ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν θες την παρουσία ενός ανθρώπου που σου αρέσει στη ζωή σου χωρίς όμως να ξέρεις αν αυτό θα οδηγήσει σε σταθερή σχέση και για να μη δείξεις πιεστικό άτομο σύμφωνα με την εμπειρία σας πώς θα ήταν καλύτερο να ειπωθεί; Ας πούμε το ''θα ήθελες να βγαίνουμε;'' Το έχετε πει ποτέ; Γενικά εσείς τι λέτε; Ο μπαμπάς κάποτε είχε πει στη μαμά: ''Θα ήθελες να βγαίνουμε πού και πού καμιά βόλτα μαζί;''

Έκανα κίνηση, γνωριστήκαμε καλύτερα και ανταλλάξαμε απόψεις και πολύ μου άρεσε. Κι αυτό που της έδωσα είπε θα το αξιοποιήσει. Να μιλάμε με τους ανθρώπους είναι πολύ όμορφο. Δεν προσδοκώ τίποτα παραπάνω όπως πάντα άλλωστε. Τα τρία γράμματα του ονόματός της μπήκαν στην καρδιά μου.

βαρέθηκα, να είμαι συνέχεια μόνη μου... δεν έχω καθόλου παρέες, δεν έχω αμόρε...μόνη μου δουλεύω, μόνη καθομαι σπιτι ολη μερα...μονη παντα...κοντεύω 36 και πολύ φοβάμαι ότι θα μείνω για πάντα έτσι...

Θελω να σπουδασω αλλα δεν εχω λεφτα, θα πρεπει να δουλευω τουλαχιστον 5 χρονια για να αποκτησω δικα μου λεφτα ωστε να μπορω να σπουδασω και να μενω στο πατρικο μου. Σκεφτομαι να τα παρατησω και να συμβιβαστω με μια απλη δουλεια αφου αυτο που προεχει τωρα ειναι να βγαλω λεφτα και να μετακομισω απο το πατρικο μου δεν αντεχω αλλο

Έχουμε σχέση 7 μήνες,και χθές το αγόρι μου,μου είπε πως για την ημέρα του Αγ.Βαλεντίνου,μου ετοιμάζει κάτι ξεχωριστό.Με το που το άκουσα,δέν μπόρεσα να κρατηθώ από τα γέλια,και η αλήθεια είναι πως και όσα έλεγα αλλά και το ύφος μου,ήταν κάπως κοροιδευτικά.Έ όπως και να το κάνουμε,δέν μου φάνηκε τόσο "σύγχρονο" ένας νέος 21χρονών να πιστεύει και να ασχολείται με τέτοια παρωχημένα.Παραξενεύτηκε με την αντίδραση μου στην αρχή,και μετά για να το "σώσει" κάπως,μου είπε ότι το έχει σκεφτεί έτσι για την πλάκα περισσότερο,αλλά νομίζω πως τον κακοκάρδισα λίγο και του τη χάλασα.Δέν είναι κανένας ονειροπαρμένος,μιά χαρά προσγειωμένος και λογικός είναι,απλά είναι λίγο ρομαντικός και ευαίσθητος.Πχ,τα περισσότερα πρωινά,με το που θα ξυπνήσω βρίσκω μηνύματα του,άλλες φορές με στίχους από ρομαντικά/ερωτικά αποσπάσματα από κείμενα ή ποιήματα και άλλες φορές τραγούδια με ανάλογο περιεχόμενο,και μου αρέσει πολύ αυτό.Τέλος πάντων,δέν υπήρξε κανένα πρόβλημα,και του είπα πως ό,τι και άν οργανώσει θα είναι τέλειο αφού θα είμαστε μαζί,και αυτή είναι και η αλήθεια.Ελπίζω μόνο αυτό το σπέσιαλ για το οποίο διατείνεται και επιμένει,να είναι όντως σπέσιαλ και να αξίζει,γιατί πέφτει και καθημερινή και την επόμενη έχουμε πρωινό ξύπνημα για τη σχολή.Δέν λέει να πάω στη σχολή και να κουτουλάω τζάμπα και βερεσέ.

Θέλω να εξομολογηθώ πως σε όλη μου τη ζωή από τα μαθητικά μου χρόνια μέχρι τώρα η σχέση μου με τις γυναίκες ήταν η εξής: Όταν κάποια φορά μου άρεσε κάποια, γνωριζόμασταν, της έλεγα πως μου αρέσει και μετά από λίγο καιρό της έκανα κάποιο δώρο γιατί έτσι αισθανόμουν. Ανάλογα με τα γούστα της, όχι κάτι ιδιαίτερα ακριβό μα ούτε και κάτι ευτελές. Αν μέσα από τις συζητήσεις μας μάθαινα πως της αρέσει κάποιος καλλιτέχνης ή συγγραφέας, της αγόραζα ένα άλμπουμ ή ένα βιβλίο ή ένα φωτογραφικό βιβλίο αν ενδιαφερόταν για τη φωτογραφία ή ένα καλαθάκι με αρώματα και προϊόντα περιποίησης ή ένα σκέτο άρωμα ή κάποιο μικρό όμορφο διακριτικό κόσμημα. Από την πρώτη κιόλας γνωριμία μας έβλεπα την αγωνία στα μάτια τους μην τύχει και τους ζητήσω κάτι παραπάνω, κάτι ερωτικό. Ησύχαζαν πολύ γρήγορα όταν έβλεπαν ότι κάτι τέτοιο μ' εμένα δεν πρόκειται να συμβεί κι ότι δεν ήμουν σαν τους άλλους. Κάποιες μου το έλεγαν κιόλας μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ότι ευτυχώς δηλαδή που δεν είμαι σαν τους άλλους και δεν τις φέρνω σε αμηχανία γιατί δεν θα ήθελαν ποτέ να τους ζητήσω κάτι ερωτικό, μού το έλεγαν έτσι ακριβώς. Κι ότι αυτό τις ανακούφιζε. Μου έλεγαν πως αυτή η στάση μου απέναντί τους ήταν πολύ καλή γιατί δεν θα άλλαζαν ποτέ πεζοδρόμιο όταν με έβλεπαν ούτε θα άλλαζαν ποτέ μέρος αν σύχναζαν κάπου δηλαδή και τύχαινε να συναντηθούμε γιατί αισθάνονταν ασφάλεια. Μου μιλούσαν άνετα μια ζωή για τον πρώην τους, τον νυν τους, τα επαγγελματικά τους, κάναμε διάφορες καλλιτεχνικές συζητήσεις αν τις ενδιέφερε κάτι και έκλειναν με το εις το επανιδείν ας πούμε. Κι όλες μου έλεγαν ότι μού εύχονται τα καλύτερα και να βρω κι εγώ κάποτε μια σύντροφο. Όλα τα χρόνια χωρίς κάτι να αλλάξει. Δεν προσέγγιζα φυσικά όποια γυναίκα βρισκόταν μπροστά μου , μόνο λίγες που μου άρεσαν και χωρίς ερωτικό σκοπό κι ας ένιωθα κάποια ερωτικά σκιρτήματα. Δεν είχε σημασία η ερωτική πράξη τόσο για μένα όσο ένα φιλί, ένα χάδι, μια αγκαλιά, μια βόλτα, ένα άγγιγμα, κάτι που φυσικά δεν υπήρξε ποτέ. Μόνο η Ειρήνη στο Δημοτικό πριν είκοσι εννέα χρόνια που μου άρεσε πολύ και ήταν στην τάξη μου θυμάμαι όταν της ακούμπησα δειλά το δώρο της στο θρανίο και την χαιρέτισα για μεσημέρι όπως κάθε μέρα άλλωστε έτρεξε πίσω μου και με φίλησε στο μάγουλο και με αγκάλιασε. Σε αυτή τη θέση με έχει βάλει η ζωή. Κάποιοι άνθρωποι δεν αξίζουν τον έρωτα τελικά κι είναι ερωτικά αόρατοι για πάντα.

Άνθρωποι που υπερβάλλουν και κοροϊδεύουν και κάνουν τους άλλους να έρχονται σε δύσκολη θέση και φαίνεται ότι τους κοροϊδεύουν για πρόσκαιρα οφέλη και νοιάζονται μόνο για τη δική τους καλοπέραση έχουν πάντα τύχη και ανοιχτές πόρτες σε όλους τους τομείς. Πραγματικά καλοπροαίρετοι άνθρωποι που νιώθουν όσα λένε και δεν φέρνουν ποτέ σε δύσκολη θέση τους άλλους και κάθονται στη γωνιά τους και δεν ενοχλούν κανέναν πάντα αντιμετωπίζονται ως ανόητοι και υπερβολικοί, ακόμα κι αν εκφράσουν μια κρυφή καλοπροαίρετη σκέψη τους. Αυτή είναι η ζωή κι είναι πραγματικά θλιβερό και μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.

Είμαι πάρα πολύ λυπημένος γιατί είναι μια από τις πολλές στιγμές που συνειδητοποιώ πως θα ζήσω μόνος χωρίς κάποια αγαπημένη. Εδώ και χρόνια μου συμβαίνει αυτό, είναι κάτι που το συνήθισα αλλά δεν παύει κάποιες στιγμές αυτή η συνειδητοποίηση να με τσακίζει. Ζω κανονικά τη ζωή μου, κυλάει η καθημερινότητα όπως όλων αλλά δεν έχω τον έρωτα. Μη μου πείτε ότι τον υπερεκτιμώ και είναι κάτι ασήμαντο. Όταν λείπει από τη ζωή ενός ανθρώπου πολλά χρόνια, τότε δεν είναι κάτι υπερεκτιμημένο. Δεν λέω ότι μου χρωστάει η ζωή τίποτα, ούτε κανένας αλλά πραγματικά τι προσπάθεια να κάνω αν δεν έρχεται; Αν δεν έχω κάποιον άνθρωπο να μου γνωρίσει κάποια; Όχι προξενιό, αλλά μέσα από κάποια παρέα, καταλαβαίνετε τι λέω. Θέλω μια αγκαλιά κι ένα χάδι κι είμαι αφάνταστα θλιμμένος. Θέλω μια κοπέλα να μοιραζόμαστε όμορφες στιγμές. Η ψυχολόγος μού είχε πει να προσπαθώ συνέχεια με όποια μου αρέσει από τη στιγμή που είμαι μόνος. Να μην σταματάω την προσπάθεια, να πηγαίνω και να μιλάω σε όποια μου αρέσει, ναι συνεχόμενα. Απόρριψη; Πάμε στην επόμενη. Μετά επόμενη, επόμενη, επόμενη... Ό,τι στην κοινωνία θα κατακρινόταν (κι εγώ ο ίδιος το κατακρίνω και δεν μου αρέσει αυτό το συνεχόμενο) η ψυχολόγος μού το πρότεινε ως λύση αν θέλω να βρεθεί ο έρωτας για μένα και δεν έχω παρέες για να γίνει γνωριμία μέσα από εκεί. Ανόητο παράδειγμα αυτό που θα πω αλλά για κάπιους ο έρωτας είναι όπως το μπάσκετ. Μπορεί να το λατρεύει και να παίζει συνέχεια κάποιος κοντός αλλά αν δεν έχει το απαιτούμενο ύψος επαγγελματικά δεν θα παίξει ποτέ. Και δεν είμαι και αθλητικός τύπος. Εύχομαι στα γεράματά μου να βρω μια συνομήλικη γριούλα που δεν θα 'χει ταίρι κι αυτή και να περάσουμε έστω καλά τα τελευταία μας χρόνια. Πραγματικά είμαι πάρα πολύ στενοχωρημένος και αφάνταστα λυπημένος.

Πες του/της τι νιώθεις…. Μη χάνεις χρόνο, ούτε να το πολυσκεφτείς. Επικοινώνησε σήμερα, τώρα. Στείλε ένα μήνυμα, πάρε ένα τηλέφωνο ή ό,τι άλλο σου βγαίνει αλλά κάν’το. Βλέπω εξομολογήσεις που εκφράζουν τα συναισθήματά τους χωρίς να τα έχουν δείξει εκεί που πρέπει. Κι αν είναι αμοιβαίο;

Λοιπόν είμαι 19 ετών και δεν είμαι καθόλου ικανοποιημένη από τη ζωή μου.Ο λόγος είναι πως ο πατέρας μου είναι ένας παρα πολύ αυταρχικός άνθρωπος που από μικρή έπαιρνε όλα τα λεφτά που έδινε η γιαγιά και ολοι οι συγγενείς από το λογαριασμό στην τράπεζα που η μαμά μου είχε ανοίξει για να τα μαζέψει για τις σπουδές μου.Όταν τελικά ήρθε η ώρα για τις πανελλήνιες μου είπε ότι δεν έχει λεφτά και πως αν περνούσα σε άλλη πόλη δεν θα μου έδινε ούτε 1€.Εγώ μένω στα Χανιά που σημαίνει ότι και στο Ρέθυμνο να περνούσα πάλι θα ήμουν σε άλλη πόλη.Φοβήθηκα για το τι θα κανω μέχρι να βρω κάποια δουλειά(που και να έβρισκα δεν ξέρω αν τα χρήματα θα ήταν τόσα αν δούλευα παράλληλα με τις σπουδές άρα όχι 8ωρο) και δεν έδωσα.Το θεμα είναι ότι δούλεψα ως babysitter με 2,50 ευρώ την ώρα για 7 μηνες αλλά τώρα τα παιδιά τα προσέχει ο μπαμπάς τους και η γιαγιά τους και δεν με χρειάζονται πλέον.Ψαχνω για κάποια δουλειά που να μου παρέχει ασφάλεια και ένσημα αλλά κανεις δεν με προσλαμβάνει μερικοί λόγω έλλειψης προϋπηρεσίας και κάποιοι άλλοι επειση μικροδείχνω πολυ.Δεν εχω καθόλου χρήματα γιατί πρόσφατα μας λήστεψαν και εκτός από χρήματα πήραν και συσκευές που έπρεπε να αγοράσω ξανά,και αυτή τη στιγμή είναι εγκλωβισμένη στο σπίτι χωρίς ούτε 1€ και χωρίς ζωή ουσιαστικά αφου πλέον δεν εχω κρατήσει επαφές με πολλα άτομα γιατί δεν ήξεραν για όλα αυτα και είχαν βαρεθεί να με κερνάνε καθε φορά.Δεν ξέρω τι να κανω για να βρω μια δουλειά (πτυχίο αγγλικών εχω και ξέρω και υπολογιστές άρα δεν ειναι αυτό το θεμα).