ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χαζογελαμε αμήχανα σαν μικρά παιδια, κοιτιομαστε με κάθε ευκαιρία, αγγιζομαστε στο σώμα πάνω στην κουβέντα σε διάφορα μέρη πρόσωπο γόνατα χέρια μεση κτλ, φλερτάρουμε κοινώς και κατά τη γνώμη μου όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται ένα φλερτ κι όμως δε μου ζητάει έξοδο ούτε κάνει κάποια πιο πέρα κίνηση. Και για να μην παρεξηγηθώ δεν έχω θέμα να ζητήσω πρώτη, απλά φοβάμαι μήπως υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος που δεν το προχωρά (πχ να έχει σχέση ) και δε θέλω να φάω τα μούτρα μου. Δεν μπορώ να ξέρω σίγουρα αν έχει σχέση και δε θέλω να χωθώ κάπου άθελά μου. Μήπως είναι απλά φιλικός; Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω και αν αξίζει να συνεχίσω το φλερτ ή απλά να πάω για άλλα. Ποια η γνώμη σας;

Προχθες βραδυ ειχαμε κανονισει με το αγορι μου να βρεθουμε. Θα ερχοταν αυτος σπιτι μου. Τον ρωτησα τι θελει να φτιαξω για βραδινό, μου ειπε ο,τι θελω κ ετσι πηγα ψωνισα κ μετα γυρισα σπιτι κ αρχισα το μαγειρεμα. Περιπου μιση ωρα πριν την ωρα που θα ερχοταν τα είχα ετοιμασει ολα κ τον περιμενα. Εν τω μεταξυ το φαγητο μου ειχε βγει κ τελειο κ ανυπομονουσα να δοκιμασει. Περναει μιση ωρα απο την ωρα που υποτιθεται θα ερχοταν κ του στελνω "έρχεσαι? Πειναω" γιατι οντως λιμοκτονουσα κ οριακα κρατιομουν να μη βουτηξω μες στην κατσαρόλα. Μετα απο λιγο μου στελνει μηνυμα "δεν θα μπορεσω να ερθω, μου συνέβη κατι επειγον, θα σου εξηγησω αργοτερα". Δεν μου εξηγησε τελικα αργοτερα, αλλα την επομενη μερα. Με ενοχλησε λιγο το οτι δε ζητησε συγγνωμη, ουτε μου εξηγησε το λογο, εστειλε απλα ενα απροσωπο μηνυμα οτι δεν θα μπορεσει να ερθει λογω επειγουσας καταστασης λες κ ειμαστε συναδελφοι απο τη δουλεια ξερω γω, οποτε δεν ηξερα κ γω τι να πω γι αυτο κ δεν απαντησα στο μηνυμα του. Ενιωσα βασικα λιγο μαλακας, γιατι ειχα αφιερωσει ολο μου το απογευμα για να του φτιαξω ενα ωραιο φαγητό κ αυτος απλα μου το ακυρωσε χωρις καν μια εξηγηση. Την επομενη μερα μου ειπε να βρεθουμε κ μου εξηγησε το λογο που δεν μπορουσε να ερθει κ ηταν οντως σοβαρος. Παρολο που κατανοω, απο την αλλη θεωρω οτι οταν ακυρωνεις τελευταια στιγμη μια συναντηση με κάποιον ανθρωπο που ειναι σημαντικος για σενα πρεπει να πεις ενα συγγνωμη για να δειξεις οτι λυπασαι κ σου βγαινει αυτοματα να εξηγησεις κ τι εγινε, εστω κ περιληπτικα, ωστε να ξερει ο αλλος οτι οντως υπήρχε σοβαρος λογος κ να μη θεωρησει οτι απλα βαριοσουν ξερω γω. Αν ηξερα εξαρχης το λογο που ακυρωσε δεν θα το ειχα παρει τοσο ασχημα, αλλα το οτι δεν ηξερα με εκανε να σκεφτομαι διαφορα. Δεν ξερω, μπορει να ειμαι υπερευαισθητη λογω των πολλων κακων εμπειριών που εχω απο ακυρωσεις ραντεβου, απλα εγώ ποτέ δεν θα ακυρωνα ραντεβου χωρις την ιδια στιγμη να εξηγήσω το λογο. Συμφωνοι, η προτεραιότητα του εκεινη τη στιγμη ηταν αλλη, αλλα δεν ηταν τοσο επειγουσα η κατασταση ωστε να μην μπορει να αφιερωσει 1 λεπτο να μου πει το λογο που δεν μπορει να ερθει. Με εκανε να νιώσω λες κ δεν τον απασχολει το πώς αισθανθηκα εγω. Ξερω, θα με κραξετε οτι ειμαι υπερβολικη κ υπεραναλυω, αλλα δε με νοιαζει, εγω τα ειπα γιατι θα εσκαγα.

Πείτε μου μια γνώμη. Μου αρέσει κάποιος, στο χώρο εργασίας του τον βλέπω. Μου αρέσει πολύ αλλά πάντα όταν μου μιλαει νιώθω ότι είναι αμήχανος,άλλες φορές ευδιάθετος και άλλες αδιάφορος. Τα φιλικά μου πρόσωπα μου λένε ότι σιγά μη δε με θέλει και ότι προφανώς δεν του πάει καν το μυαλό ότι ενδιαφερομαι. Απλά δε μπορώ να καταλάβω αν είναι αλλού το μυαλό του(σε σχέση), αν δεν το έχει καταλαβει ή αν όντως δε γουστάρει. Ξέρω ότι συνήθως όταν σου αρέσει κάποιος αυτό φαίνεται, η αλήθεια είναι ότι εγώ νιώθω ντροπή και αυτό γιατί μου αρέσει πολύ. Μια μέρα του έκανα ένα ανώνυμο τηλεφώνημα στη δουλειά του,τον ζήτησα και όταν πήρε το τηλ. Του είπα 'μου αρέσεις πολύ..'. Ρώτησε ποια είμαι και του λέω 'μια θαυμαστρια', μεσολάβησε ένα κενό και μου λέει 'καλημερα σας' και το έκλεισε. Σαν αμηχανία μου φάνηκε. Δε θέλω να κάνω άλλο βήμα,όσες πηγές ρώτησα δε γνωρίζουν αν είναι σε σχέση. Τι να κάνω; Να τον κοιτάζω πιο έντονα;

Όπως αναφέρει και ο τίτλος το θέμα μου είναι ότι δεν έχω τις παρέες που είχα, σπάνια βγαίνω πλέον. Έχω τους φίλους μου τους κολλητούς αλλά έχουμε αραιώσει πολύ τις συναντήσεις λόγω υποχρεώσεών τους. Η ζωή μου είναι δουλειά σπίτι γυμναστήριο και καμιά βόλτα μόνος μου. Στη δουλειά δεν έχει άτομα στην ηλικία μου όλοι όλες 45 και 50 + με παιδιά. Την περίοδο που ήμουν αρκετά χρόνια άνεργος (δεν πάει πολύ πίσω) είχα πιο πολλές παρέες έβγαινα πιο συχνά ή μάλλον καλύτερα οι ίδιοι φίλοι ήταν πιο διαθέσιμοι τότε. Πηγαίναμε διακοπές, εξόδους βραδινές, τρέλες κλπ. Τότε όμως δεν είχα δουλειά με βασάνιζε αυτό παρότι πέρναγα καλά. 2 χρόνια τώρα μου έκατσε δουλειά λαχείο (δεν είναι της παρούσης) μισθός παραπάνω από το αναμενόμενο για την εποχή, αλλά πλέον δεν μπορώ και να το χαρώ. Δεν έχω άτομα να βγω για ένα ποτό. 1 φορά το μήνα και αν.. Ερωτική ζωή ανύπαρκτη. Ψάχνω τρόπους να ανοίξω τον κύκλο μου εκτός από το γυμναστήριο αλλά πως; Θέλω ένα restart στο θέμα κοινωνικοποίηση. Με ρίχνει ψυχολογικά όλο αυτό και με επηρεάζει. Πως θα ξαναβρώ νέες τέτοιου είδους παρέες;

Θα κλείσω τα 30 όπου να 'ναι και πραγματικά ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ τι κάνω στη ζωή μου.

Βγαίνουμε 2 μήνες και χωρίς να έχουμε βάλει ταμπέλα το μόνο που μου είχε πει ότι δεν το βλέπει χάλαρα μαζί μου..χθες πήγα να τον βρω εγώ εκεί ππυ μένει μιας και έρχεται συνέχεια αυτός..όταν πήγα τον είδα λίγο κάπως σαν να μην ενθουσιάστηκε και πολύ που πήγα..περάσαμε από το πατρικό του που ήθελε να του δώσει κάτι η μητέρα του και εγώ περίμενα στο αμάξι μιας κ δεν τους έχω γνωρίσει ακόμη..και έρχεται και μου λέει πως του είπε ο πατέρας του να κάτσει και κάνει η μάνα του πως τον περιμένει εξω η κοπέλα του.. έριξε ένα γελακι και είπε και ένα αλλά και αλλά.. Τι αλλά και αλλά δηλαδή ; Του φάνηκε κάπως ππυ με χαρακτήρισε έτσι η μητέρα του ; Και αν δεν με θεωρεί κοπέλα του τι με θεωρεί ; Δεν το έκανα θέμα απλά έριξα και εγώ ένα ειρωνικό γελακι..τις τελευταίες μέρες έχει αρχίσει τα "ζωή μου, ψυχή μου , έρωτα μου " και χθες γίνεται αυτό..μετά φεύγουμε μου λέει εδώ που ηρθες να με βρεις δεν εχρι και πολλά να κάνουμε κ πως την προηγούμενη φορά που ήταν και οι φίλοι του μαζι ήταν πιο καλά που ήταν και απρόοπτο..και τον ρωτάω δηλαδή μαζι μου δεν σ’αρεσει ; Πήγε να μπυ το αλλάξει λέγοντας ότι για εμένα το είπε γιατί νόμιζε ότι βαριόμουν χθες..ένιωσα πως ήθελα να φύγω και του είπα να τον αφήσω να ξεκουράστει..είδε ότι κάτι με πείραξε και ούτε που ρώτησε μου είπε ένα απλό όπως θες και μάλιστα..απευθείας στέλνει μήνυμα " πολύ κάτσαμε " του είπα πως δεν τον είδα κ πολύ πρόθυμο στο να μείνω και μου έλεγε πως αυτό δεν ισχύει και πως φάνηκε ότι ήθελα να φυγω και με το μήνυμα που έστειλε πιο πάνω με τπ που έφυγα το έκανε για να γυρίσω πίσω γιατί αυτό λέει εννοούσε..τον ρώτησα αν θέλει καλύτερα να το αφήσουμε ; Μου είπε πως όχι γιατί με θέλει πολύ και πως αν εγώ ξενέρωσα και το θέλω δεν μπορεί να κάνει κάτι γιαυτο αλλά μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε παρέα και να βγαίνουμε χωρίς να υπάρχει θέμα μιας και η κολλητη μου βγαίνει με τον κολλητό του..ακόμη και να του έλεγα πιστεύω να το σταματήσουμε δεν νομίζω να τον ένοιαζε και πολύ και θα το δεχόταν..νομίζω παρά είμαι καλή μαζί του ισως φταίει και αυτό που έχει τέτοια συμπεριφορά δεν ξέρω..από χθες δεν έχουμε μιλήσει ξανά..είχα βγει έγω μετά για καφέ με την φίλη μου , μου είπε να περάσω καλά μιας και δεν με έκανε αυτός να περάσω του είπα ένα και εσυ το ίδιο καο έστειλε πια το βράδυ πως τον πήρε ο ύπνος εν τέλη και θα περνούσε καλά αν ήταν μαζί μου..το διαβάζω το μήνυμα τώρα το πρωί και δεν απάντησα τίποτα..μετά τα χθεσινά δεν μπορώ να κάνω ότι δεν έγινε τίποτα και να του μιλάω πάλι άνετα..βλέπω δεν κάνει καμία προσπάθεια για εμένα όταν βλέπει τα ζόρια..άλλος χθες θα έπιανε το αμάξι και θα ερχόταν να με βρει ή και την ίδια στιγμή που έφυγα θα έκανε τα αδύνατα για να μείνω και να δει τι έχω ,δεν θα το άφηνε έτσι..δεν ξέρω πως να το χειριστώ μαζί του..ακόμη και επίτηδες να του έλεγα θέλω χρόνο η κάτι αυτός θα έφευγε δεν θα το προσπαθούσε καν αλλά τι να κάνω που έχω αρχίσει και κολλάω μαζί του…

Εύχομαι πραγματικά σε όλους εμάς που έχουμε ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ αυτή την χρονιά είτε με θέματα υγείας είτε με θέματα σπουδών/ επαγγέλματος να έχουμε μια υπέροχη χρονιά γεμάτη υπέροχες μοναδικές στιγμές με μοναδικούς ανθρώπους, ατελείωτη σεξουαλική και αφάνταστα ικανοποιητική δραστηριότητα , όπως επίσης και χρήματα τις τόσο δύσκολες αυτές εποχές

Καλησπέρα σας. Θα ήθελα να σας πω κάτι. Είμαι φοιτήτρια 22 χρονών τελειόφοιτη και θέλω να μείνω εδώ Θεσσαλονίκη και να βρω μια καλή δουλειά για να μπορώ να βιοποριζομαι. Σκεφτόμουν πολλά σήμερα. Τι ήθελα να κάνω και πώς ήρθαν εν τέλει τα πράγματα. Ήθελα να κάνω παρέες να έχω φίλες. Τελειώνω ξενόγλωσση φιλολογία και απ την σχολή δεν έκανα ούτε μια φίλη παρά μόνο μια κοπέλα την οποία δεν εμπιστεύομαι ιδαίτερα. Ειχε να μου στείλει μήνυμα μήνες και της είδα στείλει πριν καιρό το διάβασε και δεν απάντησε. Με πιάνει στεναχώρια το ότι δεν έχω καταφέρει να κάνω φίλους με τους οποίους να έχω κοινές ιδέες , κοινά βιώματα ή έστω να ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες και να παίρναμε καλά. Δεν είναι ότι δεν έχω βρεθεί σε τραπέζια αλλά αυτό έγινε ξαφνικά και όπως ξαφνικά ερχόντουσαν παρέες έτσι ξαφνικά χανοντουσαν. Έχω μόνο μια φίλη την οποία την βλέπω μια φορά τον μήνα και η αλήθεια είναι ότι έχει τώρα τελευταία κάτι θέματα που την ταλαιπωρούν και γι'αυτό έχουμε κάπως απομακρυνθεί. Το θέμα είναι ότι δεν έχω κάνει καθόλου παρέες και φίλες καινούργιες και αυτό με θλίβει. Μόνο που ανταλλάσσω μια κουβέντα με έναν άνθρωπο νιώθω μια στιγμιαία χαρά. Γιατί είμαι γενικώς κοινωνικό άτομο δεν κάνει διακρίσεις τις απεχθάνομαι όσο τίποτα εξάλλου. Αλλά δεν μπορώ να βρω εύκολα παρέες. Είμαι πολύ καλή σε αυτό που επέλεξα αλλά απ' την σχολή το μόνο που εισπράττω είναι αρνητική ενέργεια και κακία. Και πραγματικά δεν ξέρω τι θα γίνει με αυτό και σε ποια ηλικία θα μαι γεμάτη στο θέμα παρέας. Τα αισθηματικά μου απ' την άλλη είναι χαώδη μόνο μια φορά έκανα κάτι φέτος με έναν που μαρεσει αλλά ούτε μήνυμα δεν με έχει στείλει εδώ και δύο εβδομάδες. Δεν ξέρω ποια τι να κάνω. Και σε γυμναστηρίο πήγα και εθελοντισμό έχω κάνει και έξω βγαίνω ( τις περισσότερες φορές μόνη τον τελευταίο καιρό). Δεν ξέρω τι θα γίνει και αγχώνομαι. Εδώ κ χρόνια όταν με πιάνει νευρικότητα κουνάω την γλώσσα μου νευρικά η τεντωνομαι κάτι που θέλω να σταματήσω να το κάνω.

Νομίζω πως αρέσω σε έναν συμφοιτητή μου που αρέσει και σε εμένα. Το θέμα είναι ότι εγώ και όπως καταλαβαίνω και αυτός δεν είμαστε τόσο εξωστρεφείς. Τον έχω πετυχει να με κοιτάει αρκετές φορές. Έχει προσπαθησει να έρθει και κοντά μου, χωρίς να μου μιλήσει ,όμως εγώ ήμουν στην κοσμαρα μου και γενικά εκ τον υστέρων κατάλαβα ότι ίσως του αρέσω από τέτοια μικροπεριστατικα. Μπορώ να το σώσω κάπως ; Είμαστε μαζί και σε μάθημα με πολυ λίγα άτομα, αλλά έχουμε μόνο 2 μαθήματα μέχρι το τέλος του εξαμήνου. Κομπλαρω πολυ, αν και δεν μου φαίνεται. Περισσότερο φαίνομαι απόμακρη και ότι δεν ενδιαφέρομαι και όχι εσωστρεφής. Ουτε να τον κοιτάξω δεν μπορώ. ( η φυση του μαθήματος δεν βοηθάει να τον προσεγγισω ρωτώντας και καλά για το μάθημα κτλ)

Χθες 15 Δεκέμβρη είχα τη γιορτή μου. Δεν μου ευχήθηκε κανείς, ούτε έστω τυπικά όπως κάνω εγώ στους άλλους. Κανείς μα κανείς, παρά μόνο η μανούλα μου. Εξάλλου είναι ο μόνος αληθινός άνθρωπος που έχω. Με στεναχώρησε είναι η αλήθεια.