ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλές απο τις εξομολογήσεις που διαβάζω θα μπορούσα να τις είχα γράψει εγώ... και σκέφτομαι αν και μόνη δεν είμαι η μόνη Αυτό.Και μετά συνειδητοποιώ πόσο ίδιοι είμαστε στο λέγειν και πόσο διαφορετικοί στο πράττειν...Δυστυχώς δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ πια.

Είμαι στα μέσα της δεκαετίας των 20 και αυτός στα τριάντα . γνωριζόμαστε ένα χρόνο αλλά μιλάμε σχεδόν καθημερινά πέντε μήνες . Γνωριστηκαμε στο πάρκο της περιοχής. Μου αρέσει και πιστεύω και εγώ αρέσω σε αυτόν. Έχουμε πει προσωπικά μας πραγματα που δε ξέρουν άλλοι. Νομίζω του αρέσω αλλά βαρέθηκα να περιμένω .να του το πω ;

Εδω και λιγο καιρο βγαινω με καποιον που μου αρεσει πολυ!!!(συνολικα εχουμε βρεθει 8 φορες)Εν οψη καραντινας μου προτεινε να παω απο το σπιτι του.. ταινια κτλ!!! θελω ιδεες πως να αποφυγω το καλο μεσημερακι αλλα παραλληλα να μην το γειωσω... ο λογος που δε θελω να το προχωρησω ειναι γτ αισθανομαι οτι τρεχουμε τα πραγματα λογω καραντινας!!!!

Τον ερωτευτηκα ομως αργησα να το συνειδητοποιησω. Αυτος απο την αλλη ηταν ξεκαθαρος προς εμενα. Τωρα, που νιωθω οτι ειμαι ετοιμη να του το εκφράσω και εγώ, φερεται αδιαφορα ισως και εκδικητικα.Θα επρεπε να ξερω νωριτερα, θα επρεπε να αρπαξω την ευκαιρια οταν την ειχα.. θα...Τουλαχιστον ετσι, δεν θα μου'μενε αυτο το δυσβασταχτο "αν"

που τα μάτια σου πετάνε σπίθες , τα χείλη σου είναι φωτιά και το χαμόγελο σου είναι τόσο ωραίο, εκπέμπεις ερωτισμό, κάθε φορά που σε βλέπω μου φτιάνεις την μέρα.

Εγκλεισμός στο σπίτι με τους γονείς. Αύριο βράδυ έρχεται η αδερφή μου από Αγγλία και η οποία πρέπει υποχρεωτικά πλέον να μπει σε καραντίνα σε δικό της χώρο για 2 εβδομάδες. Προετοιμάζουμε το δωμάτιο της και εξοπλιζόμαστε με τρόφιμα και είδη υγιεινής. Το αγόρι μου έχω να το δω από το απόγευμα της Δευτέρας. Έφυγα από το σπίτι του γιατί δεν με ήθελε εκεί άλλο, γιατί περνάμε κάποιες δυσκολίες αυτόν τον καιρό και γιατί κατάφερα να τα κάνω πάλι σκ@τ@. Δεν μου μιλάει έκτοτε. Νιώθω μόνη, χαμένη. Δεν ξέρω που βρισκόμαστε. Του γράφω κάτι κατεβατά γράμματα. Προσπαθώ να μην του στέλνω. Θέλει χώρο, θέλει χρόνο. Είμαστε σχεδόν 2 χρόνια μαζί, δεν θέλω να τελειώσει...Οι γονείς μου χτες μου απαγόρευσαν να πηγαίνω σπίτι του ή να έρχεται αυτός εδώ για το υπόλοιπο κρίσιμο διάστημα των 2 εβδομάδων, μόνο να συναντιόμαστε έξω για έναν περίπατο μου επιτρέπουν διατηρώντας όμως τις αποστάσεις. Σαν να ζούμε σε μια άλλη εποχή. Είμαι 25 χρονών, προφανώς και δεν 'κάνω ότι μου υπαγορεύουν οι γονείς μου', όμως τα πράγματα είναι δύσκολα. Δεν θέλω να ρισκάρω την υγεία κανενός. Και ποιος ξέρει με βεβαιότητα ότι η φάση της απομόνωσης θα διαρκέσει 2 εβδομάδες; Κανείς...Που να ήξεραν ότι αυτό είναι τόσο δύσκολο και επώδυνο την στιγμή που η σχέση μας περνάει μια κρίση. Φοβάμαι και φρικάρω με όλα αυτά που συμβαίνουν και η 'απουσία' του είναι ανυπόφορη. Κάνω τα χειρότερα σενάρια στο μυαλό μου. Ότι κάτι θα συμβεί, κακό, και ότι δεν θα τον ξαναδώ...Η αλήθεια είναι ότι νιώθω ασφάλεια που βρίσκομαι σπίτι μου, νομίζω ότι το καταλαβαίνει ο καθένας αυτό. Το σπίτι μας πάντα μας κάνει να αισθανόμαστε έτσι. Όμως εκείνος λείπει...Bad timing. Γιατί να συμβαίνουν όλα μαζί και με αυτόν τον τρόπο; Εγώ, όχι απλά κλεισμένη στο σπίτι μου αλλά στο δωμάτιό μου, περιμένω να κοπάσει η μπόρα...

Πάντα είχα κακή ή ανύπαρκτη σχέση με τη μητέρα μου αλλά ήρθε η στιγμή που κάθε φορά που συναντιόμασταν σήκωνε χέρι εκτός από τις απειλές και τις προσβολές. Αποφάσισα να πάω σε συμβουλευτικό κέντρο γυναικών για την ενδοοικογενειακή βία, και σε ιδιώτες ειδικούς και όλοι με συμβούλεψαν να φροντίσω να μην την έχω ανάγκη και να μην έχω επαφές μαζί της. Τώρα με τον κορονοιό με έπεισαν (μένει και η αδερφή μου μαζί της) να μείνω μαζί τους για να είμαι ασφαλής και να είμαι σε ένα πιο άνετο σπίτι, επειδή είμαι στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Δέχτηκα. Σε λιγότερο από πέντε μέρες αναγκάστηκα να φύγω αργά το βράδυ κακήν κακώς και χωρίς μπουφάν γιατί όταν πήγα ήταν ζέστη και δεν το πήρα μαζί μου. Άρχισε η γνωστή συμπεριφορά της μητέρας μου, δηλαδή επιθετικότητα, την οποία όμως εκδηλώνει μόνο σε μένα ενώ σε όλους φέρεται ωραία και γλυκά. Αποφάσισα να γυρίσω στο φτωχικό μου διαμέρισμα, όπου ο σύντροφός μου πάει στο μεροκάματο και μπορεί να φέρει κανένα ιό, ενώ εκεί όντως θα ήμουν ασφαλής γιατί κανείς δεν βγαίνει έξω. Δηλαδή να έμενα εκεί να έτρωγα ξύλο, να ένιωθα ανίκανη και να πάθαινα κατάθλιψη; Έφυγα όμως τώρα φοβάμαι τον ιό.

Πριν "επισημοποιησουμε" τη σχεση μας τονισαμε οτι θα ειναι ελευθερη Ο καθε ενας ερωτικα θα κανει οτι θελει Αρκει να πληροφορειται ο αλλος Και τωρα μιλαω με μια συμφοιτητρια για να κανονίσω ενα 1nights , νταξ ποτακι στον εξω κοσμο , και μου εκανε σκηνη ζηλοτυπιας Μου ειπε οτι αν προκυψει οκει αλλα οχι και να ψαχνομαστε Η διαφορα ποια ειναι ;! Και εφυγε απο τοσπιτι Τι την επιασε Ενας απο τους ορους μας ηταν να μην ερωτευτουμε Αν εκεινη ενιωσε κατι παραπανω τι φταιω εγω Δεν ξεκαθαρισα τη θεση μου;!!

Είχα και μου πέσανε ή μου μείνανε από αυτό που είδα. Πριν λίγο καιρό, είχα γνωρίσει ένα παιδί, βγαίναμε και γενικώς κάτι έτρεχε μεταξύ μας. Όχι σχέση, αλλά δεν ήταν και μιας βραδιάς, πως να το εκφράσω....Που λέτε, τώρα με τον ιό και όλα αυτά ήμασταν χωριστά, ο καθένας στην πόλη του. Μιλούσαμε σήμερα το πρωί-μεσημεράκι, ήθελα να του πω να βρεθούμε κιόλας. Σε μια φάση, μου στέλνει ένα βίντεο boomerang (στο ινστα μιλούσαμε). Μου αναφέρει με συντομία ότι αυτή είναι η κοπέλα του, είδε το όνομά μου στις συνομιλίες, ζήλεψε και αυτός έστειλε το βίντεο να δείξει πως είμαι μια φίλη , να την καθησυχάσει. Δεν απάντησα έκτοτε, αυτός στέλνει αν είμαι καλά, ότι θέλει να μου εξηγήσει και ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.Μιλάμε για παίχτη. Σοκ έπαθα, δεν ξέρω αν πρέπει να τον μπλοκάρω, να τον ξεχέσω, ή να τον αφήσω να στέλνει να δω πόσο μακριά θα το τραβήξει. Και μετά λέτε στον κόσμο να ερωτευτεί. Να είχα ερωτευτεί έναν τέτοιο τύπο, να μάζευα την καρδιά μου από το πάτωμα τώρα. Χαίρομαι που δεν έχω νιώσει έρωτα μέχρι στιγμής κι ελπίζω όταν έρθει η ώρα να το αξίζει ο άνθρωπος. Να το αξίζω κι εγώ.

Mακαρι να ήμουν στο χωριό της μητέρας μου, με τα πολλά δωμάτια, τους δύο κήπους. Να μπορούσα τουλάχιστον να φυτέψω στον κήπο λαχανικά, φρούτα, να ζυμώσω ψωμί στα ξύλα , να πάρω το αυγό από την κότα , να σκαλίσω τον κήπο , να ταισω τις κατσικουλες και να ανεπνεα καθαρό αέρα. Εκεί ακόμα και μήνα να μην πήγαινα πουθενά, δεν θα μου έκανε εντύπωση. Ουτε τα εμπορικά κέντρα θα μου έλειπαν τόσο , ούτε οι καφετέριες. Γιατί απλά θα ήμουν εκεί που η ψυχή μου νιώθει ότι ανήκει. Σκεφτομουν οτι τώρα στο μικρό διαμέρισμα της Αθήνας πως θα την παλέψω που τα μπαλκόνια μου είναι επάνω στην βαβούρα λεωφόρου; Και να βγω να τραγουδήσω δεν θα ακουγομαι... Μήπως τόσο καιρό που κλεινομουν μέσα βλακωδως πως άντεχα ή για λόγους υγείας; Όλα στην σκέψη μας είναι λοιπόν. Όταν μας πουν το " Μη" εκεί είναι που σκιαζομαστε και παθαίνουμε κρίση πανικού... Ο άνθρωπος κρύβει πολλές δυνάμεις μέσα του, που δεν γνωρίζει καν ότι τις διαθέτει! Ήρθε η στιγμή να διαπιστώσουμε ότι μέσα από την απομόνωση, την " φυλακή" και το σκοτάδι ( αρκετοί δεν έχουν ούτε ρεύμα) στο τέλος βλέπεις ότι ακόμα και εκεί υπάρχει " Φως " και δεν φοβάσαι τίποτα ύστερα. Μια εμπειρία είναι που θα μας κάνει δυνατότερους ανθρώπους για δύο εβδομάδες. Τίποτα τραγικό. Προέχει η υγεία μας και θα αντέξουμε :)