ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το δικό μου θέμα είναι ίσως από τα πιο "λεπτά" που γράφτηκαν στο lifo. Είμαι μια κοπέλα 29 χρονών, έχω ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην αρχιτεκτονική, ασχολούμαι με την φωτογραφία ερασιτεχνικά, γενικά διαθέτω μια ανήσυχη -καλλιτεχνική ίσως, δημιουργική σίγουρα- φύση και εμφανισιακά θεωρούμαι από ότι μου έχουν πει άνω του μετρίου (λόγω και ενασχόλησης με αθλητισμό παλιότερα). Γενικά έως τώρα έχω κάνει μια ζωή όπως κάθε νορμάλ κορίτσι της ηλικίας μου, χωρίς όμως να φτάνω σε άκρα.Στο θέμα των σχέσεων έχω δημιουργήσει 2 σχέσεις έως τώρα, οι οποίες έληξαν πολιτισμένα μετά από 1-2 χρόνια. Μπορώ να πω ότι έχω αρκετές κατακτήσεις, απλά δεν με έχει συγκινήσει κάτι ιδιαίτερα, ούτε νιώθω την ανάγκη σώνει και καλά να τα έχω με κάποιον για να θεωρούμαι κοινωνικά περισσότερο αποδεκτή. Όλα αυτά τα γράφω διότι θέλω να κάνω σαφή την συνολική μου εικόνα όσο γίνεται.Πριν 6 μήνες, όπου φιλοξενήθηκα στο χωριό μιας φίλης, έτυχε να γνωρίσω έναν 35χρονο μοναχό ιερωμένο, ο οποίος λειτουργεί στην περιοχή εκεί. Πρόκειται για έναν άνθρωπο με εξαιρετικές γνώσεις και οξυδέρκεια, 2 πτυχία, διδακτορικό, αίσθηση του χιούμορ (ως εκεί που του επιτρέπει η θέση του), κοινωνικός και προσιτός ως άτομο, δεδομένου ότι έχει πολλούς αδελφικούς και μη φίλους από την ευρύτερη περιοχή εκεί. Εκτός αυτού, διαθέτει πολύ θετικό συνολικά παρουσιαστικό (όντας και ο ίδιος πρώην πρωταθλητής σε πανελλήνιο επίπεδο από ότι έχω μάθει). Από όσο έμαθα από άτομα του περιβάλλοντος εκεί, πρόκειται για άτομο που ακόμη και πριν γίνει ιερέας (έχει 10 χρόνια πλέον), ήταν ένας εξαιρετικά ηθικός και φιλότιμος άνθρωπος και δεν είχε προκαλέσει ποτέ με τη συμπεριφορά του. Επειδή στο συγκεκριμένο μέρος βρίσκομαι συχνά λόγω δουλειάς, έχει τύχει ν έχουμε μιλήσει και βρεθεί σε κοινές συζητήσεις με παρέα ατόμων πολλές φορές. Σας μιλώ ειλικρινά, το αισθάνομαι ότι όταν μιλάμε μαζί, ότι επικοινωνούμε με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Ότι συμφωνούμε σε πολλά, αλλά πολλά πράγματα δεν μπορούν να αναλυθούν λόγω κατάστασης. Ακόμη κι όταν έχει τύχει να κοιταχτούμε, κατεβάζει τα μάτια και μπερδεύει τα λόγια του. Και το ίδιο κι εγώ. Είναι σαν σκηνή από αισθηματική ταινία παλιάς εποχής. Αυτό που αισθάνομαι είναι ένα τρομερό τσίμπημα στο στομάχι, κόβονται τα πόδια μου και στεγνώνει ο λαιμός μου. Και ο ίδιος πάντοτε όποτε με βλέπει μου φέρνει μια καρέκλα, ένα γλυκό, ένα νερό, οτιδήποτε, κάτι που δεν είναι των αρμοδιοτήτων του αλλά το κάνει προσωπικά για εμένα, χωρίς να υπερβάλλω ή να εξιδανικεύω.Παιδιά...δεν ξέρω τι να κάνω...να του μιλήσω... να μην του μιλήσω... δεν ξέρω πως να το χειριστώ... δεν ξέρω αν απαγορεύεται, δεν ξέρω τίποτα... η σχέση μου με την εκκλησία γενικά είναι τυπική όπως έχω ζήσει στην οικογένεια μου και δεν γνωρίζω λεπτομέρειες... ξέρω μόνο ότι όταν έχει τύχει να ανταμώσει το βλέμμα μου με τα πράσινα μάτια του, αισθάνομαι να θέλω να ζωγραφίσω τον κόσμο από την αρχή με τα πιο όμορφα και ζωντανά χρώματα που υπάρχουν. Δεν με έχει συγκινήσει κανένας άνθρωπος τόσο πολύ. Όταν τον άκουσα να μιλάει με τόσο πάθος για την αγάπη στη ζωή των ανθρώπων... δεν μπορώ να σας περιγράψω πως ένιωσα...Έπρεπε κάπου να το πω απόψε, που αισθάνομαι να με πνίγει το συναίσθημα. Για να ηρεμήσει το μέσα μου. Έχει ανάψει ο έρωτας μέσα μου, σιγοκαίει σταθερά μέρα με τη μέρα. Μη βιαστείτε σας παρακαλώ να κοροϊδέψετε. Μόνο όποιος έχει ζήσει κάτι ανάλογο μπορεί να καταλάβει για τι είδους ένταση και μοναδικό συναίσθημα μιλώ. Σας ευχαριστώ πολύ που το διαβάσατε.