ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι γονείς μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μαλώνουν, πολύ βρίσιμο και πολλές φωνές στο σπίτι.Από μικρό παιδί έμπαινα στην μέση γιατί ο πατέρας μου της μιλούσε πάρα πολύ άσχημα(δεν υπήρχε βία) και μιλούσα στην μαμά μου με τις ώρες για να την βοηθήσω.Αγαπώ πολύ την μαμά μου, έχει περάσει καρκίνο, είναι με έναν άντρα που είναι δυστυχισμένη, έχει κάνει και αυτή λάθη σίγουρα αλλά πάντα ένιωθα άσχημα.Πλέον είμαι 24 έχω φύγει εδώ και αρκετά χρόνια από το σπίτι και κάθε φορά που έρχομαι έχω σταματήσει να παίρνω θέση, έχω σταματήσει να την υποστηρίζω και φεύγω το συντομότερο δυνατό για την πόλη που μένω μόνιμα.Πριν φύγω σκέφτομαι πως θα την αφήσω πάλι μόνη της, σκέφτομαι ότι έχω σταματήσει να παίρνω θέση στους καυγάδες, την βλέπω δυστυχισμένη και δεν κάνω τίποτα πλέον και από την μία αυτό με έχει λυτρώσει που έχω κρατήσει απόσταση από τις φωνές και το βρίσιμο και από την άλλη μου δημιουργεί τύψεις που την έχω αφήσει ξεκρέμαστη.

Είμαστε μαζί σχεδόν ενάμιση μήνα αυτοκόλλητοι. Περάσαμε μαζί αυτή τη δύσκολη περίοδο με την κλεισούρα. Με φρόντιζε και με αγαπούσε κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ένα πράγμα της ζήτησα και δεν έδειξε κατανόηση. Μου λείπει πολύ αυτή τη στιγμή και νιώθω απόγνωση.

Όσο πάει γίνεται χειρότερη η κατάσταση ... Πόσο να αντέξω ακόμη νομίζω πως αργά ή γρήγορα θα καταθλίψη θα μου χτυπήσει την πόρτα...

Έχω έναν χρόνο περίπου στην Αθήνα και δεν έχω παρέα να βγω μια βόλτα, να πάω για μια μπύρα, να αράξω στο Μέγαρο μουσικής κτλ. Από την δουλειά είναι μεγαλύτεροι μου κάποιοι κ άλλοι έχουν σχέση κ δεν ενδιαφέρονται για καινούρια φιλία. Τι να κάνω ώστε να γνωρίσω κόσμο, κοντά στην ηλικία μου; είμαι 29

Γεια σας. Ένας άνθρωπος κοντινός μου έπαθε κάτι πολύ σοβαρό με αποτέλεσμα να χρειαστεί να νοσηλευτεί σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης. Ξέρει μήπως κάποιος κάποιο καλό στην βόρεια Ελλάδα από προσωπική εμπειρία, γιατί ακούγονται διάφορα και δεν μπορούμε να διαλέξουμε. Επιπλέον, ξέρω ότι δεν είναι ο καταλληλότερος τόπος για να ρωτήσω κάτι τέτοιο αλλά ένεκα της απελπισίας θα κάνω μια απόπειρα ελπίζοντας. Ψάχνω σε σχετικά σάιτ κτλ. , στέλνω βιογραφικά αλλά καμία απάντηση λόγω έλλειψης προϋπηρεσίας.Θα πρέπει να δουλέψω πολύ γιατί θα πρέπει να συμβαλλω οικονομικά. Γνωρίζει κάποιος κάποια πως καλύπτεται το κενό της προϋπηρεσίας, ή κάποια δουλειά σχετική στη Θεσσαλονίκη; Σας ευχαριστώ.

Τους τελευταίους μήνες και ξεκινώντας απ την καραντίνα ολο αυτο παρατηρώ πως εχω μεγάλα σκαμπανεβασματα στη διάθεσή μου. Είναι ωρες που δε μιλιέμαι με τίποτα, χωρίς να έχει συμβεί κάτι. Αλλες παλι γκρινιάζω για το παραμικρό όπως σήμερα που τελείωσαν οι φρυγανιές στο σπιτι ενώ το μάρκετ ειναι δίπλα. Υπάρχουν και οι φορές που ειμαι γλυκιά και συμπονετικη με τους αλλους αλλα ειναι ελάχιστες! Σήμερα είναι μια απ τις μέρες που τα νεύρα μου δεν συμμαζευονται.. μου φταίνε όλα και δεν ξερω τι θέλω να κάνω.

με εκανες να πιστεψω οτι με ερωτευτηκες αλλα με χρησιμοποιούσες για να περασεις την καραντινα και να ξεπερασεις το παρελθον σου, ποναει αλλα προσπαθω να σταθω στα ποδια μου, ο χρονος ολα τα γιατρευειγιατι οι ανθρωποι δεν ειναι τιμιοι ρε γαμ***ο, γιατί δε σε κοιτάνε στα μάτια να σου πούνε πώς νιώθουν, η σιωπή και το ψέμα πονάνε περισσότερο

Λένε κάποιες κοπέλες 'γνώρισα ένα παιδί,γνώρισα ένα άλλο,βγήκαμε,κάναμε ή και δεν κάναμε τίποτα'.Από πού τους γνωρίζουν ρε παιδιά;Όλοι είναι φίλοι και γνωστοί τους;Ψάχνουμε κι εμεις καμια κοπελίτσα να βγούμε,να σπάσουμε αυτή τη ρουτίνα να είμαστε μόνο με φίλους,και δεν βρίσκουμε.

Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα να πάρω ι5 .Αλλά δεν βρίσκω τώρα κανένα λόγο θα πάω.Μετα από εφτά χρόνια.Καλη μου θητεία.Σωστά;

Αγαπησα και εγώ, και έχει 4 χρόνια! Ήταν ο πρώτος μου, η ήμουν η πρώτη του, και σχέση και σε ολα. 4 χρόνια πριν αντιμετωπίζαμε άλλα θέματα, 4 χρόνια μετά (σήμερα δηλαδή) το πραγμα τελειώνει, μα δεν τελειώνει απο εμένα. Έδωσα τον εαυτό μου σε αυτή τη σχέση, πιστη, ειλικρινής αλήθεια νιώθω πως αγαπησα έναν άνθρωπο, συνεχίζω και δεν μου πέρασε. Η συμπεριφορά του όμως είναι κακή, το ξέρω ότι δεν νιώθει το ίδιο με εμένα, αλλά πλέον με τρελαίνει. Προσπαθήσαμε 100 φορές να φτιάξουμε αυτή τη σχέση αλλά δεν πλέον, υπάρχουν φορές που είμαστε τελεια και κραταει τόσο λίγο σαν μια βολτα στη παραλία. Αυτή βασικά είναι η χαρά μου. Όλοι μου λένε τι του βρίσκεις, δεν σου κανει κτλ. Είναι ολα όμως αυτά τα μικρά πραγματάκια που αγαπάω και χτίσαμε 4 χρόνια τώρα, κομμάτι της ζωής μου είναι, και νομίζω καταλαβαίνετε όλοι. Όμως πλέον μαλώνουμε, φταει και πάντα εγώ καταλήγω να ζητάω συγνώμη που τον πλήγωσα, πάντα σε δεύτερη μοίρα μπαίνω και καταλήγω εγώ να αγκαλιάζω τον εαυτό μου όταν κλαίει. Ποναει όμως που νιώθω τόσο δυνατά και εκείνος οχι, και μου μιλάει έτσι και καποτε θα ξεχαστούμε. Θέλω να κανω πράγματα μαζί του αλλά αυτός μάλλον κουράστηκε. Και το σκέφτομαι και σκέφτομαι ότι εγώ τον κούρασα αλλά πως τον κούρασα και δεν ειμαι αρκετά καλή ενώ έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου; Και τρελαίνομαι αλήθεια όλη μερα τρελαίνομαι. Πια νιώθω χαζή να του μιλήσω, γιατί αν πω κάτι λαθος θα με κατακρίνει και θα μου πει ότι δεν θέλει αλλο να μου μιλήσει.. έχει πεσει ο εαυτός μου στα τάρταρα και θέλω να σηκωθεί, θέλω να αναπνεύσω να πάρω ανάσα αλλά θέλω να είναι μαζί του, καταλαβαίνετε; Αλλά δεν μπορεί να είναι μαζί του γαμωτο