ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολυτεχνείο. Θεσσαλονίκη. Πάντα καλή μαθήτρια, πάντα συνεπής, και με "ταλέντο στα μαθηματικά" όπως συχνά άκουγα. Οι γονείς μου με πολλές θυσίες με γράφουν φροντιστήριο και εγώ λέω πρέπει να το αξιοποιήσω στο μέγιστο. Μην τους δυσαρεστήσω. Μην πει ο ένας και ο άλλος ότι τα σκάτωσε στην τρίτη λυκείου. Μην πει ο πατέρας μου "τζάμπα λεφτά". Μην στεναχωρεθεί η μαμά. Μην βρουν πάτημα για σχόλια οι συμμαθητές "για την καλή μαθήτρια που πάτωσε". Ξέσκισμα λοιπόν. Πολύ διάβασμα, πολλές ασκήσεις, πολλές ώρες, πολλά φροντιστήρια, πολύ άγχος. Όμως αυτό κρατάει ως τα Χριστούγεννα. Μετά άρχισε η κοιλιά. Το "έλα μωρέ, ας βγω μια ώρα μετά το φροντιστήριο". Από πού άρχισε; Από ένα παιδί που τελικά ενώ άρχισε χαλαρά δεν κατέληξε τόσο χαλαρά. Από το "έχω δουλέψει τόσο πολύ, αξίζω ένα διάλειμμα". Τα φροντιστήρια συνεχίστηκαν, ο κόπος μου μειωνόταν. Και είμαστε εδώ. Να δίνω μεθαύριο τελευταίο μάθημα -Χημεία- με μία καλή έκθεση, μέτρια μαθηματικά, και μέτρια προς κακή φυσική. Και μάλλον περνάω πολυτεχνείο ξάνθη. Και με τι μούτρα θα τους πω πληρώστε μου Ξάνθη; Και με τι μούτρα θα πω σε όλους τα πιθανά "14.500-15.000" μόρια; -Σκόρπιες σκέψεις μια υποψήφιας που πιθανώς να φαίνονται ηλίθιες