ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζω στο πατρικό μου, με τα καλά του και με τα κακα του, τα κακά είναι οι γείτονες, που μερικές φορές λέω ότι καλύτερα να νοικιάζεις και άμα δεν σ' αρέσει φεύγεις. Δηλ πόσο άξεστοι άνθρωποι όχι όχι άνθρωποι,πόσο αξεστα όντα καλύτερα. Ευχήθειτε μου να μετακομίσω γρήγορα.

Όλοι μου λένε γιατί δεν φεύγεις, να βρεις κάτι καλύτερο, με πιο πολλά χρήματα(τώρα είμαι λίγες ώρες και πληρώνομαι αναλόγως). Η απάντηση είναι γιατί νιώθω ασφάλεια, έχω φοβερό άγχος, τόσο που δυσκολευόμαι να λειτουργήσω στη καθημερινότητα μου. Πάντα ήμουν έτσι από το σχολείο. Έκανα το βήμα μια φορά άλλαξα δουλειά και δεν μου βγήκε τελικά. Μετά από χίλια ζόρια βρήκα αυτήν δεν μπορώ να το ξαναζησω αυτό. Χρειάζομαι και τα χρήματα. Υπάρχουν μέρες που νιώθω δυνατή και θα καταφέρω τα πάντα. Όμως τις πλείστες νιώθω ότι δεν αξίζω για κάτι καλύτερο

Σήμερα πήγα σε ένα χωριό για την κυριακάτικη λειτουργία,όχι δεν πάω συχνα εκκλησία, όμως υποσχεθηκαμε σε ένα πάτερ να πάμε κάποια στιγμή εκεί που λειτουργει εε και πήγαμε. Ήταν πολύ ωραία, το χωριό μόλις 20 λεπτά από τη πόλη, ησυχία, ηρεμία τέλεια. Καθησαμε και στο καφενεδάκι του χωριού. Πόσο μου άρεσε αυτή η ηρεμία. Είναι από τους λόγους που θέλω να μετακομίσω. Μετά πήγα δουλειά και τώρα σπίτι, να ακούω τους φασαριωζους γείτονες. Ωραίο πρωινό αλλά δύσκολο βράδυ.

Να ερωτευτείς τον ντελιβερά,αλλά κάθε φορά που παραγγέλνεις,να μήν μπορείς να επιλέξεις να σου φέρει εκείνος την παραγγελία,είτε επειδή δέν είναι πρέπον είτε επειδή μπορεί να μήν δουλεύει εκείνη την ώρα.Ούτε το όνομα του δέν ξέρω! Είμαι ερωτευμένη και σε απόγνωση,και εν ολίγοις έχω τα νεύρα μου!

Με έχει κουράσει όλη η ιστορία με τον πρώην μου και τα συναισθήματα που νιώθω. Έντονος ερωτας.Εγωιστές και οι δυο όμως, εκείνος πάντα περισσότερο. Χωρίζουμε, ανα 6-7 μήνες να υπάρχει επικοινωνία είτε από μεριάς μου είτε εκείνος. Δεν τα καταφέραμε ποτέ να τα ξανά βρούμε γιατί όταν δεν ήταν σίγουρος εκείνος (υπήρχε απόσταση) ήθελα εγώ και όταν ήθελε εκείνος εγώ δεν μπορούσα να επενδύσω. Την επικοινωνία την έκοψα οριστικά εγώ μπλοκ παντού,διαγραφεί αριθμού κλπ. Υπήρχε μόνο μια εφαρμογή γνωστή που δεν τον είχα βγάλει γιατί οκ το θεωρούσα αστείο, έλα που όμως σε εκείνη την εφαρμογή βγήκε η δυνατότητα πριν κάποιο καιρό να φαίνεται ποιος επισκέπτεται το προφίλ σου. Ακάθεκτος εκείνος έμπαινε, μαζί και η κοπέλα του. Καμία αντίδραση εγώ γιατί θέλω να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση. Το διαχειριζόμουν μια χαρα μέχρι που τον ειδα από κοντά και όταν μου ανακοίνωσε η φίλη μου ότι κάθεται ακριβώς πίσω με έπιασε ένα άγχος. Από τότε δεν έχω σταματήσει να τον σκέφτομαι γιατί προφανώς όταν δεν βλεπεις τον άλλον ελέγχεις τα συναισθήματα σου κάπως. Ο λόγος που το γράφω είναι γιατί αντί με τον χρόνο που πάει (2,5 χρόνια) από τον χωρισμό βλέπω ότι ακόμα έχω συναισθήματα κρυμμένα και δεν θέλω! Βάση λογικής γιατί να έχω συναισθήματα για κάποιον που δεν είμαστε μαζί και ούτε πρόκειται ξανά;

Προσπαθώ χρόνια να καταλάβω τι με κάνει χαρούμενο και τι με γεμίζει στη ζωή και νομίζω εχω συνειδητοποίησει ότι με γεμίζουν τα παρτυ. Με καλούς φιλους δυνατή μουσική και πολύ χορο. Είναι δυνατόν να μη μπορεί να με γεμίσει τίποτα περισσότερο από αυτό; Ακούγεται ρηχό και ίσως περιεργο αλλά έτσι είναι. Εχω κάνει σχέσεις, ταξίδια, πολλά χομπι. Πρέπει να το αποδεχτώ. Είμαι απλά αυτο. Έχει συμβεί σε κάποιον άλλο; Μου φαίνεται απίστευτα περιεργο και μοναδικό.

Κάνω παρέα με ένα αγόρι 2 χρόνια τώρα, αλλά πιο πολύ μιλάμε για μαθήματα (ήμασταν στην ίδια σχολή). Μου λέει πολλές φορές βέβαια και πιο προσωπικά θέματα, αλλά μέχρι εκεί. Εγώ μόλις βγήκα από μία μεγάλη σχέση, πολύ τοξική. Ο πρώην με αποκαλούσε συνέχεια π...άνα επειδή είχα 2 σχέσεις πριν από αυτόν, άρα είχα πάει με 2 άντρες έως τα 30 μου. Δεν είχαμε καν σεξουαλικές επαφές τελευταία γιατί το είχα ενοχοποιήσει στο μυαλό μου, πιστεύοντας ότι είναι κάτι κακό... Τέλος πάντων, ένα βράδυ ήμουν σε ένα τραπέζι και το αγόρι που κάνουμε παρέα μου είπε να πάω σπίτι του για μπύρα. Είχα ξαναπάει και όλα ήταν οκ. Ήπιαμε λίγο και δεν ξέρω τι έπαθε και μου την έπεσε. Ειλικρινά, δεν έχω ξανανιώσει έτσι, μου άρεσε τόσο πολύ! Το ίδιο και σε κείνον, μου είπε ότι είχε πολλά χρόνια να ζήσει κάτι τόσο έντονο. Next day, μου είπε ότι δεν θέλει να το θυμάται. Και δεν ξέρω γιατί. Εγώ δεν του ζήτησα κάτι παραπάνω. Τι φάση; Χάλασε η φιλία μας; Φοβάται μην τον ερωτευτώ; Δεν μπορώ να καταλάβω. Εγώ ενέδωσα γιατί ήταν απωθημένο μου απ' όταν τον γνώρισα... Αυτός παίζει να με θέλει έστω και λίγο; Δεν λένε πως το ποτό μας βγάζει ό,τι πραγματικά νιώθουμε;

Έχω σοβαρό πρόβλημα με κοπέλα με την οποία παίζεται κάτι εδώ και 3+ χρόνια αλλά χωρίς κάποια πρόοδο. Ας τα πάρω από την αρχή. Ξεκίνησα να μιλάω μαζί της στην αρχή της πανδημίας, από γνωστό dating app. Ήταν αρχικά κάτι μεταξύ αστείου "why not?" και σοβαρού "ιδανικά, θα ήθελα αυτό" αλλά δεν τείναμε τελικά προς το ένα ή το άλλο άκρο και παρέμεινε φλου. Πολλά κοινά στοιχεία, γούστα, απόψεις για τη ζωή αλλά διαφορετικός τρόπος ζωής, αυτή φοιτητική ζωή και λιώσιμο στις σειρές, εγώ όχι. Πολύ χρόνο αφιέρωνε στον εαυτό της και τα πράματα που της άρεσαν, εγώ δε θα θεοποιούσα τόσο, π.χ χαρακτηριστικά έβλεπε σειρές scifi και netflix πολύ, 6-7 ώρες την ημέρα και ένιωθα σαν να μην έχουμε αρκετό χρόνο στην υπόλοιπη μέρα για να μιλήσουμε. Βγήκαμε 2 φορές και πέρασα υπέροχα , δεν έχω ξανανιώσει έτσι με κοπέλα. Μου είπε οτί πέρασε υπέροχα και αυτή. Μετά χαθήκαμε όταν πήγε με το πανεπιστήμιο της σε άλλη χώρα, με το πρόγραμμα erasmus. Δε μιλήσαμε για 1+ χρόνο από τότε αλλά είδα που ξανάκανε προφίλ στο dating app απ'όπου και γνωριστήκαμε. Της έστειλα μήνυμα αλλά δεν απάντησε, ενδεχομένως και να μη το διάβασε καν. Την θέλω πολύ στη ζωή μου αλλά ως σχέση, όχι κάτι τύπου friendzone, ίσως την πίεσα λίγο παραπάνω να ξεκαθαρίσει τη θέση της και πως αυτή με βλέπει. Της έστειλα ίνστα,φβ, παντού αλλά δεν απαντάει.. τι να κάνω;;

Είμαι ένας άνθρωπος που παρόλο που βουλιάζω στην καθημερινότητα και στις δυσκολίες της και δεν έχω μεγάλες ελπίδες για την αλλαγή του κόσμου προς το καλύτερο, έχω δίψα για ζωή και πάντα κοιτάζω καθημερινά να έχω ως σωσίβιο στην επιβίωσή μου πράγματα που μου αρέσει να κάνω. Όμως δεν μπορώ να απαρνηθώ το ρεαλιστικό κομμάτι της προσωπικότητάς μου που λέει πως τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν προς το καλύτερο. Περισσότερα μυστικά και περισσότερη συγκάλυψη θα υπάρχει όσο προχωράει η ζωή ενώ θα αγνοούμε ή θα αδιαφορούμε όλο και περισσότερο για πράγματα που συμβαίνουν. Με έχουν ακροαστεί ψυχικά και μου έχει ανακοινωθεί πως δεν έχω κατάθλιψη. Επίσης γνωρίζω πως αντί να επιθυμούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει πρώτα να ξεκινήσουμε από την αλλαγή του εαυτού μας. Το παλεύω κι αυτό. Ένας αγαπημένος μου Έλληνας ηθοποιός είχε πει πως όταν βουλιάζει σε άσχημες και απαισιόδοξες σκέψεις, κάτι που θα μπορούσε να ειδωθεί ως κατάθλιψη ξέρει πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει σε αυτό τον κόσμο κι όλα είναι ανούσιες κινήσεις σε έναν κόσμο που πρόκειται έτσι κι αλλιώς να χαλάσει ακόμα πιο πολύ. Όταν συνέρχεται και έχει φωτεινές και όμορφες μέρες, δεν αλλάζει άποψη για τον κόσμο, απλώς βρίσκει το κουράγιο και την αντοχή να παλέψει για το καλύτερο και να δει τα θετικά αυτού του κόσμου, να πάει προς το φως. Πριν χρόνια το είχα διαβάσει αυτό και ταυτίστηκα τόσο πολύ. Είναι η σκέψη που έχω απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Καλές αντοχές. Υγεία σε όλους. Κι ένα τραγουδάκι (απ' αυτά που δεν είναι trendy και δεν θα ταυτιστείτε αλλά αυτό δε σημαίνει πως παύει να είναι αριστούργημα): https://youtu.be/1saNfymF5To

Αν η απόρριψη ήταν μέρα θα ήταν η 29η Οκτωβρίου. Σήμερα α) έφαγα χυλόπιτα από τύπο που με ενδιαφέρει, β) η παλιά κολλητή μου, που την είχα σαν αδερφή, μετά από τρελό γκοστινγκ που μου έκανε, διασκεδάζει με τις καταπληκτικές φίλες της και το ανεβάζει στα social (ανεβάζει σπάνια) και γ) ένα crush μου περσινό, που έπεσα στα πατώματα για αυτό, έμαθα πως έχει σχέση. Πάω να κλάψω...