ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οτι πολλες φορες εχω σκεφτει τον εαυτο μου να ειναι ηθοποιος.

Που θέλετε να στείλετε σε πρώην, που θέλετε να έχετε επαφές με πρώην, εχετε σκεφτεί καθόλου το ενδεχόμενο να πάτε παρακάτω;Ή το ενδεχόμενο ο/η πρώην να πάει παρακάτω; Και τότε τι θα διαχειριστειτε και πώς; Αφήστε τα πράγματα να περνάνε, σβήστε και τίποτα, δεν είναι όλα για να τα σέρνουμε μαζί μας.

Καλησπέρα! Ύστερα από σχεδόν δύο χρόνια γεμάτα προβληματισμό, πολλές σκέψεις και σενάρια, κατέληξα στο ότι είμαι λεσβία. Όχι, δεν έχω κάνει κάτι με κοπέλα αλλά το ξέρω. Πέρασα και τη φάση της προσωπικής αποδοχής. Ωστόσο, δεν έχω τα κότσια να κάνω το πρώτο βήμα. Είναι πρωτόγνωρο όλο αυτό για μένα και διστάζω. Σκέφτομαι "τι θα πει", "πως θα της φανεί", "είναι όντως;", "και αν δεν είναι;" και δεν συμμαζεύεται... Ξέρω ότι όλα στο μυαλό μου είναι, αλλά και πάλι...

Μόλις τελείωσα διάβασμα. Αύριο ξεκινάει η εξεταστική. Ούτε που καταλαβα πώς έφτασα 3ο έτος, μένουν δύο ίσως και τρία για πτυχίο γιατί η ΗΜΜΥ είναι ζόρι τελικά. Φέτος περνάω τη φάση μου καθώς έχω βάλει διάβασμα και στις τσέπες, έχω κουραστεί και πλέον αναρωτιέμαι τί κάνω με τη ζωή μου, αλλά οφείλω στον εαυτό μου να είμαι αισιόδοξη γτ η ζωή είναι ωραία και μέρος της είναι κι οι επιτυχίες και οι αποτυχίες. Καλή επιτυχία σε όλους παιδιά !

Σας έτυχε να έχετε πιει και να γυρίζει το παρελθόν στο μυαλό σας?Η τελευταία σας σχεση ο τελευταίος σας έρωτας?Γιατί φέρνει μνήμες το αλκοόλ ρε παιδιά....?Ενω πας να ξεχάσεις.......... Αχ!!!!!

Καλησπέρα σας, Είμαι 21 χρόνων και εκείνος 23,ειμαι σε μία σχέση εδώ και 9 μήνες με τον φίλο μου και ένα πρόβλημα το οποίο εμφανίστηκε σταδιακά ήταν οτι με ενοχλούσε να βγαίνει σε κλαμπ. Δεν συνέβαινε αρκετά συχνά αλλά οταν γινόταν μου κακοφαινοταν. Γενικά δεν είναι οτι δεν τον εμπιστεύομαι ή πιστεύω θα κανει κατι με καποια άλλη ,αλλα με τρελαίνει η ιδεα οτι είναι περιτριγυρισμένος απο κοπέλες η μπορεί να τον φλερτάρει κάποια. Ενώ ξέρω οτι δεν θα το προχωρήσει ,η σκέψη και μόνο να του μιλήσει κάποια με ενοχλεί. Και επειδή η παρέα του αποτελείται από άτομα που δεν εχουν σχέση, μια κίνηση τους μεσα στο βράδυ ειναι το φλερτ και νιώθω μερικές φορές οτι θα τον παρασύρουν. Οπως είπα δεν συμβαίνει τόσο συχνά αλλα όταν συμβαίνει μερικές φορές δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Σίγουρα στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκέφτομαι μήπως κάποια τον τράβηξει αλλα όπως είπα τον εμπιστεύομαι δεν θα προχώρησει. Δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ την ανασφάλεια μου αυτή και μερικές φορές φτάνω στα άκρα Σας ευχαριστώ

Αφού βλέπω τόση ώρα εξομολογήσεις είπα να γράψω και γω μια δικιά μου.Γεια σας είμαι ο Γιώργος ετών 26..Είμαι άνεργος αυτή τη στιγμή και έχω άπλετο χρόνο να χαζεύω το διαδίκτυο..είναι η πρώτη φορά που γράφω εδώ πέρα οπότε καταλαβαίνεται...Σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου αισθάνομαι σαν έχω χάσει το νόημα της ζωής,δηλαδή τι εννοώ τα έχω βαρεθεί σχεδόν όλα μέσα στην καθημερινότητα γενικά τον τρόπο ζωής που έχω έως τώρα.Σκέφτομαι πολλά πράγματα για την ζωή μου και κάνω πολλά όνειρα για το μέλλον μου αλλά όσα περισσότερα όνειρα και αν κάνω τόσο βλέπω να γκρεμίζονται σιγά σιγά με τον καιρό,μα θα τύχει το ένα μα το άλλο.Γενικά πιστεύω ό,τι έχω το "κακό" μάτι. Το έχω δει και μπροστά μου, οι γύρο μου και γενικά όλοι μου οι γνωστοί και φίλοι είναι όλοι τους βολεμένοι και γω στη απ'έξω για άλλη μια φόρα,επειδή κάνουμε παρέα αρκετά χρόνια δεν έχω τολμήσει να πω κάτι τέτοιο στην πραγματική ζωή το λέω τώρα που είναι απρόσωπο. Αναρωτιέμαι ώρες ώρες τι έχω κάνει λάθος,τι έχω πει και με έχουν όλοι παρεξηγήσει και με παίρνουνε το στραβό μάτι..ίσως είναι η γλωσσά του σώματος ίσως είναι η ενεργεία που εκπέμπω δεν έχω κατανοήσει ακόμα και για αυτόν ακριβός τον λόγο επελεξα να γράψω εδώ πέρα μπας και μπορέσω να βρω μια λύση!

Υπάρχει κανείς μόνος γονέας (μητέρα ή πατέρας) που να έχει υιοθετήσει στην Ελλάδα; Είμαι ανύπαντρη (από επιλογή), 31 ετών, και θα ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδάκι. Από όσο το έχω ψάξει μέχρι στιγμής και από συζητήσεις με ανθρώπους που γνωρίζω προσωπικά και έχουν υιοθετήσει σε μονογονεϊκή οικογένεια, συμπεραίνω πως το σύστημα υιοθεσιών έχει φτιάξει κάπως, αλλά αυτό που μετράει ουσιαστικά είναι το χρήμα. Δηλαδή, αν δεν είσαι αρκετά ευκατάστατος, δεν έχεις ελπίδες. Εγώ έχω προφανώς δουλειά και αυτονομία, αλλά ευκατάστατη δεν είμαι. Νοικιάζω, δεν έχω δικό μου σπίτι (μόνο το πατρικό, που είναι δικό μας) και παρόλο που το εισόδημά μου αρκεί άνετα για την ανατροφή ενός παιδιού, δεν ξέρω τι μπορεί να θεωρούν οι αρμόδιοι ως αρκετό... Κατά τα άλλα οι προϋποθέσεις υπάρχουν, δηλαδή σωματική και ψυχική υγεία. Επίσης προέρχομαι από μία υγιέστατη οικογένεια και έχω μόρφωση, όπως και καλλιτεχνική παιδεία. Για μένα αυτά μετράνε, αλλά όταν βλέπω τα οικονομικά στάνταρ των ανύπαντρων ανθρώπων που καταφέρνουν να υιοθετήσουν, τρομάζω. Μιλάμε για κάτι πολύ πιο πάνω από μεσαία τάξη. Αν και στη θεωρία κανείς δεν σου λέει πως πρέπει να σε λένε Νιάρχο για να τα καταφέρεις, στην πράξη βλέπω άλλα. Νόμιζα πως η γραφειοκρατία ήταν το χειρότερο κι όσοι τα παρατούσαν απλά κουράζονταν, τώρα όμως έχω φοβηθεί γιατί βλέπω πως αλλού κολλάμε.Ο λόγος που γράφω εδώ είναι απλά και μόνο για να έχω ένα feedback, μήπως και αναπτερωθεί λίγο το ηθικό μου, αν τυχόν βρεθεί κάποιος να μου πει πως κατάφερε να υιοθετήσει χωρίς να ζει σε μονοκατοικία στην Εκάλη. Έχω να δώσω αγώνα μες στα επόμενα χρόνια, που σίγουρα δεν θα τον κρίνει ένα φόρουμ. Γράφω εδώ απλώς όπως θα άνοιγα μια κουβέντα με μια παρέα φίλων και γνωστών. Θέλω να υιοθετήσω ένα παιδί επειδή θέλω να γίνω μητέρα, αλλά με τόσα μόνα κι έρημα παιδιά που υπάρχουν εκεί έξω, δεν βρίσκω τον λόγο (κι αυτό αφορά εμένα προσωπικά και μόνο) να αποκτήσω βιολογικό παιδί. Το μόνο που με νοιάζει είναι η άδολη αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων, όπως μεταξύ μητέρας και παιδιού. Ούτε να διαιωνίσω τα γονίδιά μου με νοιάζει ούτε να αποκτήσω "συνέχεια". Επίσης δεν με νοιάζει αν το παιδί μου θα είναι αγόρι ή κορίτσι, μαύρο ή άσπρο. Δεν με νοιάζει επίσης αν το παιδί μου θα είναι ΑμεΑ ή μεγαλύτερο σε ηλικία αντί για βρέφος. Αν πρωτίστως εγώ είμαι αρκετή γι' αυτό, τότε κι αυτό θα είναι αρκετό για μένα.Ξέρω πως τα παιδιά που είναι ΑμεΑ ή μεγαλύτερα σε ηλικία συνήθως δεν τα θέλει κανείς. Εγώ δεν αποκλείω ούτε τη μία περίπτωση ούτε την άλλη. Θα με ενδιέφερε ιδιαίτερα αν κάποιος έχει να μοιραστεί μαζί μου την ιστορία μιας υιοθεσίας παιδιού με αναπηρία ή μεγαλύτερου σε ηλικία.Δεν θέλω να βάλω κανέναν στον κόπο να με παραπέμψει σε νομοθεσίες κ.λπ. Έχω μελετήσει τα πάντα, έχω ήδη απευθυνθεί σε δικηγόρο και έχω τη στήριξη φίλης που εργάζεται στον τομέα και με κατευθύνει στα βασικά. Θέλω μόνο ανθρώπινο feedback από γονείς που τα κατάφεραν, ειδικά από γονείς με νορμάλ εισοδήματα.Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και συγγνώμη για το σεντόνι.

Καλησπέρα σας, είμαι ένα αγόρι 20 χρόνων που εδώ και 1 χρόνο είναι τρελά ερωτευμένος με έναν.. άντρα (15 χρόνια μεγαλύτερό του). Γνωριστήκαμε στη δουλειά, όταν εγώ ακόμα δεν παραδεχομουν ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό την σεξουαλικότητα μου. Τότε τα είχα με μια κοπέλα, πολύ όμορφη και πολυ καλή. Της άρεσα και μου άρεσε. Δηλαδή το σεξ με ικανοποιούσε αλλά δεν μπορούσα να έρθω σε συναισθηματικό δέσιμο μαζί της. Εκεί άρχισα να αποδέχομαι, αυτό που πάντα ηξερα, ότι μου αρέσουν οι άντρες. Γνώρισα έναν πολύ όμορφο άνθρωπο, συνομιλικο μου. Το σεξ απίστευτο, πρώτη φορά το ένιωσα τόσο καλό.. ή τόσο σωστό. Ήξερα πλέον ότι απευθύνομαι στους άντρες. Εκείνες τις μέρες που εγώ με γνώριζα άρχισα και παρατηρούσα πιο πολύ τον όμορφο συνάδελφό μου. Μια μέρα συνέβη κάτι που μας έφερε πολύ κοντά. Μια επαγγελματική επιτυχία και αγκαλιαστηκαμε από χαρά. Η πιο όμορφη αντρική αγκαλιά που έχω πάρει. Από τότε τον σκέφτομαι συνεχεια, βλέπω το μέλλον μου μαζί του, αγκαλιασμενοι και αγαπημένοι για πάντα. Τον χαζεύω στην δουλειά, προσπαθώ να τον πλησιάσω και να αποκομίσω μια του λέξη. Τόσο όμορφη φωνή, τόσο όμορφος άνθρωπος. Αλλά τελευταία με τρώει. Πρέπει να σταματήσω να ζω σε ένα συννεφάκι και να του μιλήσω. Άμα δεν το πάρει καλά; Άμα σταματήσει να με χαιρετάει; Ίσως με χτυπήσει; Θα το πει στους υπόλοιπους; Θα χάσω την δουλειά μου; Θα μαραζωσω; Ή θα μου πει σε θέλω και εγώ; Ξερω μία στο εκατομμύριο. Αλλά ίσως αυτό πρέπει να γίνει. Αν του μιλήσω και με απορρίψει μπορεί και να με βοηθήσει να τον ξεπεράσω. Τι να κάνω; Πλέον ο έρωτας με πονάει. Κλαιω. Γιατί να ερωτευτώ έναν στρέιτ; Ναι μάλλον είναι στρέιτ. Δεν θελω. Πολύ όμορφο συναίσθημα αλλά πολύ δύσκολο ταυτόχρονα. Δώστε μου μια συμβουλή. Όσοι με θεωρείτε ανώμαλο να ξερετε, προσπάθησα πολύ να ερωτευτώ κοπέλα, θέλω να ερωτευτώ κοπελα, θα είναι πιο εύκολο για εμένα. Τώρα απλά δυσκολεύομαι και κουράστηκα πολύ. Και είμαι μόλις 20

Είμαι κοπέλα 24 χρόνων. Έχουν μιλήσει και άλλες κοπέλες για παρόμοιο θέμα αλλά θέλω να το βγάλω και εγώ από μέσα μου. Έχω πολύ μικρό στήθος, ίσα που κάνει μια καμπύλη, σχεδόν ανύπαρκτο. Το καλοκαίρι έβγαινα με έναν 27 χρόνων ο οποίος γενικά οκ έδειχνε να περνάει μια χαρά μαζί μου αλλά μου είχε πει κάνα δυο φορές ότι "πρέπει να βάλω 4-5 κιλά". Τα κιλά μου είναι απόλυτα φυσιολογικά για το ύψος μου και είμαι σίγουρη ότι φαίνομαι πιο μικροκαμωμένη λόγω στήθους. Όπως καταλαβαίνετε μου έχει κολλήσει όλο αυτό στο κεφάλι και για κάποιο λόγο το τελευταίο καιρό με απασχολεί σε αφύσικο βαθμό. Παλιά ήμουν πιο χαλαρή με το όλο θέμα τώρα το σκέφτομαι όλη την ώρα και με στενοχωρει υπερβολικά. Κάποιες φορές ηρεμώ γιατί μου φαίνεται αρμονικό με το σώμα μου, αλλά μετά σκέφτομαι ότι πραγματικά δεν θυμίζει σε τίποτα γυναικείο στήθος και απελπίζομαι. Σκέφτομαι πως θα φαίνεται πάντα περίεργο στους άντρες και πως όλοι θα ξενερώνουν γιατί δεν θα έχουν δει ποτέ κάτι τέτοιο. Ντρέπομαι κιόλας που ενώ θα μπορούσα να ασχολούμαι με κάτι σοβαρό δίνω τη προσοχή μου εκεί αλλά πραγματικά στενοχωριεμαι. Νιωθω ότι θα μείνω πάντα μόνη μου λόγω αυτού. Πλαστική δεν θα ήθελα να κάνω, τουλάχιστον όχι σύντομα. Με ρίχνει υπερβολικά το όλο θέμα και ντρέπομαι. Επιπλέον μικροδείχνω λίγο και η έλλειψη στήθους δεν βοηθάει καθόλου. Συγγνώμη εκ των προτέρων για την τόση μιζέρια και ευχαριστώ για το χρόνο σας.