ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι στα 27 μου και δεν έχω δουλέψει ποτέ. Δεν χρειάστηκε ποτέ έως τώρα, όποτε χρειαζόμουν κάτι πάντα μου το έπαιρναν οι γονείς μου. Είχαμε μία απώλεια στην οικογένεια, έφυγε ο πατέρας μου από τη ζωή (αυτό πριν 1 χρόνο περίπου) και επειδή η σύνταξη της μητέρας μου φτάνει ίσα ίσα να τη βγάζουμε πέρα, αποφάσισα να βρω κάποια δουλειά. Το θέμα είναι οτί συναντάω εμπόδια επειδή όσες δουλειές βρίσκω είναι μακριά ή κακοπληρωμένες και με ξενερώνουν. Αισθάνομαι πολύ κακομαθημένος που ως τώρα ζούσα χωρίς να δουλεύω και θέλω να σκληραγωγηθώ κάνοντας δουλειές οι οποίες δε θα με γεμίζουν απαραίτητα ή δε θα μου φαίνονται δίκαια τα χρήματα που θα παίρνω, νιώθω πλέον πως είναι ή τώρα ή ποτέ επειδή έχασα πολλά χρόνια προυπηρεσίας μη δουλεύοντας και δεν έχω και πολλές επιλογές, συν του οτί ανησυχώ μην κόψουν και άλλο τη σύνταξη της μητέρας μου και δεν αρκούν τα χρήματα. Ξέρω πως ήταν πολύ λάθος που ουσιαστικά τεμπέλιαζα τόσο καιρό αλλά δε θέλω να χάσω άλλο χρόνο και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως από το νέο έτος θα έχω δουλειά, για να βάλω σε μία τάξη τη ζωή μου. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να τη κρατήσω και να μη φύγω στη πρώτη δυσκολία και πιστεύω πως άμα θέλεις πραγματικά κάτι, ποτέ δεν είναι αργά για να το καταφέρεις.

Τι λέει ρε παιδιά τι κάνετε? Τα φώτα σας, χώρισα πριν τις γιορτές και με έχει βαρέσει η απελπισία κατακούτελα. Είχαμε κανονίσει πώς θα περάσουμε τις γιορτές και τώρα εγώ ξέμεινα να δουλεύω από το πρωί μεχρι το βράδυ κλαίγοντας. Σκέφτομαι ότι θα κάνω γιορτές μόνη μου ή αναγκαστικά στους γονείς -που δεν τους γουστάρω ιδιαίτερα κι ότι ο άλλος θα κάνει τη ζωάρα του καθώς ζώο που δεν τον νοιάζει τίποτα. Πώς θα την παλέψω ρε παιδιά κανείς ομοιοπαθής;

Σήμερα στον δρόμο ειδα ενα μικρό γλυκούλι κοριτσάκι με τα ροζουλάκια του, το κοτσιδάκι του , την φουστίτσα του και τα μποτάκια του, που έκανε πείσματα, χτυπούσε τα ποδαράκια του κάτω γιατί η μαμά του το μάλωνε και του μίλαγε ασχημα. Θα ηταν 3 το πολύ και μίλαγε μωρουδίστικα και έβγαζε γλυκούλικες τσιριδουλες. Το εβλεπα και ελεγα αχ να ηταν το παιδάκι μου ωσπου σε μια στιγμη η μάνα του του έριξε ενα δυνατό χαστούκι! Το καημενούλι αρχισε να κλαίει. Μου ήρθε να της βάλω τις φωνές μες στον δρόμο! Είχα αυτο το δικαίωμα; Εσείς τί θα κάνατε αν ήσασταν μαρτυρας τετοια συμπεριφοράς απέναντι σε παιδί; Δεν καταλαβαίνω τους γονεις που φέρονται βίαια απεναντι σε τοσο μικρα παιδάκια. Το παιδί αυτό θα αναπτύξει και το ιδιο μετεπειτα αντιδραστική συμπεριφορά και ίσως και βίαιη, αφού αυτο εχει διδαχτει ολη του τη ζωη. Είναι δυνατον να μαλωνεις παιδάκια με το παραμικρό και μάλιστα για τοσο ασήμαντα πράγματα; Τί μυαλο εχουν τετοιοι ανθρωποι; Και αν δεν εχουν υπομονή γιατί κάνουν παιδια; Και υπαρχουμε κι εμείς που λαχταράμε ενα παιδάκι και δεν μπορούμε να κάνουμε. Και η εν λογω κυρία μάλιστα, ειχε εκτος απο το κοριτσάκι κι αλλα δύο μικρούλια. Ντροπή σε οσους χαστουκίζουν παιδακια!

Αρχές Σεπτέμβρη είχα πάει σε ένα μαγαζί για συνέντευξη για τη θέση της πωλήτριας. Στη συνέντευξη δεν είχε αρέσει στην υπεύθυνη ότι είχα καλές σπουδές γιατί αν θα έβρισκα κάτι πάνω στις σπουδές μου, σύμφωνα με τα λεγόμενα της, θα έφευγα και αυτή ήθελε κάτι μόνιμο, για χρόνια όπως είπε (εννοείται ο μισθός ήταν ο κατώτατος). Μπορω να πω ότι στεναχωρήθηκα γιατί είχα ανάγκη τη δουλειά και τα λεφτά. Σήμερα περνάω τυχαία απ' έξω από το μαγαζί και είχε χαρτί ότι κλείνουν. Μ αρέσει που ήθελε κάτι μόνιμο η κυρία.

Σε κατάστημα καλλυντικών και σήμερα μια ηλικιωμένη μου έκλεψε ένα προϊόν των 6 ευρώ. Όταν το κατάλαβα ήταν αργά και δυστυχώς το πλήρωσα από την τσέπη μου. Έγινα πυρ και μανία και όχι για τα λεφτά τόσο όσο για το ότι μου βγαίνει η Παναγία για το μεροκάματο και χρεώθηκα και από πάνω για μια ασυνείδητη. Αναρωτιέμαι παιδιά,εγγόνια δεν έχει; Ένα καλλυντικό δεν είναι καν είδος πρώτης ανάγκης για να το κλέψεις, για αυτό εξοργίστηκα. Με ρωταγε κιόλας αν είναι το συγκεκριμένο νούμερο που ήθελε για να βεβαιωθεί μην πάρει κανένα άλλο. Δυστυχώς εξυπηρετούσα άλλα άτομα και δεν την προλαβα.

Τελευταία έρχομαι συνεχώς αντιμέτωπη με συμπεριφορές ανθρώπων αψυχολόγητες, χωρίς σεβασμό και ενσυναίσθηση. Μένω να απορώ και να προσπαθώ να εξηγήσω για ποιο λόγο συμπεριφέρονται έτσι. Σας τυχαίνει και εσάς; Έλλειψη στοιχειωδών τρόπων και τακτ, ανειλικρίνεια, αγνόηση... Όσο κι αν προσπαθώ να κατανοήσω δεν βρίσκω λογική εξήγηση. Από συναδέλφους, φίλους, ή ευρύτερες κοινωνικές επαφές. Πώς γίναμε έτσι και κυρίως γιατί;;;

και ότι με κρατούσε με αρρώσταινε, και τόσο ή κατάσταση άρχιζε να ξεφεύγει. Και όμως το άρρωστο είναι ένας λόγος παραπάνω να είναι πιο αποδεκτό για όλους μας. Διατηρεί ακόμα την ελπίδα οτί μπορείς να αλλάξεις. Όταν το παραμικρό πάει στραβά, φαίνεται πιο εύκολο να το βυθίσεις παρά να μιλήσεις. Xρησιμοποιούμε το θυμό για να αποφύγουμε να δεσμευτούμε πραγματικά και να γνωρίσουμε την αγάπη.

Είμαστε πάνω από ένα χρόνο με το αγόρι μου,συγκεκριμένα 14 μήνες,και το τελευταίο διάστημα παρατήρησα ότι μπροστά σε φίλους,σε παρέες,ακόμα και όταν μιλάει στο τηλέφωνο,όταν αναφέρεται σε εμένα με αποκαλεί "γυναίκα του".Την πρώτη φορά που το παρατήρησα,ήταν όταν μιλούσε με ένα συνάδελφο του στο τηλέφωνο και ο συνάδελφος του μας κάλεσε στο σπίτι του,και το αγόρι μου του απάντησε "θα συνεννοηθούμε με τη γυναίκα μου,και μάλλον θα έρθουμε φίλε".Το παρατήρησα τελείως τυχαία,είδα όμως ότι συνέχισε να το κάνει,και του το επισήμανα.Άν ήταν από κάποιο απομακρυσμένο τόπο και έτσι είχε συνηθίσει,ίσως και να το καταλάβαινα.Αντιθέτως,είναι γεννημένος και μεγαλωμένος στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας(και οι γονείς του επίσης)και είναι και μορφωμένος και δέν έχει παλιακές αγκυλώσεις γενικότερα.Μου είπε ότι του βγαίνει χωρίς να το καταλαβαίνει και εντελώς φυσικά γιατί έτσι νιώθει,και άν με πειράζει,θα το σταματήσει.Μου φάνηκε ότι στεναχωρέθηκε όταν του το είπα,σάν να του χάλασα κάτι,αλλά δέν είχα τέτοια πρόθεση.Όλα ok μετά από αυτό,αλλά έχω κι εγώ ένα δίκιο,γιατί είμαστε 24 εγώ και 27 εκείνος,και μου φάνηκε σάν να ακούω τον συγχωρεμένο τον παππού μου,να μιλάει για τη γιαγιά μου! Ναί,κάπως έτσι μου φάνηκε.Το περίεργο είναι ότι όλοι οι φίλοι μας και γενικά όσοι μας ξέρουν,όσες φορές έχει εκφραστεί έτσι για εμένα,το έχουν εισπράξει πολύ φυσιολογικά σάν να είναι το πιό φυσικό πράγμα στον κόσμο.Μήπως είμαι περίεργη;

Είδα το ποστ ενός ανέργου 35άρη και ταυτίστηκα. Είμαι 23 μόνο , δε δούλεψα ποτέ και μένω ακόμα στο πατρικό μου . Ψάχνω αλλά δε βρίσκω. Δεν αντέχω άλλο .

Καλησπέρα στην παρέα καλές γιορτές να έχουμε εύχομαι με υγεία και ότι επίθυμεις ο καθένας-μια σας...λοιπόν που λέτε πριν δύο μέρες είχα δει μια κοπέλα στο κέντρο της Αθήνας λέω θα πάω να της μιλήσω πάω όλα κομπλέ δεκτική με το χαμόγελο της τα λέμε κάποια λεπτά ανταλλάσσουμε σοσιαλ για να κανονιστεί και το ραντεβού και να τα πούμε και εκεί όλα καλά ....ξεκινάμε από εκει το τσατ υπήρχε ροή στη συζήτηση και με αρκετά κοινα ενδιαφέροντα..σε κάποια φαση της λέω σαν άτομο σεβαστικο που είμαι "σου προτείνω αυτό(μεξικανικο και βόλτα στο Νιάρχο σε ψήνει γιατί θέλω να νοιωθεις πρώτα εσύ άνετα και μετά εγώ " μου απαντάει ναι με ψήνει και σου υπόσχομαι θα δω τι μαγαζία έχει και θα στείλω ...περνάν δύο μέρες ενώ ήταν μέσα και ανέβαζε φωτό με είχε κάνει περιορισμο και δεν απάντησε ποτέ στο μήνυμά μου ενω είχα στείλει εγώ ένα κάλημερα τι κάνεις ...της στέλνω στο ινστα μετά και της λέω ότι γενικά σου είχα πει ότι είμαι ειλικρινής και εξωτερικευω τα συναισθήματα μου και μου λες οκ το εκτιμώ και σε ευχαριστώ..μου υποσχέθηκε κιόλας ότι θα στείλει πίσω μόλις δει τα μαγαζιά ....ναι λοιπόν της στέλνω στο ινστα ότι για μένα δεν φερθηκες σωστά να με κάνεις περιορισμό ενώ τα λέγαμε ωραια θα προτιμούσα να μου το πεις κατάμουτρα ξέρεις κάτι δεν μου αρέσεις για τους Χ,ψ λόγους η έναν λόγο το εκτιμώ παραπάνω παρά να με αποφεύγεις και μου απαντάει αγόρι μου αν περιμένεις την κοπέλα να σε κυνηγήσει το έχασες το παιχνίδι όπως και εκανες ενώ εγώ της είχα στείλει ένα καλημέρα τι κάνεις και αυτή δεν απάντησε ποτέ άρα δεν περίμενα να με κυνηγήσει ...έκανα κάτι λάθος εγώ η αυτή είναι φάουλ σε όλη την κατάστασης μεταξύ μας ...όσο περισσότερες γνώμες διαβάσω τόσο καλύτερα ....σόρρυ για το μεγάλο κείμενο καλή συνέχεια