ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από ένα βράδυ που περάσαμε μαζί επιστρέψαμε στα τυπικά. Εκείνος μου συζητάει για κοπέλες που του την πέφτουν αλλά δεν κάνει σχέσεις όπως λέει. Νιώθει άβολα όταν βρισκόμαστε οι δυο μας. Τι παίζει?

Είμαι 21 ετών και ποτέ ως τώρα δεν είχα καμία σχέση, ούτε τίποτα άλλο σχετικό. Δυσκολεύομαι λίγο να καταλαβω το γιατί. Δεν είναι ότι δεν έχω γνωρίσει ανθρώπους, αντιθέτως. Απλώς πάντα, με όσους έχω μιλήσει και έχω προσπαθήσει να τους δείξω το ενδιαφέρον μου, εκείνοι καταλήγουν να με βλέπουν σαν φίλη τους. Δεν ξέρω καν αν ποτέ κανείς με είδε σαν περισσότερο από φίλη. Και δεν καταλαβαίνω ιδιαίτερα γιατί, αφού η συμπεριφορά μου είναι ξεκάθαρα διαφορετική με άτομα που κάνω παρέα σε σύγκριση με αυτά που με ενδιαφέρουν παραπάνω. Θα μου πείτε ότι δε γίνεται να νιώθουν όλοι όπως εγώ γι αυτούς και θα έχετε δίκιο. Δε θα μου έκανε καμία εντύπωση αν τύχαινε 1-2 φορές, αλλά με προβληματίζει λιγο τώρα που βλέπω ότι ποτέ δε λειτουργεί με κανέναν, πόσο μάλλον όταν βλέπω συνομηλικες φιλες μου να το καταφέρνουν με μεγάλη ευκολία μάλιστα. Εμφανισιακά ομολογώ δεν είμαι καμιά όμορφη, όμως δεν πιστεύω απόλυτα ότι είναι αυτός ο λόγος, καθώς πολλά κορίτσια σαν εμένα τα πάνε μια χαρά στις σχέσεις και ούτε εγώ η ίδια κρίνω τους ανθρώπους από το εξωτερικό κομμάτι. Δεν ξέρω κάποιο άλλο άτομο στον κύκλο μου που να είναι σε παρόμοια κατάσταση με αποτέλεσμα καμιά φορά να νιώθω λίγο άσχημα στις συζητήσεις όπου μιλάνε για όλες τις εμπειρίες τους και να προσπαθώ να τις αποφεύγω. Ξέρω μπορεί να είναι λίγο χαζός προβληματισμός αλλά νιώθω λίγο άβολα να είμαι τόσο "στην απεξω".

Ήμασταν μαζί ένα χρόνο και εννιά μήνες περίπου με τα πάνω μας και τα κάτω μας .πριν από τρεις εβδομάδες ξεκίνησε η απόσταση αμέσως μετά τις διακοπές μας(απόσταση δύο ωρών).εγώ κανόνισα ξενοδοχείο και εισητηριο να πάω να τον δω και μου ξεφουρνιζει ότι θέλει να χωρίσουμε από μήνυμα με τις δικαιολογίες : Δεν φταίς εσύ φταίω εγώ Είμαι τοξικός το ξέρω και φοβάμαι μην γίνω χειρότερος Δεν νιώθω ο εαυτός μου και πιεζομαι μαζί σου Έκανα πράγματα που δεν ήθελα μαζί σου και δεν μπορούσα να ανοίξω συζήτηση . Μετά από κάποιες μέρες που απλά είμαι στα πατώματα και κλαιω κάθε μέρα δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε γιατί από τη μια λέει δεν φταις εσύ και εσύ τα έκανες όλα σωστά και με αγαπούσες με το 100/100 σου και γω είμαι τοξικός αλλά από την άλλη μου έγραφε στα μηνύματα ότι δεν έχουμε πλέον κοινά ενδιαφέροντα και ότι πιέζεται.με πονάει πάρα πολύ όλο αυτό γιατί δεν έχω καταλάβει τι έκανα λάθος .και δηλαδή όλα αυτά που κάναμε μαζί όλα αυτά που μου έλεγε ήταν ψέματα? Γιατί δεν γίνεται να μου λες πόσο μαγαπας στις διακοπές και μετά από δύο μέρες να μου λες ότι νιώθεις άβολα μαζί μου και ότι δεν ήσουν ο εαυτός σου .άρα όλα αυτά που ζήσαμε ήταν μουφα.και καλά όλα αυτά .ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟ ΜΗΝΎΜΑ;γιατί ; Γιατί να μου στέλνει ένα μήνυμα σαν να ξεπεταει μια σχέση(που την είχαμε για σοβαρή)έτσι απλά λες και είμαστε δεκαπεντάχρονη;

Είμαι 25 χρονών. Έχω τελειώσει την πρώτη μου σχολή, έχω κάνει ένα μεταπτυχιακό, είμαι στο τρίτο έτος της δεύτερης σχολής μου και από Οκτώβριο θα ξεκινήσω το δεύτερο μεταπτυχιακό μου το οποίο θα πληρώνω μόνη μου. Έχω χρήματα στην άκρη, μερικές χιλιάδες ευρώ και προς το παρόν εργάζομαι από το σπίτι σε μια πολυεθνική εταιρεία στην εξυπηρέτηση πελατών σε ξενόγλωσσο τμήμα, έχοντας καθημερινή επικοινωνία με πελάτες από την Ευρώπη. Ο μισθός είναι αρκετά καλός για τα ελληνικά δεδομένα. Τους τελευταίους μήνες γνώρισα τον αδερφό μιας πρωην καθηγήτριας μου, γύρω στα 33 και μόνιμος δάσκαλος. Δεδομένου ότι δεν είμαστε από την ίδια πόλη, βρεθήκαμε δύο φορές τον Ιούλιο, όταν ήρθε στην πόλη μου για να με δει. Η μητέρα μου επεμβαίνει όμως και δε μου επιτρέπει να προχωρήσω μαζί του, εννοώ να γνωριστούμε. Έχει προαίσθημα ότι είναι επικίνδυνος λέει κι ότι θα με σκοτώσει καθώς λέει ότι έχει ψυχιατρικό πρόβλημα κι ας είναι δάσκαλος. Πήρε κι έναν γέροντα μοναχό διορατικό και της είπε κι αυτός το ίδιο λέει. Με κυνηγάει όλη μέρα μέσα στο σπίτι, κλαίει και μου λέει να τον αφήσω, ενώ ούτε καν τα φτιάξαμε. Ήταν να έρθει σήμερα πάλι στην πόλη μου να με δει, αλλά πριν λίγες μέρες εξαιτίας της συμπεριφοράς της μητέρας μου βρήκα μια δικαιολογία για να κόψω μαζί του. Δεν άντεξα για πολλές μέρες όμως καθώς μου έστειλε μήνυμα εκείνος ξανά και τα βρήκαμε ξανά. Μου είπε ότι όταν του είπα να κόψουμε, ακύρωσε το ξενοδοχείο που είχε κλείσει στην πόλη μου και έκλεισε εισιτήριο και ξενοδοχείο στον Βόλο για να πάει μόνος του να ηρεμήσει προπληρώνοντας. Μου είπε να πάω να τον δω έστω για μια μέρα γιατί από τέλη Αυγούστου θα φύγει πάλι για το νησί όπου εργάζεται προσωρινά, για ακόμη μια χρονιά. Εγώ θέλω πάρα πολύ να κλείσω τώρα εισιτήριο και να πάω σήμερα, αλλά δεν πρόκειται να το κάνω, καθώς φοβάμαι τη μητέρα μου και το τι έχει να γίνει στο σπίτι. Θα αρχίσει να κλαίει, να λέει ότι την πονάει η καρδιά της, ότι θα πεθάνει. Πάντα τη φοβόμουν, πάντα ήθελα να ξεφύγω από αυτή και δεν μπορώ. Έφτασα 25 με δικά μου χρήματα και δεν μπορώ να πάω μια εκδρομή να δω έναν άνθρωπο που μου αρέσει. Εκείνος μου είπε ότι ενδιαφέρεται γενικά για κάτι σοβαρό. Θέλω να πάω, να περάσουμε καλά, να γνωριστούμε αλλά δεν πρόκειται να το κάνω. Ήδη η μητέρα μου με κυνηγάει όλη μέρα στο σπίτι μόλις τελειώσω τη δουλειά κυριολεκτικά, κλαίει, μπυ φωνάζει, με κατηγορεί ενώ δεν έχω κάνει τίποτα, χωρίς καν να ξέρει τίποτα για την εκδρομή. Πού να της έλεγα κιόλας. Τόσο καιρό με έλεγε πόρνη, σεξομανή κι άλλα διάφορα. Ανακατεύεται στο τι θα του πω και μου λέει να μην κάνω σεξ μαζί του, ενώ δεν το είχα σκοπό έτσι κι αλλιώς. Θέλω να τον γνωρίσω μόνο. Άλλωστε είμαι παρθένα και δεν είχα κάποια σχέση μέχρι στιγμής. Τι να κάνω; Πώς να ξεφύγω; Νιώθω ότι ζω φυλακισμένη και δυστυχισμένη. Βοήθεια... Τη φοβάμαι τρομερά...

Χθες κάθισα σε μια καφετέρια μόνη μου και άκουγα τις συζητήσεις των κοριτσιών πίσω μου. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο έχω αφήσει την ζωή μου και δεν προσπαθώ για το μέλλον μου. Έχω βολευτεί σε μια δουλειά που είναι καλή, αλλά λέω οκ δεν θα κάτσω κι όλα μου τα χρόνια εδώ. Συζητούσαν για μεταπτυχιακά, για το πόσο γενικότερα ψάχνονται και αναρωτήθηκα ''Εγώ τι κάνω για μένα;'' Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να διανοηθώ αυτή την στιγμή ότι θα κάτσω να διαβάζω (έχω τελειώσει φιλολογία), δεν έχω καμία όρεξη ειλικρινά και ειδικά με το ωράριό μου που σηκώνομαι από τις 6. Εσείς περάσατε μια τέτοια κρίση, κάνατε τελικά κάποια κίνηση; Σκέφτηκα να δω έστω για ιδιωτικές σχολές με πιο πρακτικά θέματα, που επικεντρώνονται στην πράξη και όχι σε θεωρίες που με έχουν κουράσει τόσα χρόνια.

Ρωτησε ενα παιδι απο τη σχολή το αγόρι μου αν με έχουν βιάσει ποτε και μετα προσπαθησε να του δωσει ενα προφυλακτικο και του ειπε πως ισως τα καταφερει αν με πιεσει λιγο να προχωρησουμε. Ο φίλος του συγκεκριμένου με ρώτησε πριν απο 3 χρόνια αν είμαι παρθένα. Στην παρεα μου ενας απο τους καλυτερους μου φιλους μου είπε πως πολλοι φιλοι του τον ρωτάνε αν έχω προχωρήσει με τον φιλο μου. Δεν καταλαβαινω γιατι ρωτανε αυτες τις ερωτησεις. Ειναι φυσιολογικό να ρωτάνε οι άνδρες τέτοια πράγματα και το παρεξηγω μηπως;

Όταν μία κοπέλα με απορρίπτει λόγω της αναπηρίας που έχω στο ένα μου χέρι, τότε είναι δικό της πρόβλημα. Σεβαστό αλλά ο κάλος στον εγκέφαλο δε φεύγει. Αν ήμουν παραολυμπιονίκης και είχα κορμάρα θα είχε την ίδια γνώμη; Αυτό ακριβώς είπα σε μία που μου ειπε πως δεν της αρεσε που το χερι μου ηταν ετσι. Έχω βέβαια μια ένταση σαν ανθρωπος και ενα κομπλεξάκι σχετικα με αυτο το θεμα. Απλά πιστεύω παίζει πιο πολύ ρόλο στην απόρριψη η εμφάνισή μου και η συμπεριφορά μου από αυτή τη μ.... που μου πέταξε σαν δικαιολογία.

Απ' όταν με απέρριψε κάποιος και το φυσάω και δεν κρυώνει. Για την ακρίβεια του έστειλα αίτημα ακολουθίας στο ινσταγκραμ και δεν απαντησε καν. Σίγουρα το είχε δει γιατί είναι ενεργός στα σοσιαλ και εκτός αυτού δε μπορεί να μην το είδε, έρχεται ειδοποίηση. Το κράτησα τρεις μέρες και μετά το πήρα πίσω. Πολύ πικραθηκα γιατί πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ. Πόσο περίεργο να νιώθεις κάτι φλογερό για κάποιον και αυτός όχι. Μου είχε ψιλοπερασει αλλά τον ξαναείδα και ξαναφούντωσε η επιθυμία. Μάλλον πρέπει να αποφεύγω εντελώς τα μέρη που ξέρω ότι θα τον πετύχω. Και να πω ότι δεν είμαι εμφανίσιμη;

Ξεκίνησα μια καινούργια σχέση εδώ και περίπου 8μηνες, πριν από αυτή την σχέση ήμουν μόνος για 6μηνες δίωτη είχα χωρίσει από 12 χρόνια σχέσεις !!!! Το αποτέλεσμα είναι ότι όλο αυτό τον καιρό που είμαι σε σχέση και μόνος δε ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι, δεν την σκέφτομαι αλλά πέρασα τόσα πολλά μαζί της που όλη μου η ζωή είναι συνδεδεμένη εκεί και δε μπορώ και δε ξέρω πως να προχωρήσω μόνος μου, είναι σαν να έχω βάλει pause στην ζωή μου περιμένοντας την. Κάνω τα πάντα για να περάσω καλά αλλά δεν περνάω καλά.... Α ρε Κάτια τι μας έχεις κάνει...... Δεν την παλεύω ειλικρινά όμως. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, νιώθω ότι θα μείνω μόνος μου στην ζωή, έχω πολλες πολλές ανασφάλειες. 2 χρόνια πριν ήμασταν Ελαφόνησο.... Μόλις μου ήρθε notification στο κινητό από φωτογραφίες... Ελπίζω και θέλω να πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Επαφές δεν έχουμε καθόλου, δε ξέρω αν καταφέρω ποτέ να την προσεγγίσω ξανά, με λυπάμαι πολύ .

Και να που φτάνουμε στο τέλος, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Νομιζω οτι θα τρελαθω, ποναει η ψυχη μου, να ξέρεις αραγε πως νιώθω?να καταλάβςς ποτέ? Τι κρύβω για σένα? Φτανουμε στο τέλος ο παιδικός μου και ανεκπλήρωτος έρωτας παντρεύεται.