά τί περίπου εστω μου αρεσει είχα φτάσει ηδη ...30. Μετά μπήκα σε άλλη. Ηρθε η πανδημία δεν πατησα. Εχασα τον μπουσουλα ειπα δεν μου αρεσει ουτε αυτη η σχολή. Και τωρα 35 (!!!!) κατάλαβα τί ακριβως θελω μα ειναι πια αργα:( Εννοείται όλα αυτά τα χρόνια μόνο διαβασμα και κατάθλιψη και καταθλιψη και διαβασμa. Και σπιτι. Ούτε με κυάλια ο άντρας! Οσες κοπέλες φίλες, "έπαιζαν" με άντρες απο μικρές ολες εχουν φυγει από το πατρικό τους και ειναι επιτυχημένες μανάδες με παιδιά.Και βγαίνουν εξω με τους συζυγους του κι εγώ ζηλεύω μόνη. Πάει.. έφυγε η ζωή μου.

Σκέφτομαι να στείλω στον πρώην μου για τα γεννεθλια του.. Με αφορμή να έρθουμε ξανά σε επικοινωνία. Εδώ κι ένα χρόνο δεν έχουμε καθόλου. Με έχει μπλοκάρει από σοσιαλ. Προς εκπληξη μου πριν καμιά εβδομαδα πρόσεξα πως με ξεμπλόκαρε για μια μέρα!! (κ μετά ξανά μπλοκ). Δεν ξέρω τι ήθελε να πετυχει με αυτο κ γιατί το έκανε καθώς δε μου έστειλε καν κάτι. Μήπως το έκανε για να δει αν στείλω κάτι εγώ; και αφού δεν, με ξαναμπλοκαρε; μήπως κάτι άλλο; δε ξέρω πραγματικά. Το θέμα είναι ότι εδώ κ ενα χρόνο όπως σας είπα, παρόλο που δεν μιλάμε κ δεν βλεπόμαστε τον σκέφτομαι ακόμα. Δεν τον έχω ξεπεράσει.. Η ιστορία μας κρατάει χρόνια και καιρό τώρα θέλω να πιούμε ένα καφέ να τα πούμε. Ίσως λοιπόν η μέρα των γενεθλίων του είναι μια καλή αφορμή.. Λέτε να του φανεί περίεργο που τα θυμάμαι; χμμμ..

Παρόλο που απολαμβάνω την αίσθηση ελευθερίας του να μην είμαι σε σχέση, εντουτοις υπάρχουν στιγμές που επιθυμω μια αγκαλια. Αυτό το απλό. Να σε πάρει ο άλλος μια αγκαλια. Δεν είναι μόνο ότι τα χέρια αγκαλιαζουν το σώμα αλλά και τη ψυχη μας.

Θα ηθελα να εξομολογηθω εδω το εξης παράπονο που έχω από την προσψπική μου ζωή... όλοι μου λένε ότι υπερβάλω και η κατάληλη ώρα να γνωρίσω κάποιον θα ερθει... ξερετε κάτι δεν το πιστεύω αυτό... μπορεί να προδικάζω καταστάσεις αλλά τι να γίνει που είμαι η μόνη αδέσμευτη στην παρέα μου και οι φίλοι μου φυσικά δεν θα έχουν χρόνο γιατί πρέπει να αφιερωθούν και στις σχέσεις τους. Μου λένε έχε τα μάτια σου ανοιχτα πάλι κάτι το οποίο παλιά το επιδίωκα αλλά τωρα το βρίσκω μάτεο... Στην προηγούμενη καραντίνα είχα ένα πρόβλημα υγείας αρκετά σοβαρό (το να πηγαίνω υποβασταζόμενη στο μπάνιο) όπου το αντιμετώπισα μόνη μου καθώς ακόμα και ο κολλητός μου που έμενε δίπλα μου δεν ερχόταν για να αφιερωθεί στην σχέση του.

Νιώθω εγκλωβισμένη στην πόλη που ζω και γεννήθηκα. Λόγω οικονομικών μένω με τους δικούς μου,ζηλεύω παιδιά της ηλικίας μου που έχουν την δυνατότητα να κάνουν φοιτιτική ζωή κάτι το οποίο δεν βίωσα ποτέ μου, οριακά έχω σιχαθεί το μέρος δεν με γεμίζει τιποτα,δεν έχεις δυνατότητες να εξελιχθείς σαν άνθρωπος εδώ εκτός κι αν είσαι 40 και έχεις μια οικογένεια. Το έχει βιώσει κανεις άλλος αυτό θεωρείτε ότι είναι φυσιολογικό;