ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 23 , βγαινω απο τα 18 βραδυ Ζήτημα να εχω περασει ωραια 5 φορες σε κλαμπΧειμωνα να βγω καμμια 10 αρια φορες καλοκαιρι τουλαχιστον μια φορα την εβδομαδα1.να ξελαριγκιαζομαι για να μιλησω2.απορω τι εχουν και λενε ολοι που μιλανε συνεχεια3.ορθοστασια το χειροτερο μου , πονανε τα ποδια μου4.ευτυχως κάπνα τελος5.γυναικες απροσιτες 6.τουλαχιστον το 1/3 των τραγουδιων δεν αντεχετε7.οποτε ειμαι σπιτι μου ακουω μουσικη και χορευω αλλα οταν παω στο κλαμπ σαν να μαγκώνω, νιωθω δεν μου βγαινει να κανω τιποτα8.δεν μαρεσει το αλκοολΠαιδια να ειστε ολοι καλα και να προσεχετε τους εαυτους σας πολυ!

Νιώθω ότι δεν έχω φιλους... Οι δύο πολύ καλοί φίλοι μου είναι εκτός Αθηνών.. Και η παρέα που κράτησα τελευταία ούτε καν που βγαίνουμε.. Κοιτάνε μόνο που θέλουν να πάνε εκείνες.. Κ εγω έτσι άρχισα να λέω συνέχεια ότι δεν μπορώ αφού εξήγησα ότι μένω στην άλλη άκρη και καλύτερα να βρισκόμασταν στη μέση.... Η μία κοπέλα που έχει αμάξι δεν θέλει να έρθει να μ πάρει γιατί νιώθει ταξί όπως μου είπε πάνω στο θυμό της.. Ενώ όσες φορές έχει προσφερθεί να με πάρει κοίταγα πως θα την διευκολύνω η θα βάλω έστω τη μισή βενζίνη η να κεράσω έναν καφέ... Έχω σπαστει άσχημα και το τελευταίο διάστημα δεν είμαι σε μουντ για νέες γνωριμίες.. Έχω αγοραφοβία και όσες παρέες γνωρίζω συνήθως θέλουν να πάμε κέντρο και εγώ λέω όχι γιατί δεν το αντέχω.. Ενώ είμαι κοινωνική κάποιες φορές η απόσταση στο σημείο συνάντησης με τρομοκρατεί και όταν το ακυρώνω νιώθω ότι δεν αξίζει να γνωρίσω ανθρώπους που θα το κρίνουν για αυτό λέω ότι δεν είμαι στο μουντ.. Ωστόσο το δουλεύω αυτό με τον εαυτό μου. Και ίσως να το δηλώνω εξ αρχής όταν γνωρίζω κάποιον.... Δεν ξέρω άμα εσάς σας έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο..

Του Ρέμου,που λέει «δεν αντέχω,άλλος να φιλάει τα χείλη που φιλούσα εγώ»... μόνο στην ιδέα ότι ο άνθρωπος που ήμουν για κάποιο μεγάλο διάστημα μαζί του κάποια στιγμή θα πάει παρακάτω και θα ζήσει ότι έζησε μαζί μου,με κάποια άλλη,νιώθω τόσο απαίσια .

Στην καφετέρια π δουλεύω δεν με έχουν πληρώσει ακόμα για τον μήνα δεκεμβριο...Του έχω στειλει μήνυμα την πρώτη φορά μου είπε "Θα σου στείλω εγω" Και την δευτερη π του είπα πολύ ευγενικά να μου τα δώσει δεν μ απάντησε για το πότε...Αυτές τις μέρες δεν έχω δει ούτε τον υπεύθυνο ούτε τον ιδιοκτήτη για να τους μιλήσω...Επίσης θέλω να παραιτηθώ γτ δεν πάει αλλο...τι να κανω; έτσι μου έρχεται να αρχίσω τις απειλές...

Θα ήθελα να βγω έξω, με την μανούλα μου σε μια ωραία πλατεία που πηγαίναμε παλιά συνέχεια, να δούμε το χρωματιστό συντριβάνι και να ακούσουμε μουσική, να φάμε μια πίτσα , μετά μια πάστα και να πιούμε ένα λικεράκι.Εμενα μου άρεσε το Τia Maria και της μαμάς μου το Drambuie!!! Να ήταν η ζωή μας όπως 10 και βαλε χρόνια πριν και να μην υπήρχαν προβλήματα... Θέλω να πιστεύω πως θα γίνω καλά , θα σταματήσω την κορτιζόνη που με κάνει να τρώω ανοιχτά κι ανάλατα φαγητά, με πρήζει και ντρέπομαι να εμφανιστω κάπου και να βρω μια δουλειά για να την ξεκουράσω... Ακόμα καλύτερα να γυρίζαμε στον τόπο καταγωγής της, σε Εκείνο το όμορφο χωριουδάκι που βλέπω κάθε μέρα στον ύπνο μου!!! Εύχομαι ο,τι ποθεί η καρδιά μας , να το έχουμε και πάνω απ' όλα Υγεία και αγαπη και :) :) :) πολλά. Φιλιά πολλά σε όλους και ολες

Ηθελα καιρο να γραψω για το θεμα και σημερα ειδα 2 σχετικες εξομολογησεις απο αλλες κοπελες. Ειμαστε πολλες τελικα οι πεθεροπληκτες. Δυστυχως δεν καταλαβαινουν οι περισδοτερες οτι τα παιδια τους τα μεγαλωσαν και πλεον θα φτιαξουν τη δικη τους ζωη ετσι οπως τη γουσταρουν με τα σωστα και τα λαθη τους ολα δικα τους με τις δικες τους αποφασεις. Με τον συζυγο μου ειμασταν μαζι 8 χρονια μεχρι που αποφασισαμε να κανουμε παιδακι. Επι 8 χρονια εβλεπα τη μητερα του σαν μια πολυ καλη ευγενικη γυναικα. Απο τη μερα που της ανακοινωσαμε την εγκυμοσυνη ( και εμεινε παγωτο) ειναι ενας αλλος ανθρωπος. Ειλικρινα αν το ηξερα απο πριν οσο και να λατρευω τιν αντρα μου δεν θα προχωρουσα σε γαμο μαζι του. Η κατασταση με την πεθερα με φθειρει πολυ ψυχολογικα σε σημειο να σκεφτομαι συνεχεια που εμπλεξα και πως να το αντιμετωπισω. Σε ολες τις αποφασεις που πρεπει να παρουμε λεει τη γνωμη της και επιμενει δυστυχως επηρεαζοντας πολυ τον συζυγο. Αγαπαει τους γονεις του πολυ το καταλαβαινω κι εγω τους δικους μου αλλωστε. Αλλα εγω φροντισα να βαλω ορια απο την αρχη και να κανω ξεκαθαρο οτι εμεις τωρα καναμε οικογενεια ειμαστε στο σπιτι μας σεβαστη καθε γνωμη αλλα ως εκει οι αποφασεις ειναι δικες μας και προτεραιοτητα εχει η ηρεμια της νεας οικογενειας. Ο καθενας σπιτι του. Ο συζυγος ομως δεν εκανε το ιδιο με αποτελεσμα τωρα να μην μαζευεται με τιποτα η κατασταση. Γνωμη για ολα. Να μεινουμε κοντα τους να μεινουμε στο σπιτι τους μαζι τους να κανουμε οικονομια να γεννησω με καισαρικη να πανε εκεινοι πρωτοι στο καταστημα που θα πηγαιναμε για επιπλα και να διαλεξουν εκεινοι για εμας να με αγχωνει στην εγκυμοσυνη με οτι βλακεια διαβαζε στο ιντερνετ οτι το παιδι μου δεν ειναι καλα να καθεται απο πανω μου στο θηλασμο και να μου λεει οτι το γαλα μου δεν ειναι καλο να λεει την περιουσια που κληρονομησα απο τους γονεις μου αχρηστη να κακολογει την μαγειρικη μου να προσβαλλει τη μητερα μου να λεω μην φιλατε το μωρο και να το φιλανε10 φορες να ερχεται παντα ξαφνικα χωρις να τηλεφωνει πριν και απλα να ζτυπαει το κουδουνι και να λεει ειμαι απο κατω ανοιξε και πολλα πολλα πολλα αλλα τον τελευταιο χρονο. Ο συζυγος να λεει οτι ολα τα κανει απο ενδιαφερον. Εγω να προσπαθω να βαλω ορια μονη μου κι εκεινη να λεει εγω δεν σου ειπα τιποτα να το παιζει τρελη. Εχω αγανακτισει. Νιωθω να πνιγομαι δεν ξερω πια τι να κανω. Προσπαθησα να την αγνοησω να της μιλησω ευγενικα να της απαντησω στην πλακα να της δειξω την ενοχληση μου. Ολα τα εκανα. Τι να πω αν συνεχιστει η θα αρρωστησω η θα εχουμε διαζυγιο. Οσες πεθερες το διαβασετε ποτε αυτο μην ενοχλειτε τα ζευγαρια. Αφηστε τα στην ησυχια τους!!! Κοιταξτε το σπιτι σας και τη ζωη σας. Τι σας φταινε οι νυφες σας;;; κι αυτες μια μανα τις γεννησε και μανες θα γινουν οι ιδιες. Καθιστε στον καναπε σας και μην ενοχλειτε. Ποσα ψυχολογικα κουβαλατε πια;;;;; Οσες νυφες το διαβασετε ΥΠΟΜΟΝΗ. Ας προσπαθησουμε να εχουμε ηρεμια στο σπιτι μας οσο γινεται. Το μονο σιγουρο ειναι πως εμεις οι νεοτερες δεν θα γινουνε ποτε μια μερα τετοιες πεθερες

ειμαι 22 ετων δεν εχω φιλους δεν μου αρεσει η πολυκοσμια, δεν μου αρεσει να βγαινω τα βραδια ,δεν έχω ερωτευτεί ποτέ και ούτε θέλω, δεν σκοπεύω να παντρευτώ, θέλω να ζήσω μόνος μου, ανακαλυψα την μοναχικοτητα πριν 3 χρονια μου αρεσει εχω βρει την ηρεμια που μου ελειπε τοσα χρονια ,ακομα και αναμεσα σε πολλους ημουν μονος, δυσκολα θα φυγω απο την μοναξια , θέλω να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν μόνος μου, δεν έχω ανάγκη την ανθρώπινη επαφή και δεν ενοχλώ κανέναν. Κι όμως με χαρακτηρίζουν ως "μονόχνωτο", "αντικοινωνικό", "απροσάρμοστο". Ε ναι λοιπόν είμαι όλα αυτά και μου αρέσω.

Λοιπόν, κάνω καθημερινή μελέτη σε ενα πρωτάκι. Τους πρώτους δυο μήνες το παιδί είχε νορμάλ συμπεριφορά. Ήταν ζωηρό σε λογικά πλαίσια πάντα. Τον τελευταίο καιρό, ομως, η κατάσταση έχει ξεφύγει. Αντιμιλαει συνεχώς. Δεν θέλει να κάνει τίποτα. Σε καθετί που θα πω θα ειναι ενα "οχι δεν θελω", " οχι δεν το κανω", κανει επίτηδες λάθη στις ασκήσεις, διαβαζει επίτηδες λάθος. Αν τον ειχα στο σχολειο, θα ημουν πολυ αυστηρη ,.θα εβαζα τις φωνες ( οκ δεν ειναι παιδαγωγικοι τροποι αλλα σε μερικους μαθητες μονο αυτο λειτουργει). Όμως, δεν κανω μαθημα στο σχολειο αλλα στο σπιτι του... Πρεπει να ειμαι ζεν... δεν θελω να του βάλω τις φωνες για ευνόητους λογους. Γενικά οι γονεις προσπαθουν να τον βαλουν σε μια ταξη, ομως η μανα ειναι φουλ παρεμβατικη, αισθάνομαι ότι πολλές φορές κρυφακούει στο μάθημα. (οντως το κανει) Πώς μπορω να διαχειριστώ εγω εναν τέτοιο μαθητη σε αυτες τις συνθηκες?

Είμαι 19 χρόνων οδηγώ εδώ και 1 χρόνο και 5 μήνες αυτοκίνητο.Το παράδοξο είναι το εξής. Όταν οδηγώ σε αυτοκίνητο δρόμο:Πηγαίνω καλά, και τα άτομα που είναι μαζί μου σχολιάζουν θετικά πόσο "καλά" οδηγώ με φράσεις του στυλ οδηγείς σαν τον πατέρα μου και μπορώ να κοιμηθώ τόσο ωραία π πας κλπ.Από κει και πέρα γίνεται το εξής περίεργο. Στην οικογένεια έχουμε 3 αυτοκίνητα. Ενα μεγάλου κυβισμού και 2 μικρά. Πριν και το τονίζω πριν ξεκινήσω να οδηγήσω κυρίως το μεγάλο αμάξι αρχιζει να με κυριεύει ένα άγχος σε κατάσταση να τρέμω σα ψάρι ξέρω γω.Με το που πιάσω τιμόνι και ξεκινήσω όλα στρώνουν ηρεμώ και μια χαρά. Αυτό γίνεται πολύ πιο έντονα όταν είναι να βγω στην πόλη. Εκεί αγχώνομαι τέζα πολύ και δεν ηρεμώ εύκολα. Τωρα θα σας κάνω ακόμη πιο παράξενα τα πράγματα. Όταν είμαι μόνος μου και ήρεμος οδηγώ πολύ καλά και κάνω παπάδες. Έχω γλυτώσει πολλά ατυχήματα κλπ. Καθώς και κάνω πολλα ενδιαφέρον παιχνίδια με το με το μεγάλο. Όταν είμαι μαζί με φίλους οδηγώ πολύ ήρεμα και πολύ προσεκτικά. Όταν είμαι όμως με συγγενείς οδηγώ κυριολεκτικά χάλια. Σα να πήρα δίπλωμα εχτές. Σα να προσπαθώ να αποδείξω ότι μπορώ να οδηγήσω και αυτό με κάνει να αγχώνομαι παραπάνω. Ή διαφορά είναι τόσο έντονη που την αντιλαμβάνομαι αλλά όσο προσπαθώ να την διορθώσω τόσο χειρότερα τα κάνω. Πραγματικα δεν ξέρω αν υπερπροσπαθω και τα κάνω λιμπ η τι. Θα εκτιμούσα την βοήθεια σας.

Πριν δύο μήνες είδα στο όνειρο μου, μια πανέμορφη γυναίκα η οποία με κοιτούσε και χαμογελούσε γλυκά... Ξαφνικά το γέλιο της κόπηκε και με έπιασε από το λαιμό...Χθες το βράδυ είδα ένα σκύλο λυσσασμένο να τρέχει και να μου δαγκώνει το λαιμό...Συνδιασα αυτά τα δύο όνειρα και δεν έχω βγάλει κανένα συμπέρασμα... Μήπως μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος??